φίλες και φίλοι, καλημέρες

Κάποτε,  σε ένα καφενείο, στην Παλιά Πεντἐλη, στου Γαλάνη, με το υπέροχο ρυζόγαλο, ήμουν κι εγώ εκεί, μια παρέα νεαρών ρώτησε ένα γέρο, πολύ γέρο, τι κατάλαβε από τη ζωή του. Ο γέρος απάντησε: ‘δεν κατάλαβα τίποτα. Τώρα θα καταλάβω’.

Πέρασαν σαράντα χρόνια κι ακόμα θυμάμαι την απάντησή του, τόσο με εντυπωσίασε. Και θα τη θυμάμαι μέχρι να καταλάβω κι εγώ. Έχω την εντύπωση πως τότε, ξέρετε πολύ καλά πότε, όλοι και όλες θα καταλάβουμε. Μέχρι τότε θα προσπαθούμε να καταλάβουμε. Όσο όμως υπάρχει προσ-πάθεια, υπάρχει μια τάση, μια έφεση προς το πάθος, αλλά πάθος δεν είναι. Αυτό που καταλαβαίνουμε εν ζωή, μπορούμε να το εκφράσουμε με πολλούς τρόπους -με τη συζήτηση, με την ποίηση, με τη ζωγραφική, με τον χορό, με πολλούς τρόπους. Αυτό όμως που θα καταλάβουμε εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορέσουμε να το εκφράσουμε, τον Θεό μπάρμπα να ‘χουμε. Θα πάρουμε το feeling μαζί μας. Κι ‘όσο υπάρχουμε, θάνατος δεν υπάρχει. Όταν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχουμε εμείς’. Επίκουρος έφη.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά, κι αφού καθ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα ξεκαθαρίσαμε την άποψή μας  σχετικά με την ιερότητα της διαφωνίας και την αναγκαιότητα του χωρισμού, ήρθε  ο καιρός να μιλήσουμε για τη συμφωνία. Μιας όμως και όποιος, όποια σκέφτεται, συζητάει και μιλάει για τη συμφωνία, θα αναγκαστεί να μιλήσει και για την αγάπη, με όποιους τρόπους κι αν εμφανίζεται αυτή (ανάγκη αναγνώρισης, ασφάλειας, κλπ).  Και μιλάει για την επανάσταση, όποιος, όποια μιλάει για τη συμφωνία και για την αγάπη.

Αγαπούσα, και αγαπάω,  τον Θανάση Βέγγο γιατί έπαιζε μπιλιάρδο. (Εκείνο το μπιλιάρδικο στην Πατησἰων υπάρχει άραγε ακόμα;). Όχι μόνο γι’αυτό.

φίλες και φίλοι, καλημέρες

Τι έμαθα προχτές! Με επισκέφτηκε ένας πρώτος ξάδερφός μου, μετανάστης στη Γερμανία, συνταξιούχος (700 εβρά), ο οποίος δουλεύει μαύρα,  σε ένα συνεργείο που κόβουν παλιές μηχανές εργοστασίων· λίγες μέρες πριν έρθει στη γενέτειρα, τους φέρανε από την OPEL, από ένα  τμήμα που έκλεισε,  να κόψουνε ρομπότ, να τα διαλύσουνε για να  ανακυκλώσουν τα υλικά τους, μέταλλα κυρίως. In Germania σφάζουν, κατακρεουργούν ρομπότ! Wundebar! Unglaublich aber wahr!

