Δεν γράφω λέξη. Μεταφέρω μόνο τη σύντομη συνομιλία που είχαμε με τον George, τα σχόλια στο σημείωμα για τον Νίκο

George:

Το πραγματικό αίτημά του όπως καταλαβαίνεις δεν είναι μόνο και μόνο να σπουδάσει, μην το ρομαντικοποιούμε. Αυτό που θέλει είναι να ζήσει πιο ελεύθερα. Ερώτημα τώρα: δεν θεωρείς ότι αν αποκήρυσσε λεκτικώς και δημοσίως την ανατρεπτική δράση, θα ικανοποιούταν το αίτημά του? Σιγά το κόστος! Κι αν δεν, τότε, ναι, θα μπορούσε να παίξει και το τελευταίο χαρτί του. Με αυτή την έννοια η πράξη του είναι ανορθολογική. Ας ελπίσουμε όχι και μοιραία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σχόλιο του rudolf στο πρόσφατο σημείωμα σχετικά με τις απόψεις των παιδιών της γαλαρίας για τις αιτίες της ήττας των ‘ταξικών αγώνων’ των τελευταίων έξι ετών με παρωθεί να επανέλθω.  Ο rudolf υποστηρίζει ότι η εν λόγω ομάδα δεν είναι μαρξιστές και λενινιστές, όπως έγραψα, και θα κατέληγα κι εγώ σε αυτό το συμπέρασμα εάν διάβαζα τα τεύχη που η ομάδα έχει εκδώσει.

Σήμερα θα εξετάσω την πρόταση των παιδιών της γαλαρίας για ένα συγκρουσιακό, δυναμικό, μαχητικό, διεκδικητικό κίνημα ανέργων: η πρόταση αυτή ίσως μας βοηθήσει να διαυγάσουμε τη διαφωνία μας και να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εκφράζω δημόσια τη θλίψη μου και την αγωνία μου για τη δοκιμασία και τον κίνδυνο που διέρχεται όχι πια η υγεία αλλά η ζωή του Νίκου Ρωμανού που κάνει απεργία πείνας, εδώ και δεκαοχτώ μέρες,  με αίτημα τη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών, μιας και πέρασε στο Πανεπιστήμιο ενώ ήταν έγκλειστος στη φυλακή. Δέχομαι χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό την επιθυμία του, το αίτημά του· δυστυχώς, δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.

Εύχομαι ολόψυχα, το μόνο που μπορώ να κάνω,  προς το παρόν,  να  τελειώσει αυτή η περιπέτεια με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο. Συμβαίνει συχνά, σε οριακές καταστάσεις, να θέτουμε εμείς οι ίδιοι το δίλημμα ελευθερία ή θάνατος στον  εαυτό μας και στους αντιπάλους μας: καλύτερα να πεθάνω παρά να ζω όπως ζω. Το Κράτος, οι διαχειριστές του Κράτους, υπηρέτες του Κυρίου καπιταλιστή, εκλαμβάνουν το δίλημμα ως απειλή,  κι άλλοτε υποχωρούν, άλλοτε όχι. Υπήρξαν απεργοί πείνας που το αίτημά τους εκπληρώθηκε, υπήρξαν όμως και περιπτώσεις στις οποίες το Κράτος δεν υποχώρησε με τα γνωστά αποτελέσματα. Υποχωρεί όταν κρίνει ότι ένας πιθανός θάνατος πιθανόν να προκαλέσει ρωγμές στην κοινωνική ευταξία, όπως εννοούν την κοινωνική πειθαρχία· δεν υποχωρεί όταν κρίνει ότι δεν θα προκαλέσει ρωγμές ή και να προκαλέσει θα κλειστούν γρήγορα και αποτελεσματικά.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Έφτασε στα χέρια μου το τελευταίο διπλό (16-17) τεύχος του περιοδικού τα παιδιά της γαλαρίας  που εκδίδει η ομώνυμη θεωρητική πολιτική ομάδα. Τα παιδιά της γαλαρίας είναι μαρξιστές, και λενινιστές, και θεωρούν ότι, και περιμένουν,  μια μέρα το προλεταριάτο θα πάρει τα όπλα, θα συντρίψει Κεφάλαιο και Κράτος, θα κυβερνήσει, θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής, θα υπάρξει σοσιαλισμός και μετά κομμουνισμός .

