υπάρχουν

δρόμοι τους οποίους δεν πρέπει να ακολουθείτε,

στρατεύματα στα οποία δεν πρέπει να επιτεθείτε,

πόλεις τις οποίες δεν πρέπει να πολιορκήσετε,

θέσεις για τις οποίες δεν πρέπει να πολεμήσετε,

διαταγές του Ηγεμόνα τις οποίες δεν πρέπει να υπακούσετε.

(Σουν Τζού, Η τέχνη του Πολέμου, Κεφάλαιο όγδοο, 3)

αγαπητέ Δημήτρη,

διάβασα το πρόσφατο άρθρο σου που δημοσιεύτηκε στο gremistis.blogspot.com με τίτλο Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ . . . ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ! και αναδημοσιεύτηκε πρώτα στο www.aristerovima.gr και μετά στο YouPayYourCrisis.blogspot.com Από ό,τι έχω προσέξει, κείμενα αναδημοσιεύονται όταν ο οικοδεσπότης ή η οικοδέσποινα συμφωνεί, τουλάχιστον στις γενικές γραμμές,  με τον φιλοξενούμενο. Το θεωρώ λογικό, πολύ λογικό. Συνήθως, για να μη πω πάντοτε, αυτοί που διαφωνούν μαζί μας είναι κάπως ενοχλητικοί και μας κουράζουν και καλό είναι να τους αποφεύγουμε. Νομίζω πως αυτή η μορφή αυτοάμυνας είναι κατανοητή. Και σκοπό να έχει να μας προστατέψει από την ανάγκη επανεξέτασης  των απόψεών μας, των ιδεών μας, της ιδεολογίας μας. Από την άλλη,  δεν γίνεται διάλογος μεταξύ αυτών που συμφωνούν, γίνεται όμως κάτι άλλο: η αυτοκριτική και ο διάλογος γίνονται βορά στην ακόρεστη πείνα για προβολή και αναγνώριση. Διάβασα το κείμενό σου, αγαπητέ Δημήτρη, τρεις (3) φορές προσπαθώντας να εντοπίσω, και να βεβαιωθώ,  την βασική ιδέα γύρω από την οποία ανεγείρεις το οικοδόμημα του γραφτού σου, ιδέα με την οποία, υποθέτω, θα συμφωνούν και  άλλοι – το επιβεβαιώνουν άλλωστε οι αναδημοσιεύσεις.

Και νομίζω πως την εντόπισα. Συνήθως, θα το γνωρίζεις άλλωστε, εμείς οι ίδιοι που συντάσσουμε ένα κείμενο, διατυπώνουμε με άκρως συνοπτικό τρόπο, με μια πρόταση, το περιεχόμενό του. Η πρακτική αυτή τις περισσότερες φορές είναι μη συνειδητή – αλλά αυτό δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Έχω επίσης παρατηρήσει, Δημήτρη, ότι αυτή η πρόταση βρίσκεται άλλοτε στην αρχή του κειμένου κι άλλοτε στο τέλος. Στη πρώτη περίπτωση, ο συντάκτης οφείλει να την αναπτύξει και να την στηρίζει με επιχειρήματα. Στη δεύτερη, λειτουργεί ως συμπέρασμα, ως ανακεφαλαίωση, ως πρόταση ή άποψη που παράγεται ως άμεση συνέπεια των σκέψεων που έχουν προηγηθεί. Στο δικό σου κείμενο, η κεντρική ιδέα παίρνει τη μορφή μιας πρότασης, η οποία κλείνει το κείμενο, και σχετίζεται φυσικά με την διαπίστωση ότι δεν έχουμε την Αριστερά που χρειαζόμαστε. Μας προτείνεις ένα τρόπο να αποκτήσουμε μια νέα Αριστερά. Με το τρόπο αυτό συμφωνούν και άλλοι πολλοί -εξ ου και οι αναδημοσιεύσεις. Αυτό ακριβώς απασχολεί και μένα, το πως θα προκύψει μια νέα Αριστερα, αγαπητέ Δημήτρη, κι αυτός είναι ο λόγος που κάθομαι και σου γράφω.

Επειδή ίσως κάποιοι αναγνώστες και αναγνώστριες αυτής της επιστολής να μην έχουν διαβάσει το κείμενό σου, θα παραθέσω τ0 τμήμα του κειμένου όπου διατυπώνεται η πρότασή σου: Ο κόσμος δεν αποστρέφεται τον δικομματισμό αναζητώντας αριστερές ίντριγκες ή αριστερά λαμόγια! Η βάση της αριστεράς δεν υπάρχει για να συνεχίζουν οι ηγέτες της την καριέρα τους. Χρειάζεται καθαρούς ανθρώπους που να αντιπαραθέτουν έμπρακτα την δική τους ηθική και προσωπική στάση ζωής στον πολιτισμό της ρεμούλας, της απάτης, της κοροϊδίας που κατέστρεψε τη χώρα και άφησε ανυπεράσπιστη την κοινωνία μας. Μόνο πάνω σε άλλο ήθος, σε άλλη ηθική, μπορεί να θεμελιωθεί ένα νέο πολιτικό διάβημα. Αυτά γράφεις, αγαπητέ Δημήτρη, και με αναστάτωσες, μου έδωσες δουλειά για το σπίτι. Γίνονται λοιπόν έρευνες. . . Μου το επιτρέπει η ασάφεια αυτών που γράφεις. Και κάποιες αντιφάσεις. Για να λες ότι χρειαζόμαστε καθαρούς ανθρώπους, θα είσαι βέβαιος ότι υπάρχουν. Εκτός εάν υποθέτεις ότι υπάρχουν. Δε νομίζω, είσαι απόλυτα βέβαιος ότι υπάρχουν και γνωρίζεις κάποιους από αυτούς. Πολύ θα ήθελα να μάθω κι εγώ, κι όχι μόνο εγώ, ποιοι είναι αυτοί οι καθαροί άνθρωποι. Δεν θα ήθελα να τους ονοματίσεις όλους και όλες, ίσως να είναι πάρα πολλοί, αλλά θα μπορούσες να μας υποδείξεις τους καθαρότατους, ή, έστω, τους καθαρότερους. Καθαρός, καθαρότερος, καθαρότατος. Άξιος, αξιότερος, αξιότατος. Ο καθαρός (ηθικά) είναι άξιος, ο ανήθικος είναι ανάξιος.Γνωρίζουμε κάποιους που δεν είναι καθαροί (ηθικά), άρα είναι ανάξιοι, αυτούς έχεις κι εσύ στο μυαλό σου και δεν φοβόμαστε να τους αποκαλέσουμε με το όνομά τους. Μεταξύ αυτών, ο Τσίπρας, ο Παπαδημούλης, ο Λαφαζάνης. Τι κρίμα! Να γνωρίζουμε τους ανήθικους και τους ανάξιους και να μην γνωρίζουμε τους καθαρούς και τους άξιους!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

