φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ανοίγει η καρδία μου κάθε φορά που ο Κύριος ή κάποιος από τους πιστούς και αφοσιωμένους υπηρέτες Του μεταχειρίζονται  ποιμενικής προέλευσης παροιμίες για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με τους Υποτελείς τους. Προ αμνημονεύτων ετών, ακροδεξιός υπουργός της Νέας Δημοκρατίας είχε δηλώσει, για να σχολιάσει αποσκίρτηση βουλευτή,  ότι όποιο πρόβατο φεύγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος· ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε υποδείξει στους οχληρούς δημοσιογράφους να μην ξύνονται στη γκλίτσα του τσομπάνη·  ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, το φαιδρό και ύπουλο υποκείμενο με το όνομα Κάρολος Παπούλιας,  είχε δηλώσει μετά την πρώτη του εκλογή ότι,  εάν δεν εκλεγόταν,  θα επέστρεφε στα Γιάννινα με παπούτσια  πάνινα και θα γινόταν τσέλιγκας, μα την Παναγία τη Μπιρμπιλομάτα!  Εάν τις παραπάνω παροιμίες τις κατανοείτε, δεν είμαι βέβαιος ότι είναι κατανοητή και η παροιμία του τίτλου που εξεστόμισε προ ημερών ο δημοσιογράφος του SKY και της Καθημερινής Μπάμπης Παπαδημητρίου.

    Η παροιμία σημαίνει ότι έχουμε πολλή και κουραστική δουλειά  μπροστά μας, ότι έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας. Το ξάσιμο του μαλλιού ήταν μια δουλειά που την έκαναν μόνο οι γυναίκες, αφού η επεξεργασία του μαλλιού ήταν αποκλειστική απασχόληση των γυναικών. Το μαλλί πλένεται, στεγνώνεται και μετά οι γυναἰκες το ξαίνουν. Αποσπούν μικρές ποσότητες από τον πυκνό όγκο του καθαρού μαλλιού για να αραιώσει η πυκνότητά του, αυτὀ είναι το ξάσιμο του μαλλιού, το τοποθετηθούν στη ρόκα, στην αλακάτη, και  το γνέθουν, το κάνουν νήμα. Μιας και οι ποσότητες του μαλλιού ήταν πολύ μεγάλες,  λόγω του μεγάλου αριθμού των προβάτων, το ξάσιμο διαρκούσε πολλές μέρες·  κι επειδή ήταν πολύ βασική εργασία, η φράση έχουμε να ξάσουμε πολύ μαλλί ακόμα αναφέρεται σε όλες τις εργασίες και τις δραστηριότητες και σημαίνει ότι έχουμε πολλή δουλειά μας μπροστά μας. Και, μεταφορικά, θα δουν πολλά τα μάτια μας ακόμα.

    Ο   Κύριος Υπηρέτης Τσανακογλείφτης Μπάμπης Παπαδημητρίου ξεστόμισε την παροιμία ως κατακλείδα του λόγου του και του συλλογισμού του: γιατί να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο του σχηματισμού μιας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και μιας σοβαρής Χρυσής Αυγής; Αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι πια κοινό μυστικό, είναι κοινός τόπος της πολιτικής τοπογραφίας. Είχα γράψει κάτι, πέρυσι τέτοια εποχή

https://www.badarts.gr/2012/10/%ce%ba%cf%85%ce%b2%ce%ad%cf%81%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b6%ce%b1%cf%82-%ce%ae-%ce%bd%ce%ad%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%b1%cf%82/

Τώρα, μετά τη σκέψη και την παροιμία του Τσανακογλείφτη, θα πρέπει να το ξανακοιτάξουμε το ζήτημα. Διότι αυτά που είπε ο Τσανακό δηλώνουν τις συζητήσεις και τους σχεδιασμούς που γἰνονται στα άδυτα πολυτελή εστατόρια της Κυριαρχίας, τα  οποία δεν έχουν έξω επιγραφές, δε σου πάει το μυαλό ότι εκεί μέσα είναι ένα πολυτελές εστιατόριο, εκεί συναντιούνται επιχειρηματίες και το  υπηρετικό τους προσωπικό (δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διανοούμενοι, κρατικά υψηλόβαθμα στελέχη και άλλοι) και τα λένε. Τί να εννοεί άραγε ο Τσανακὀ με την διαπίστωση ότι έχει να γίνει πολλή δουλειά ακόμα;  Μήπως αυτή η δουλειά έχει σχέση με τον χαρακτηρισμό ‘ σοβαρή Χρυσή Αυγή ‘ ; Η σημερινή Χρυσή Αυγή δεν είναι σοβαρή; Τι σημαίνει σοβαρή; Εάν δεν είναι σοβαρή, τί είναι, ασόβαρη;  Μπορεί να γίνει σοβαρή η Χρυσή Αυγή; Πώς;