Έμαθα και κάτι άλλο. Πολλοί και πολλές,  εντώ στο Ελλάντα, που έχουν στείλει τους γέρους τους γονείς στα γηροκομεία, πάνε και τους φέρνουν στα σπίτια τους για να τους παίρνουν τη σύνταξη και να τους φροντίζουν, ασφαλώς. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο προ διετίας – δεν υπήρχε ούτε πρόθεση ούτε σκοπός. Στα υπόγεια της κοινωνίας, οι υποτελείς αναγκάζονται να λειτουργήσουν όπως και η φύση, χωρίς πρόθεση και σκοπό. Η ύπαρξη του ίδιου του ανθρώπου, σε πείσμα του Αριστοτέλη και μερικών σύγχρονων απογόνων του θεολόγων, και όχι μόνο,  δεν είναι αποτέλεσμα της πρόθεσης ή του σκοπού Κάποιου ή της φύσης. Η απουσία προθέσεων και σκοπών εγκαινιάζει μια διαδικασία πολλών  μακροπρόθεσμων κοινωνικών μετασχηματισμών, με άλλα λόγια, εγκαινιάζει μια μεταβατική εποχή, η οποία ενδέχεται να χαρακτηριστεί και ως επαναστατική.

Όσοι και όσες περιμένουν και προσδοκούν και λαχταρούν την κοινωνική έκρηξη, την εξέγερση, τον λαϊκό ξεσηκωμό, ενδέχεται να απογοητευτούν. Δεν αποκλείω μια κοινωνική έκρηξη, εκείνο που αποκλείω είναι η νικηφόρα έκβασή της. Το ότι η κατάσταση θα είναι χειρότερη για τους Υποτελείς μετά την πολύ εύκολη, σε επίπεδο ρουτίνας, καταστολή της κοινωνικής έκρηξης από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τους συμμάχους τους, τους παρακρατικούς λόχους, διμοιρίες και τάγματα του ναζιστικού όχλου, είναι κάτι που δεν το αρνούνται παρά ελάχιστοι, κανένας και καμία δηλαδή. Στους αντίποδες της διαμαρτυρίας, του αιτήματος  και της θρηνωδίας στους δρόμους και στο Σύνταγμα, η αλληλεγγύη και η συνεργασία μέσα στη ζωή ακολουθεί τη λογική, την πόρνη του Διαβόλου (κατά τον Κύριο!), της απουσίας προθέσεων και σκοπών. Αυτήν την απουσία προθέσεων και σκοπών την αποκαλώ εμμενή κομμουνισμό.

Κι ενώ στα βάθη της κοινωνίας, στο ενδιαίτημα του τυφλοπόντικα, εκκινούν και εκτυλίσσονται  διαδικασίες μακροπρόθεσμων κοινωνικών μεταβολών και μετασχηματισμών, ο Κύριος ολοκληρώνει αύριο, Τετάρτη-Πέμπτη, την αδίστακτη και ανηλεή επίθεση κατά των Υποτελών Παραγωγών, των αυταπασχολούμενων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με σκοπό όχι

Continue reading →

φίλες και φίλοι, πολλές καλημέρες

Κάθε μέρα που περνάει, κάθε μήνας, κάθε χρόνος, ολοένα και περισσότεροι Υποτελείς, άνδρες και γυναίκες, αντιλαμβάνονται με τις κεραίες της σκέψης τους το (πολιτικό) πνεύμα της εποχής μας, της συρρίκνωσης/κατάρρευσης του καπιταλισμού: το τέλος της διαμαρτυρίας και του αιτήματος, το τέλος δηλαδή της ιστορικής Αριστεράς. Θα έλεγα ότι η αποκρυστάλλωση αυτής της αντίληψης, της σύλληψης του πνεύματος,  είναι αποτέλεσμα του μετασχηματισμού των συναισθημάτων της αγανάκτησης και της οργής, που τόσο έχουν υμνήσει διάφοροι θεωρητικοί, μαρξιστές κατά το πλείστον. Γίνεται αντιληπτό ότι η διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου είναι ασύμβατη με την οργή και την αγανάκτηση, άρα και με την διαμαρτυρία και τα αιτήματα. Πληθώρα πολλών και σοβαρών ενδείξεων, λόγου χάριν η αποχή από τις βουλευτικές εκλογές, μας παρωθούν να διαπιστώσουμε ότι ενώ μέχρι τώρα οι Υποτελείς  δεν ήξεραν πως να πολεμήσουν, τώρα ξέρουν πως να μην πολεμήσουν,  εάν βέβαια οι καταλήψεις των πλατειών και οι διαδηλώσεις είναι ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου – που δεν είναι τον Θεό μπάρμπα να ‘χεις. Την εξέλιξη αυτή την θεωρώ ως προοίμιο της εμφάνισης μιας νέας Αριστεράς που θα φέρει στο προσκήνιο αφενός τις δυνατότητες της εποχής μας, της δίμηνης εργασίας και της πρόσβασης στον τεράστιο και συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο, και αφετέρου θα φέρει στο προσκήνιο το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού, τη συρρίκνωσή του και την κατάρρευσή του.