αργεί να ξημερώσει, έφτιαξα καφέ, ακούω ένα τριζόνι, τροχοφόρα βλήματα δεν περνούν, η ανυπόφορη, διηνεκής διείσδυση στο χώρο και το χρόνο έχει καταλαγιάσει, τα παιδιά κοιμούνται, ησυχία.

Βρίσκω στο τραπέζι ανοιχτό το βιβλίο που διάβαζα ψες το βράδυ, τον ‘Αγαμέμνονα’ του Αισχύλου (τι έρωτας κι αυτός!). Διέκοψα την ανάγνωση, και πήγα για ύπνο, σε ένα σχόλιο του ποιητή πάνω στο ζήτημα πως ο Κύριος

[ὁ στιγμάρχης· ὁ τοῦ νῦν ἄρχειν· ὁ τοῦ παρῳχηκότος δεσπότης· ὁ τοῦ ἐνεστῶτος βασιλεύς· ὁ τοῦ μέλλοντος κύριος]

μας επηρεάζει ακόμα κι όταν κοιμόμαστε. Να τι έγραψε ο Αισχύλος, σε ελεύθερη μετάφραση (στ. 176-83): Ο Κύριος (ο Ζεύς) μας δείχνει το δρόμο της συνετής, υπάκουης σκέψης. Αυτός επέβαλε ως κομβική αρχή της ζωής μας το αξίωμα ότι η μάθηση (της υπακοής) επιτυγχάνεται μόνο μέσω των συμφορών και της ταλαιπωρίας.  Όταν κοιμόμαστε, στη καρδιά μας στάζει ο πόνος και η ταλαιπωρία και μας θυμίζουν τα καθημερινά μας βάσανα. Μόλις αντιληφθεί ο Κύριος ότι κάποιος δεν θέλει να υπακούσει,  τρέχει αμέσως κοντά του  να του δείξει το δρόμο της συνετής, υπάκουης σκέψης. Καθισμένοι στο φοβερό  θρόνο τους, χάρη γεμάτη βία μας κάνουν οι Κύριοι (δαίμονες). Χάρις βίαιος, αυτά είναι τα λόγια του Αισχύλου. Δηλαδή: μας αφήνουν μεν να ζήσουμε, δεν μας ξεπαστρεύουν (διότι δεν θα είναι Κύριοι μετά) αλλά μας αφήνουν να ζήσουμε μέσα στα βάσανα και τη ταλαιπωρία. Ο πόνος, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, εμείς οι υποτελείς παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, είναι μια μορφή βίας, κοντά στη φυσική και την οικονομική. Και κοντά σε αυτές, να και η διαχείριση των συναισθημάτων μας.

Υποφέρουμε ακόμα κι όταν κοιμόμαστε, μην τον ξεχνάτε ποτέ, είναι άκρως επικίνδυνο και ανθυγιεινό.

Και ασφαλώς θα γνωρίζετε, φίλες και φίλοι, ότι η αντιμετώπιση και η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, παγκόσμιων, περιφερειακών, τοπικών, συλλογικών, προσωπικών θα εξαρτηθεί από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου, του πολέμου μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή (της παραγωγής και του χρήματος) και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου κοινωνικού πλούτου (αλλά λεφτά δεν υπάρχουν!). Εάν δεν πολεμήσουμε, δεν θα επιλύσουμε κανένα απολύτως πρόβλημα:  εάν δεν το γνωρίζετε, έχω την εντύπωση πως αρχίζετε να το υποψιάζεστε. Κι όταν λέω να πολεμήσουμε δεν εννοώ να καταθέσουμε προτάσεις, να απαιτήσουμε, να διεκδικήσουμε, να συγκεντρωθούμε,να διαδηλώσουμε, να κραυγάσουμε συνθήματα – αυτά δεν είναι πόλεμος, δεν είναι μέσα πολέμου οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις -ίσως να αργήσουμε να το κατανοήσουμε αλλά θα το κατανοήσουμε.

