φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Πριν από κάνα δυο μέρες άρχισα να γράφω ένα κείμενο για τον ποιμενισμό και τον καπιταλισμό στη Λιβύη αλλά δεν το ολοκλήρωσα. Δεν είναι η πρώτη φορά και θα σας ήμουν ευγνώμων εάν δείξετε κατανόηση. Δεν είμαι γραφιάς του γραφείου, δεν είμαι επαγγελματίας, μια στραβή ή κάτι έκτακτο να συμβεί, και συμβαίνει συχνά, δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω, να ολοκληρώσω. Αυτά όμως που έχω να πω δεν φεύγουν από το κεφάλι μου κι αν δεν τα εκθέσω θα σκάσω όπως θα σκάσω εάν δεν κατουρήσω. Το γράψιμο και το κατούρημα δεν διαφέρουν και πολύ, έτσι δεν είναι, Θόδωρα;

Ακούμε και διαβάζουμε συχνά για τους φυλάρχους, σεΐχηδες της Λιβύης και κάποιων άλλων αραβικών κοινωνικών σχηματισμών.  Ποιοι είναι αυτοί οι φύλαρχοι; Με αυτό το ερώτημα θα ασχοληθώ σήμερα, Κυριακή, αργεί να ξημερώσει. Και πως εμπλέκονται στην εξέγερση που εκτυλίσσεται στη Λιβύη; Τα ερωτήματα αυτά δεν διατυπώνονται και δεν επιχειρείται καμιά απάντησή τους και ο λόγος είναι προφανής: υπάρχει πλήρης αδιαφορία και άγνοια σχετικά με τον ποιμενικό τρόπο  παραγωγής και τη σχέση του με τον καπιταλισμό. Ασχολούμαι, θεωρητικά και ιστορικά,  με τον ποιμενισμό εδώ και πολλές δεκαετίες και να που τώρα αυτή η γνώση ίσως να μας φανεί χρήσιμη.

Με άλλα λόγια, θα επιχειρήσουμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις στα παρακάτω ερωτήματα. Ποιες είναι οι επιδιώξεις των εξεγερμένων; Η εξισωτική διανομή του τεράστιου κοινωνικού πλούτου ή η συμμετοχή των φυλάρχων στην διανομή της λείας, των προσόδων του πετρελαίου;

Η απάντησή μου: εάν οι εξεγερμένοι αποτινάξουν τον αρχαϊσμό του ποιμενισμού και στραφούν προς μια εξισωτική και κοινωνική χρήση του κοινωικού πλούτου, τότε θα έχουμε μια γνήσια κοινωνική επανάσταση. Εάν οι φύλαρχοι αποσπάσουν την υπακοή και την αφοσίωση των ποιμένων, τότε οι νέοι Καντάφηδες θα είναι οι φύλαρχοι αυτοί. Και θα το κάνουν υποστηρίζοντας καταρχήν τους εξεγερμένους, όπως έκαναν οι φύλαρχοι, οι σεΐχηδες, των ισχυρότερων φυλών  Χάσεντ και Μπακίλ στην Υεμένη. (Καθημερινή, 26/02/2011).

Θα δούμε ποια θα είναι η έκβαση αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας κοινωνικής και ιδεολογικής-πολιτισμικής σύγκρουσης.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Γνωρίζετε ότι απορρίπτω κατηγορηματικά κάθε μορφή ένοπλης επαναστατικής  βίας (στις έξι Αυγούστου θα γράψω αναλυτικά γι’ αυτήν – στις 6 Αυγούστου 1945 ο Κύριος έριξε εναντίον αμάχων τη πρώτη ατομική βόμβα), ότι απορρίπτω την πρωτοπορία, την παρανομία, την συνωμοσία, την ουτοπία, την ελπίδα, τον επαναστατικό μεσσιανισμό. Το βασικό μου επιχείρημα είναι ότι ζούμε σε κομμουνιστική κοινωνία, ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική, ότι κάθε μορφή Κυριαρχίας είναι μια μορφή διαχείρισης του εμμενούς κομμουνισμού, ότι η Κυριαρχία για να διαιωνιστεί και να ισχυροποιηθεί οφείλει να συρρικνώνει καθημερινά τον εμμενή κομμουνισμό, ότι όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι παράγωγα αυτής της συρρίκνωσης και ότι ο μόνος τρόπος να τα επιλύσουμε είναι η συλλογική διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού. Και αν με ρωτήσετε τι είναι ο κομμουνισμός θα σας πω ότι είναι η συμβίωση, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, η δημιουργική σύγκρουση, η κοινοχρησία και η κοινοκτησία που εξασφαλίζουν την ισότητα και την ελευθερία,  ότι είναι η συνειδητή και έμπρακτη πρόκριση όλων αυτών έναντι του ανταγωνισμού, του κτητικού ατομικισμού, του ηρωισμού, της μίμησης του Κυρίου, της φιλαυτίας, της μεγαλομανίας, της ματαιοδοξίας και άλλων πολλών.

