φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο Κύριος τείνει προς την πίκρα και τη ξινίλα, αυτές είναι οι γεύσεις του, ο Υποτελής προς τη γλύκα και το αλμυρό – σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει, το κοινοποιώ για να δω αν και που κάνω λάθος. Κι ενώ ο Κύριος δεν αποφεύγει το γλυκό και το αλμυρό, ο Υποτελής αποστρέφεται το πικρό και το ξινό. Μιας και οι δύο διαθέτουν στόμα και αδένες και γεύση που δεν διαφέρουν, εικάζω ότι οι παραπάνω προτιμήσεις και αποστροφές θα πρέπει να εξηγηθούν κοινωνικά ή, καλύτερα, κοινωνικοψυχολογικά. Να μπορούμε άραγε να εξηγήσουμε την προτίμηση αυτών των γεύσεων εστιάζοντας την προσοχή μας στις μεταξύ τους σχέσεις;
Ο Κύριος είναι πικρός και ξινός, ο Υποτελής είναι γλυκός και αλμυρός. Εάν τρώγαμε το κρέας τους, βέβαια, δεν θα παρατηρούσαμε κάποια διαφορά, μιας και ο οργανισμός μεταβολίζει τα συστατικά που προκαλούν τις γεύσεις με τον ίδιο τρόπο. Ο Κύριος είναι πικρός και ξινός κοινωνικά και ψυχικά· ο Υποτελής είναι γλυκός και αλμυρός κοινωνικά και ψυχικά. Στον Κύριο πίκρα και ξινίλα χαρίζει η ήττα. Διεξάγει τον κοινωνικό πόλεμο ως εξής: απαγορεύεται η ήττα. Αυτό σημαίνει ότι είναι ο νικητής. Το γεγονός όμως ότι την απαγορεύει σημαίνει ότι και την έχει γευθεί και φοβάται μην την ξαναγευθεί – η γεύση της ήττας είναι πικρή. Τη λέξη ήττα δεν θέλουν ούτε να την ακούν, λένε οι Κορίνθιοι για τους Αθηναίους σε μια δημηγορία του Θουκυδίδη. Τον ενοχλεί τόσο πολύ η ήττα, ώστε η δυσάρεστη πίκρα τον βοηθάει να μην ξεχνά ποτέ την απαγόρευση. Η ήττα του προκαλεί ξινίλα στο στομάχι. Ο Κύριος υποφέρει πάντα από το στομάχι του, δεν μπορεί να χωνέψει την ήττα, δεν μπορεί να χωνέψει την φυσική και κοινωνική πραγματικότητα, δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι οφείλει την ύπαρξή του στην ύπαρξη των Υποτελών. Αυτό είναι μια διαρκής, οντολογική, ανθρωπολογική ήττα – αυτός είναι ένας από τους λόγους που τείνει προς την πίκρα και την ξινίλα.