Θα πολεμήσουμε, πολεμάμε, θέλουμε δε θέλουμε. Κι αφού πολεμάμε και θα πολεμήσουμε, θα πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά πως να νικήσουμε. Η δική μας γνώμη είναι ότι θα νικήσουμε μόνο εάν δεν πολεμήσουμε όπως πολεμάει ο Κύριος, εάν δεν πολεμήσουμε όπως θέλει ο Κύριος να πολεμήσουμε. Πολεμήσαμε όπως πολεμά ο Κύριος και ηττηθήκαμε. Υποφέραμε και μάθαμε, όπως επιβάλλει και ο Ζεύς του Αισχύλου: με στρατούς, με όπλα, με αίμα, με βάσανα, με θυσίες, με ταλαιπωρία, με πόνο στη ψυχή, με βασανιστήρια, με ομολογίες, με προδοσίες, με ενοχές, με χίλια σκατά στα μούτρα μας.

Continue reading →

πολύ συχνά, φίλες και φίλοι, λέμε ότι είμαστε μες τη καλή χαρά. Υπάρχει κακή χαρά, φίλες και φίλοι;

Ποια είναι; Με ποιες μορφές εμφανίζεται; Είναι έμφυτη ή επίκτητη; Εάν ισχύει το πρώτο, πως μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε; Εάν ισχύει το δεύτερο, πως μπορούμε  να την ξεριζώσουμε;

Στα ερωτήματα αυτά θα απαντήσουμε με την ‘Ηθική’ του Σπινόζα ανοιχτή. (Την έχετε διαβάσει; Εάν όχι, αφιερώστε μερικούς μήνες. . .). Η χαρά, γράφει ο Σπινόζα, είναι η μετάβαση του ανθρώπου από μικρότερη σε μεγαλύτερη τελειότητα. Η χαρά η ίδια δεν είναι τελειότητα, γι αυτό και μεταχειρίζεται τον όρο ‘μετάβαση’, εξηγεί ο ίδιος. Εάν ήταν τελειότητα, δεν θα υπήρχε η λύπη – η λύπη όμως υπάρχει και είναι η μετάβαση από μεγαλύτερη σε μικρότερη τελειότητα. Πως μεταβαίνουμε από την μικρότερη στην μεγαλύτερη (χαρά) ή από την μεγαλύτερη στη μικρότητα  τελειότητα (λύπη); Ο Σπινόζα απαντά: με την πράξη. Να το επαναλάβω; Το επαναλαμβάνω: με την πράξη. Με ποια πράξη; Αφήνουμε το ερώτημα μετέωρο – προς το παρόν.

Η αγάπη είναι χαρά, το μίσος είναι λύπη. Η συμπάθεια είναι χαρά, η αντιπάθεια είναι λύπη. Η αφοσίωση είναι αγάπη, άρα χαρά. Η χλεύη;

Η χλεύη είναι χαρά, είναι η χαρά η οποία γεννιέται όταν φανταζόμαστε ότι υπάρχει σε αυτόν που μισούμε κάτι που μας εμπνέει καταφρόνηση. Η χλεύη λοιπόν είναι κακή χαρά, δηλαδή είναι ένα αρνητικό συναίσθημα. Η ελπίδα;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

όσοι και όσες έχετε δουλέψει ή δουλεύετε σε επιχείρηση που απασχολεί λίγα άτομα, θα γνωρίζετε ότι δεν προλαβαίνετε να κλάσετε και το αφεντικό το μαθαίνει. Δεν είναι όλοι και όλες ρουφιάνοι αλλά σήμερα στους χώρους (καταναγκαστικής) εργασίας επικρατεί ο φόβος και η καχυποψία. Υπάρχουν βέβαια και κάποιες εξαιρέσεις, αλλά είναι εξαιρέσεις. Η  απελπιστική και θλιβερή αυτή κατάσταση μας αναγκάζει να υποστηρίξουμε την άποψη ότι ο συνδικαλισμός, εν πολλοίς,  έχει τελειώσει. Η αυτοοργάνωση και η διεκδίκηση αιτημάτων είναι, σήμερα τουλάχιστον, ανέφικτα στους περισσότερους χώρους εργασίας και παραγωγής του κοινωνικού πλούτου. Μόνο εκτός παραγωγής είναι δυνατόν να υπάρξει η αυτοοργάνωση και πράγματι υπάρχει. Εργασιακές ομάδες, σχολικές, φοιτητικές, στέκια, σωματεία, γειτονιές, πολιτικές ομάδες, εκδοτικές, καλλιτεχνικές, κινηματικές, καταναλωτικές και άλλες πολλές, πολλές.Οι ομάδες αυτές είναι η ορατή πλευρά της αθέατης Αριστεράς, ας την πούμε κοινωνική Αριστερά,  που υπάρχει διάχυτη στην ελληνική κοινωνία και έχει διαμορφωθεί από άνδρες και γυναίκες που εγκατέλειψαν την ιστορική Αριστερά ή δεν εντάχθηκαν κάθολου, και πολύ καλά έκαναν.

Θα γνωρίζετε, φίλες και φίλοι, ότι υποστηρίζω πως η Αριστερά του μέλλοντος, η Αριστερά της ισότητας, της ελευθερίας του πνεύματος, του γλεντιού και της χαράς, δεν θα προέλθει από μια μετεξέλιξη της ιστορικής, νεκροζώντανης Αριστεράς αλλά από την συνεργασία των ομάδων, που υπάρχουν αλλά κυρίως θα συμπηχθούν στο μέλλον, της κοινωνικής Αριστεράς. Η συνεργασία αυτή θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση μιας Αριστεράς των ίδιων των υποτελών Παραγωγών που θα αναστατώσει την ελληνική κοινωνία, προσανατολιζόμενη προς την κατεύθυνση της επίλυσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.