Η αντίληψη αυτή εστιάζει στην συλλογική, συνειδητή και έμπρακτη,  αντιμετώπιση και επίλυση των προβλημάτων τόσο μέσω της συλλογικής ακύρωσης των αποφάσεων του Κυρίου όσο και με το πέρασμα στη πράξη, στη διεύρυνση του κομμουνισμού. Υπεύθυνοι για τη συνειδητή συρρίκνωση του κομμουνισμού είναι ασφαλώς οι Κύριοι καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος αλλά δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα, μας ενδιαφέρουν οι αντιλήψεις τους, οι απόψεις τους, οι αποφάσεις τους, ο τρόπος σκέψεις τους, οι φόβοι τους, οι επιθυμίες τους. Και μας ενδιαφέρουν διότι μας βοηθούν να καταργήσουμε μια κοινωνική σχέση, την Κυριαρχία, που μας καταστρέφει και μας ταλαιπωρεί. Όχι να τιμωρήσουμε τον φορέα αυτής της κοινωνικής σχέσης! Θεωρώ ότι η τιμωρία, η οποιαδήποτε τιμωρία, η οποιαδήποτε ποινή είναι έγκλημα, αυτή είναι μια κομμουνιστική αρχή την οποία καλό θα ήταν να μη ξεχνάμε ποτέ – θα ασχοληθούμε διεξοδικά με αυτήν στο μέλλον. Από την άλλη, αρέσει πολύ στον Κύριο να τιμωρεί και να επιβάλλει ποινές! Και στα μέλη της Σέχτας Επαναστατών αρέσει πολύ να τιμωρούν και να επιβάλλουν ποινές! Τα μέλη της Σέχτας Επαναστατών είναι Κύριοι, είναι ήρωες, το παίζουν Κύριοι, θέλουν να είναι Κύριοι, να είναι ισχυροί, πλούσιοι (να μη συμμετέχουν στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου) και διάσημοι!

Τι θα καταφέρουν από όλα αυτά; Θα γίνουν ποτέ ισχυροί; ΟΧΙ! Θα γίνουν ποτέ πλούσιοι! ΟΧΙ! Θα γίνουν ποτέ διάσημοι; ΝΑΙ! ΝΑΙ! Μια μέρα θα γίνουν διάσημοι! Θα γίνουν δηλαδή ένδοξοι και πασίγνωστοι ήρωες! Όλοι γι’ αυτούς θα μιλούν! Πως;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Έχω διατυπώσει την άποψη ότι τόσο η μορφολογία και η σημασία μιας λέξης όσο και ο τρόπος σύνταξης του λόγου μιας συγκεκριμένης ιστορικής εποχής καταγράφουν κοινωνικές σχέσεις, άρα κωδικοποιούν την Ιστορία. Γιατί η λέξη ουρανός, για παράδειγμα, να είναι αρσενικού γένους και η  γη θηλυκού; Μήπως επειδή ο ουρανός είναι επάνω (άνδρας) και η γη κάτω (γυναίκα); Το επάνω και το κάτω δεν παραπέμπουν στη θέση των σωμάτων κατά την ερωτική συνεύρεση αλλά εκφράζουν μέτρα αξιολόγησης: όποιος είναι επάνω, ψηλά είναι Κύριος (Θεός), όποιος είναι κάτω, είναι υποτελής. Το γεγονός ότι λέμε ο,η διεθνής, το διεθνές, αποτελεί μια ένδειξη περί της μη διάκρισης μεταξύ αρσενικού και θηλυκού. Πρόκειται για ένα γλωσσικό απολίθωμα που μας λέει ότι κάποτε υπήρχε μόνο η διάκριση μεταξύ εμψύχου και αψύχου και έμμεσα δηλώνει ότι οι σχέσεις μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας ήταν ισότιμες. Άλλο ένα παράδειγμα: το ρήμα ειμί ήταν ενεργητικής φωνής αλλά έγινε μέσης, είμαι. Πότε έγινε αυτό και γιατί; Η αλλαγή έγινε με την ολοκληρωτική γενίκευση του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής, κατά τον οποίο οι πλειονότητα των ανθρώπων, οι υποτελείς Παραγωγοί, ζούσαν εκτελώντας διαταγές, παθητικά. Στο σημερινό μας σημείωμα θα καταπιαστούμε με τη λέξη αγαπάω. Τι μπορούμε να μάθουμε από αυτήν; Έχει κάποια σχέση με τον Κύριο και την επιθυμία της αύξησης της ισχύος του;

Continue reading →