in θεωρία κομμουνισμού, θεωρία επανάστασης, κοινωνικός πόλεμος

Κυριαρχία, ζωντανός κομμουνισμός, κοινωνικός πόλεμος και κοινωνικός πειραματισμός

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η ζωή, γράφει ο Ζορζ Κανγκιλέμ στο Το κανονικό και το παθολογικό, είναι ένας διαρκής, συνεχής πειραματισμός, είναι μια διαρκής επανεξέταση, κατάργηση, ακύρωση κανόνων και ταυτόχρονα μια διαρκής επινόηση νέων, με σκοπό άλλοτε την προσαρμογή σε νέα εμφανιζόμενα περιβάλλοντα κι άλλοτε στην διαμόρφωση αυτού του ίδιου του περιβάλλοντος. Έτσι, η ζωή είναι εγγενώς και εμμενώς κανονιστική: το κανονιστικό είναι το κανονικό.  Το μη κανονιστικό, η μη επανεξέταση και επινόηση κανόνων, είναι το παθολογικό.

ΑΝ και η φιλοσοφία του Κανγκιλέμ γονιμοποίησε τη σκέψη πολλών μαθητών του, και όχι μόνο,  κατά διαφόρους τρόπους, μου φαίνεται παράξενο η αδιαφορία τους προς την προβληματική του πειραματισμού της ζωής. Μπορεί να κάνω και λάθος, δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι εάν η κοινωνική ζωή, και δεν περιορίζομαι μόνο στην περίοδο των δεκάδων χιλιάδων ετών όπου η κοινωνία αποτελείται από ολιγομελείς ομάδες, είναι συνέχεια της ζωής, οργανωμένη όμως σε άλλο επίπεδο, εάν η κοινωνική ζωή διατηρεί στοιχεία της ζωής, εάν δηλαδή το κανονικό είναι το κανονιστικό και στο επίπεδο της κοινωνικής ζωής, και απαντώ ότι είναι συνέχεια, ότι διατηρεί στοιχεία της ζωής. Η κοινωνική ζωή συνεχίζει αυτό που κάνει η ζωή: πειραματίζεται διαρκώς λόγω νέων δεδομένων, φυσικών και κοινωνικών, για να προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον και, κατά συνέπεια, να διαμορφώσει ένα νέο, ιδιαίτερο περιβάλλον.

ΤΙ θα δούμε, εάν δούμε την παγκόσμια Ιστορία από την οπτική του διαρκούς, εμμενούς κοινωνικού πειραματισμού;  Θα δούμε πολλά και ενδιαφέροντα. Θα δούμε αβίαστη επίλυση προβλημάτων, θα δούμε ασφαλώς και αστοχίες και αποτυχίες, και λάθη και σφάλματα, θα δούμε μια τεράστια ποικιλία θεσμών, κοινωνικών δομών, γλωσσών, πρακτικών, αντιλήψεων, τρόπων σκέψης, θρησκειών, μέσων και τρόπων έκφρασης. Η ποικιλία αυτή, αυτός ο πλούτος είναι αποτέλεσμα του συνεχούς κοινωνικού πειραματισμού. Όπως η ζωή, έτσι και η κοινωνική ζωή θέτει και επανεξετάζει κανόνες (δεν εννοώ μόνο τους ηθικούς), είναι κι αυτή κανονιστική, κι αυτό είναι το κανονικό καθεστώς.

Η ανθρωπότητα αντιμετώπιζε και επέλυε τα προβλήματα και της δυσχέρειες που έβρισκε μπροστά της  χάριν αυτού του κοινωνικού πειραματισμού. Η κοινωνική ζωή και ο κοινωνικός πειραματισμός ήταν ταυτόσημα, δεν μπορούσε να νοηθεί το ένα χωρίς το άλλο, το ένα ήταν προϋπόθεση και συνθήκη του άλλου. Έτσι, οι κοινωνίες δεν είχαν προβλήματα διότι επέλυαν πάρα πολύ γρήγορα και με επιτυχία, τις περισσότερες φορές, κάθε φορά που εμφανιζόταν κάποιο.

Ο κοινωνικός πειραματισμός δεν ήταν ελεύθερος διότι δεν μπορούσε, ήταν αδιανόητο να μην ήταν ελεύθερος. Η ελευθερία αποκτά νόημα ως έννοια μόνο εάν σχετιστεί με την ανελευθερία. Η κοινωνία, που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον εμμενή κοινωνικό πειραματισμό, χωρίς ‘ελεύθερο’ κοινωνικό πειραματισμό,  είναι μια κοινωνία διευρυμένου κομμουνισμού. Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική διότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει κοινωνία χωρίς κοινωνικό πειραματισμό. Εάν ο κοινωνικός πειραματισμός περιοριστεί, περιορίζεται και ο κομμουνισμός.

ΤΙ γίνεται σήμερα;  Σήμερα τα προβλήματα είναι πολλά, αυτά γεννούν κι άλλα, όσο δεν επιλύονται, είναι οξυμένα, είναι παγκόσμια. Γιατί; Σύμφωνα με όσα έχουμε υποστηρίξει παραπάνω η απάντηση που δίνω είναι η εξής: ο κοινωνικός πειραματισμός έχει περιοριστεί τόσο πολύ που είναι σαν να μην υπάρχει. Να εξαφανιστεί τελείως είναι αδύνατον: ο κοινωνικός πειραματισμός, επαναλαμβάνω και τονίζω,  υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.  Ποιος περιορίζει τον κοινωνικό πειραματισμό, γιατί να το κάνει; Είναι ο κοινωνικός πειραματισμός το επίδικο αντικείμενο του κοινωνικού πολέμου;

ΜΕ τα ερωτήματα αυτά θα ασχοληθούμε αύριο. Θα εξετάσουμε πρώτα τον κοινωνικό πειραματισμό στις ποιμενικές κοινωνίες και μετά θα δούμε.

ΑΦΙΕΡΩΝΩ το σημερινό σημείωμα στον Παντελή που με την υπόδειξή του με βοήθησε να εγκαταλείψω τον όρο εμμενής (κομμουνισμός), τον χρησιμοποιώ δευτερευόντως και συμπληρωματικά,  και να υιοθετήσω την πρότασή του για τον όρο ζωντανός (κομμουνισμός). Τον θυμάμαι με αγάπη και σεβασμό.

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ, ταΐζω τις ,κότες, φυτεύω μαρούλια και φεύγω στο βουνό για ξύλα.

Σχολιάστε ελεύθερα!

33 Comments

  1. Αγαπητέ Left G700,δεν είναι υποχρεωτικό να μας επισκέπτεσαι.
    Με όλο το σεβασμό,δηλαδή.

  2. Αξά Συνουτοπικέ, ανοίγω τον υπολογιστή δυο φορές τη μέρα. Μία τα χαράματα για να γράψω και μία το βράδυ για να ρίξω μια ματιά. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που τα σχόλια του Left G700 ζουν μερικές ώρες. Χτες έκοβα όλη τη μέρα ξύλα στο βουνό, πέθανα από τη κούραση και ο τύπος μιλάει για ακατανόητους τακτικισμούς. Εάν συνεχίσει να βγάζει το φαρμάκι που έχει μέσα του ο σκατόψυχος, υπάρχει τρόπος να μην μπορεί να μπει στη Σχολή. Απλώς περιμένω να δω μέχρι που θα φτάσει το πείσμα του και ο εγωισμός του. Κανένας απολύτως σεβασμός σε όποιον παίζει με τις ζωές των ανθρώπων.

