φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

‘σύντροφοι, ακούω το ποδοβολητό των εχθρών μας και διακρίνω κιόλας μερικούς που έρχονται πολυπληθείς καταπάνω μας. Ας συναθροιστούμε εδώ κι ας προχωρήσουμε με τάξη. Έτσι, θα μπορέσουμε να τους δεχτούμε προς χαμό τους και  προς τιμή μας’ (Ραμπελέ, Γαργαντούας, κεφ. 43)

θα έρθει μια μέρα, δεν θα αργήσει, μέχρι το 2015 το αργότερο, που ο κόσμος της εργασίας και  οι πέριξ αυτού (συνταξιούχοι, παιδιά, νέοι, ασθενείς, άνεργοι, έγκυες, μάνες, ερωτευμένοι, ποιητές  και άλλοι)  θα προφέρει τη φράση  εικοσάωρο και μισθός για όλους και ο τόπος θα σείεται, οι ουρανοί θα αγάλλονται, τα αρώματα θα μας καταπλήσσουν, οι ήχοι θα σχηματίζουν εικόνες, τα χάδια θα επιταχύνουν την παραγωγή νοήματος, οι υπαινιγμοί θα φέρνουν στο προσκήνιο την εγγύτητα και την βραδύτητα, οι χειρονομίες θα αφηγούνται ιστορίες, είμαστε μόνο στην αρχή, νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε,  κανένας διάλογος, άσκηση ισότητας και ελευθερίας, ένας νέος κόσμος δημιουργείται, ένας κόσμος που δεν χαρίζεται και δεν διεκδικείται αλλά επιβεβαιώνεται και ασκείται, σε κάθε μας λέξη, σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε μας σκέψη και επιθυμία, ένας κόσμος χωρίς προνόμια παράγει τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που δεν καταστέλλονται, που δεν αφομοιώνονται, ένα σύμπαν δημιουργείται, ένα σύμπαν που θα εξαρθρώνει το εμπόρευμα και το  χρήμα, τον κτητικό ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, τη μισθωτή δουλεία, αυτό το σύμπαν θα είναι το επαναστατικό υποκείμενο, είμαστε μόνο στην αρχή, είμαστε μόνο στην αρχή, ο Κύριος καπιταλιστής πετάγεται στον ύπνο του και ουρλιάζει, stasis is death, stasis is death, βλέπει την επανάσταση, τη διαρκή στάση πληρωμών, αγοράς, εργασίας, υποχρεωτικής εκπαίδευσης, υποχρεωτικής στράτευσης, υπακοής, πειθαρχίας, ανταγωνισμού, βλέπει την επανάσταση να γυρίζει την πλάτη της στην εξέγερση, βλέπει τον κόσμο να σταματά, να σταματά για να ξαποστάσει και να ξεκινήσει τη δημιουργία, σταματά να καταστρέψει και να αποδιαρθρώσει, να αναστατώσει, να εξαρθρώσει, να ανακατατάξει, να προσβάλει ιδέες, αντιλήψεις, γνώσεις, πρακτικές, αξίες, συμπεριφορές,

να φέρει στο προσκήνιο το μέγα ζήτημα

του συνδυασμού της προσωπικής ελευθερίας και της ατομικής ισότητας με τη ζωοποιό ομαδικότητα, την ζωογόνα συλλογικότητα,

να φέρει στο προσκήνιο το μέγα ζήτημα

της πολιτικής ως σημείο εκκίνησης, ως πεδίο άσκησης και επιβεβαίωσης της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της χαριστικότητας, της δημιουργικής σύγκρουσης, ως έμπρακτη πρόταση και όχι  ως πολιτικάντικη υπόσχεση, ως διάχυτη καθημερινότητα και όχι ως ελιτίστικη πρωτοπορία, ως γείωση και πραγμάτωση και όχι ως ουτοπία, ως παρόν και όχι ως μεσσιανική προσδοκία, ως ελεύθερη  επιλογή και όχι ως τυφλή αναγκαιότητα,

να αναστατώσουμε και να αναστατωθούμε

ήρθε η ώρα να στρέψουμε την προσοχή μας  – και τα πυρά μας – στο εμπόρευμα και το χρήμα – εδώ είναι που είμαστε παντελώς ακαταμάχητοι! Εδώ είναι που θα ζήσουμε την Αποκάλυψη του Κυρίου καπιταλιστή: είναι ένοπλος ζητιάνος!

νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε!

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Εμείς τι ρόλο παίζουμε; ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τι ρόλο παίζουμε;  ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Μη βιάζεσαι, με την ησυχία σου ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τι ρόλο παίζουμε; Το ρόλο του ικέτη. ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Έχουμε ξεπέσει ως εκεί; (Σ. Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό, πρ. Α΄)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΜΛΕΤ: Όχι, μη λες πως σε κολακεύω! Γιατί εγώ / τι έχω από σε   να  περιμένω, που όλη κι όλη / περιουσία σου έχεις την καλή σου γνώμη, / που αυτή σε τρέφει και σε ντύνει; έναν φτωχόν /  πως να τον κολακέψεις;(πρ. 3, σκ. 2)

φίλες και φίλοι, με ρωτούν συχνά  για το ζήτημα του μισθού και νιώθω την υποχρέωση να επανέλθω για άλλη μια φορά και να διευκρινίσω τη θέση μου, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εικοσάωρη βδομαδιάτικη εργασία. Αυτό που με ρωτούν, καλο- ή κακοπροαίρετα,  είναι να καθορίσω το ποσό του μισθού. Δεν θα το κάνω τώρα και δεν θα το κάνω ποτέ. Το μόνο που θα κάνω είναι να προτείνω ένα ποσό που εγώ θα ήθελα να μου παρέχει η κοινωνία, δηλαδή οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, ένας εκ των οποίων είμαι και εγώ, όπως είσαστε και εσείς, αφού διευκρινίσω, σύντομα και απλά, ορισμένα ζητήματα.

Όταν λέω μισθός, ο νους σας πάει στα χρήματα. Και ο δικός μου εκεί πάει. Αλλά ο δικός μου, δεν ξέρω ο δικός σας, δεν πάει μόνο εκεί. Όταν λέω μισθός εννοώ και ένα μέρος του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου με το οποίο ικανοποιώ κάποιες βασικές ανάγκες, οι οποίες είναι γνωστές τοις και ταις πασι: στέγη, φαγητό, ένδυση-υπόδηση, περίθαλψη, εκπαίδευση, μετακίνηση. Αυτές είναι οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη τώρα πιά με την διεθνοποίηση του καπιταλισμού. Ο πλούτος που παράγεται σήμερα φτάνει και περισσεύει να καλύψουμε όλοι και όλες αυτές τις ανάγκες. Αντ’ αυτού, παντού θα δούμε πεινασμένους, διψασμένους, άστεγους, άνεργους, εξαντλημένους, ασθενείς, καταθλιπτικούς, μοναχικούς,  φοβισμένους, αποβλακωμένους, ανήσυχους, αγχωμένους, ανασφαλείς. Αυτή η αντίφαση, που οξύνεται μέρα με τη μέρα, φέρνει νομοτελειακά  εξεγέρσεις και επαναστάσεις, φέρνει δηλαδή την υπέρβαση της αντίφασης: όλοι και όλες παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, όλοι και όλες θα τον απολαύουμε.

Κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων οι εξεγερμένοι συμπυκνώνουν, συνοψίζουν την βασική τους επιθυμία σε ένα σύνθημα, απλό και περιεκτικό. Κατά τη γνώμη μου, το σύνθημα αυτό πρέπει να είναι εικοσάωρο και μισθός για όλους. Είναι πρόταση, δεν είναι διαταγή. Είναι δική μου επιθυμία, και της γυναίκας μου, και των παιδιών μου, και των φίλων μου, και των φίλων των φίλων μου. Ίσως, δεν γνωρίζω, να είναι και δική σας επιθυμία. Εάν δεν είναι, δεν φέρω τη παραμικρή ευθύνη.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

διάβασα χτες, στο  μπλογκ Αριστερό Βήμα, μια συζήτηση μεταξύ της Λορι Πένι και του Αλεξ Καλλίνικο που έγινε μέσω τεσσάρων άρθρων στον Guardian (2), στο New Statement και στον Socialist Worker. Το θέμα ήταν η αποχώρηση (ή μη)  της ιστορικής Αριστεράς  από το πολιτικό προσκήνιο,  ένα θέμα που μας προβληματίζει έντονα διότι είμαστε πεπεισμένοι ότι η λύση των παγκόσμιων, τοπικών και, άρα, προσωπικών προβλημάτων θα εξαρτηθεί από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Μπορούμε να λύσουμε πολλά προβλήματα εκτός της πολιτικής, είμαι βέβαιος, αλλά τα κρισιμότερα μόνο με την πολιτική μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.

Θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε την προβληματική περί του μέλλοντος της ιστορικής Αριστεράς και της πέραν αυτής Αριστεράς, και περί των σχέσεων τους,  εστιάζοντας την προσοχή μας σε ορισμένα κομβικής σημασίας ερωτήματα. Τα διατυπώνω απλά και με σαφήνεια και στη συνέχεια θα επιχειρηματολογήσω υπέρ των απόψεων που υποστηρίζω. Πρώτο: είναι εφικτή, και πως, η ενότητα της Αριστεράς, ιστορικής και της πέραν αυτής; Δεύτερο: εάν η απάντηση στο πρώτο είναι θετική, πως θα είναι οργανωμένη αυτή η Αριστερά; Και, τρίτο, πως θα την ονομάσουμε;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα. Χριστίνα Αμαρυλλίς, καλή σου μέρα.

Σήμερα θα καταπιαστούμε με το στομάχι (άρα, και με τον εγκέφαλο) την εποχή της Κρίσης. Το δικό μας στομάχι, τον δικό μας εγκέφαλο, όχι του ένοπλου ζητιάνου, του Κυρίου ημών.  Θα λάβουμε προηγουμένως υπόψη μας ότι Κρίση σημαίνει Απόφαση – οπότε η Κρίση είναι ο τόπος συνάντησης δυο Αποφάσεων: του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) και του υποτελούς Παραγωγού του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, τόσο τεράστιου που φτάνει και περισσεύει να ζούμε όλοι και όλες αξιοπρέπεσταστα, δηλαδή χωρίς ένδεια, ικανοποιώντας όλες τις βασικές μας ανάγκες (τροφή, στέγη, περίθαλψη, γνώση, επικοινωνία, μετακίνηση). Η Απόφαση του Κυρίου καταγράφεται στην εκπλήρωση των προθέσεων της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου αλλά και της καταστροφής και της  εξόντωσης του υποτελούς Παραγωγού.

Θα λάβουμε ακόμα υπόψη μας ότι η ανάπτυξη της ψυχής μας, δηλαδή των ιστορικά διαμορφωμένων σωματικών, γνωσιακών, συναισθηματικών, εκφραστικών κοινωνικών ικανοτήτων (αυτή είναι η ψυχή. . .)  είναι δυνατή μόνο με την ενεργητική καθημερινή αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον.  Αυτή είναι η ευτυχία για μένα. Αυτή η ευτυχία μας βοηθάει να αντιμετωπίζουμε τα βάσανα της ζωής και το μέγα άγχος του θανάτου. Καμιά κοινωνία δεν θα τα εξαλείψει, θα τα περιορίσει ίσως, αλλά δεν τα εξαλείψει. Ένα από τα βασικά μελήματα του Κυρίου είναι να σταματήσει, να αποτρέψει, να καταστρέψει αυτή την ενεργητική αλληλεπίδραση. Και το μόνο μέσο είναι η ενίσχυση του ανταγωνισμού και του κτητικού ατομικισμού, με άλλα λόγια, η καταστροφή και η διάλυση της πρωτογενούς συμβιωτικής ομάδας.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας  μέρα

το κείμενο που ακολουθει είναι οι πρώτες σελίδες του βιβλίου χωρίς εκδότες και βιβλιοπωλεία που θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο από τις εκδόσεις συνεργείο.