Θεωρώ  ότι η  πρώτη φάση αυτής της διαδικασίας μπορεί να είναι η συμμετοχή στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές. Είναι μια καλή ευκαιρία να συναντηθούμε. Υπάρχουν όμως, κατά τη γνώμη μου, δυο απαράβατοι όροι, δυο αρχές θα έλεγα, για να υπάρξει αυτή η συνεργασία: η εξασφάλιση της ελευθερίας και της ισότητας. Το πυρηνικό χαρακτηριστικό της Αριστεράς του μέλλοντος θα είναι η ταύτιση μέσων και σκοπών, η εκρίζωση και η αποτροπή εμφάνισης της υποκρισίας και της απάτης. Οι σκοποί θα είναι σημείο εκκίνησης, όχι κάτι που θα αναβάλλεται στο μέλλον. Η ελευθερία και η ισότητα δεν θα διεκδικούνται αλλά θα ασκούνται και θα επιβεβαιώνονται στη πράξη καθημερινά.

Εφόσον η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι μια ομοσπονδία συνεργαζόμενων ελεύθερων και αυτόνομων ομάδων, για να ξεκινήσει η συνεργασία θα πρέπει ή κάποια υπάρχουσα ομάδα να πάρει την πρωτοβουλία να απευθυνθεί προς τις άλλες ή να συγκροτηθεί κάποια που θα αναλάβει αυτή την πρωτοβουλία και θα διαλυθεί μόλις ολοκληρώσει το έργο της. Δεν γνωρίζω να υπάρχει προς το παρόν κάποια ομάδα που έχει κατά νού τον συντονισμό των πρώτων επαφών.

Η συνεργασία λοιπόν μπορεί να εκκινήσει μόνο μέσα από την ανοιχτή και δημόσια  σύμπηξη μιας ομάδας που θα συντάξει ένα απλό και σαφές κείμενο και θα απευθυνθεί προς άλλες ομάδες, περιοδικά, sites, blogs, κλπ.

Είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι η ομάδα αυτή θα παίξει καταλυτικό ρόλο στην εκκίνηση της συνεργασίας και στη διαμόρφωση της Αριστεράς της ισότητας και της ελευθερίας. Επαναλαμβάνω: οφείλει να διαλυθεί μόλις εκκινήσει η διαδικασία των επαφών. Εάν δεν διαλυθεί, είμαι βέβαιος ότι θα το παίξει ηγεσία κι αυτό το θεωρώ παντελώς απαράδεκτο. Για να διευκολυνθεί ο συντονισμός, θα μπορούσε να στηθεί κι ένα μπλογκ. Τα μέλη της πρέπει να είναι τουλάχιστον εφτά και μπορεί να προέρχονται από όλη την ελλαδική επικράτεια,  και όχι μόνο. Θα βρούμε ένα τρόπο να συσκεπτόμαστε μέσω του διαδικτύου, θεωρώ όμως άκρως απαραίτητη την προσωπική επαφή και γνωριμία. Προτείνω ως τόπο συνάντησης τη Θεσσαλονίκη, για να μοιράσουμε τις αποστάσεις.

Οι απαράβατοι όροι της συνεργασίας είναι η άσκηση και η επιβεβαίωση της ελευθερίας και της ισότητας´. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να συνεργαστούμε στις εκλογές

μόνο ως ελεύθερες ομάδες (ελευθερία)

μόνο με τον όρο ότι σε περίπτωση εξασφάλισης έδρας όλοι και όλες θα εκλέγονται βουλευτές (για λίγους μήνες) και μόνο μια φορά (ισότητα)

και μόνο με τον όρο της σαφούς αποκήρυξης της χρήσης όπλων – από γκαζάκια και μολότωφ μέχρι πυρηνικά, μιας και ο αντίπαλος υπερέχει στρατιωτικά και οπλικά (εξσφάλιση ηθικοπνευματικής υπεροχής).

Εγώ θα πρότεινα, ο τίτλος της συνεργασίας να ταυτίζεται με την στρατηγική μας επιδίωξη, με το κεντρικό σύνθημα. Αυτά όμως θα προκύψουν τόσο μέσα από τις επαφές για τη σύνταξη ενός κειμένου-πρότασης που θα απευθύνει η ομάδα προς όλες τις άλλες όσο και από τις επαφές μεταξύ των συνεργαζόμενων ομάδων.

Κάνοντας το πρώτο βήμα, κάνεις το μισό ταξίδι. Το πρώτο βήμα είναι η προσωρινής διάρκειας σύμπηξη μιας ομάδας που θα απευθυνθεί τόσο σε άλλες όσο και σε ανἐνταχτους και ανένταχτες.

Εγώ, ο Αθανάσιος Δρατζίδης, θα ήθελα να συμμετείχα στη συγκρότηση αυτής της ομάδας και στη σύνταξη του κειμένου-πρότασης. Είμαι βέβαιος ότι θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πνευματική και πολιτική περιπέτεια!

Εάν κάποιος άνδρας ή κάποια γυναίκα θα ήθελε να συμμετάσχει, ας μου στείλει ένα μήνυμα στο info@badarts.gr για να δούμε πως θα έρθουμε σε επαφή.

Ένας φίλος από την Αθήνα, μπλόγκερ,  έχει δείξει ενδιαφέρον για τη συνεργασία. Δεν του απάντησα ακόμα, το email μου έχει κάποιο πρόβλημα (στέλνω κείμενο και φτάνουν . . . αριθμοί!), θα το λύσω εντός των επόμενων, όχι πανω από δέκα,  ημερών. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θα σας απαντήσω αμέσως. Εάν θέλετε να τα πούμε τηλεφωνικά, πολύ ευχαρίστως να ανταλλάξουμε τηλέφωνο.