Continue reading →

 φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Διατυπώνουμε την εξής υπόθεση εργασίας: θα μπορούσε να υπάρχει ένας παγκόσμιος καπιταλισμός της καθολικής τρίωρης εργασίας; Ναι, θα μπορούσε αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει.  Κάθε μία από αυτές τις απαντήσεις εγείρει ένα ερώτημα: Γιατί θα μπορούσε; Γιατί δεν πρόκειται να υπάρξει;

    Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα δεν είναι απλή, είναι απλοϊκή έως αφελής: εάν εργαζόμασταν όλοι και όλες για να παραγάγουμε τον πλούτο που παράγουμε σήμερα θα έπρεπε να εργαζόμαστε τρεις ώρες. Επειδή όμως η απλοϊκότητα και η αφέλεια δεν έχει όρια, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και το εξής: εάν επρόκειτο να επιλύσουμε την ανεργία, με βάση τη λογική και την αλληλεγγύη,  θα έπρεπε να μειώσουμε δραστικά το χρόνο εργασίας, στις τρεις ή τέσσερις ώρες,  ώστε να εργαζόμαστε όλες και όλοι.  Σε αυτήν την δυνατότητα του παρόντος είχε καταλήξει ο Μαρξ πριν από 150 χρόνια: εάν συνεχιστεί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, με την εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή, θα φτάσουμε στο σημείο να παράγεται τεράστιος κοινωνικός πλούτος, πολύ γρήγορα και από ολοένα και λιγότερους παραγωγούς. Αυτός ήταν και ο λόγος των διθυραμβικών ύμων του για τον καπιταλισμό και την αστική τάξη της εποχής του. Και σήμερα αυτή η δυνατότητα είναι πραγματική: θα μπορούσαμε όλοι και όλες να εργαζόμασταν τρεις ώρες.

     Ποιές όμως θα ήταν οι συνέπειες μιας καθολικής τρίωρης εργασίας;

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Θα μπορούσαμε, με κριτήριο την ανεργία, το ποσοστό των ανέργων επί των εργαζομένων, να διακρίνουμε τους καπιταλιστικούς κοινωνικούς σχηματισμούς του πλανήτη σε δυο κατηγορίες: σε αυτούς που το ποσοστό είναι μικρό (5-10%) ή πολύ μικρό (μέχρι 5%) και σε αυτούς που το ποσοστό είναι μεγάλο (10-30%) ή πάρα πολύ μεγάλο (πάνω από 30%). Τί θα παρατηρούσαμε εάν κάναμε αυτή τη διάκριση; Θα παρατηρούσαμε ότι ενώ στην πρώτη κατηγορία κατατάσσονται οι πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες της εποχής μας, στη δεύτερη κατηγορία φιγουράρουν τρεις διαφορετικές ομάδες: οι κοινωνίες στις οποίες ο καπιταλισμός έχει εδραιωθεί μεν αλλά δεν έχει επεκταθεί (οι λεγόμενες φτωχές χώρες), οι κοινωνίες στις οποίες ο καπιταλισμός επεκτείνεται (οι γνωστές αναπτυσσόμνενες καπιταλιστικές οικονομίες) και κάποιες κοινωνίες που είναι ανεπτυγμένες αλλά βρίσκονται στις κατώτερες και κατώτατες θέσεις της ιεραρχίας των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών.  Σε αυτήν την τελευταία ομάδα ανήκει και η Ελλάντα.