  3. Αγαπητέ Left G700,πράγματι δεν πρόλαβα να διαβάσω το σχόλιό σου.
    Το διάβασα όμως τη δεύτερη αλλά και την τρίτη φορά που ανέβηκε
    πριν το κατεβάσει ο Θανάσης.
    Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι με το πληκτρολόγιο γι΄αυτό και
    δεν σχολιάζω ή δεν απαντώ σε σχόλια άλλων.
    Αλλά είμαι από εκείνους που πολλές φορές γυρνάει το μυαλό τους
    ρε παιδάκι μου,όταν έρχονται αντιμέτωποι (κι εδώ θα συμφωνήσω με το
    χαρακτηρισμό του Θανάση “φαρμάκι” και “σκατόψυχος”) μ΄αυτού του είδους
    την αισθητική της παραδοσιακής αριστεράς αλλά και της ακροδεξιάς.

    Διότι για μένα ,περί αισθητικής πρόκειται.
    Κι αυτή είναι και η απάντησή μου στην ουσία του σχολίου σου.
    Ή μάλλον, η απάντησή μου στην ουσία του σχολίου σου αλλά και σε
    όλα τα σχόλια που έχεις δημοσιεύσει μέχρι τώρα, είναι ποσταρισμένη
    λίγο πιο πάνω.Δεν είναι υποχρεωτικό ούτε να επισκέπτεσαι τη σελίδα,
    ούτε να δημοσιεύεις σχόλια.Άφησέ μας στην κοσμάρα μας.Άφησέ μας να
    προλάβουμε να χαρούμε τη Ζωή.Ψάξε αλλού για ταξικούς εχθρούς.
    Σε λάθος ιστοσελίδα βρίσκεσαι.

    Το κατά πόσο ακολουθώ τυφλο-σούρτη ή όχι,είμαι χίλια τα εκατό βέβαιος
    ότι δεν μπορείς να το κρίνεις εσύ ” Left G700 “.
    Μου φαίνεται πολύ αστείο το να ακολουθεί κάποιος,κάποιον άλλον.
    Πόσο μάλλον μέσω διαδικτύου.

    Όσο αναφορά το “δάσκαλό” μας,επειδή τυγχάνει να τον γνωρίζω λίγο
    παραπάνω από εσένα (δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες),στους μόνους
    τακτικισμούς που καταφεύγει, έχουν να κάνουν με την επιβίωση,
    αλλά και με την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης του ίδιου
    και της οικογένειάς του.

    Διαφωνώ κάθετα με το να εξαφανίζει τα σχόλιά σου ο Θανάσης.
    Κι αυτή είναι η κριτική μου προς αυτόν και τον παρακαλώ να μην
    συνεχίσει.

    Υ.Γ. Δεν μ΄ενδιαφέρει το συγκεκριμένο κουίζ.

    Τελειώνοντας,πιστεύω πως κρύβεις πολύ θυμό μέσα σου.
    Μη ξεχαστείς μόνο και δεν προλάβεις να ζήσεις το εύθυμο της Ζωής.

    Δρατζίδης Ευθύμιος.Αλεξανδρούπολη.

  4. Left G700 ατάλαντη, κακόγουστη η παράσταση σου ,με κακεντρέχεια και μικροψυχία.
    Κοίτα που πατάς θα σκοντάψεις και θα πέσεις.
    Το νού σου στην περικεφαλαία.

  5. Επιτρέψτε μου, καθόσον τυγχάνω κι εγώ τακτικός αναγνώστης και ευκαιριακός σχολιαστής στην εν λόγω σελίδα & Σχολή (σΣ) , να πω πώς αντιλαμβάνομαι την προμετωπίδα των Σχολίων “Σχολιάστε ελεύθερα”.
    Γενικά να πω ότι η περί ελευθερίας συζήτηση είναι μια από τις δυσκολότερες που μπορεί κάποιος να κάνει, διότι ελευθερία σημαίνει ότι όλοι διαθέτουν μια περί ελευθερίας έννοια-ερμηνεία. Από αυτό το εγγενές της ελευθερίας χαρακτηριστικό προκύπτει και ο κίνδυνος της διαστροφής της.
    Έτσι, μπορεί ο καθένας να διαθέτει μια ρηχή, ρηχότατη έννοια ελευθερίας που να σημαίνει “πες ότι θες ελεύθερα”, “κάνε ότι θες ελεύθερα”, “μπες όπου θες ελεύθερα” κ.ο.κ.
    Πρόκειται, πλέον της ρηχής, για μια ανύπαρκτη, διεστραμμένη, πλην όμως αγαπημένη έννοια ελευθερίας, της τάξης των “αστών”, απο τους οποίους η κάθε “αριστερά” φαντασιώνεται ότι απέχει…..
    Πλην όμως μια τέτοια έννοια ελευθερίας το μόνο που πετυχαίνει είναι μια θωράκιση του Εγώ, δηλ. το αντίθετο που κάνει την ελευθερία να είναι ένα αγαθό για τους ανθρώπους, δηλ. η ικανότητά τους να ελευθερώνονται από την Εμμένεια [τον κύριο και βασικό Δυνάστη…].

    Έτσι, εγώ επιλέγω να αντιλαμβάνομαι την προτρεπτική προμετωπίδα της σΣ, ως :
    Σχολιάστε απαλλαγμένοι κατά το δυνατόν από τα δεσμά των προ-καταλήψεών σας, των προ- βεβαιοτήτων σας, των παραδόσεων και των περγαμηνών σας, των κατηγορήσεων και των βιογραφικών σας, των θωρακήσεων και των ναρκισσισμών σας. Τολμήστε, όσο δύναται ο καθείς, να είναι και συνεχώς να γίνεται, ένα πλάσμα πραγματικά ελεύθερο και γι’ αυτό ικανό να δεξιωθεί έναν κόσμο πολύπλοκο, πολύμορφο και προκλητικό και γι’ αυτό άξιο να υπάρχει Εκεί έξω….

    Ευχαριστώ

  6. αγαπητέ λεφτ, εγώ δε πιστεύω ότι είσαι σκατόψυχος ή κακεντρεχής.
    Απλά γράφεις με ενοχλητικό υφάκι και σα σπασίκλας. το ιδιο σου το στυλ σε εμποδίζει να γράψεις επί της ουσίας.

    τόσο καιρό ζαλίζεις με τα σχόλιά σου (μάλλον τα έχω διαβάσει όλα πριν διαγραφούν)και το μόνο ουσιαστικό που εγώ κράτησα ήταν ένα κόπυ πέηστ σχετικά με το αν έχει νόημα ή όχι να μιλάμε για ποιμενικό τρόπο παραγωγής. όλα τα άλλα μου φανηκαν εντελώς ξενέρωτες φάφλες και δε με ενόχλησε η διαγραφή τους, ούτε με απασχόλησε η τρομερή αντίφαση ενός αναρχικού που λογοκρίνει.

    ευχαριστώ

  7. ……γιατί τους λείπει
    η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρα.

    Αναρωτιέμαι μήπως τους λείπει και ο λόγος, αφού θα τους αφαιρεθεί η γλώσσα!
    Για προσέξτε το τελευταίο ρεφρέν….

