There are 328 posts filed in Πανταχού Απουσία (this is page 32 of 33).
Κείμενο διακήρυξης
Η Πρώτη Μαρτίου 2010-24 ώρες χωρίς εμάς, είναι ένα ειρηνικό κίνημα, που συσπειρώνει ανθρώπους κάθε εθνικότητας, καταγωγής, πίστης, εκπαίδευσης και πολιτικού προσανατολισμού. Είμαστε μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς και Έλληνες πολίτες.Αυτό που μας ενώνει είναι η άρνηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της έλλειψης ανεκτικότητας που χαρακτηρίζει τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Το Διαδίκτυο είναι χώρος έκφρασης, αναπαραγωγής και ενίσχυσης του ατομικισμού και του ναρκισσισμού ή μέσον συντονισμού της συλλογικής δράσης;ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ Εμείς τι ρόλο παίζουμε;
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ Τι ρόλο παίζουμε;
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ Μη βιάζεσαι, με την ησυχία σου
ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ Τι ρόλο παίζουμε; Το ρόλο του ικέτη.
ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ Έχουμε ξεπέσει ως εκεί.
(Σάμουελ Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό)
Βρισκόμαστε λίγους μήνες πριν την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την δημιουργία ενός νέου σχήματος της Αριστεράς. Είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι ο κόσμος θα γυρίσει τη πλάτη του και σε αυτό το σχήμα, το οποίο θα ατροφήσει και θα εξαφανιστεί. Βρισκόμαστε λοιπόν λίγους μήνες πριν την έναρξη της τελευταίας φάσης του θανάτου του ενός από τους δύο φορείς της ιστορικής Αριστεράς. Παράλληλα, έχει αρχίσει ήδη και η διαδικασία αποσύνθεσης του ΚΚΕ: σε δέκα χρόνια, το πολύ, αυτό το κόμμα θα βρίσκεται σε κώμα. Θεωρώ ότι μέσα από τη διαδικασία της εξαφάνισης της ιστορικής Αριστεράς θα σχηματισθεί μια νέα Αριστερά, μια Αριστερά που θα έρχεται από το παρόν και το μέλλον, όχι από το παρελθόν. Η ιστορική Αριστερά επιβιώνει χάριν των πολιτικών και πολιτισμικών αποθεμάτων που διέθετε, τα αποθέματα όμως αυτά εξαντλούνται, για να μην πω ότι έχουν ήδη εξαντληθεί. Είναι σαν τον ετοιμοθάνατο γέρο που δεν μπορεί να φάει, είναι μια νεκροζώντανη Αριστερά.
Σύνοψη και συμπέρασμα του άρθρου:
Οφείλουμε να δώσουμε μια απάντηση στα εξής ερωτήματα. Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας χωρίς να πολεμήσουμε, χωρίς να επέμβουμε στην Ιστορια, χωρίς την πολιτική; Η δική μου απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό ΟΧΙ. Από δω και πέρα, το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι: για ποια πράγματα θα πολέμήσουμε; Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματά μας, δηλαδή οι πιο διακαείς πόθοι μας; Η δική μου απάντηση: η πολύωρη και εξαντλητική εργασία, η χαμηλή αμοιβή, η ανεργία. Θα πολεμήσουμε για την μείωση της εργασίας, για την αύξηση της αμοιβής, για την καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, μισθού. Η μείωση του χρόνου εργασίας μπορεί να επιτευχθεί και με με το πέρασμα στη πράξη: με την υπάρχουσα τεχνολογία μπορούμε να κανονίσουμε όλοι και όλες μαζί πότε δεν θα πηγαίνουμε στη δουλειά. Προτείνω μια βδομάδα το μήνα να μην πηγαίνουμε. Μπορεί να επιτευχθεί όμως και με την Πολιτική, με την υλοποίηση ενός στόχου: προτείνω το τριαντάωρο τη βδομάδα ή το τετραήμερο. – εφαρμόζεται ήδη! Όμως, η αύξηση του μεροκάματου/μισθού και η καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την πολιτική. Προτείνω το όνομα του νέου σχήματος που θα προκύψει από την επικείμενη διάσπαση του Σύριζα να καταγράφει τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας, τους στόχους μας: ΤΡΙΑΝΤΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Όσο περνάνε τα χρόνια αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο καθαρά ότι υπάρχουν δυο τρόποι για να γίνει κάποια κοινωνική (και προσωπική) αλλαγή, στη περίπτωσή μας η κατάργηση των διοδίων: με την διατύπωση αιτήματος προς τον Κύριο ή με το πέρασμα στη πράξη, δηλαδή με την έμπρακτη κατάργηση των διοδίων, το συλλογικό σταμάτημα της καταβολής του αντιτίμου. Στην πρώτη περίπτωση στρεφόμαστε προς τον Κύριο ή προς τους υπηρέτες του (πολιτικούς κυρίως) και ζητάμε, εκλιπαρούμε, παρακαλάμε, ευχόμαστε, ικετεύουμε, προσδοκούμε, αιτούμε την κατάργηση των διοδίων ή την εκπλήρωση κάποιας άλλης επιθυμίας ή ανάγκης. Γινόμαστε ικέτες. Γονατίζουμε μπροστά στον Κύριο, σκύβουμε το κεφάλι και παρακαλάμε.