Τολμώ λοιπόν να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι και ο καπιταλισμός και η συνείδηση των Υποτελών Παραγωγών διανύουν μια μεταβατική εποχή. Μεταξύ αυτών των δύο υπάρχει μια σχέση ανατροφοδότησης (feedback): η συρρίκνωση του καπιταλισμού και του Κράτους, κατά συνέπεια και η αδίστακτη και ανηλεής εγκατάλειψη της υποχώρησης και του συμβιβασμού από τον Κύριο, θα επιταχύνει τη μεταστροφή πολλών αυταπατών των Υποτελών, ενώ οι μετεξελιχθείσες αυταπάτες  σε σκέψη και συνείδηση θα συμβάλλει στην περαιτέρω επιδείνωση της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, αρπαγής, καταστροφής και εξόντωσης.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Φαντάζεστε μια γενική απεργία διαρκείας σε ολόκληρη την Ευρώπη, από Λισαβόνα μέχρι Σιβηρία και από Λαπωνία μέχρι Κρήτη, με κεντρικό σύνθημα εικοσάωρο και μισθός για όλους;

Εγώ τη φαντάζομαι. Κι αν σας πω ότι θα γίνει μια μέρα, κι αυτή η μέρα δεν θα αργήσει, θα σκεφτείτε ότι δεν είμαι στα καλά μου.

Ε λοιπόν, σας διαβεβαιώνω κατηγορηματικά και εν πλήρει επιγνώσει του τι λέω και τι γράφω ότι δεν είμαι στα καλά μου.  Οπότε, σκεφτείτε κάτι άλλο. . .

Δεν είναι στα καλά του όποιος και όποια μπορεί να φανταστεί κάτι πέραν του υπάρχοντος, της υπάρχουσας πραγματικότητας. Ποια είναι η υπάρχουσα πραγματικότητα; Να ποια είναι.

Πατήρ: Κυριαρχία

Υιός: Εμπόρευμα

Άγιον Πνεύμα: αποξένωση, εξαθλίωση, αποβλάκωση

 Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα δεν μας επιτρέπουν  να δούμε κάτι πέραν του υπάρχοντος. Η πραγματικότητα είναι μια φυλακή, ένας τόπος εξορίας, τόπος απαγωγής. Όποιος και όποια δεν μπορεί να φανταστεί κάτι πέραν του υπάρχοντος είναι στα καλά του, στα καλά της. . . Συγχαρητήρια γι αυτή την επιτυχία. Η οποία ολοταχώς μετεξελίσσεται σε πελώρια αποτυχία.

Ζήτω η αποτυχία! Ζήτω το λάθος! Ζήτω η αμαρτία (σφάλμα)!

Ζήτω ο κοινωνικός πειραματισμός! (Πόσο τον έχουμε λησμονήσει!)

Continue reading →

φίλες κε φίλοι, καλημέ!

Ο Σύνδεσμος για την Κατάργηση του Ρήματος Έχω εύχεται να ζήσουμε καλό χειμώ – και θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί. 