  8. Επί του παρα-βολικού σχολίασα κι εγώ. Ασφαλώς δεν περιμένουμε να εμφανιστεί κάποιος κρατώντας μια ψαλίδα και να κόβει πραγματικές γλώσσες…. θα ήταν πολύ γότθικ…
    οπότε δεν διακρινω καμία ασυνέπεια, μεταφορικό το διστιχο, μεταφορική και η απειλή σας. Το θέμα είναι ότι και οι δυο μεταφορές… μεταφέρουν σε κοινές δυστοπίες.

    Δεν κατάλαβα σε τι αναφέρετε τις ελπίδες σας. Αν εννοείτε ότι ελπιζετε ότι δεν είμαι μια κοινή χαμένη γυναίκα, θα σας απαντήσω ότι σχολεία μου ήταν τα πένθιμα ολόλευκα των Δυτικών.

    Μου άρεσε πολύ το δίστιχο! Δικό σας;

  9. Καλά όπως επιθυμείτε!
    Δεν είμαστε εδώ για να συγχυζόμαστε…. εννοώ στον κόσμο τούτο.

    Πάντως με το διευκρινιστικό ΥΓ σας, τα κάνατε ελαφρρώε χειρότερα τα πράγματα, καθόσον το σκωπτικό που αναφέρετε είναι παλαιάς κοπής και αγοραίο.

    Εξακολουθεί να μ’αρέσει το δίστιχο…

  10. Ρωτάω ξανά και περιμένω απάντηση: ποιο σχόλιο έκανες στο κείμενο για τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής και το έσβησα.

  11. Γενικά μιλώντας, ένα απο αυτά που έχω σκυλοβαρεθεί, και θέλω να πιστεύω πολύς κόσμος ακόμα, είναι αυτά τα μαστ της αριστεράς, τα πομπώδη περί “ιδεολογικοπολιτικών αντιπαραθέσεων”… τα οποία σκαμπάζουν και για το Έβερεστ της διανόησης και δεν είναι τίποτα περισσότερο από το καμουφλάζ μιας εγωπάθειας που …. δεν ξέρει πια πώς να πεθάνει…. που λέει κι ο ποιητής!

  12. Στο προσφάτως αναδημοσιευθέν κείμενο για τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής ο τύπος αυτός έκανε ένα σχόλιο και εγώ του το έσβησα. Το σχόλιο αυτό ήταν ένα τραγούδι από το you tube. Ας μας πει ποιο τραγούδι ήταν αυτό! Εάν μας το πει, θα κατανοήσεις τη διαφορά της λογοκρισίας και της προστασίας από την κακία και την πονηριά. Εάν δεν μας πει ποιο τραγούδι μου αφιέρωσε, και γιατί, ό,τι και να γράφει και να σχολιάζει θα διαγράφεται το συντομότερο δυνατό.

  13. Στο κείμενο για τον ποιμενικό τρόπο παραγωγής δεν έγινε καμιά απολύτως κουβέντα. Περίμενα ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ και ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥΣ αλλά εσύ μας έστειλες με ένα χασικλίδικο τραγούδι για να διατρανώσεις εν ονόματι της πενταμελούς παρέας σου ότι δεν είστε αφελείς. Κι ενώ παραδέχτηκες ότι το ποστάρισες μετά από την ανύπαρκτη κουβέντα στο κείμενο για τον τρόπο παραγωγής λες ότι ισχυρίζομαι ότι το ποστάρισες! Ας πούμε ότι είναι έτσι! Τελευταία φορά που ασχολούμαι μαζί σου. Άλλο σχόλιο να μην μας στείλεις, είσαι ανεπιθύμητος. Εάν συνεχίσεις, θα επικοινωνήσω με τον τεχνικό του σάιτ να δούμε τι θα κάνουμε. Με αφορμή βέβαια τη περίπτωσή σου ήρθε η ώρα να καταργήσω τη δημοσίευση σχολίων. Να πάτε αλλού να χύσετε το φαρμάκι της μοχθηρής και φθονερής ψυχής σας και σταλινοφασιστικής νοοτροπίας σας.

  14. Φίλε (φίλη; δεν προσδιορίζεις φύλο ούτε στο προφίλ σου) selana019,

    Κοίτα να δεις: Δεν μπορώ να πω ούτε κιχ επειδή βρίσκεις τα όσα λέω (όσα πρόλαβες να δεις, για να τα λέμε όλα, αφού ο Δάσκαλος φαίνεται ότι ήταν στην προηγούμενη ζωή του χασάπης) «ατάλαντα» και «κακόγουστα». Αυτά τα πράγματα που σχετίζονται με ζητήματα αισθητικής είναι υποκειμενικά. Επομένως, για σένα είναι έτσι. Δεν έχει κανένα νόημα να επιχειρηματολογήσω στο κόντρα. Πάει αυτό. Τώρα:

    Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος τι εννοείς όταν μιλάς για «παράσταση». Το μυαλό μου πηγαίνει να θέλεις να πεις ότι μιλώ σαν να ερμηνεύω έναν ρόλο, ότι είμαι ηθοποιός δηλαδή, ότι δεν πιστεύω αυτά που λέω και τα λέω για να πετύχω κάποιον (άνομο;) σκοπό. Δεν μπορώ όμως να είμαι σίγουρος. Καλό θα είναι να μας το εξηγήσεις. Τέλος:

    Πού εντόπισες κακεντρέχεια και μικροψυχία στην απάντηση που έδωσα στον κ. Ευθύμιο Δρατζίδη; Θα σου ήμουν υποχρεωμένος να μου υποδείξεις τα σημεία που στηρίζουν αυτά τα χαρακτηριστικά.

    Τα λέμε

  15. Φίλε Xaderfos Fethry,

    Αφού σε επαινέσω για την παρρησία σου να διαφωνήσεις με τον Δάσκαλο για το χαρακτήρα μου, παρά το γεγονός ότι υποπτεύεσαι πως θα του ανέβει το ζάχαρο από τη στενοχώρια γι’ αυτή σου την ‘‘αυθάδεια’’ (να σε επαινέσω και πάλι: είχα φροντίσει να το κάνω και με προηγούμενο σχόλιο, αλλά ο Δάσκαλος φρόντισε κι αυτός να το εξαφανίσει…), έχω να σου πω τα εξής:

    1. Λυπάμαι αν σε ενοχλεί το υφάκι μου (αν είσαι όμως τής αναρχίας κι έτσι –ξέρεις τώρα– χαίρομαι πολύ· τρελαίνομαι να τη σπάω σε ανάρχες! 🙂 ).

