φίλες και φίλοι, καλημέρα
ΓΡΑΦΩ τις Ιστορίες Πείνας για να πω ότι υπάρχει καλοσύνη. Υπάρχει – υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Και κακία υπάρχει -είμαστε και κακοί και καλοί. Την κακία τη θυμάμαι δύο δευτερόλεπτα και το δείχνω με το σήμα της νίκης. Τη καλοσύνη δεν την ξεχνώ ποτέ, θα τη θυμάμαι μέχρι να ψοφήσω. Αν με ρωτήσετε τι είναι η κακία, θα σας απαντήσω ευθέως και σαφηνώς: ο ανταγωνισμός. Αυτή είναι η μήτρα από την οποία προέρχονται και ο κτητικός ατομικισμός και ο φθόνος και η αχαριστία και ο κακός εγωισμός – υπάρχει και καλός, η αξιοπρέπεια της ανυποταξίας. Ο (δυτικός) ανταγωνισμός είναι μια διεστραμμένη εκδοχή, ποιμενικής προέλευσης, της διεκδίκησης (ανθρωπολογικά μιλώντας, όχι πολιτικά), της σύγκρουσης. Υπάρχει και άλλη μία εκδοχή της διεκδίκησης και της σύγκρουσης: η συνεργασία, με την καλοσύνη της καθημερινής ζωής να είναι μια ορατή μορφή της.
ΤΗΝ κακία την έχω γνωρίσει καλά, την έχω νιώσει όσο τίποτα άλλο. Το τι έχω τραβήξει δεν λέγεται – από Έλληνες, από ορθόδοξους χριστιανούς. Η καλοσύνη όμως μου έδειξε και μου δείχνει και θα μου δείχνει πως να ζω. Ένα έδωσες, εφτά θα σου δώσει η ζωή· ένα πήρες, εφτά θα σου αφαιρέσει – αυτός είναι ο κανόνας της ζωής, ο δικός μου κανόνας, σε αυτόν κατέληξα.
ΖΩ σε ένα χωριό στο οποίο υπάρχει πολλή αλληλεγγύη, συνεργασία, και πολύς ανταγωνισμός. Είμαι βέβαιος ότι παντού υπάρχει αυτό. Σε κοινωνικό ταξικό επίπεδο, οι μικρομεσοαστοί είναι περισσότερο κακοί παρά καλοί, περισσότερο ανταγωνιστικοί παρά συνεργασιακοί και αλληλέγγυοι. Οι υποτελείς παραγωγοί είναι περισσότερο συνεργασιακοί και αλληλέγγυοι – όχι ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός και φθόνος! Ο δε Κύριος, και οι υπηρέτες του, είναι το απόλυτο Κακό, ενσαρκωμένο. Η μεταξύ τους δε συνεργασία είναι παντελώς κομμουνιστική!
ΥΠΑΡΧΟΥΝ, φίλες και φίλοι, περίοδοι της ιστορίας κατά την οποία οι αξίες αλλάζουν. Κάποιες εγκαταλείπονται, νέες διαμορφώνονται. Οι αξίες είναι εργαλεία, είναι φρένα, τροχοπέδες, είναι κανόνες που μας συγκρατούν να μην αλληλοεξοντωθούμε, όντας και κακοί. Είναι όμως και εργαλεία επιβολής και επίδειξης Κυριαρχίας, επιβολής υπακοής και δουλοπρέπειας. Να ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: η μπέσα. Το προλεταριάτο είναι πιο μπεσαλίδικο από τους μικροαστούς. Το στήσιμο στο ραντεβού είναι όνειδος μεταξύ εργατών, είναι αίσχος – μεταξύ μικροαστών όμως είναι αρετή, είναι επίδειξη ισχύος, είναι τρόπος επιβολής Κυριαρχίας, είναι μια μέθοδος επιβολής της κυριαρχικής σχέσης.
ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΩ ότι η δεκαπενταετία 2010 – 2025 θα είναι μια περίοδος εγκατάλειψης αξιών και διαμόρφωσης νέων – μάλλον ενίσχυσης ήδη υπαρχουσών. Θα ενισχυθεί, θα γενικευθεί, θα επεκταθεί η κακία, ο ανταγωνισμός, ο κτητικός ατομικισμός, ο φθόνος, ο εγωισμός ή η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η καλοσύνη;
ΚΑΙ τα δύο θα ενισχυθούν, θα γενικευθούν, θα επεκταθούν. Και θα είναι έκφραση της διεύρυνσης του κοινωνικού χάσματος, του κοινωνικού διχασμού, της κοινωνικής διχόνοιας, της έντονης διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, της ρηγμάτωσης του κοινωνικού ιστού, του μοριακού και διάχυτου υποφώσκοντος εμφύλιου κοινωνικού πολέμου. Το εάν μια κοινωνία θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει τα προβλήματά της φαίνεται από το εάν τείνει να διχαστεί ή όχι. Εάν τείνει να διχαστεί, θα τα επιλύσει – εάν όχι, όχι – όχι μόνο δεν θα τα επιλύσει αλλά θα προκληθούν κι άλλα πολλά.
ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ την ομόνοια της ταξικής, κυριαρχικής κοινωνίας. Είναι η μεγάλη κατάρα, είναι η γάγγραινα, είναι η πληγή που δεν κλείνει, είναι το τραύμα που δεν επουλώνεται, είναι η βάναυση μάστιγα, είναι φυλακή, είναι κάθειρξη ισόβια, είναι η πηγή όλων των κακών. Ξέρετε γιατί; Γιατί η ομόνοια είναι η μεταμφιεσμένη επιβολή του απόλυτου κακού, της ταξικής/κοινωνικής Κυριαρχίας. Ομόνοια: σκέφτομαι όπως ο Κύριος! Τον πούτσο κλαίγανε! Η ομόνοια είναι μία άλλη λέξη για τον σε βάρος των Υποτελών Παραγωγὠν αρνητικό συσχετισμό ισχύος, είναι μία άλλη λέξη για την ήττα. Η ταξική, κοινωνική ήττα είναι η πηγή όλων των δεινών των Υποτελών Παραγωγών.
ΤΑ θεμέλια της ομόνοιας τρίζουν. Ακούτε τους τριγμούς της ρηγμάτωσης; Άρχισαν να τρίζουν από το 2010· τώρα ακούμε τους τριγμούς, τώρα να τρέξουμε γρήγορα να βγούμε από την πολυκατοικία, θα πέσει, πέφτει, γρήγορα όλοι έξω, να μην πάρουμε τίποτα μαζί μας, εάν πάρουμε θα αργήσουμε, θα μας πλακώσουν τα μπάζα. Τρέχουν οι Κύριοι να βάλουν υποστυλώματα – δεν γίνεται τίποτα, απολύτως! Το υποστύλωμα ΣΥΡΙΖΑ είναι σάπιο ξύλο, είναι προσωρινή λύση απελπισίας. Πόσο οι μικρομεσαίοι λατρεύουν την εθνική ομοψυχία, πόσο φοβούνται τον κοινωνικό διχασμό! Εξ ου και ο εθνικισμός τους και η αυταρχική τους συμπεριφορά. Και τον φοβούνται γιατί θα πρέπει να πάρουν το μέρος του Κυρίου, ο οποίος τους επιφυλάσσει τον ρόλο του καθαριστή της τουαλέτας.
ΕΧΟΥΝ μπροστά τους μια πενταετία για να εξαφανιστούν από προσώπου κοινωνίας, έχουν μπροστά τους μια πενταετία, πριν ζήσουν την Αποκάλυψη της πενταετίας 2020 – 2025, για να επιλέξουν μεταξύ ανταγωνισμού και συνεργασίας. Με τους Υποτελείς Παραγωγούς εννοώ – οι οποίοι προφανώς θα αντιμετωπίσουν και αυτοί το ίδιο δίλημμα αλλά κάτω από άλλους όρους και συνθήκες. Τίποτα δεν κρύβεται σε αυτή τη ζωή, σε αυτή την κοινωνία. Εάν θα έχουμε από δω και πέρα μόνο κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, και θα έχουμε, είμαι τόσο βέβαιος όσο ότι ο ήλιος θα ανατείλει σε δύο ώρες, εάν όλα τα κόμματα που τις συγκροτούν αποδυναμωθούν, εάν δεν αυξηθούν τα ποσοστά και οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ, εάν από εκλογές σε εκλογές αυξάνεται το ποσοστό της ΑΠΟΧΗΣ, εάν φτάσουμε στις εκλογές του 2025 να συμμετέχει μόνο το 30%, τότε θα είμαστε βέβαιοι ότι προκρίνεται η συνεργασία, ότι θα την βγάλουμε καθαρή, όταν η εθνική πολυκατοικία καταρρεύσει – κατά την πενταετία 2020 – 2025, όταν θα ζήσουμε τις συνέπειες της αμείλικτης και αδίστακτης καπιταλιστικής επίθεσης.
ΜΟΝΟ Με την πρόκριση και ενίσχυση της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ανυπακοής, του κοινωνικού διχασμού θα μπορέσουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Έχουμε πέντε χρονάκια μπροστά μας – όταν δεν είναι λίγα, είναι πάρα πολλά.
Ουγκ.
Σχολιάστε ελεύθερα!