Επειδή η μέθοδος αυτή δεν είναι αποτελεσματική, πολύ συχνά η ικεσία συνδυάζεται με τη απειλή. Ικετεύουμε τον Κύριο και ταυτόχρονα τον απειλούμε ότι εάν δεν ικανοποιήσει το αίτημά μας, θα υπάρξουν αντίποινα. Επικρατεί η αντίληψη ότι εάν είναι πολλοί οι ικέτες, εάν φωνάζουν δυνατά, εάν είναι δηλαδή μαχητικοί, ο Κύριος θα φοβηθεί και θα υποχωρήσει. Και αυτό το μοντελάκι ανήκει πια στο παρελθόν. Λυπάμαι όταν βλέπω τους δυναμικούς και μαχητικούς διαδηλωτές να σκορπίζουν με το πρώτο δακρυγόνο και μετά να διαμαρτύρονται. Τι αφέλεια! Μα τι θέλετε να πετάνε; Κρουασάν; Πόλεμος γίνεται, δεν το έχετε καταλάβει; Δεν γνωρίζετε ότι νικάμε χωρίς να πολεμάμε; Δεν γνωρίζετε ότι πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε;
Εάν η πάλη και η φυγή είναι δυο μορφές επιβίωσης, γιατί ασχολούμαστε μόνο με την ταξική πάλη και όχι και με την ταξική φυγή; Τι είναι η ταξική φυγή; Τι είναι οι ταξικές γραμμές διαφυγής; Μπορεί να υπάρξει στις μέρες μας ταξική φυγή; Υπάρχει και ποιο είναι το ταξικό αδιέξοδο; Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσουμε εντός των ημερών.
Θα υπάρξει άραγε κάποτε ένας κόσμος χωρίς βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες; Θα έρθει μια μέρα που θα διαβάζουμε και θα ενημερωνόμαστε μόνο με τους υπολογιστές; Στα ερωτήματα αυτά άλλοι απαντούν πως ο έντυπος λόγος είναι καταδικασμένος να εξαφανιστεί κι άλλοι πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Οι πρώτοι επικαλούνται κυρίως τη δραστική μείωση του αριθμού των αναγνωστών εφημερίδων και περιοδικών, οι δεύτεροι την αισθητή, παγκοσμίως, αύξηση του αριθμού των αναγνωστών βιβλίων. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ένας κόσμος χωρίς βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες θα είναι ένας κόσμος φτωχός, εφιαλτικός. Στο σημερινό μας σημείωμα θα δείξω γιατί οι αναγνώστες γυρίζουν τη πλάτη τους στις εφημερίδες και τα περιοδικά και επιφυλάσσομαι, μόλις μου δοθεί η ευκαιρία, να καταθέσω διεξοδικά τις απόψεις μου σχετικά με το πως άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, μαθητές και φοιτητές, στοιχειώδους και ανώτατης εκπαίδευσης θα στραφούν και πάλι στις εφημερίδες και τα περιοδικά.
Φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Η βεβαιότητα ότι τα επόμενα χρόνια ένα κύμα καταλήψεων ποικίλων κοινωνικών χώρων θα σαρώσει την Ευρώπη με παροτρύνει να εκφράσω τη δυσαρέσκεια μου για την χρήση του όρου κατάληψη και να επιχειρηματολογήσω υπέρ της πρότασης να χρησιμοποιήσουμε τον όρο απελευθέρωση. Το κομβικό επιχείρημα είναι ότι ο όρος κατάληψη συνιστά μια ακόμα μίμηση του Κυρίου – που σημαίνει : όποιος μιμείται με οποιονδήποτε τρόπο τον Κύριο είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα αποτύχει. Τι σημαίνει αποτυχία; Σημαίνει ότι δεν θα μπορέσει να νικήσει χωρίς να πολεμήσει, ότι δεν θα μπορέσει πρώτα να νικήσει και μετά να πολεμήσει, δεν θα μπορέσει να γνωρίσει ούτε τον αντίπαλο, τον Κύριο (τον ένοπλο ζητιάνο) ούτε τον εαυτό του.
Ήρθε η ώρα να κατανοήσουμε ότι ο τίτλος της νέας Αριστεράς δεν πρέπει να καταγράφει το ποιοι είμαστε και δεν πρέπει να προτρέπει τους εργαζομένους. Γιατί; Από τη στιγμή που όλοι, από τους ακροδεξιούς μέχρι τα απορρυπαντικά και τις αυτοκινητοβιομηχανίες, δηλώνουν ότι είναι επαναστάτες και κάνουν επανάσταση, ότι είναι ριζοσπάστες και καινοτόμοι ή πρωτοπόροι, από τη στιγμή που όλοι δηλώνουν σοσιαλιστές, εμείς οφείλουμε να μην τους μιμηθούμε. Διότι πιά πρόκειται περί μίμησης του λόγου του πολυπρόσωπου Κυρίου, ο οποίος άρπαξε, υιοθέτησε και αφομοίωσε το λόγο της ιστορικής Αριστεράς. Και από τη στιγμή που ο Κύριος, από το αφεντικό στη δουλείά και τον πολιτικό στο βήμα, από τον δημοσιογράφο και τον διαφημιστή στη τηλεόραση, οφείλουμε να πάψουμε να παροτρύνουμε, δηλαδή να διατάζουμε τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικο9ύ πλούτου. Οι τίτλοι ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Π.Α.ΜΕ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Κόψτε (πιο κομψά: να κάψουμε) σύριζα, κάντε ανταρσύα, πάμε πορεία. Το πιο κραυγαλέο όμως είναι το ανεκδιήγητο ΣΥΜΜΑΧΙΑ ”ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ”. Δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιους παροτρύνει/προστάζει αυτός ο τίτλος. Τους Κυρίους ή τους υποτελείς Παραγωγούς; Η γενικόλογη αυτή ασάφεια είναι δομικό χαρακτηριστικό και των δύο επιλογών: τι ριζοσπάστες είμαστε, τι αντικαπιταλιστές, τι να κόψουμε σύριζα, τι ανταρσύα να κάνουμε, που να πάμε;
Ήρθε η ώρα να επινοήσουμε μια νέα φιλοσοφία, μια νέα στάση ως προς το ζήτημα του τίτλου. Ο τίτλος είναι ένα σημαντικότατο όπλο και πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε ως τέτοιο. Οφείλουμε να επινοήσουμε έναν τίτλο που να δημιουργεί προβλήματα στον Κύριο, τον βιομήχανο, τον τραπεζίτη και τα τσιράκια τους, από τους πολιτικούς μέχρι τους δημοσιογράφους τους. Έναν τίτλο που στο άκουσμά του να κάνει τον Κύριο να χάνει τον ύπνο του, ένα τίτλο που να λειτουργεί ως καταλύτης στη συνείδηση των υποτελών Παραγωγών. Το όπλο αυτό, ο καταλύτης αυτός δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από την απλή και λιτή διατύπωση της στρατηγικής μας, δηλαδή διατύπωση των πυρηνικών επιθυμιών μας, των στοιχειωδών αναγκών μας. Ποιες είναι αυτές; Δεν είναι πολλές, μονάχα δύο: πρώτον, να εργαζόμαστε όλοι και όλες λίγες ώρες, και δεύτερον, να έχουμε όλοι και όλες πρόσβαση στον συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο. Να εργαζόμαστε λίγο ώστε από τη μια να κάνουμε αυτά που μας δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή και από την άλλη να μπορούμε να να εργαζόμαστε όλοι και όλες. Να έχουμε όλοι πρόσβαση στον κοινωνικό πλούτο για να ζούμε χωρίς άγχος και ταλαιπωρία και να μπορούμε να κάνουμε αυτά που μας δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή. Μπορούμε να κάνουμε αυτές τις πυρηνικές επιθυμίες, αυτές τις ριζικές ανάγκες σύνθημα και τίτλο της νέας Αριστεράς; Ασφαλώς και μπορούμε! Θα μπορούσαμε να τις συμπυκνώσουμε με ευθύτητα και σαφήνεια ως εξής: τριαντάωρο και μισθός για όλους. Αυτή είναι η δική μου πρόταση. Είναι πρόταση, δεν είναι απόφαση. Η πρόταση αποσύρεται εάν υπάρξει κάποια καλύτερη. Και θέτω το εξής ερώτημα: τι θα γίνει εάν στις προσεχείς βουλευτικές ή ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει μέρος με αυτόν τον τίτλο; Θα ξεπεράσουμε το 10% ή όχι; Βάζω στοίχημα.
Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ μόνο για ένα λόγο: για τον ίσο αριθμό και την εναλλαγή ανδρών και γυναικών. Το στοιχείο αυτό ήταν το μόνο χαρακτηριστικό που έρχεται από το μέλλον και ένιωσα την ανάγκη να το υποστηρίξω. Για κανέναν άλλο λόγο δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, το ξεκαθαρίζω. Η πρακτική αυτή είναι μια πρακτική κομμουνιστική στη πράξη και όχι στα λόγια, άρα μια πρακτική που διευρύνει τον κομμουνισμό του παρόντος. Αλλά είναι η μόνη. Μπορεί να υπάρξουν άλλες; Ασφαλώς! Θα αναφερθώ σε τρεις, σε αυτές που άπτονται του ζητήματος της συμμετοχής στις ευρωεκλογές. Η πρώτη: θα πρέπει να εξασφαλίσουμε την εκλογή όλων των υποψηφίων, ανδρών και γυναικών. Όλοι, και οι 2ο ή 22, δεν έχει καμιά σημασία, πρέπει να εκλέγονται. Μα είναι δυνατόν; Ασφαλώς και είναι! Με την εναλλαγή των υποψηφίων. Όχι ένας για πέντε χρόνια, αλλά και οι 2ο για τρεις μήνες ο καθένας. Όχι δυο για πέντε χρόνια αλλά και οι 20 για έξι μήνες, κλπ. Όλοι θα πολεμάμε και όλοι θα νικάμε. Όχι όλοι και όλες να πολεμάμε και λίγοι να νικούν. Ήρθε η ώρα αυτό να τελειώσει. Η δεύτερη πρακτική: κανείς και κανένας δεν θα έχει το δικαίωμα να βάζει υποψηφιότητα. Μία φορά είναι αρκετή, ώστε να συμμετέχουν και να εκλέγονται όσο γίνεται περισσότεροι και περισσότερες. Η τρίτη πρακτική αφορά τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων. Ήρθε η ώρα να αλλάξει ο τρόπος επιλογής τους. Δεν θα τους επιλέγουν η κορυφή (τα στελέχη) αλλά η ίδια η βάση – επιτρέψτε μου την απαράδεκτη αυτή λέξη. Κάθε τοπικός πυρήνας, κάθε πολιτικό κύτταρο της νέας Αριστεράς, θα εκλέγει έναν άνδρα και μια γυναίκα και κατόπιν με κλήρωση θα επιλέγονται οι δέκα ή έντεκα άνδρες και γυναίκες. Θέμα προτερειότητας δεν τίθεται μιας και όλοι και όλες θα εκλέγονται.
Και θα θέσω και πάλι το ερώτημα που έθεσα παραπάνω: Τι θα γίνει εάν στις επόμενες βουλετικές ή ευρωεκλογές ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ κατέβει με τον τίτλο τριαντάωρο και μισθός για όλους και ταυτόχρονα με ίσο αριθμό γυναικών και ανδρών υποψηφίων, με την δέσμευση ότι όλοι και όλες θα εκλεγούν, ότι δεν θα έχουν το δικαίωμα να ξαναθέσουν υποψηφιότητα, με την επιλογή των υποψηφίων από τη βάση και στη συνέχεια με κλήρωση; Θα πάρει πάνω από 15% ή δεν θα πάρει. Βάζει κανείς στοίχημα; Θα πάμε να ψηφίσουμε και μετά θα πάμε για μπάνιο και για ούζο! Γιατί; Γιατί θα πειστούμε ότι αυτή η Αριστερά είναι η δική μας Αριστερά. Είναι η Αριστερά που δεν μας εκμεταλλεύεται (παντοιοτρόπως) πολιτικά , είναι η Αριστερά που εκφράζει τις επιθυμίες μας, είναι η Αριστερά που θα επιδιώξει να κάνει τα λόγια πράξη: να εφαρμόσει το τριαντάωρο και τον μισθό για όλους και όλες.