    2. «Σπασίκλας»; Χμ… Ούτε στο σχολείο δεν ήμουν σπασικλάκι, με ιδισίτερα την έβγαζα (για το Πανεπιστήμιο δεν το συζητάω καν… 🙂 ). Όσο για το τώρα, τι να σου πω; Αν βρίσκεις ότι εγώ είμαι σπασίκλας, τον Δάσκαλο, που έχει διαβάσει τ’ άντερά του (άσχετα αν δεν τα χωνεύει ούτε αυτά… 😉 🙂 ) και γράφει σχεδόν κάθε μέρα βαθυστόχαστα πράγματα, πώς θα πρέπει να τον χαρακτηρίσεις;

    3. Κανένα κόπι πέιστ δεν έκανα στα κείμενα του Μαρξ και του Άντερσον. Με το χεράκι μου τα αντέγραψα, λέξη-λέξη! Μπήκες στο σύνδεσμο που είχα βάλει να δεις πόσο ‘‘εύκολο’’ ήταν να κάνει κανείς κόπι πέιστ; Πού να μπεις! Εσύ δεν είσαι σπασίκλας…

    4. «Ξενέρωτες φάφλες»; Εδώ έχεις μεγάλη πλάκα! Ρε συ! Είμαι εδώ ενάμιση μήνα και δεν έχω δει άνθρωπο να σκάει λίγο το χειλάκι του, να λέει ένα αστείο, κάτι τέλος πάντων! Και μου μιλάς για ξενερωσιά;;; Ρε συ θα πέσει ο ουρανός να σε πλακώσει σαν τον Οβελίξ!!! Όσο για τις «φάφλες» και τα ανούσια και άνευ σημασίας σχόλια, για πες μου ένα. Ρε συ! Ακόμα και τα αστεία που έχω ποστάρει εδώ, για να σπάσει λίγο η σκυθρωπίλα, η καταθλιπτική μονοτονία και η διάχυτη μιζέρια, ακόμα κι αυτά που έγραψα στο πόδι, θα έπρεπε να με πληρώνετε τουλάχιστον ένα δίευρο ο καθένας για να τα διαβάζετε!

    5. Φυσικά και δεν σε ενόχλησε η διαγραφή τών σχολίων μου και δεν βρήκες καμία αντίφαση ανάμεσα στα αντικυριαρχικά κηρύγματα του Δάσκαλου και το μπαλτά που παίρνει κάθε τρεις και λίγο. Για νέο μού το λες; Με κόβεις για χάπατο που πιστεύει τις αναρχικές παπαριές περί «αντιβίας», «αντιεξουσίας» και «αντικυριαρχίας»; 🙂

    Τα λέμε

  16. Φίλη κυρία παράκοσμος,

    Δεν θέλω να σας κολακεύσω, αλλά εσείς είστε πραγματικό πανηγύρι! 🙂

    Αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιείτε, έστω και εκ των υστέρων, τι μας είπατε στο σχόλιό σας στο οποίο μας παρουσιάζετε τις σκέψεις σας περί ελευθερίας. Λέω να σας βοηθήσω, όσο μπορώ (η μητέρα μου πάντα μού έλεγε να δίνω τη θέση μου σε ανήμπορους κι εγώ δεν το ξεχνώ…). Λοιπόν, ακούστε:

    1. Φυσικά και «όλοι διαθέτουν μια περί ελευθερίας έννοια-ερμηνεία». Πώς αλλιώς; Το έχει εξηγήσει πολύ παραστατικά προ πολλών ο Κλιντ Ίστγουντ σε κάποια ταινία: «Οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες: όλοι έχουν από μία.»

    2. Οι διαφορές ως προς το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας μας τις αφηρημένες έννοιες (π.χ.: ελευθερία, ευτυχία, ποίηση), ακριβώς επειδή μιλάμε για αφηρημένες έννοιες, είναι δεδομένες. Και η διαπάλη για την ερμηνεία και τη νοηματοδότησή τους είναι ένα από τα στοιχεία τού πολιτικού αγώνα και των συγκρούσεων που τον χαρακτηρίζουν εγγενώς. Επιτρέψτε μου όπως να σας πω ότι, ακόμα και στις συγκεκριμένες έννοιες, δεδομένης τής πολυσημίας που δημιουργεί η μεταφορική γλώσσα, παρουσιάζονται διαφορές. Λόγου χάρη: μπορεί κάποιος συνομιλητής σας να χρησιμοποιήσει τη λέξη «ούφο» κι εσείς να καταλάβετε ότι εννοεί τα αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα, ενώ εκείνος να εννοεί απλώς κάποιο άτομο που δεν ξέρει τι του γίνεται (που έχει μπερδέψει τα μπούτια του, κατά μία άλλη, «αγοραία» έκφραση).

    3. Ασφαλώς και η φράση «Σχολιάστε ελεύθερα» σημαίνει «πες ό[,]τι θες ελεύθερα», «κάνε ό[,]τι θες ελεύθερα», «μπες όπου θες ελεύθερα». Ο μοναδικός όρος που ορθώς παραλείπεται, ως αυτονόητος για στοιχειωδώς νοήμονα ανθρώπινα όντα, είναι ότι το δικαίωμα να βρίσεις τη μητέρα κάποιου ή να τον αποκαλέσεις «αρχίδι» κείται εκτός τών ορίων αυτής τής καλώς νοούμενης ελευθερίας. Όπως με πολύ λιτή σαφήνεια είπε και ο Δάσκαλός μας, «‘Σχολιάστε ελεύθερα’ δεν σημαίνει ‘βρίστε ελεύθερα’».

    4. Εσείς όμως, όπως βλέπω και μπορεί να δει ο καθένας, δεν αρκείστε σε αυτόν τον όρο. Βάζετε και άλλους περιορισμούς, τους οποίους, όπως επίσης διαπιστώνω, υιοθετεί και ο Δάσκαλός μας (πώς αλλιώς να ερμηνευτεί αυτό το «ευχαριστώ» που σας λέει κάτω από το σχόλιό σας;). Έτσι, περιμένω (και αν δεν συμβεί το θεωρώ αυτονόητο να το βάλετε εσείς ως ζήτημα) να δω αύριο μεθαύριο τη δήλωση «Σχολιάστε ελεύθερα» τροποποιημένη σύμφωνα με τα λόγια σας (που υιοθέτησε ο Δάσκαλος). Συγκεκριμένα:

    «Σχολιάστε ελεύθερα υπό τους όρους ότι είστε απαλλαγμένοι κατά το δυνατόν από τα δεσμά των προ-καταλήψεών σας, των προ- βεβαιοτήτων σας, των παραδόσεων και των περγαμηνών σας, των κατηγορήσεων και των βιογραφικών σας, των θωρακήσεων και των ναρκισσισμών σας κι ότι θα τολμήσετε, όσο δύναται ο καθείς, να είστε και συνεχώς να γίνεστε, ένα πλάσμα πραγματικά ελεύθερο και γι’ αυτό ικανό να δεξιωθεί έναν κόσμο πολύπλοκο, πολύμορφο και προκλητικό και γι’ αυτό άξιο να υπάρχει Εκεί έξω…»

    Τα λέμε (κατά το δυνατόν… 😉 🙂 )

    ΥΓ Δεν μπορώ να σας κρύψω ότι ένιωσα μεγάλη ευθυμία όταν διάβασα το επόμενο σχόλιό σας, αυτό στο οποίο εκφράζετε την εξάντληση της υπομονής σας για «αυτά τα μαστ της ‘‘αριστεράς’’» που «δεν είναι τίποτα περισσότερο από το καμουφλάζ μιας εγωπάθειας». Διότι τα αντιπαρέβαλα με αυτό το τσουβάλι μαστ τής ελευθερίας που μας αδειάσατε εδώ, ως προϋποθέσεις για να σχολιάζει κάποιος ελεύθερα, και με τη …διόλου ναρκισσιστική εξομολόγηση του Δασκάλου μας ότι θεωρεί τη Σχολή που ίδρυσε …πρόπλασμα των …κομμουνιστικών …Πανεπιστημίων τού …μέλλοντος! Θέλω να ελπίζω (και το γεγονός ότι είστε ερωμένη τής ποιήσεως, επομένως διαθέτετε πλείστες όσες κεραίες ευαισθησίας, αυξάνει τις ελπίδες μου) πως διατηρείτε ακέραιη όλη την αίσθηση του γελοίου που απαιτείται για να ευθυμήσετε κι εσείς… 😉 🙂

