φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΜΙΑ Αριστερά (δύο εκδοχών) πεθαίνει, μια Αριστερά γεννιέται. Πεθαίνει η Αριστερά που πολεμάει το κράτος και η Αριστερά που το διαχειρίζεται και συντονίζει τη λειτουργία του, γεννιέται η Αριστερά που το αγνοεί, που δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί του, που περνάει στην πράξη και, όσο, όπου, όταν και όποτε μπορεί, δημιουργεί ένα νέο κόσμο, ένα νέο πολιτισμό, μια νέα κοσμοαντίληψη.
ΠΕΘΑΙΝΕΙ η Αριστερά που το πολεμάει τώρα ή που θέλει να το πολεμήσει, με σκοπό να το νικήσει και να το διαλύσει. Το έκανε η ιστορική Αριστερά, όταν υπήρχε η δυνατότητα της οπλικής και στρατιωτικής ισορροπίας ή και υπεροχής. Και πολλές φορές νίκησε, αν και οι ήττες ήταν πιο πολλές και πολύ οδυνηρές, αδιανότητα φρικαλέες. Με την εφεύρεση όμως της φωτογραφίας, του αυτοκινήτου, του τηλεγράφου, τηλεφώνου, κινηματογράφου, του αεροπλάνου, της κατασκευής της ατομικής βόμβας, των καμερών και του ίντερνετ, η οπλική και στρατιωτική υπεροχή του κράτους είναι συντριπτική. Οφείλουμε να το ομολογήσουμε: το κράτος είναι πιο ισχυρό από μας. Η οργάνωση του είναι πολύπλοκη και τρομακτική. Δεν μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί από το κράτος, δεν μπορούμε να δημιοοργήσουμε μια οργάνωση αποτελεσματικότερη από αυτήν του κράτους. Και οφείλουμε να αποκηρύξουμε τη χρήση της ένοπλης βίας, των παράνομων και συνωμοτικών ομάδων και οργανώσεων.
ΠΑΡ΄ όλα αυτά, υπάρχει ένα τμήμα της Αριστεράς που δεν τα αποδέχεται όλα αυτά και συνεχίζει τον αγώνα. Ένα άλλο, περιμένει τη μέρα που οι μάζες θα πάρουν τα όπλα και θα αρχίσει η οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Οι δεύτεροι ας περιμένουν. Οι πρώτοι, μιας και δεν μπορούν να νικήσουν το κράτος, σπαταλούν τη ζωή τους στις φυλακές, αιχμάλωτοι του κράτους, και όσο το πολεμούν, τόσο αυτό πιο ισχυρό γίνεται: περισσότερη αστυνομία, σκληρότεροι νόμοι, πιο πολλές φυλακές. Κατά κάποιο τρόπο, συνεργάζονται με το κράτος, όχι συνειδητά βέβαια αλλά εκ του αποτελέσματος. Ένα μέρος των αναρχικών και των ακροαριστερών δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι το κράτος είναι πιο ισχυρό από μας – είναι κολλημένοι και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ξεκολλήσουν. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να σκεφτούν και να αλλάξουν τρόπο σκέψης και ζωής. Είναι ζόμπια, νεκροζώντανοι, και υπάρχουν και δεν υπάρχουν, σαν τα πλάσματα της φαντασίας μας, σαν τους Κενταύρους και τον Θεό.