Τα τελευταία πέντε χρόνια ο Κύριος καπιταλιστές εξαπέλυσε μια πολυμέτωπη επίθεση: κατά των αυτοαπασχολούμενων, των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων, με σκοπό να τους κλείσει τις επιχειρήσεις και τα μαγαζάκια, μέσω της λιτότητας,  για να αυξηθεί η κερδοφορία των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων· κατά των κρατικών υπαλλήλων, κυρίως με περικοπές στο μισθό, με σκοπό  τη μείωση του κρατικού χρέους αλλά και της μείωσης της φορολογίας του μεγάλου Κεφαλαίου· κατά των  εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, με τη μείωση του μεροκάματου· κατά των συνταξιούχων με περικοπές στις συντάξεις· και κατά των δικαιούχων διαφόρων επιδομάτων (άνεργοι, ανάπηροι, άπορες οικογένειες) που χορηγεί το Κράτος με περικοπές αυτών των επιδομάτων.

Η επίθεση απέβη και αποβαίνει νικηφόρα, οι σκοποί του Κυρίου καπιταλιστή πραγματοποιήθηκαν κι όσοι δεν πραγματοποιήθηκαν θα πραγματοποιηθούν τα επόμενα πέντε, δέκα χρόνια. Από τη σκοπιά των Υποτελών Παραγωγών, βιώνουμε όλοι και όλες τα αποτελέσματα αυτής της επίθεσης: πολλοί και πολλές είναι άνεργοι, ενώ όσοι δουλεύουν, και πληρώνονται πολύ λιγότερο και εργάζονται  πολύ περισσότερο, ιδίως στον λεγόμενο ιδιωτικό τομέα, εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν και θα κλείσουν πολλές ακόμα στα επόμενα πέντε, δέκα χρόνια.

Οι Υποτελείς Παραγωγοί προσπάθησαν να αποκρούσουν την επίθεση αλλά απέτυχαν, ηττήθηκαν. Ελάχιστοι τολμούν να εντοπίσουν τα αίτια αυτής της κομβικής ήττας που μεταβάλλει στον συσχετισμό ισχύος σε βάρος των μισθωτών εργαζομένων. Τα παιδιά της γαλαρίας παραδέχονται ευθαρσώς την ήττα, τολμούν μια εξήγηση και σήμερα θα εξετάσουμε τις απόψεις τους.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     ‘ Ήταν τα καλύτερα χρόνια, ήταν τα χειρότερα χρόνια· ήταν ο αιώνας της σοφίας, ήταν ο αιώνας της τρέλας· ήταν η εποχή της πίστης, ήταν η εποχή της απιστίας· ήταν η εποχή του Φωτός, ήταν η εποχή του Σκότους· ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας· είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας· πηγαίναμε όλοι γραμμή στον παράδεισο, όλοι πηγαίναμε γραμμή προς την άλλη κατεύθυνση. Με λίγα λόγια, η εποχή έμοιαζε τόσο πολύ με τι δική μας, ώστε μερικοί από τους πιο θορυβώδεις μελετητές της επέμεναν πως σύγκριση ανάμεσα στις δυο εποχές τόσο για το καλό όσο και για το κακό μπορούσε να γίνει μόνο  χρησιμοποιώντας τον υπερθετικό βαθμό των επιθέτων. ‘

     Με αυτήν την περιγραφή της προεπαναστατικής κατάστασης στη Γαλλία αρχίζει η Ιστορία των δύο πόλεων του Τσαρλς Ντίκενς –  ο Ζοφερός Οίκος του , με αντικείμενο τη δικαιοσύνη,  είναι μυθιστόρημα  που μας χαρίζει μεγάλες δόσεις σοφίας. Δεν μοιάζει και η εποχή μας, φίλες και φίλοι, με αυτήν την εποχή, όπως μας την παρουσιάζει ο Ντίκενς;  Όξυνση των αντιφάσεων και των αντιθέσεων, όξυνση του κοινωνικού πολέμου –  ας προετοιμαστούμε για το καλύτερο και για το χειρότερο –  ή και για τα δυο μαζί.  Ας απομακρύνουμε όμως το βλέμμα μας από αυτό το πανοραμικό πλάνο κι ας εστιάσουμε στην πολιτική κατάσταση. Γιατί να μας ενδιαφέρει; 