1. νέα μέθοδος: σύγκριση συναισθημάτων

Τα τελευταία χρόνια επιδίδομαι σε μια νέα μέθοδον, με την αριστοτελική σημασία του όρου, σε ένα νέο πεδίο επιστημονικής έρευνας: στη σύγκριση συναισθημάτων που προκαλούνται στους κοινωνικούς χώρους, στους δημόσιους, κοινόχρηστους χώρους. Συγκρίνω αυτό που νιώθω όταν περπατώ ανάμεσα στους πάγκους ενός παζαριού, μιας λαϊκής αγοράς, με αυτό που νιώθω όταν βρίσκομαι σε ένα αστυνομικό τμήμα. Στο παζάρι πάω όποτε θέλω, μένω όσο θέλω, φεύγω όποτε θέλω. Η ελευθερία αυτή στη χρήση του κοινωνικού χωρόχρονου του παζαριού μου προκαλεί κάποια συναισθήματα –  και με ωθεί να στοχαστώ. Όλοι και όλες αισθάνονται, αλλά δεν στοχάζονται, σκέφτονται όλοι και όλες. Αισθάνομαι χαρά που είμαι ελεύθερος να περπατήσω, να χαζέψω, να δω γνωστούς και γνωστές, να ακούσω τα ευφυολογήματα των παραγωγών (τι τη ζουλάς [τη ντομάτα], κυρά μου, δεν πρόκειται να σφυρίξει). Θα χαρώ που θα δω τον Γιώργο τον Αέρα να πουλάει τα κοσμήματά του και δυο γυφτάκια να παίζουν κλαρίνο. Θα χαρώ να δω την Πομάκα, την  Φατμέ,  να πουλάει τα αβγά της, με αυτά μεγάλωσαν τα παιδιά μου, θα φάω ένα μεζεδάκι από αυτά που προσφέρουν δωρεάν δυο παραγωγοί αλλαντικών και τα πιω ένα ποτηράκι κρασί, σουφλιώτικο, μπρούσκο, να το δοκιμάσω – κάθε Πέμπτη το δοκιμάζω, πρωί πρωί.

Από την Αστυνομία δεν θέλω ούτε απέξω να περνάω. Κάποτε μου έκλεψαν ένα μηχανάκι, δεν πήγα ούτε καν να το δηλώσω – δεν θα πήγαινα ακόμα κι αν δεν ήταν κλεμμένο, παρατημένο και σκουριασμένο ήταν, αυτό που μου βούτηξαν. Καμιά φορά αναγκάζομαι να πάω και θυμάμαι τι έχω τραβήξει, και ακούω και βλέπω, χωρίς να ακούω και να βλέπω, αυτούς που είναι κάπου κλεισμένοι μέρες και βδομάδες και μήνες. Θα πεθάνω από τη στενοχώρια μου αν κάποτε απαγορεύσουν τις λαϊκές – χαίρομαι όμως όταν βλέπω στην τηλεόραση μαθητές να πετροβολούν αστυνομικά τμήματα και κατοίκους να αναποδογυρίζουν και να καίνε τα μπατσάδικα και τα ασφαλίτικα οχήματα-άρματα-βλήματα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Το ψωμί που τρώμε είναι ακριβό και κακίστης ποιότητας.  Μπορούμε να παραγάγουμε ψωμί φτηνό και καλής ποιότητας;  Είδαμε χτές ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό και αναγκαίο. Για να είναι όμως καλό και καλής ποιότητας , θα πρέπει να μην είναι εμπόρευμα. Και όχι μόνο το ψωμί. Πως είναι δυνατόν όμως  ο κοινωνικός πλούτος να μην είναι ένας τεράστιος σωρός εμπορευμάτων αλλά μόνο ένα σύνολο αξιών χρήσης; Είναι δυνατόν κάτι τέτοιο και πως;

Κάθε εμπόρευμα εμφανίζεται να έχει μια αξία χρήσης και μια ανταλλακτική αξία. Κανένα εμπόρευμα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί εάν δεν ανταλλαχτεί με χρήμα. Έτσι, το εμπόρευμα είναι ένας τόπος  συνάντησης, συμπλοκής, του κομμουνισμού (αξία χρήσης) και της Κυριαρχίας (ανταλλακτική αξία). Όταν αγοράζουμε και τρώμε ψωμί, δεν αγοράζουμε, δεν καταναλώνουμε μόνο ένα διατροφικό προϊόν αλλά καταναλώνουμε και κοινωνικές σχέσεις: τον κομμουνισμό, την Κυριαρχία και τη μεταξύ τους σχέση και συνύπαρξη. Το εμπόρευμα καταγράφει ένα συσχετισμό ισχύος μεταξύ κομμουνισμού και Κυριαρχίας,   με την ανταλλακτική αξία, το χρήμα, την Κυριαρχία να είναι η ισχυρή πλευρά αυτής της σχέσης. Η ανταλλακτική αξία δεν είναι μια ιδιότητα μόνο του εμπορεύματος αλλά και ένα μέσο αρπαγής και καταστροφής: κάθε φορά που αγοράζουμε και καταναλώνουμε ένα εμπόρευμα, πέφτουμε θύμα κλοπής και καταστρέφουμε/καταστρεφόμαστε.