   Θα μπορούσαμε να κάνουμε και μια δεύτερη κατηγοριοποίηση, με κριτήριο την μόνιμη και διαρκή μερική απασχόληση, το ποσοστό των μερικώς απασχολουμένων επί του συνόλου των εργαζομένων.   Θα παρατηρούσαμε ότι εκεί όπου η ανεργία είναι μικρή ή πολύ μικρή, η μερική απασχόληση είναι μεγάλη ή πολύ μεγάλη, με αυξητικές τάσεις. Και εκεί όπου η ανεργία είναι μεγάλη ή πολύ μεγάλη, η μερική απασχόληση είναι μικρή ή πολύ μικρή, με αυξητικές τάσεις όμως. Κι εάν σε μεριές περιπτώσεις η ανεργία συνδέεται πολύ στενά με την περιστασιακή απασχόληση (συχνή ή σπάνια, στις παραγκουπόλεις, λόγου χάριν), προτιμώ να την αποκαλώ ανεργία και όχι μερική απασχόληση: ο περιστασιακά εργαζόμενος είναι άνεργος, δεν είναι μερικώς, μονίμως και διαρκώς, απασχολούμενος.

    Ας δούμε τώρα κάτι ἀλλο, το ποσοστό της απασχόλησης. Το ποσοστό αυτό μας δείχνει τον αριθμό των ανθρώπων που εργάζονται, που μπορούν και θέλουν να εργάζονται. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το ποσοστὀ αυτό είναι 59.6%. Αυτό είναι το εργατικό δυναμικό. Το ποσοστό της ανεργίας μετράει αυτούς που ενώ θέλουν δεν μπορούν να εργαστούν. Κατά συνέπεια, το 40% του πληθυσμού που μπορεί να εργαστεί δεν εργάζεται διὀτι δεν θέλει – ή εργάζεται αλλά δεν δηλώνεται, δεν καταγράφεται.

    Ας υποθέσουμε ότι ο ενεργός πληθυσμός της Ελλάδας είναι 100· οι 60 εργάζονται, οι 40 δεν θέλουν να εργαστούν ή εργάζονται αλλά η εργασία τους δεν δηλώνεται (περιστασιακή και μαύρη εργασία)· από τους 60 που εργάζονται, οι 18 είναι άνεργοι (ποσοστό ανεργίας 29%), οι 4 εργάζονται μερικώς (ποσοστό απασχόλησης 7%) και οι 32 είναι πλήρως απασχολούμενοι. Θα μπορούσαμε λοιπόν να συντάξουμε τον εξής πίνακα με τους αριθμούς να δείχνουν κατά σειρά τους ανἐργους, τους μερικά απασχολούμενους, τους πλήρως απασχολούμενους και αυτούς που δεν θέλουν να εργαστούν ή εργάζονται αλλά δεν καταγράφονται:

18 – 4 – 38 – 40

Ας δούμε τι γίνεται στην Ολλανδία, με ποσοστό απασχόλησης 74,7, με ποσοστό ανεργίας 8.5, μερικής απασχόλησης 49.1 (!) και πλήρους απασχόλησης 42.4:

6 – 37- 31 – 26

Ας δούμε και τη Γερμανία:

3.5 – 18 – 50.5 – 29

 Όλες αυτές οι διαπιστώσεις μας παρακινούν να διατυπώσουμε κάποια συμπεράσματα, κάποια ερωτήματα και κάποιες υποθέσεις εργασίας.  

Continue reading →

    

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Εάν γίνονταν σήμερα εκλογές, ή σε λίγους μήνες, εικάζω ότι θα είχαμε την εξής εικόνα της κοινοβουλευτικής δύναμης των κομμάτων (%):

 

Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ):  39-41

Νέα Δημοκρατία (ΝΔ): 20-22

Χρυσή Αυγή (ΧΑ): 15-17

Ανεξάρτητοι Έλληνες (ΑΝΕΛ): 7-9

Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ): 4-6

Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ): 3-5

Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ): 3-5

    Αντιλαμβάνεστε ότι θα σχηματιζόταν τρικομματική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ. Μια τέτοια εξέλιξη θα πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, με τον εξής ένα: να μην γίνουν εκλογές! Η τετραετία πρέπει να εξαντληθεί πάση θυσία, ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουν και τακτικοί συμβιβασμοί, όπως έγινε με τους πλειστηριασμούς. Η στρατηγική λοιπόν της πολιτικής μαφίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι σαφής: οι εκλογές θα γίνουν τον Ιούνιο του 2016 διότι τότε πρέπει να γίνουν. Και προκύπτει το ερώτημα:  γιατί οι εκλογές πρέπει να γίνουν αφού εξαντληθεί και το τελευταίο λεπτό της  τετραετίας, γιατί χρειάζονται και το τελευταίο λεπτό της τετραετίας;