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Μόλις πριν 15 χρόνια, με το Χρηματιστήριο, όλοι και όλες ήθελαν να γίνουν πλούσιοι, γρήγορα και εύκολα·  όλοι σχεδόν έπεσαν θύματα της αρπαχτής – το 2001 ένας νεαρός παντρεμένος με παιδιά οικοδόμος από την Αλβανία μου είχε εξομολογηθεί ότι είχε χάσει 2 εκ. δραχμές. Όλοι οι αυταπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι επέκτειναν τις επιχειρήσεις τους για να αυξήσουν τα κέρδη τους και σήμερα τρέχουν να ρυθμίσουν τα δάνειά τους περιμένοντας την πολυπόθητη ανάκαμψη, κι όσες δεν έκλεισαν, θα κλείσουν τα επόμενα δυο, τρία, πέντε χρόνια. Ποιος θέλει σήμερα να ανοίξει ένα μαγαζάκι,  να βγάζει ένα μεροκάματο; Ποιος και ποια ονειρεύεται ότι μπορεί να διοριστεί στο δημόσιο; Ποιοι γονείς περιμένουν να σπουδάσει το παιδί τους για να βολευτεί κάπου;

     Από την προσδοκία του πλουτισμού και της αποφυγής της μισθωτής εργασίας περάσαμε στην απόγνωση και στην ανεργία. Κατήφεια παντού, σε χωριά και πόλεις. Ο καθένας και η καθεμιά προσπαθεί να τα βολέψει όπως μπορεί. Οι νέοι άνεργοι ζουν με τους γονείς τους·  άλλοι μεταναστεύουν για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα· κάποιοι επιστρέφουν στα χωριά τους· συνταξιούχοι γονείς βοηθούν παντρεμένα παιδιά και παντρεμένα εγγόνια·  κάποιοι χαλάνε το γκαζόν του κήπου και φυτεύουν λαχανικά· χρησιμοποιούν ολοένα και λιγότερο το αυτοκίνητο, αν δεν το έχουν παρατήσει·  κανείς πια δεν αγοράζει ρούχα και παπούτσια, ακόμα και η κατανάλωση των τροφίμων έχει περιοριστεί.

     Η κατάσταση αυτή θα διαρκέσει πολλά χρόνια, και δέκα και είκοσι, και είναι βέβαιο πως θα επιδεινωθεί: κι άλλοι άνεργοι, κι άλλες επιχειρήσεις θα κλείσουν, κι άλλοι αυταπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι θα ανέβουν στην τσουλήθρα της κοινωνικής καθόδου, κι  άλλη μείωση της κατανάλωσης. Κι όλοι και όλες τρομάζουν με την ιδέα ότι οι σημερινοί συνταξιούχοι δεν είναι αθάνατοι και ότι μέσα στα επόμενα δέκα, δεκαπέντε χρόνια οι περισσότεροι θα έχουν πεθάνει και τότε θα καταλάβουμε τι εστί ανεργία και φτώχεια.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ο φίλος Θανάσης Κοντονάτσιος  αναρωτιέται, πολλοί και πολλές αναρωτιούνται: εάν η διαμαρτυρία (κινητοποίηση, συγκέντρωση, πορεία, διαδήλωση – ειρηνική ή ταραχώδης), η διεκδίκηση (αίτημα), η ένοπλη βία, οι εκλογές ανήκουν στο παρελθόν, όπως υποστηρίζεις, Αθανάσιε, τότε  οφείλεις αφενός μια εξήγηση γιατί ανήκουν στο παρελθόν και αφετέρου μια πρόταση ώστε να μπορέσουμε να διεξαγάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο αποτελεσματικά και νικηφόρα. 

       Όλοι αυτοί οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου εμφανίστηκαν την εποχή της επέκτασης του καπιταλισμού, της σχετικής οπλικής ισορροπίας μεταξύ Κυρίου καπιταλιστή και Υποτελών Παραγωγών και της αδυναμίας του Κυρίου να επιτηρεί και να παρακολουθεί στενά και αποτελεσματικά τους Υποτελείς. Η επέκταση του καπιταλισμού επέτρεπε στον Κύριο να προβαίνει σε παραχωρήσεις, να υποχωρεί σε διαμαρτυρίες, να ανέχεται συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, να ικανοποιεί αιτήματα και διεκδικήσεις, να ανέχεται την ύπαρξη κομμάτων της εργατικής τάξης, την καθολική ψηφοφορία· η στρατιωτική οπλική σχετική ισορροπία επέτρεπε την καταφυγή στην ένοπλη βία και στη διεξαγωγή μαχών, η έκβαση των οποίων θα μπορούσε να ήταν νικηφόρα – και υπήρξαν τέτοιες μάχες, πολλές.  Η αδυναμία αποτελεσματικής επιτήρησης και παρακολούθησης επέτρεπε την παράνομη και συνωμοτική δράση (χρήση όπλων, ληστείες, σαμποτάζ, κλπ.).

Continue reading →