Θα πάω να δω τον πατέρα μου στο χωριό, θα απουσιάσω λίγες μέρες. Θα τα ξαναπούμε στις 17 Αυγούστου.

Υγεία και Χαρά.

Αθανάσιος Δρατζίδης -Αλεξανδρούπολη

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!

σκέφτομαι πολύ συχνά ότι κάθε ζώο, από τα φίδια μέχρι τους χιμπατζήδες,  αντιμετωπίζει τους κινδύνους άλλοτε με τη πάλη, όταν κρίνει ότι μπορεί να νικήσει, κι άλλοτε με την φυγή – όταν αντιληφθεί ότι ο αντίπαλος είναι πιο ισχυρός. Και οι άνθρωποι το ίδιο κάνουν: άλλοτε παλεύουν κι άλλοτε φεύγουν. Τη κοπανάνε από το σπίτι, από το σχολείο, από τη δουλείά, από την οικογένεια, από μια σχέση. Ενώ όμως η έκβαση της πάλης δεν είναι βέβαιη, η φυγή κινείται πέραν της νίκης/ήττας/προσωρινού συμβιβασμού διότι καταργεί τη σχέση, τη σύγκρουση. Αυτό είναι το μεγαλείο της! Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα! Εάν η φυγή είναι ατομική, το αδιέξοδο είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο. Εάν η φυγή είναι συλλογική, το αδιέξοδο παρακάμπτεται, με την προϋπόθεση ότι γνωρίζουμε που πάμε και τι κάνουμε.

Το μέλλον μας επιφυλάσσει και πάλη και φυγή. Κυρίως όμως φυγή, διότι δεν θέλουμε να γίνουμε Κύριοι στη θέση των Κυρίων, όπως έκανε η ιστορική Αριστερά, αλλά θέλουμε να καταργήσουμε τη σχέση προσταγής-εκτέλεσης, χωρίς βέβαια να την εγκαθιδρύσουμε μεταξύ μας. Τον κομμουνισμό του παρόντος δεν θα τον διευρύνουμε παλεύοντας αλλά φεύγοντας.

[Την άνοιξη που μας πέρασε, η οδοντίατρος μας είπε ότι η οδοντόκρεμα είναι περιττή. Σταματήσαμε να αγοράζουμε οδοντόκρεμα. Κι πλένουμε το στόμα μας με αλατόνερο. Το να πάψεις να χρησιμοποιείς οδοντόκρεμα, είναι μια μορφή φυγής. Ρωτήστε τον/την  οδοντίατρό σας. . .]

Η φυγή όμως, φίλες και φίλοι, έχει τα όρια της! Δεν θα είχε όρια εάν μπορούσαμε να πάμε κάπου που να μην μπορεί να μας βρει ο Κύριος αλλά αυτό το κάπου δεν υπάρχει. Η πάλη είναι αναπόφευκτη. Θα παλέψουμε, παλεύουμε, θέλουμε δε θέλουμε. Πως  όμως; Θα γνωρίζετε, φίλες και φίλοι, ότι μόνο ο άνθρωπος πολεμάει και χορεύει. Γιατί όμως υπάρχουν πολεμικού χοροί;Γιατί οι Ινδιάνοι χόρευαν τον χορό του πολέμου; Υπάρχει κάτι κοινό σε αυτές τις δυο καθαρά ανθρώπινες δραστηριότητες;

Υπάρχει! Ο χορός μας δείχνει πως να πολεμάμε! Ο χορός είναι μια ατομική/ομαδική/συλλογική κίνηση στο χώρο και το χρόνο. Ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κίνησης; Είναι η εναλλαγή προχωρήματος/υποχώρησης. Η τέχνη της διεξαγωγής του πολέμου έχει καταγραφεί στα βήματα και τη κίνηση του χορού. Τι μας λέει ο χορός; Μας λέει ότι το τέλος του θα μας βρει όλους ζωντανούς. Ότι δηλαδή θα νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε. Τι θα κάνουμε όταν θα νικούμε χωρίς να πολεμάμε; Θα χορεύουμε! Θα πολεμάμε χορεύοντας! Εάν δεν μπορούμε να νικήσουμε χωρίς να πολέμήσουμε, πρώτα θα νικήσουμε και μετά θα πολεμήσουμε. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Θα χορέψουμε πολεμώντας. Θα διεξεγάγουμε τον πόλεμο ως χορό: όλοι μπροστά, όλοι πίσω.

Αυτός είναι σήμερα ο διακής πόθος των υποτελών Παραγωγών του  τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου: να νικήσουν χωρίς να πολεμήσουν. Οι ένθερμοι θιασώτες της ένοπλης επαναστατικής βίας θα χασκογελάσουν. Χασκογελάτε, όσο θέλετε! Το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι ο φόβος και η αποβλάκωση των υποτελών Παραγωγών αλλά η απόρριψη  από τη μια της ένοπλης επαναστατικής βίας και η αδυναμία από την άλλη επινόησης ενός άλλου τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Εάν τον επινοήσουμε, θα γίνει χαμός! Και θα τον επινοήσουμε, τον επινοούμε! Ο διακαής πόθος των υποτελών Παραγωγών είναι να νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε. Θέλετε μια ένδειξη, μια εκδήλωση αυτού του διακαούς κρυμμένου, καταχωνιασμένου αλλά ζωντανού, πόθου; Η αποχή στις τελευταίες ευρωεκλογές! Δεσμεύομαι και προβλέπω: η αποχή στις επόμενες ευρωεκλογές (2014) θα πυροδοτήσει την έναρξη μιας νέας σειράς γεγονότων στην Ευρώπη και όλο τον Πλανήτη!