Η άλλη εκδοχή της Αριστεράς που ψυχορραγεί είναι αυτή που επιδιώκει να αναλάβει τη διαχείριση και τον συντονισμό του κράτους μέσω των εκλογών και να επιλύσει με αυτόν τον τρόπο τα προβλήματα των εργαζομένων και άλλων κοινωνικών στρωμάτων. Όταν το επιχειρήσει αυτό, σε λίγο καιρό η κυβέρνηση θα πέσει, θα κηρυχτεί κατάσταση εξαίρεσης, η δημοκρατια θα αυτοκαταλυθεί – ή θα καταλυθεί από τον στρατό ή από ξένο κράτος, και οι πρωταγωνιστές αν δεν πεταχτούν στις φυλακές, θα πεταχτούν σε κάποιο χαντάκι, δολοφονημένοι. Εάν η Αριστερά υποσχεθεί ότι θα επιλύσει τα προβλήματα και δεν το κάνει, τότε οι ψηφοφόροι θα της γυρίσουν την πλάτη και ή θα απόσχουν ή θα ψηφίσουν κάτι άλλο. Οπότε δύο νέοι ρόλοι εμφανίζονται για την Αριστερά: να εμφανιστεί ως η μόνη εναλλακτική λύση, όταν το παραδοσιακό κρατικό πολιτικό προσωπικό αποτυγχάνει, ή να αναδείξει την πολιτική ως ένα ευχάριστο και αποτελεσματικό, προσοδοφόρο εννοώ, επάγγελμα. Αυτούς τους δύο ρολους έχει αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ και φιλοδοξεί να αναλάβει ο άμοιρος Τσίπρας. Το δε ΚΚΕ περιμένει να αναλάβει τη διαχείριση του κράτους μετά από εκλογικό θρίαμβο – πότε θα γίνει αυτό θα εξαρτηθεί από πότε θα ωριμάσουν οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές συνθήκες. Αρνείται την καταφυγή στην ένοπλη βία αλλά δεν δέχεται και το πέρασμα στην πράξη, την αλλαγή της ζωής, την αλλαγή όσων μπορούμε και όσο μπορούμε να αλλάξουμε.
ΑΥΤΕΣ οι δύο εκδοχές της ιστορικής Αριστεράς πεθαίνει – η ένοπλη βία από τη μια και ο κυβερνητισμός, η προσδοκία της σωτηρίας από κάποιον χαρισματικό ηγέτη ή νέο κόμμα από την άλλη. Η Αριστερά που γεννιέται είναι η Αριστερά που δεν έχει αυταπάτες, που δεν έχει ψευδαισθήσεις, που αποδέχεται το γεγονός ότι το κράτος είναι πιο ισχυρό από μας, ότι όταν το πολεμάμε το ενισχύουμε, ότι δεν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να επιλύσουμε τα προβλήματα που έχει προκαλέσει ο καπιταλισμός, είναι η Αριστερά που δεν περιμένει να έρθει ο Μεσσίας και η επανάσταση και ο κομμουνισμός, είναι η Αριστερά που αγνοεί το κράτος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λαμβάνει υπ΄ όψει του την ύπαρξή του, τις επιδιώξεις και τις πρακτικές του, την κατασταλτική λειτουργία του. Αλλά δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί του, θέλει να αποφεύγει και μπάτσους και δικηγόρους και δικαστήρια: φοράει κράνος όχι μόνο για να είναι ασφαλής αλλά και να μην τα σκάει στο κράτος, να μη του τα παίρνει το κράτος με τα πρόστιμα, τα δικαστικά έξοδα.
ΕΙΝΑΙ η διάσπαρτη σε όλον τον κόσμο Αριστερά που επιχειρεί να υπάρχει και να κινείται μακριά από το κράτος και τον καπιταλισμό και το εμπόριο- όποτε, όπου, όσο, με όποιον μπορεί. Η Αριστερά αυτή είναι μονάδες και ζευγάρια και ομάδες – ο Λευτέρης Κουσούλης (ι952)τα αποκαλεί Μειοψηφικά Ηφαίστεια -αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του που κυκλοφόρησε πριν από λίγο – θα ασχοληθούμε ένα πρωινό με αυτό. Αποκαλώ αυτή την Αριστερά, Αριστερά του περάσματος στην πράξη – το πέρασμα στην πράξη είναι ένας από τους κομβικούς όρους της εγκληματολογίας (της κοινωνικής αντίδρασης). Γεννιέται ως αποτέλεσμα της αποσύνθεσης του πτώματος της ιστορικής Αριστεράς. Μετά από αυτή τη φάση, θα διαρκέσει μερικά χρόνια ακόμα, πέντε με δέκα, ακόμα, θα έρθει η επόμενη φάση, η φάση της συνάντησης, της συνεργασίας και του συντονισμού, που έχει αρχίσει εμβρυωδώς και σπερματικά. Η γνώμη μου είναι ότι η κίνηση της φάσης αυτής θα επιταχυνθεί μετά το 2030, 2035 και θα συγκροτηθεί μια νέα Αριστερά που θα προσανατολιστεί προς την εμβάθυνση και επιτάχυνση του περάσματος στην πράξη και την επινόηση και δημιουργία νέων πρακτικών, θεσμών, αντιλήψεων, τρόπου σκέψης και ζωής, κοσμοαντίληψης και φιλοσοφίας.