  17. Άφαντος πάντα ο κ. Ευθύμιος Δρατζίδης (για 4η μέρα; 5η; έχω χάσει το λογαριασμό). Εντάξει, αυτός έχει το ελαφρυντικό του (δεν γράφουν Ιστορία οι παρέες, μαλακίες έλεγε ο Νιόνιος! τα σόγια γράφουν Ιστορία!). Αλλά να είναι άφαντοι και οι άλλοι;

    Άφαντος ο/η selana019! Άφαντος ο Xaderfos Fethry!! Άφαντη και η παράκοσμος!!! (κι ας την εμφάνισα τελευταία, επιδαψιλεύοντάς της την τιμή που μόνο οι ντίβες τών σκυλάδικων απολαμβάνουν…).

    Να φυλάνε άραγε δυνάμεις για τη στιγμή που ο Δάσκαλος θα βρει τον τρόπο να μην υπάρχει η δυνατότητα να εμφανιστώ στην οθόνη ούτε καν για ένα δευτερόλεπτο; Λέτε να διαθέτουν τέτοια ‘‘λεβεντιά’’;

    Δεν θα με εξέπληττε. Nihil humani a me alienum puto…

  18. αγαπητέ λεφτ, σε είπα σπασίκλα με την έννοια του εξυπνάκια, αυτού που επιμένει σε λεπτομέρειες που δεν είναι χρήσιμες αλλά κουράζουν (ο ίδιος ωστόσο θεωρεί ότι αυτές οι λεπομέρειες κάνουν τη δική του κωλοτρυπίδα πιο ξεχωριστή και μυρωδάτη από των υπόλοιπων)

    Όχι δε μπήκα στο σύνδεσμό σου, αλλά διάβασα το σεντόνι σου. Άμα δεν είχες το νου σου συνέχεια να την πεις στον αθανάσιο, μπορεί και να είχες πράγματα να προσφέρεις στην κουβέντα εκεί.

    Αλλά αντί για αυτό προτιμας να λες πόσο έκανες σκόνη τις θεωρίες του, να μας λες να “νιώσουμε” με ψαγμένα υπονοούμενα (αν θυμάμαι καλά στο κείμενο για τον έρωτα του λαμπερατ), και να μας βάζεις να αποστηθίσουμε όλους τους στίχους του “πέντε μάγκες στο μπεραία” .

    Εσύ μπορεί να νομίζεις ότι αυτά όλα είναι χαριτωμένα και αξίζουν τουλάχιστον 2 €, εγώ προσωπικά αυτές τις αναφορές και τις κοντρίτσες τις βαριέμαι. Να μη πω για τους υπόλοιπους που απ ότι βλέπω σε περνάνε κατευθείαν για μαλάκα σταλινοσκατόψυχο και άρα απορρίπτουν με τη μία τα ποστ σου.

  19. Ναι ,ρε συ LEFTέρη!!!
    Άφαντοι είμαστε όλοι.
    Εσύ να δούμε πότε θα εξαφανιστείς.
    Μάλλον έχουμε να ασχοληθούμε με πιο σοβαρά πράγματα.
    Ρε,μπας κι είσαι δεκαπέντε ετών ακόμα, και δεν το΄χεις πάρει χαμπάρι???
    Όχι, γιατί πες μας δηλαδή,σε τι διαφέρεις από ένα ψευτοανάρχι
    που πετάει μολότοφ σε κατά φαντασίαν εχθρούς?
    Εεε??? Οργισμένο νιάτο?

    Αλήθεια τώρα ?
    Πιστεύεις ότι θα διασκεδάσεις τη δυστυχία σου εδώ μέσα?

    OVER

  20. Βρε καλώστονα τον ξάδερφο κι ας άργησε (εντάξει, όχι όσο με έχει στήσει ο κ. Ευθύμιος Δρατζίδης, να τα λέμε αυτά 😉 🙂 ). Ξανααριθμώ:

    1. Ομολογώ ότι ο σκληρός μου δεν είχε αυτή την εκδοχή τού ορισμού του «σπασίκλα».

    2. Ποιες λεπτομέρειες δεν ήταν χρήσιμες; Οι λεπτομέρειες, ας πούμε, από τα γραπτά τού Μαρξ και του Άντερσον που αποδείκνυαν (εκείνες, όχι εγώ!) ότι ο Δάσκαλος αυθαιρετούσε ως προς τον «ποιμενικό τρόπο παραγωγής» στα όρια της παπαρολογίας; Η προσφυγή στις πηγές και ακριβώς στα σημεία που ανατίναζαν τους ισχυρισμούς τού Δάσκαλου είναι οι «άχρηστες λεπτομέρειες»;

    3. Μπα; Από εκεί που στο προηγούμενο σχόλιό σου μας μίλαγες για «φάφλες», τώρα με αναβάθμισες στο επίπεδο των «ψαγμένων υπονοούμενων»; Γουστάρω! Μείνε λίγο ακόμα μαζί μου και, όπως σε βλέπω και με βλέπεις, θα ζητήσεις από τον Δάσκαλο να μου δώσει δική μου έδρα εδώ! 🙂

    4. Σε ενοχλούν οι κοντρίτσες; Μα οι κοντρίτσες δεν γίνονται για τα μαύρα μάτια τού Δάσκαλου ή τα καστανά τα δικά μου! Οι κοντρίτσες (όσες επιζούν από το μπαλτά τού Δάσκαλου, ελάχιστες δηλαδή) γίνονται για ζητήματα ουσίας και δη πολιτικής. Αν σε ενοχλούν οι κοντρίτσες ή και οι καρακόντρες γι’ αυτά, γιατί δεν αρχίζεις να συχνάζεις στα στέκια τών οπαδών τού Κόμματος στο οποίο οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφίες τού 97,83%; 🙂 Αυτοί είναι οι άνθρωποί σου! Τι δουλειά έχεις εδώ, στη Σχολή όπου βασιλεύει η ελευθερία γνώμης (εντάξει, λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα… 😉 🙂 );

    5. Δεν ξέρω για τι με περνάνε οι υπόλοιποι. Και, μεταξύ μας, είτε με περνάνε για «σταλινοσκατόψυχο» είτε για τη μετεμψύχωση του Μεγάλου, ελάχιστη σημασία έχει. Απ’ όσο έχω δει, οι πιστοί μαθητές τού Δάσκαλου, εκτός από κότες, είναι και πολιτικά ημιαναλφάβητοι. Πόσο να ικανοποιήσουν το ναρκισσισμό μου (που λέει και η παράκοσμος 😉 🙂 ) τέτοιοι αθρώποι; 🙂

  21. Γι’αυτούς που επιθυμούν υπερασπίζοντας τον εαυτό τους από λεκτικές κλπ ηθικές επιθέσεις να αποκτήσουν την αίσθηση ενός κάποιου εαυτού, μπορούν αυθεντικότερα και με πανελλαδική (τουλάχιστον) εμβέλεια, να το επιτύχουν συμμετέχοντας σε κάποια εκπομπή στην tv , στην Πάνια, στην Τατιάνα και αλλού….