Και θα μας ρωτήσουν; Πως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Πως θα μπορέσουμε να μειώσουμε το χρόνο εργασίας; Πως θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε την πρόσβαση όλων στον συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο, δηλαδή τον μισθό για όλους και όλες; Τον μισθό μπορούμε να τον εξασφαλίσουμε με την απεργία. Την μείωση του χρόνου εργασίας με το πέρασμα στην πράξη, με τη μαζική αποχή από την εργασία. Υπάρχει και ο τρόπος της διακυβέρνησης. Θα πρέπει να το διατυπώσουμε καθαρά και απλά: ναι, θέλουμε να κυνερνήσουμε για να εφαρμόσουμε – μέσα σε ένα μήνα, το πολύ – την τριαντάωρη εργασία και τον μισθό για όλους. Θα ήταν καλύτερα, πρώτα να τα εφαρμόσουμε και μετά να κυβερνήσουμε. Θα συμφωνήσουν ανεπιφύλακτα μαζί μας.
Ας υποθέσουμε ότι πράγματι κατεβαίνει με αυτό το τρόπο στις όποιες εκλογές και ότι αυτή η απόφαση είναι απόφαση ενός συνεδρίου. Ποιες θα είναι οι συνέπειες; Θα είναι πολλές και ιστορικές. Θα αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ όποιος και όποια τα βρίσκει όλα αυτά απαράδεκτα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι είναι. Θα διαλυθεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δεύτερη συνέπεια θα είναι η ταχύτατη συρρίκνωση του ΚΚΕ, το οποίο σε δέκα χρόνια θα πάψει να υπάρχει, και των Πρασίνων Οικολόγων. Η τρίτη συνέπεια θα είναι η προσχώρηση στο εγχείρημα όλων σχεδόν των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων και οργανώσεων της ιστορικής Αριστεράς. Με λίγα λόγια, το ”τριαντάωρο και μισθός για όλους” και ο τρόπος καθόδου στις εκλογές θα αποτελέσει τον πυρήνα της νέας Αριστεράς, της Αριστεράς που όχι μόνο θα βάλει όρια στη δράση των Κυρίων αλλά και θα είναι πρόπλασμα και σαφής εικόνα της δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας, μέσα στην οποία όχι μόνο θα μπορούμε να επιλύουμε τα προβλήματα, προσωπικά και κοινωνικά, που αναπόφευκτα θα προκύπτουν αλλά και θα μπορούμε να χαιρόμαστε τη ζωή εφόσον η ολιγόωρη εργασία, οι ποικίλες κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές δραστηριότητες και η πρόσβαση στον κοινωνικό πλούτο θα δίνουν νόημα και χαρά στη ζωή μας.