Ο διακαής αυτός πόθος ευθυγραμμίζεται με το πρώτο αξίωμα της διεξαγωγής του πολέμου: να νικήσεις χωρίς να πολεμήσεις. Το να νικήσεις πολεμώντας έχει δυο πολύ σοβαρά μειονεκτήματα. Το πρώτο: χάνεις δυνάμεις και ενδέχεται να τεθεί εν αμφιβόλω το ηθικό. Το δεύτερο: ενισχύεις τον αντίπαλο, ακόμα κι όταν έχει ηττηθεί. Γιατί; Γιατί δεν καταργείς αλλα αναπαράγεις τη σχέση. Όταν πολεμάς, συμμετέχεις σε αυτήν, ακόμα κι όταν πολεμάς για να την καταργήσεις. Εκεί τη πάτησε ο λενινισμός, εκεί αποδείχτηκε πόσο δίκιο είχε ο αναρχισμός! Εάν δεν επανεκτιμήσουμε τη συμβολή του αναρχισμού στην επαναστατική σκέψη, δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε ένα βήμα μπροστά. Ο αναρχισμός επιβεβαιώθηκε, όχι ο μαρξισμός-λενινισμός! Ομοσπονδία ομάδων πρότεινε ο πρώτος, κόμμα-κράτος ο δεύτερος! Μείωση του χρόνου εργασίας ο πρώτος, αύξηση στα μεροκάματα ο δεύτερος! Αυτά τα δύο σημεία πρέπει να τα επαναφέρουμε στην επικαιρότητα. Γιατί; Διότι χωρίς αυτά (δεν είναι επαρκή, είναι όμως αναγκαία) δεν θα μπορέσουμε να νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε!

Φαντάζομαι ότι μια μέρα δεν θα πάμε στη δουλειά, για μια μέρα, για μια βδομάδα, για ένα μήνα, όχι γιατί θα απεργήσουμε, όχι για να μας ικανοποιήσει ο Κύριος κάποια αιτήματα αλλά μόνο και μόνο

μόνο και μόνο να πάψουμε να είμαστε

υποτελείς

μόνο και μόνο για να χάρουμε τη ζωή

μόνο και μόνο για να γλεντήσουμε

να χορέψουμε

αυτό το γλέντι

κατά τη διάρκεια μιας χωρίς

αιτήματα αποχής από την δουλείά

το αποκαλώ νίκη χωρίς πόλεμο

το αποκαλώ

πανταχού απουσία

βγήκα στην αυλή, κοίταξα τον ουρανό, θα κάνει ζέστη αύριο, πολλή ζέστη, κοιτάω στον ορίζοντα, στο νότο, στην ανατολή, στο βορρά, στη δύση, μυρίζω τον αέρα, μυρίζει καμμένα δάση, μυρίζει σκατίλα παραγκουπόλεων, μυρίζει μπαρούτι, κάτι γίνεται, κάπου κάτι γίνεται, θα μάθουμε αύριο, μεθαύριο. . .

Σας εύχομαι καλό αύριο

όλοι και όλες μαζί δε θα κωλώσουμε

θα τα βγάλουμε πέρα

τα μάτια μας δεκατέσσερα στα τσογλάνια, προσοχή στα τσογλάνια, προσοχή στα τσογλάνια

θα τα ξαναπούμε μετά το δεκαπεντάβγουστο,

μέχρι τότε μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση δημιουργία

οmnia sunt communia!

Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Στο σημερινό μας σημείωμα θα διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με τον τρόπο της μελλοντικής αντίδρασης των εργαζομένων του ΟΣΕ στην επίθεση του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) που προβλέπει ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δρομολογίων (π.χ., Αθήνα-Θεσσαλονίκη), μείωση και κατάργηση μη κερδοφόρων, αύξηση της τιμής του εισιτηρίου, μείωση του αριθμού των εργαζομένων και κάποια άλλα. Είναι βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι θα αντιδράσουν – με μονοήμερες ή πολυήμερες απεργίες. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της μάχης του κοινωνικού πολέμου; Θα διατυπώσω με απλότητα και σαφήνεια την άποψή μου: η ήττα. Η ΗΤΤΑ! Είσαι πολύ βέβαιος; Ναι, είμαι πάρα πολύ βέβαιος. Και θα παραθέσω τα επιχειρήματα πάνω στα οποία στηρίζω αυτή τη βεβαιότητα. Θα πρέπει όμως, φιλάρα, να διατυπώσεις και μια απάντηση εστο ερώτημα εάν μπορούν να νικήσουν. Θα το κάνω. Αυτό θα κάνω πρώτα.

Φίλες και φίλοι, για να νικήσουμε σε μια μάχη του κοινωνικού πολέμου θα πρέπει να γνωρίζουμε τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του πολέμου, άρα και του κοινωνικού πολέμου. Το πρώτο:   νικάμε χωρίς να πολεμάμε. Το δεύτερο: πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Στην περίπτωση του ΟΣΕ, μπορούμε να εφαρμόσουμε το πρώτο αξίωμα; ΟΧΙ. Πότε θα μπορούσαμε; Εάν ο συσχετισμός ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου ήταν υπέρ των δεύτερων και δεν θα περνούσε καν από το μυαλό του Κυρίου να αναλάβει την πρωτοβουλία μιας τέτοιας επίθεσης. Αυτό σημαίνει ‘νικάμε χωρίς να πολεμάμε’! Σήμερα όμως ο συσχετισμός ισχύος είναι υπέρ του Κυρίου. Γιατί; Πως καθορίζεται η ισχύς, άρα και ο συσχετισμός; Καθορίζεται από τα όπλα που διαθέτει και τον τρόπο που τα χρησιμοποιεί. Οι υποτελείς Παρεαγωγοί χρησιμοποιούν όπλα του παρελθόντος – αυτός είναι ένας πολύ βασικός λόγος  που η Αριστερά αποχωρεί από το πολιτικό προσκήνιο.

