φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Κάθε συγκυρία, από την οργάνωση της ζωής μέχρι την παγκόσμια σημερινή κατάσταση των υποτελών παραγωγών του κοινωνικού πλούτου, χαρακτηρίζεται από μια βασική αντίφαση. Κάθε βασική αντίφαση παράγει έναν συγκεκριμένο τρόπο υπέρβασής της, παράγει δηλαδή μια βασική τάση. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Κάποτε υπήρχε μόνο η ζωή. Η ζωή είναι συγκυρία. Εμφανίστηκε ως τάση, ως μια νέα τάξη, ως ένα νέο χάος, καθιερώθηκε, επεκτάθηκε, πολλαπλασιάστηκε. Η κατάσταση αυτή κάποια στιγμή έφτασε σε αδιέξοδο: τα οργανικά υλικά θα εξαντλούνταν και η ζωή θα έπαυε να υπάρχει. Αυτή είναι μια βασική αντίφαση. Η ζωή βρήκε ένα τρόπο και να συνεχίσει να υπάρχει και τα οργανικά υλικά να μην εξαντληθούν: την ανακύκλωση, τον θάνατο. Ο θάνατος είναι ένας τρόπος υπέρβασης της βασικής αντίφασης της ζωής ως συγκεκριμένη συγκυρία, είναι μια τάση της συγκυρίας της ζωής η οποία είναι κι αυτή τάση. (Δεν έχουμε εστιάσει την προσοχή μας στην τάση όσο θα έπρεπε . . .). Ως τάση δεν έχει τόπο, δεν είναι δηλαδή μηχανισμός, άρα σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε, δεν μπορούμε να τον αποικίσουμε, να τον κατακτήσουμε, δεν μπορούμε να υποτάξουμε τη ζωή, δεν μπορούμε να γίνουμε Κύριοι της φύσης, δεν μπορούμε να γίνουμε αθάνατοι. Υπάρχει μόνος ένας τρόπος να το καταφέρουμε: να κάνουμε αυτό που η ζωή απέφυγε: να εξαλείψουμε τη ζωή, να γίνουμε ήρωες. Οι νεκροί είναι αθάνατοι.
Αλλά οι νεκροί είναι σκουπίδια, όπως και οι ήρωες άλλωστε. Και τους μεν, τους νεκρούς εννοώ, και τα δε τα απομακρύνουμε από κοντά μας, συνιστούν μίασμα της οργανικής και κοινωνικής ζωής. Τα θάβουμε. Ή τα καίμε. Ή μήπως κάνω λάθος;