Είναι δυνατόν να προβλέψουμε εάν και που θα γίνει μια κοινωνική επανάσταση; Όχι, δεν μπορούμε, κατά κανένα τρόπο. Μπορούμε να προβλέψουμε μια επαναστατική κοινωνική έκρηξη; Μπορούμε να προβλέψουμε τον ερχομό μιας επαναστατικής κατάστασης; Μπορούμε και στο προκείμενο άρθρο θα εξηγήσω τους λόγους. Για να μπορέσουμε όμως να συννενοηθούμε και να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, θεωρώ αναγκαίο να παραθέσω την άποψη μου σχετικά με το τι εννοούμε όταν λέμε επαναστατική κατάσταση. Μας βοηθάει η ίδια η έννοια. Είναι μια κατάσταση κατά την οποία η σχέση μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου ανατρέπεται προς όφελος των δεύτερων. Επαναστατική κατάσταση έχουμε όταν παρατηρείται μια τάση μείωσης της ισχύος των Κυρίων και μια τάση αύξησης της ισχύος των υποτελών Παραγωγών σε μια δοσμένη ιστορική συγκυρία. Η ισχύς των Κυρίων εξαρτάται από την δυνατότητα να αποσπά την αφοσίωση και την υπακοή των Υποτελών, από τη δυνατότητα δηλαδή κινητοποίησής τους προς εργασία, προς πόλεμο ή προς κατανάλωση. Πολλές φορές ο Κύριος δε μπορεί να αποσπάσει την αφοσίωση και την υποταγή, δεν μπορεί να κινητοποιήσει τους υποτελείς Παραγωγούς και σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε την εμφάνιση μιας επαναστατικής κατάστασης. Που οφείλεται όμως η αδυναμία του Κυρίου; Οφείλεται στην άρνηση των υποτελών Παραγωγών να υπακούσουν και να κινητοποιηθούν προς όφελος των Κυρίων τους. Οι Κύριοι δεν μπορούν να τους πείσουν. Για ποιο λόγο; Λόγω της επιδείνωσης της κατάστασής τους. Η άρνηση της υπακοής και της κινητοποίησης παίρνει πολλές μορφές, μία από τις οποίες είναι η παθητική αντίσταση, η αδιαφορία, η απομάκρυνση από τους χώρους, τους χρόνους, το λόγο, την ιδεολογία του Κυρίου.
Μια επαναστατική έκρηξη, μια επαναστατική κατάσταση είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας, τουλάχιστον δεκαετούς διάρκειας, κατά την οποία ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός υποτελών Παραγωγών, με την γενική σημασία του όρου, αφίστανται του Κυρίου και του λόγου του λόγω της επιδείνωσης της υλικής του κατάστασης. Κατά την διαδικασία αυτή ο Κύριος δεν γνωρίζει τον υποτελή: δεν γνωρίζει τι επιθυμεί ο αντίπαλος, τι σκέφτεται, πως αντιδρά, τι σχεδιάζει. Έτσι, δεν μπορεί να τον πείσει. Μπορούμε λοιπόν να διαπιστώσουμε εάν κυοφορείται ή όχι μια επαναστατική κατάσταση; Μπορούμε. Εάν θέσουμε τα παρακάτω ερωτήματα: επιδεινώνεται η κατάσταση των υποτελών Παραγωγών; Απομακρύνεται ο υποτελής Παραγωγός από τον Κύριο; Άντιμετωπίζει ο Κύριος δυσκολίες να αποσπάσει την αφοσίωση του υποτελούς και να τον κινητοποιήσει προς εργασία;
Θεωρώ ότι και στα τρία αυτά ερωτήματα μπορούμε να δώσουμε θετική απάντηση. Ναι, η κατάσταση των υποτελκών επιδεινώνεται. Ναι, ο υποτελής Παραγωγός απομακρύνεται από τον Κύριο. Ναι, ο Κύριος αντιμετωπίζει δυσκολίες να αποσπάσει την αφοσίωση των υποτελών. Πριν καταπιαστούμε διεξοδικά με τα ζητήματα αυτά, ας δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα: υπήρξε στο παρελθόν ακριβής πρόβλεψη της εμφάνισης μιας επαναστατικής κατάστασης; Ναι, υπήρξε. Όχι μία, πάρα πολλές φορές. Ας δούμε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Θα συνεχίσω αύριο.
Θα ήθελα μια μέρα, μια Κυριακή πρωί ας πούμε, να παραγγείλω ένα καπουτσίνο, να πάρω στα χέρια μου μια κομμουνιστική εφημερίδα και να τη διαβάσω πίνοντας το καφέ και αγναντεύοντας τη ψηλή κορφή της Σαμοθράκης. Μήπως υπονοείς ότι σήμερα δεν υπάρχουν κομμουνιστικές εφημερίδες; Δεν το υπονοώ, το διατυπώνω ευθέως: καμιά εφημερίδα των πολιτικών οργανώσεων, κινήσεων και κομμάτων της ιστορικής Αριστεράς δεν είναι κομμουνιστική. Πως είναι δυνατόν όμως οι οργανώσεις αυτές να επικαλούνται τον κομμουνισμό αλλά τα έντυπά τους να μην είναι κομμουνιστικά; Τι σημαίνει κομμουνιστική εφημερίδα; Είναι ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουμε, όλες και όλοι.