Θέτουμε λοιπόν το παρακάτω ερώτημα: ποιο είναι το πιο ισχυρό όπλο του υποτελούς Παραγωγού; Ποιο ήταν μέχρι τις μέρες μας; Η Απεργία. Τι είναι η απεργία; Ένα οδόφραγμα στο χρόνο. Παραμένει το πιο ισχυρό όπλο στα χέρια του υποτελούς Παραγωγού; Ναι, παραμένει, αλλά δεν είναι το μόνο, Υπάρχει άλλο ένα. Ποιο είναι αυτό;

Θα απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, εάν θέσουμε ένα άλλο: πως θα μπορούσαν να αντικρούσουν την επίθεση οι εργαζόμενοι στα τρένα χωρίς να καταφύγουν στην απεργία; Να ποιος τρόπος υπάρχει: να εφαρμόσουν την δωρεάν μετακίνηση. Να συνεχίσουν να εργάζονται, θα πληρώνονται αφού θα εργάζονται, οι επιβάτες όχι μόνο δεν θα ταλαιπωρηθούν αλλά και θα τους συμπαραστέκονται. Οι καθαρίστριες και οι εργαζόμενοι στα κυλικεία δεν θα χάσουν μεροκάματα. Η λεπτομέρεια είναι ο καλός Θεός, λένε οι Γάλλοι και δεν πρέπει ποτέ να την ξεχνούμε αυτή την παροιμία – ας την πούμε παροιμία.

Τι θα κάνει ο Κύριος; ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ! Θα αντισταθεί στη στάση πληρωμής του εισιτηρίου, θα αντισταθεί στην δωρεάν μετακίνηση.  Όταν οι εργαζόμενοι – και οι επιβάτες –  στασιάζουν και ο Κύριος αναγκάζεται να αντι-σταθεί, να προβάλει αντί-σταση, τότε είμαστε βέβαιοι ότι ο Κύριος περνάει σε στάση άμυνας, υποχώρησης. Και τι κάνουμε όταν ο Κύριος υποχωρεί; Τον καταδιώκουμε. Πως θα αντισταθεί;

1. Θα φέρει αστυνομία (κρατική ή ιδιωτική)  για να κάνει έλεγχο στα εισιτήρια.

2. Θα σταματήσει να πληρώνει τους εργαζόμενους, εάν το 1 ακυρωθεί.

3. Θα σταματήσει να εφοδιάζει με καύσιμα τα τρένα, εάν το 2 ακυρωθεί.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!

Οι προσεχείς εκλογές, ίσως και τον Νοέμβρη, είναι μια ευκαιρία να συναντηθούμε και να επιχειρήσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας μέσω ενός όπλου που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλοι και όλες, εργαζόμενοι και άνεργοι: την πολιτική, μια μορφή άσκησης της οποίας είναι η συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές. Να συναντηθούμε και να συνεργαστούμε, ναι, αλλά ποιοί; Να συναντηθούμε και να συνεργαστούμε όχι μόνο εμείς που έχουμε γυρίσει τη πλάτη στην ιστορική νεκροζώντανη Αριστερά εδώ και δεκαετίες, στην Αριστερά που αποχωρεί ανεπιστρεπτί από το πολιτικό προσκήνιο, αλλά και όσοι παραμένουν στην Αριστερά αλλά είναι απογοητευμένοι και δυσφορούν. Μπορούμε να συναντηθούμε, μπορούμε να συνεργαστούμε; Ναι, μπορούμε!

Ας καταθέσουμε προτάσεις!

Προτάσεις

σχετικά με τη βασική μας επιδίωξη,

σχετικά με τον τρόπο της συνεργασίας (οργανωτική πρόταση),

σχετικά με το τρόπο συμμετοχής στις εκλογές,

σχετικά με το τίτλο του σχήματος συνεργασίας.

Ο χώρος της Ανωτάτης Σχολής Κακών Τεχνών διατίθεται για όποιον και όποιαν, ως άτομο ή ως συλλογικότητα, επιθυμεί να διατυπώσει τις δικές του/της προτάσεις. Να ποιες είναι οι δικές μου προτάσεις:

1. Θεωρώ ότι η βασική μας επιδίωξη πρέπει να είναι η υλοποίηση ενός σκοπού που αφορά τη μείωση του χρόνου εργασίας, – ώστε και οι εξαντλητικά εργαζόμενοι να ανακουφιστούν αλλά και οι άνεργοι να εργαστούν (η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται με την ανάπτυξη – αυτό είναι παραμύθι του Κυρίου και της νεκροζώντανης Αριστεράς) και την εξασφάλιση ενός εγγυημένου μισθού για όλους και όλες – για να τελειώνουμε με το άγχος και την ανασφάλεια, μιας και ο πλούτος που παράγεται φτάνει και περισσεύει για να καλύψουμε όλοι και όλες τις βασικές μας ανάγκες.Θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε με απλότητα και σαφήνεια αυτή την επιδίωξη ως εξής: τριαντάωρο και μισθό για όλους!