Σήμαντρα ιντερνετικά ηχείστε, καμπάνες διαδικτυακές κτυπείστε, επέστρεψα, κατά 85% γερός, κατά 120% δυνατός, ημίονος, ημιταλαίπωρος, λυσσιάρκου σκλί κατά τα άλλα! Επέστρεψα να συνεχίσω να διατυπώνω ερωτήματα αδήλωτα, ανεπικαίρως επίκαιρα, καταχωνιασμένα  στα ερέβη της κοινωνικής πραγματικότητας και τις πτυχές της ταραγμένης ύπαρξης του καθενός και της καθεμιάς, ερωτήματα πίπτοντα επί των τοίχων και των τειχών των προσφάτως εγειρομένων αδιεξόδων, αδιέξοδα τα οποία ο ποιητής Χέντερλιν όριζε ως την εγγύτατη προσέγγιση της λύσης, επέστρεψα να συνεχίσω να διατυπώνω απαντήσεις ακολουθώντας την κίνηση του νοός επί τα λαιά. Σοβαρεύω επί το σπουδαιογελοιότερον, ασφαλώς!

 Ερωτώ τον ευατόν μου: από ήρθε το προλεταριάτο; Απαντώ μεγαλοφώνως: από τας εξοχάς τας μεσαιωνικάς, από την ύπαιθρο της μεσαιωνικής φύσης. Ερωτώ και πάλιν: Θα επιστρέψει, αυτοκαταργούμενο,  εις τας εξοχάς της (μετα)καπιταλιστικής φύσης;

Continue reading →

φίλες και φίλοι,

θα τα ξαναπούμε στις 10 Σεπτεμβρίου

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα (και πάλι)

    Ξαναδιαβάζω αυτές τις μέρες τη Μήδεια του Ευριπίδη – από τον Ευριπίδη οι Βάκχες και η Μήδεια με γοητεύουν και με συγκινούν. Οι πρώτες είναι ένα σχόλιο για το τέρας που υπάρχει μέσα μας και για την ανάγκη να το ταΐζουμε με εκλεκτές τροφές για να είναι πάντα ικανοποιημένο και ακίνδυνο – γιατί όχι και δημιουργικό. Ομολογώ  ότι από τη Μήδεια κάτι που διαφεύγει αλλά δεν ξέρω τι  στο καλό είναι αυτό – τη διαβάζω, τη ξαναδιαβάζω και δε μπορώ να βρω μια άκρη. Η εν εξελίξει ανάγνωση με παρακινεί να συγκρίνω τη στάση, τη συμπεριφορά, τις σκέψεις της Μήδειας με αυτές της Κυριαρχίας –  μήπως η Μήδεια είναι προισωποποίηση της Κυριαρχίας;

Η οποία ποιμενικής προέλευσης δυτική Κυριαρχία δεν μπορεί να μην είναι παιδοκτόνος και παιδοβασανίστρια. Χίλια στόματα να είχα δεν θα μπορούσα να περιγράψω τις εξοντώσεις και τις σφαγές, τα βάσανα και τις ταλαιπωρίες που υπέστησαν και υφίστανται έχουν υποστεί τα βρέφη,τα νήπια και τα παιδιά υπό την Κυριαρχία-Μήδεια. Τα υπό την  καπιταλιστική Κυριαρχία βάσανα τα γνωρίζουμε καλά: ο οικιακός εγκλεισμός, η απαγωγή από το Κράτος, η απομάκρυνσή τους από τους κοινωνικούς χώρους και ο εγκλεισμός τους στους σταθμούς, νηπιαγωγεία και σχολεία είναι η πηγή όλων των ‘προβλημάτων’, που αντιμετωπίζουν γονείς, δάσκαλοι   (παιδοφύλακες)  και Κράτος, προβλήματα τα οποία δεν είναι παρά η φυσιολογική και αναμενόμενη αντίδραση στον εγκλεισμό, την επιτήρηση και τον διαρκή έλεγχο.

Continue reading →