  22. “Η προσφυγή στις πηγές και ακριβώς στα σημεία που ανατίναζαν τους ισχυρισμούς τού Δάσκαλου είναι οι «άχρηστες λεπτομέρειες»; ”

    μα σου λέω ότι αυτά ήταν τα μόνα (από τα πάρα πολλά σου φλύαρα ποστ) επί της ουσίας που έγραψες. όσο για το αν τους “ανατίναξαν”, σιγά τα αυγά.

    δεν έχω θέμα με την κόντρα και τη διαφωνία γενικότερα,ο δικός σου τρόπος με κανει να βαριέμαι, τόσο απλά.

  23. Αγαπητέ Συνουτοπικέ (aka Ευθύμιε Δρατζίδη),

    Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο ξέχασες τους καλούς σου τρόπους απέναντί μου. Στη μακροσκελή μου απάντηση που, αν θυμάμαι καλά, την ποστάρισα δύο ακόμα φορές γιατί φρόντιζε να την εξαφανίζει ο Δάσκαλος κατά τη συνήθειά του, παρά την παράκλησή σου, δεν νομίζω να σου έδωσα κάποια αφορμή γι’ αυτό το ανοίκειο, αν μη τι άλλο, ύφος. Τέλος πάντων. Εγώ δεν πρόκειται να σε ακολουθήσω. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα σου δώσω όμως κάποιες πληρωμένες απαντήσεις που θα είναι όλες δικές σου και θα περισσεύουν κιόλας για να δώσεις κάποιες από αυτές σε πρόσωπα που πιστεύεις ότι τις έχουν ανάγκη. Το λοιπόν:

    Είχα την εντύπωση, και την είχα διότι εσύ μού τη δημιούργησες, ότι θα συνομιλούσαμε κάπως. Όμως εσύ αδιαφόρησες χωρίς την παραμικρή εξήγηση. Δεν καταδέχτηκες καν να μου πεις αυτό που μου είπες τώρα («αγοράκι μου, έχω άλλα σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθώ, ξέχνα με και παίξε παρακάτω»). Έτσι κι εγώ, αφού, όπως σού είπα ήδη, φρόντισα να ξαναβάλω την απάντησή μου, γιατί το αίμα σου, ο Δάσκαλος, είναι πολύ αιμοβόρικο και είχε πιάσει το μπαλτά, σε τσίγκλιζα πειρακτικά όχι για να σε ενοχλήσω αλλά για να σε ‘‘πιέσω’’ να έρθεις να συνεχίσουμε την κουβέντα μας (την οποία άλλωστε –σου θυμίζω– εσύ την ξεκίνησες). Δεν θέλεις; Καλώς. Δημοκρατία έχουμε. Αν μου το είχες ξεκαθαρίσει, θα έλεγα κι εγώ τα δικά μου και δεν θα ασχολιόμουν ξανά μαζί σου. Πάει αυτό. Έρχομαι σε ένα άλλο:

    Βλέπω, εξακολουθείς να διακατέχεσαι από την επιθυμία να εξαφανιστώ. Σου είπα επ’ αυτού κάποια πράγματα στη διαγραμμένη απάντηση, αλλά, μια και τώρα μού είναι σαφές ότι δεν γουστάρεις κουβέντες με μένα, δεν θα τα επαναλάβω. Να διατυπώσω, όμως, μια απορία, ή μάλλον δύο:

    α) Ζητάς με επιμονή να εξαφανιστώ ενώ, ταυτόχρονα, διαφωνείς κάθετα με την πρακτική τού Δάσκαλου να διαγράφει τα σχόλιά μου –έτσι γράφεις παραπάνω: «διαφωνώ κάθετα». Κατανοείς ότι αυτό που μου ζητάς είναι να αυτοδιαγραφώ, πράγμα που θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα με αυτό που επιδιώκει ο Δάσκαλος; Κατανοείς ότι, όσο κάθετα κι αν διαφωνείς με τον Δάσκαλο για το ‘‘φόνο’’ μου, καταλήγεις να ζητάς από μένα να ‘‘φονεύσω’’ ο ίδιος τον εαυτό μου αντ’ αυτού; Τι σόι αντι-φονικό ένστικτο είναι αυτό; Μου φέρνει στο νου την περίπτωση του Ρόμελ που του είπαν «ή αυτοκτονείς και σε κηδεύουμε με τιμές χωρίς να πειράξουμε την οικογένειά σου, ή σε περνάμε στρατοδικείο και σε εκτελούμε εξευτελιστικά, εξαφανίζοντας παράλληλα και κάθε ίχνος τής γυναίκας σου και του γιού σου».

    β) Ας υποθέσουμε ότι ήσουν εσύ στη θέση τού Δάσκαλου. Τι Αθανάσιος Δρατζίδης, τι Ευθύμιος Δρατζίδης. Βολεύει και το επίθετο. Τι θα έκανες από τη στιγμή που διαπίστωνες ότι δεν δείχνω διάθεση να εξαφανιστώ αυτοχειριαζόμενος; Αν κρίνω από το τωρινό ύφος σου απέναντί μου, νομίζω ότι στη δική του κατάντια θα ξέπεφτες κι εσύ –απλώς λίγο αργότερα. Αυτό, βέβαια, δεν θα σε έκανε καλύτερο. Μόνο πιο υπομονετικό.

    Φεύγουμε κι από ’δω και πάμε παρακάτω.

    Είναι η δεύτερη φορά που εισάγεις την έννοια της εχθρότητας στην κουβέντα. Την πρώτη φορά μού είπες «ψάξε αλλού για ταξικούς εχθρούς», τώρα μου λες ότι βλέπω τη Σχολή, τους καθηγητές της και τους πιστούς της ως «κατά φαντασία εχθρούς». Το πέρασα στο ντούκου αρχικά, αλλά τώρα λέω να σου πω δυο-τρία λόγια. Το τι θα καταλάβεις από αυτά είναι δικό σου πρόβλημα.

    Θεωρώ την αναρχία το φιλελευθερισμό τών φτωχών (με τα λόγια τού Μεγάλου: «Η κοσμοθεωρία των αναρχικών είναι η αστική κοσμοθεωρία γυρισμένη από την ανάποδη»· και με τα λόγια τού γνωστού φιλελέ Νίκου Δήμου: «Αναρχίας εγκώμιον»). Θεωρώ ακόμα ότι αντιπροσωπεύει μεγάλο ιδεολογικό κίνδυνο για το σοσιαλιστικό εργατικό κίνημα που, βεβαίως, έχει ορίζοντα την κοινωνία και όχι το άτομο (ή τις μικροκοινωνίες τών κοινοτήτων). Ιδίως στην ιστορική περίοδο που άνοιξε μετά την αποτυχία τών πρωτοσοσιαλιστικών καθεστώτων τού 20ού αιώνα. Γιατί, ενώ ανέκαθεν η τάση τού ανθρώπου στην ανώριμη κατάστασή του ήταν και είναι να αντιδρά στους περιορισμούς τής ελευθερίας (ένα μικρό παιδί που του έχει καρφωθεί η ιδέα να βάλει το δάχτυλό του στην πρίζα μπήγει τα κλάματα αν το εμποδίσεις με τη φυσική σου δύναμη), άρα η πιτσιρικαρία είναι εγγενώς ευάλωτη στα ελευθεριακά κηρύγματα, από τα τέλη τού προηγούμενου αιώνα και τον παγκόσμιο θρίαμβο του καπιταλισμού, που εγκαθίδρυσε τη λατρεία τού ατόμου και καλλιεργεί ανεμπόδιστα την εξατομίκευση, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Κοντολογίς, το διαμορφωμένο κλίμα ευνοεί την ανάπτυξη της αναρχίας. Ωστόσο:

    Παρά τη δεδομένη εναντίωσή μου στη αναρχική ιδεολογία σε όλες τις παραλλαγές της (π.χ. αυτονομία), δεν θεωρώ τους αναρχικούς εχθρούς. Διότι, πρώτον, δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να θεωρώ εχθρούς τους ανώριμους πιτσιρικάδες (που, όπως εξήγησα, η καρδούλα τους κάνει τικ τακ για την άρση τών περιορισμών) και επομένως να τους κάνω εχθρούς μου. Δεύτερον, γιατί, στην πλειοψηφία τους, οι αναρχικοί είναι δικοί μας αντικειμενικά («φτωχούς φιλελεύθερους» τους χαρακτήρισα). Φυσικά, είναι αυτονόητο ότι τους φιλελέδες που φοράνε τη μουτσούνα τού φίλου τής αναρχίας για να χτυπήσουν τον «ερυθρό ολοκληρωτισμό» θα τους κοπανήσω ιδεολογικά σαν χταπόδι όπου τους βρω. Το ίδιο θα κάνω και με τους αριστερούς αναχωρητές που καλύπτονται πίσω από τον Μιχαλάκη για να δικαιολογήσουν την απόσυρσή τους από τον αγώνα για την κεντρική εξουσία, δηλαδή τη δραπέτευσή τους από την πολιτική. Πριν πάω στο τελευταίο σημείο που θέλω να θίξω, τσάκω και μία μικρή βιβλιογραφία από το τσαρδί μας (εντάξει, για τις στιγμές που δεν θα έχεις να ασχοληθείς «με πιο σοβαρά πράγματα» 😉 🙂 ) η οποία επιβεβαιώνει τα παραπάνω:

    1) «Αναρχικοί για ένα τραγούδι» (30 Ιανουαρίου 2014)

    2) (Για τον Νίκο Ρωμανό) «Even if he is a black sheep, he is one of our own black sheep —in the hands of our enemies too! And we don’t leave comrades in the hands of our enemies, do we?» (9 Δεκεμβρίου 2014)

    Μπόνους (για να δεις ότι παρέα μου τα πηγαίνει πολύ καλύτερα με την αντικυριαρχία από το σόι σου):

    3) «Παλεύοντας με την εξουσία» (22 Μαΐου 2010)

    Κι έρχομαι τώρα στο τελευταίο, κ. Ευθύμιε Δρατζίδη (aka Συνουτοπικέ).

    Κλείνοντας το λιγόλογο σχόλιό σου, έγραψες κάτι πολύ άσχημο και κακό. Άσχημο και κακό για σένα, όχι για μένα. Έγραψες:

    «Αλήθεια τώρα? Πιστεύεις ότι θα διασκεδάσεις τη δυστυχία σου εδώ μέσα?»

    Δεν θα καθίσω, βέβαια, να σχολιάσω αναλυτικά το γελοίον τού φτηνού ψυχολογισμού στον οποίο καταφεύγεις, χωρίς να έχεις το παραμικρό στοιχείο από τη ζωή μου. Ούτε χρειάζεται να επισημάνω ότι αυτός ο ψυχολογισμός είναι στο χέρι τού καθένα να τον χρησιμοποιήσει για να απαξιώσει τον όποιο διαφωνούντα μαζί του· οι ανόητοι και αυτοί που θυμώνουν με όποιον διαφωνεί μαζί τους, φτάνοντας μέχρι το σημείο να αμολάνε κοτσάνες (δεν μπορώ να ξέρω σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκεις), ας το κάνουν. Ούτε, πάλι, θα μπω στον ελάχιστο κόπο να σε διαψεύσω –εξ άλλου, η δυστυχία και η ευτυχία είναι πολύ σχετικές έννοιες· π.χ.: και μόνο που ζω, είμαι ευτυχής (μία συμμαθήτρια και ένας συμμαθητής μου από το σχολείο έχουν φύγει εδώ και χρόνια)· και μόνο που δεν μπορώ «να κάμω τη ζωή μου όπως τη θέλω» είμαι δυστυχής.

    Τίποτε από αυτά δεν θα κάνω. Θα κάνω όμως κάτι άλλο. Θα κάνω μία υπόθεση εργασίας και θα υποθέσω, καλώντας όσους διαβάζουν να υποθέσουν το ίδιο, ότι όντως είμαι δυστυχής και προσπαθώ να διασκεδάσω τη δυστυχία μου εδώ μέσα. Για πες μου τώρα, αγαπητέ και αξιότιμε και αξιοσέβαστε κ. Ευθύμιε Δρατζίδη:

    1. Είναι ηθικά μεμπτό να είναι κανείς δυστυχής;

    2. Είναι ανεπίτρεπτο να προσπαθεί να διασκεδάσει τη δυστυχία του μέσα από συνομιλίες με άλλους, από τη στιγμή που όχι μόνο δεν βρίζει τη μητέρα οποιουδήποτε αλλά δεν αποκαλεί κανένα ούτε καν «μοχθηρό» και «σκατόψυχο»;

    3. Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί τόσο πολύ στην προσπάθεια ενός δυστυχισμένου να διασκεδάσει τη δυστυχία του, ώστε να φτάνεις στο σημείο να ξεχνάς την ευαισθησία σου για την ανθρώπινη δυστυχία (ευαισθησία που σε σπρώχνει να ονειρεύεσαι μία ουτοπική ιδανική κοινωνία «ένθα ου λύπη ου στεναγμός») και να του ζητάς να πάει όπου στο διάολο αλλού θέλει, φτάνει να εξαφανιστεί από την πόρτα σου;

    Ένα τελευταίο, αγαπητέ και εντιμότατε και σεβασμιότατε κ. Ευθύμιε Δρατζίδη επ’ αυτού. Μπας και αρχίσεις να υποψιάζεσαι ότι αυτό που μας χωρίζει είναι κάτι σημαντικά μεγαλύτερο από τους διαφορετικούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς ή τις διαφορετικές κοσμοαντιλήψεις.

    Εγώ, σε απόλυτη αντίθεση με σένα, έχω όλες τις «πληροφορίες και το υλικό» που απαιτούνται για να έλεγα σε κάποια στιγμή στο Δάσκαλο «Αλήθεια τώρα? Πιστεύεις ότι θα διασκεδάσεις τη δυστυχία σου εξαφανίζοντάς με από εδώ μέσα?» Δεν έχω κάνει βέβαια καμία κατασκοπία ή έρευνα. Τα στοιχεία τα έχει δώσει ο ίδιος ο Δάσκαλος με τις κατά καιρούς εξομολογήσεις του για τη ζωή του. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ διεξοδικά. Θα περιοριστώ στο πιο ατράνταχτο στοιχείο που έχει ο ίδιος δώσει στους αναγνώστες του, αυτό με τις «5 αγιάτρευτες πληγές» που τον συνοδεύουν, υποθέτω (αλλά δεν εύχομαι) δια βίου.