2. Κάθε μορφή συνεργασίας για την υλοποίηση ενός σκοπού απαιτεί μια οργανωτική πολιτική. Κάθε οργανωτική πρόταση  είναι πρόταση για την κοινωνική οργάνωση. Το κύτταρο μιας οργάνωσης θα πρέπει να είναι η ομάδα, η ελεύθερη, αυτόνομη ομάδα. Έτσι, η συνεργασία θα πάρει τη μορφή της ομοσπονδίας των ελεύθερων ομάδων. Κάθε ομάδα θα αποτελείται το λιγότερο από 7 μέλη (μέλη θεωρούνται και τα βρέφη – μιας και όλοι ανεξαιρέτως θα συμμετέχουμε στον κοινωνικό πόλεμο),  και θα προέρχεται από κάθε κοινωνικό πεδίο (εργασία, εκπαίδευση, ανατροφή, τέχνη, κλπ).

3. Εκτός από την ελευθερία, η συνεργασία πρέπει να εξασφαλίζει και την ισότητα. Έτσι, θεωρώ ότι όλοι και όλες οι υποψήφιοι πρέπει να εκλέγονται βουλευτές σε περίπτωση που εξασφαλιστεί μια ή περισσότερες έδρες. Εάν, π.χ., σε μια περιφέρεια οι υποψήφιοι είναι οχτώ και εξασφαλιστεί μια έδρα, όλοι θα γίνουν βουλευτές για έξι μήνες. Και μόνο μια φορά, για να περάσουν από τη Βουλή όσο γίνεται περισσότεροι, ες υποτελείς Παραγωγοί. Εάν κάποιοι δεν προλάβουν, σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, θα έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν  ξανά. Όποιος θα συμμετέχει στα ψηφοδέλτια, θα δεσμεύεται δημόσια ότι όταν θα έρθει η ώρα, θα παραιτηθεί. Εάν δεν το πράξει, υπάρχουν πολλοί τρόποι να αναγκαστεί να τηρήσει την υπόσχεσή του. . .

4. Προτείνω ο τίτλος του σχήματος συνεργασίας να μην είναι κάποια α-νοησία του τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά η βασική μας επιδίωξη, το κεντρικό μας σύνθημα: τριαντάωρο και μισθός για όλους.

Ας κάνουμε μια τολμηρή υπόθεση: γίνονται εκλογές τον Νοέμβρη και το τριαντάωρο και μισθός για όλους περνάει το όριο του 3%. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η ιστορική, νεκροζώντανη Αριστερά θα διαλυθεί, σημαίνει ότι θα τεθούν τα θεμέλια για την εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς που θα αναστατώσει τις ζωές μας και την ελληνική κοινωνία.

Σας εύχομαι καλό αύριο!

Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!

Τρεις Αυγούστου κι ακόμα δε βρήκα εργολάβο να δουλέψω – δεν είμαι ο μόνος οικοδόμος που δε θα δουλέψει φέτος. Τι θα κάνουμε; Δώρο δε θα πάρουμε, επίδομα δε θα πάρουμε, ένσημα δε θα κολλήσουμε, ΙΚΑ δε θα έχουμε, δε θα βγούμε ταμείο, τι θα κάνουμε, τι θα κάνουμε; Έχουμε μικρά παιδιά, ενοίκιο, λογαριασμούς, τι θα κάνουμε;Δεν είμαστε δέκα, δεν είμαστε μόνο οικοδόμοι, είμαστε ένας ολόκληρος κόσμος, άνδρες και γυναίκες, εκατοντάδες χιλιάδες που θέλουμε να εργαστούμε και δε μπορούμε, που αγγίζουμε τα όρια της εξαθλίωσης εν μέσω τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου που φτάνει και περισσεύει να ζήσουμε όλοι και όλες καλύπτοντας όλες τις βασικές μας ανάγκες.

Εάν οι εργαζόμενοι έχουν ένα αποτελεσμαστικό όπλο για να πολεμήσουν, οι άνεργοι και άλλοι πολλοί δεν έχουν κανένα! Οι πορείες και οι διαδηλώσεις δεν είναι όπλα, είναι λιτανείες προς τον Κύριο. Υπάρχει όμως ένα όπλο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι εργαζόμενοι, πλήρως ή μερικώς, και οι άνεργοι: λέγεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δηλαδή συλλογική επέμβαση στην Ιστορία, συλλογική ακύρωση των αποφάσεων του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος.Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να επιλύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε: η συνεργασία μας, η αλληλεγγύη μας!

Όχι για να πάρουμε πίσω αυτά που μας άρπαξαν! ΟΧΙ! Φίλες και φίλοι, η άμυνα τελείωσε! Πάπαλα! Μόνο επίθεση, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ! Επίθεση για την εκπλήρωση μιας βασικής επιδίωξης, μιας επιδίωξης που θα ανακουφίσει όχι μόνο τους άνεργους και τους μερικά απασχολούμενους αλλά όλους και όλες: η επιδίωξη αυτή είναι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, ώστε και οι άνεργοι να εργαστούν και οι εργαζόμενοι να ανακουφιστούν, και η εξασφάλιση ενός εγγυημένου μισθού για όλους και όλες – μιας και ο πλούτος που παράγεται είναι τεράστιος και φτάνει καιμ περισσεύει για όλους και όλες.

Θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε με απλότητα και σαφήνεια τη διττή αυτή επιδίωξη; Ναι, θα μπορούσαμε: τριαντάωρο και μισθός για όλους!