Να το δίλημμα της εποχής μας: ή θα σταματήσουμε να παραγάγουμε εμπορεύματα ή θα καταστρέψουμε τη φύση και τη κοινωνία, θα αυτοκαταστραφούμε. Ας είναι καλά η Αριστερά που μας το υπενθυμίζει συνεχώς αυτό και μας υποδεικνύει τρόπους υλοποίησης του.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Έχουμε υποστηρίξει ότι ο Κύριος [καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος] θεωρεί τον παγκόσμιο πληθυσμό περιττό και επικίνδυνο και ότι σκοπεύει να εξοντώσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του. Το γεγονός ότι ήδη τον εξοντώνει δείχνει ότι εφαρμόζει ήδη το σχέδιό του. Έχουμε υποστηρίξει επίσης ότι ο Κύριος θεωρεί πως η πραγματικότητα μπορεί να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών του, των σχεδίων του,  των αποφάσεών του και χαρακτηρίσαμε τη θεώρηση αυτή, που συνιστά την πυρηνική επιθυμία Του, ως επινόηση της πραγματικότητας, μια θεώρηση που για πρώτη φορά καταγράφεται στην Ιλιάδα (Α 5, Διός δ΄ετελείετο βουλή).

Υποστηρίξαμε ακομα ότι το κύριο μέσο εξόντωσης δεν θα είναι ο πόλεμος αλλά αφενός η ένδεια, η σπάνη, η έλλειψη, δηλαδή η συνειδητή και προγραμματισμένη ανεπάρκεια τροφής, νερού, κατοικίας, φαρμάκων, ασφάλειας, και αφετέρου η καταστροφή της φύσης που επιφέρει τόσα και τόσα δεινά στον παγκόσμιο πληθυσμό (ξηρασία, πλημμύρες, καταστροφή κλίματος, λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, κοκ).

Εκτός από την  εξόντωση,  ταυτόχρονα και παράλληλα με αυτήν, ο Κύριος ενισχύει και την λειτουργική καταστροφή του υποτελούς Παραγωγού. Τον καταστρέφει όχι για να τον αχρηστεύσει ολοκληρωτικά, μιας και τον χρειάζεται, αυτούς που χρειάζεται, αλλά για να τον καταστήσει ανίκανο όχι μόνο να φανταστεί κάτι άλλο πέραν του καπιταλιστικού παρόντος αλλά και να αλλάξει την ζωή του και βασικά να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο παράγεται ο κοινωνικός πλούτος, ο οποίος εξασφαλίζει την αναπαραγωγή μιας κοινωνίας. Τα μέσα της καταστροφής είναι πολλά αλλά τα βασικά είναι η εργασία, η ανεργία, ο εκφοβισμός, η εξαπάτηση, το εμπόρευμα, το χρήμα, η καπιταλιστική ιδεολογία (τα συμφέροντα του Κυρίου και του υποτελούς Παραγωγού ταυτίζονται). Ο βασικός σκοπός του Κυρίου είναι η δικαιοσύνη, με την πλατωνική σημασία του όρου, δηλαδή η αποσόβηση της κατάλυσης της Κυριαρχίας.

‘Ετσι, το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι το εξής: ο υποτελής πρέπει να είναι απομονωμένος, φοβισμένος, αποβλακωμένος, ενδεής, ασθενής. ‘Ενας τέτοιος υποτελής Παραγωγός είναι μεν κατεστραμμένος, ανίκανος δηλαδή να επαναστατήσει, ικανός όμως να συμμετέχει στην παραγωγή του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου πλούτου που φτάνει και περισσεύει να ζούμε όλοι ικανοποιώντας τις βασικές μας ανάγκες.