    Επίσης, είχα και πραγματικές και ουσιαστικές αφορμές για να του πετάξω μία τέτοια κουβέντα. Όπως πολύ καλά ξέρεις (και «διαφωνείς κάθετα»), ο Δάσκαλος με σκοτώνει συμβολικά (περίπου όπως ο Στάλιν εξαφάνιζε τον Τρότσκι από το πλευρό τού Λένιν στις φωτογραφίες) αμέσως μόλις καθίσει μπροστά στον υπολογιστή του.

    Παρ’ όλα αυτά, αξιότιμε κ. Ευθύμιε Δρατζίδη, ούτε καν διανοήθηκα να καταφύγω σε τέτοια ευτέλεια.

    Αυτό είναι που μας χωρίζει, κ. Ευθύμιε Δρατζίδη. Και να σου πω και το άλλο, στο τέλος-τέλος;

    Υποψιάζομαι βάσιμα πως αυτή η διαφορά μας είναι και η αιτία (κι ας μην την έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα) που σε κάνει να εύχεσαι από τα βάθη τής ψυχής σου και να επιζητάς με κάθε τρόπο την εξαφάνισή μου!

    Υγίαινε και χαίρε.

  24. Ξάδερφε Fethry,

    Χωρίς παρεξήγηση, λέω να σε εγκαταλείψω. Είσαι ασόβαρος συνομιλητής και δεν έχει γούστο. Διότι από τη στιγμή που μου γράφεις «σιγά τα αυγά» σχετικά με το αποτέλεσμα του διαλόγου μου (λέμε τώρα) με τον Δάσκαλο σχετικά με τον «ποιμενικό τρόπο παραγωγής» καταλαβαίνω ότι δεν έχεις πάρει μυρωδιά για το επίδικο της αντιπαράθεσης. Επιπλέον:

    Φοβάμαι ότι δεν έχεις κανένα θέμα γενικώς. Μάλλον την ώρα σου σκοτώνεις. Εμένα πάλι δεν μου περισσεύει για να τη σκοτώσω έτσι τζάμπα και βερεσέ. Ασύμβατες πορείες που λένε…

    Καλή καρδιά. Εντάξει;

  25. Αγαπητή φίλη κυρία παράκοσμος,

    Κανένα πρόβλημα με τα βέλη σας. Είναι συνηθισμένα στις διαδικτυακές αντιπαραθέσεις και τα χρησιμοποιώ κι εγώ. Επιπρόσθετα, είναι τόσο ερασιτεχνικά που οι γρατζουνιές τις οποίες επιφέρουν είναι εξαιρετικά επιπόλαιες. Για να καταλάβετε: δεν χρειάστηκε ούτε καν να βάλω οινόπνευμα! Όμως, έχω μια απορία:

    Δεν βρήκατε ούτε μία (1!) λέξη να πείτε επί της ουσίας στα όσα ισχυρίστηκα εγώ; Τέτοια ανημπόρια άρθρωσης ενός κάποιου αντεπιχειρήματος;

    Τι να πω… Αφού είστε τόσο ανεπαρκής, τι θέλετε και μπλέκετε (γιατί εσείς μπλέξατε!) σε πολιτικές συζητήσεις;

    Τέλος πάντων. Ελπίζω και εύχομαι να τα καταφέρνετε καλύτερα στην ποίηση.

    Τα λέμε (άμα πείτε κάτι ουσιαστικό)

  26. Ω, έχετε δίκιο!
    Δεν κατάλαβα ότι ήταν πολιτική η εδώ παρουσία σας και η συζήτησή σας και να με συγχωρείτε.
    Φευ, δεν έχω ότι το στοιχειώδες κριτήριο για να αντιληφθώ ποιό ήταν το πολιτικό επίδικο…
    Νόμιζα, η ανήμπορη, όλες αυτές τις μέρες, ότι κάποιος χτυπιότανε, έκανε ό, τι μπορούσε ο άνθρωπος για να βρει το ” δίκιο του”…. έτσι, συνειρμικά, ξέρετε, βοηθούντων και κάποιων εκφράσεών σας (πχ κωλοτρυπίδα), σας συνέδεσα με άλλους μακρινούς και σαφώς διάφορους από εσας, χώρους.

    Συνεχίστε την καλή δουλειά, ευχαριστώ για τις ευχές σας και να με συγχωρείτε once again….

  27. Αγαπητή φίλη κυρίας παράκοσμος,

    Γιατί επιμένετε να τις τρώτε; Νομίζετε ότι θα σας λυπηθώ επειδή είστε γυναίκα; Αγαπητή μου κυρία, είμαι αριστερός, πιστεύω στην ισότητα των φύλων. Θα σας κοπανήσω ακριβώς όπως θα κοπανούσα έναν άντρα. Λοιπόν:

    Βλέπω ότι σοκαριστήκατε από τη λέξη «κωλοτρυπίδα», που στο κάτω-κάτω τη δανείστηκα από τον αξιότιμο κ. Κλιντ Ίστγουντ. Για πείτε μου:

    Όταν ο Δάσκαλος έγραφε «τ΄αρχίδια μου δεν είναι μικρά και μπρούτζινα, είναι μεγάλα και ατσάλινα και χωράνε πολλά γραψίματα» ή «χίλιοι καρδινάλιοι δεν αξίζουν ούτε μια τρίχα από τ΄αρχίδια μου» ψελλίσατε κάτι; Αρθρώσατε έστω και ένα (γαμημένο) κιχ δυσαρέσκειας;

    Δείξτε το μου. Μετά μπορούμε να συζητήσουμε όσο θέλετε.

    ΥΓ Δημοκρατία έχουμε και επομένως μπορείτε να επανέλθετε όσες φορές θέλετε με τέτοια σαθρά επιχειρήματα. Σας το ξαναλέω όμως: θα φάτε τέτοιες καρπαζιές (μεταφορικά μιλώντας πάντα), που θα ξεχάσετε πότε έχετε τα γενέθλιά σας! Μιλημένα ξηγημένα.

  28. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ (οι κακόπιστοι παραμονεύουν 😉 )

    Όταν γράφω παραπάνω «Νομίζετε ότι θα σας λυπηθώ επειδή είστε γυναίκα; Αγαπητή μου κυρία, είμαι αριστερός, πιστεύω στην ισότητα των φύλων. Θα σας κοπανήσω ακριβώς όπως θα κοπανούσα έναν άντρα.», αναφέρομαι, εννοείται, στην αντιπαράθεση ιδεών, όχι στη φυσική συμπλοκή.

  29. Μην μου ανησυχείτε! Δεν πρόκειται να σας παρεξηγήσω ποτέ ξανά.
    Τώρα κατάλαβα ότι οι εκφράσεις σας, που δεν με σόκαραν αλλά μόνο με παραπλάνησαν, ήταν ποιητικώ τω τρόπω… Σας ζήτησα για τούτο συγνώμη!

    Αλλά, βρε παιδί μου, αυτά τα ριάλιτι, σε όποιο κανάλι κι αν παίζουν δεν τα βρίσκετε και σεις βαρετά;