θα ζούμε χωρίς να δουλεύουμε; πώς;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΝΑΣ όχι και πολύ μικρός, σε σύγκριση με τον συνολικό πληθυσμό,  αριθμός οικογενειών, ζευγαριών και ατόμων στις κοινωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και αλλού,  ζει χωρίς να δουλεύει, προσωρινά με το επίδομα ανεργίας, μόνιμα με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Εάν σε αυτόν τον αριθμό προσθέσουμε τους συνταξιούχους, τα παιδιά και τους εφήβους, τους νέους και τις νέες που σπουδάζουν, εάν προσθέσουμε και κάποιες άλλες κοινωνικές κατηγορίες (ΑΜΕΑ, μετανάστες, ασθενείς και άλλες) τότε ο αριθμός αυτός δεν είναι καθόλου μικρός. Θα πρέπει να προσθέσουμε και τις νοικοκυρές, οι οποίες εργάζονται μεν, και μάλιστα σκληρά,  αλλά δεν δουλεύουν (μεροκάματο, μισθός). Τελικά, αυτοί και αυτές που δεν δουλεύουν αποτελούν πια την πλειονότητα του πληθυσμού. Επίσης, υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που δουλεύει περιστασιακά ενώ επίσης ένα μεγάλο μέρος εργάζεται λίγες ώρες τη μέρα.

Η κατάσταση αυτή είναι πρωτοφανής για τον δυτικό πολιτισμό. Αυτοί που δεν δούλευαν και δεν εργάζονταν ήταν μια μικρή μειονότητα, ήταν οι Κύριοι, οι άρπαγες του κοινωνικού πλούτου, που παρήγαγε όλος ο πληθυσμός, παιδιά, έφηβοι, νέοι, ενήλικες και γέροι. Δεν υπήρχαν επιδόματα για τα παιδιά, για τους ανέργους, τις ανύπαντρες μητέρες, τους ανάπηρους, δεν υπήρχαν συντάξεις ούτε εγγυημένο εισόδημα. Δεν υπήρχε δωρεάν (που δεν είναι δωρεάν) περίθαλψη. Υπήρχε μόνο η κοινωνική αλληλεγγύη, η οικογένεια, η γειτονιά, το χωριό, η χριστιανική εκκλησία, η φιλανθρωπία. Με τον καπιταλισμό, με τον νεοφιλευθερισμό, με τις παραχωρήσεις δηλαδή των Κυρίων, με το Κράτος Πρόνοιας, με την βιοπολιτική, όλες αυτές οι μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από την επιτήρηση και έλεγχο του Κράτους. Εγείρονται τρία ζητήματα, που δεν θα μας απασχολήσουν στο εγγύς μέλλον, μας απασχολούν ήδη σήμερα.

Continue reading