Ένα από τα επιμέρους μέσα αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου και του υποτελούς παραγωγής είναι και ένα πολύ βασικό εμπόρευμα, το ψωμί. Γνωρίζουμε πως ο Κύριος χρησιμοποιεί τη τροφή ως μέσον αρπαγής και καταστροφής – τα καθημερινά σχεδόν διατροφικά σκάνδαλα είναι αψευδής μάρτυρας.  Θα αντιτείνει κάποιος ότι η καθημερινή δηλητηρίαση μέσω της τροφής δεν είναι ένας επιδιωκόμενος σκοπός αλλά μια προκύπτουσα από το καπιταλιστικό σύστημα κατάσταση (κέρδος). Από την στιγμή όμως που η προκύπτουσα αυτή κατάσταση διαιωνίζεται, συνειδητά, αυτό σημαίνει ότι έχει μετεξελιχτεί σε επιδιωκόμενη.

φίλες και φίλοι, το γνωρίζετε πολύ καλά: κάθε φορά που αγοράζουμε ψωμί πέφτουμε θύματα αρπαγής και καταστροφής. Πως γίνεται αυτό; Μπορούμε να το αλλάξουμε; Πως; Τι σημαίνει επανάσταση στην παραγωγή του ψωμιού; Σε αυτά τα ερωτήματα  θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε με το σημερινό μας σημείωμα.  Το αυριανό μας σημείωμα θα είναι: οι φούρνοι ως ιδιόκτητοι κομμουνιστικοί χώροι.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Πατέρας μου ήταν ο παππούς μου. Ένας σοφός γέρος φτωχός αγρότης. Όταν πήγαινε να οργώσει με έπαιρνε πολλές φορές μαζί του – σαν τώρα θυμάμαι που μου έδωσε το αλέτρι να οργώσω, κρατώντας το γερά πίσω από τις αγελάδες.  Μετά, πηγαίναμε στις όχθες του ποταμού, ξεζεύαμε τις αγελάδες να βοσκήσουν, μαζεύμε ξερά κλαδιά για το φούρνο και τη σόμπα, πηγαίναμε στο ποτάμι να ποτίσουμε τις αγελάδες. Κοντά σε αυτές, έσκυβα κι εγώ να πιω νερό – το 1964, όταν τα ποτάμια ήταν ακόμα καθαρά κι όχι αποχετευτικοί αγωγοί και το νερό ιμάντας μεταβίβασης της καπιταλιστικής βρομιάς.

Από τότε μέχρι σήμερα αναζητώ να βρω άνδρες και γυναίκες που γνωρίζουνπερισσότερα από μένα για να μάθω. Δεν έχω κανένα παράπονο. Και άνδρες βρήκα και γυναίκες βρήκα που με αγάπησαν και με σεβάστηκαν, όπως κι εγώ άλλωστε.  Βέβαια, από πολλούς και πολλές έφαγα πόρτα – δεν πειράζει όμως. Τώρα, συνεχίζω να ψάχνω και δεν θα σταματήσω ποτέ – αυτή την εποχή τα παιδιά είναι οι δάσκαλοί μου, αυτά γνωρίζουν περισσότερα απο μένα – κι αυτό που γνωρίζουν είναι ότι θέλουν να μάθουν. Δάσκαλος για μένα είναι αυτός που θέλει να μάθει, να κατανοήσει.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Ο Δεκέμβρης του 08,  έστειλε ένα μήνυμα στον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, στον ένοπλο ζητιάνο, και στα τσιράκια του, το οποίο βέβαια και το έλαβαν.  Κάθε επεισόδιο της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου στέλνει ένα μήνυμα. Μετά τη μάχη, αυτό που κάνουν οι κοινωνικοί πολεμιστές, δηλαδή οι υποτελείς Παραγωγοί, είναι να μεριμνήσουν για την ανασυγκρότηση των δυνάμεών τους, για την ενίσχυση των θέσεών τους.  Αυτό γινόταν, αυτό γίνεται, αυτό θα γίνεται. Η κοινωνική επανάσταση, η συλλογική επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, η διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, δεν είναι μόνο πόλεμος, δεν είναι μόνο καταστροφή: είναι κυρίως  ειρήνη, δηλαδή δημιουργική σύγκρουση, είναι δημιουργία.

Continue reading →