Continue reading →

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Θα μπορούσαμε, με κριτήριο την ύπαρξη ή μη  Κράτους,  να διακρίνουμε δύο περιόδους του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής: την περίοδο της διαμόρφωσης (800-1100), της ακμής (1100-1300) και της τελικής (τελευταίας) κρίσης (14ος και 15ος αιώνας)  αυτού του τρόπου παραγωγής κατά την οποία δεν υπήρχε Κράτος· και την περίοδο της αποσύνθεσης και συρρίκνωσης, μετά το 1600,  κατά την οποία εμφανίζεται το απολυταρχικό Κράτος, ως πολιτικό προϊόν της συρρίκνωσης, με σκοπό να διατηρηθούν οι φεουδαρχικές σχέσεις – ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα του φόβου του φεουδαρχών Κυρίων, ήταν μια μορφή άμυνας.  Εάν Πολιτική και Κράτος είναι άμεσα συνυφασμένα, αναρωτιόμαστε εάν υπήρχε Πολιτική κατά την ακρατική περίοδο του φεουδαλισμού. Υπήρχε – μπορεί λοιπόν να υπάρχει Πολιτική και χωρίς Κράτος. Εάν με τον όρο Πολιτική εννοοούμε τη τέχνη, την πρακτική άσκησης βίας και απάτης με σκοπό τη διατήρηση του υπάρχοντος κυρίαρχου τρόπου παραγωγής, αρπαγής, καταστροφής και εξόντωσης, είναι αδύνατον να μην υπήρχε κατά την ακρατική περίοδο. Η Πολιτική εμφανίζεται με τη μορφή του μοριακού, ατομικού, κοινοτικού εξωοικονομικού εξαναγκασμού, με την άσκηση βίας σε μοριακό επίπεδο για την απόσπαση πλεονάσματος, για την αρπαγή ενός μεγάλου μέρους του κοινωνικού πλούτου.

    Αυτές ήταν οι δύο πολιτικές μορφές που απαιτήθηκαν για να διατηρηθεί ο φεουδαρχικός τρόπος παραγωγής.  Κι όταν αυτός εξαφανίστηκε και κυριάρχησε ο καπιταλιστικός, το απολυταρχικό Κράτος μετεξελίχθηκε σε αστικό, καπιταλιστικό με σκοπό την απλή και διευρυμένη (ισχυροποιημένη) αναπαραγωγή, διατήρηση, διαιώνιση του εν λόγω τρόπου παραγωγής. Ο πυρήνας του καπιταλιστικού Κράτους είναι το απολυταρχικό Κράτος, της πολιτικής μορφής της άμυνας και του τρόμου των φεουδαρχών : καταστολή και αρπαγή κοινωνικού πλούτου (φορολογία). Αναπόφευκτα, μέσα στο αστικό/καπιταλιστικό Κράτος είναι ενσωματωμένα, είναι καταγραμμένα  η άμυνα και ο τρόμος των φεουδαρχών, κατά συνέπεια, και η άμυνα και ο τρόμος των καπιταλιστών.

Continue reading →

                                                      φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Εάν η σωματική αθανασία βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας των επιθυμιών του επίγειου δυτικού Κυρίου, στην δεύτερη θέση διακρίνουμε την πανταχού παρουσία. Τις δύο αυτές επιθυμίες ο Κύριος τις ικανοποίησε σε φαντασιακό επίπεδο με ένα πλάσμα της φαντασίας του, τον Θεό. Ο Θεός, ο επουράνιος Κύριος,  είναι ο επίγειος Κύριος που πραγματοποίησε φαντασιακά και φαντασιωσικά τις επιθυμίες της σωματικής αθανασίας και της πανταχού παρουσἰας· αυτὀ εννοούμε, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε και δεν το συνειδητοποιούμε,  όταν λέμε ότι ο Θεός είναι αθάνατος, ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών.

Continue reading →