φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΑΡΧΕΣ του περασμένου Δεκέμβρη αποφάσισα να ολοκληρώσω ένα από τα πολλά βιβλία που γράφω, και να συνεχίσω μετά με άλλα. Αφοσιώθηκα σε αυτό και έγραφα μόνο γι΄ αυτό – τριακόσιες σελίδες είναι ήδη έτοιμες. Άρχισα με το θέμα που μελετώ πολλές δεκαετίες και γνωρίζω καλύτερα – είναι μία από τις μεγάλες μου διανοητικές αγάπες. Ο τίτλος του βιβλίου: ΑΔΡΟΜΕΡΕΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΜΙΑΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Μιας, όχι της – περί (ιστορικής) αφήγησης πρόκειται, άρα, αφού είναι ιστορική, είναι αδύνατον να μην επεισέρχεται ο προσωπικός, υποκειμενικός παράγοντας, η ερμηνεία. Αναδεικνύω πολλές και κομβικές πτυχές της αρχαίας ελληνικής ιστορίας (2200 – 400 π. Χ.) που δεν έχουν εντοπιστεί, παρατηρηθεί, μελετηθεί και κατανοηθεί, την εντάσσω και την συνδέω με την (μέχρι τότε) παγκόσμια ιστορία και είναι ένας συνδυασμός οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και πολιτικής ιστορίας – δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. ‘Ημουν βέβαιος ότι μέχρι το φθινόπωρο θα το είχα τελειώσει, θα το είχα ξανακοιτάξει, θα το είχα στείλει σε φίλους και φίλες να το διαβάσουν και να μου κάνουν υποδείξεις, και μετά θα το έστελνα σε τρεις ιστορικούς, ακαδημαϊκούς, ο ένας είναι υπεύθυνος ιστορικής σειράς σε πολύ γνωστό εκδοτικό οίκο (ΠΕΚ). Τη ζωή μας όμως δεν μπορούμε να τη σκηνοθετήσουμε, η ζωή μας αλλάζει χωρίς να το θέλουμε και μας αλλάζει πάντα προς ένα ανώτερο επίπεδο. Μόνο που αλλαγή χωρίς μεγάλο πόνο, αφόρητο πόνο, δεν γίνεται.