φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ!

Είναι δέκα η ώρα, ακούγονται τραγούδια και φωνές από το μαχαλά, τη γειτονιά των μουσουλμάνων τουρκόγυφτων, γάμο θα κάνουν, τα παιδιά κοιμήθηκαν, είπα να γράψω κάτι που σκέφτηκα σήμερα το πρωί, την ώρα που ήμουν στον λαχανόκηπο. Σκέφτηκα, ότι από άποψη θεωρίας πολέμου η απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών και βυτίων είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για την κήρυξη γενικής απεργίας. Μη με παρεξηγείτε, θεωρητικά μιλάω, δεν έχω καμιά αυταπάτη πως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα συντονίσουν μια τέτοια απεργία. Απλά θα ήθελα να υποστηρίξω την άποψη ότι, εάν συνέτρεχαν υποκειμενικές συνθήκες, εάν δηλαδή η οργάνωση και η συνείδηση των υποτελών Παραγωγών ήταν διαφορετική, εάν βασίζονταν στην αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, το ρήγμα στην ενότητα των Κυρίων που έχει προκύψει θα ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για την κήρυξη και πραγματοποίηση μιας γενικής απεργίας διαρκείας. Να το κομβικό επιχείρημά μου: Όσο θα παρατείνεται η απεργία, ολοένα και περισσότερα τμήματα της παραγωγής θα αναγκάζονται να σταματήσουν, ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου θα αναγκαστεί να τεθεί εκτός παραγωγής. Αυτό που αναμένεται ότι θα γίνει, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή της συνειδητής επιδίωξης, θα μπορούσαμε να είχαμε μια ταύτιση του αντικειμενικά αναμενόμενου με το υποκειμενικά επιδιωκόμενο.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ!

Τα παιδιά κοιμήθηκαν, έφαγαν πατάτες βραστές και γιαούρτι και κοιμήθηκαν, ησύχασαν τ’ αυτιά μου, έβρεξε σήμερα εδώ στην Αλεξανδρούπολη, το πρωί φύτεψα πατάτες, θα τις βγάλω τέλη Οκτώβρη, φύτεψα λάχανα, κουνουπίδια, μπρόκολα και πράσα, διάβασα Κάφκα (τον Πύργο) – ναι, πρέπει να κάνουμε ΥΠΟΜΟΝΗ, αυτό μας λέει με μια λέξη ο Κάφκα, και είναι συγκλονιστικός, πρέπει να κάνουμε υπομονή, τόσο ανθρωπολογικά όσο και κοινωνικά. Ανθρωπολογικά, θα κάνουμε υπομονή γιατί μια μέρα θα πεθάνουμε, είμαστε θνητοί, δεν θα γίνουμε ποτέ αθάνατοι, αντιμετωπίζουμε καθημερινά το άγχος του θανάτου, συνειδητά ή ασύνειδα. Γεννιόμαστε με την υπόσχεση του θανάτου, ο Σ. Μπέκετ το έγραψε, μου αρέσει πολύ όπως το διατύπωσε αυτός ο έξοχος κριτικός του τσομπαναραίϊκου πνεύματος ( Περιμένοντας τον Γκοντό και Το τέλος  Παιχνιδιού), πόσο φοβερό είναι το μυστήριο του θανάτου! Πρέπει να κάνουμε και κοινωνικά υπομονή, γιατί δεν ελέγχουμε την ζωή μας τόσο όσο θα θέλαμε, θέλουμε να ζήσουμε και δεν μπορούμε, δεν μας αφήνει ο φθονερός και χαιρέκακος Κύριος ημών, τα αφεντικά μας, οι καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος, τα τσιράκια τους, από τους πολιτικούς και τους ποδοσφαιριστές μέχρι τους ειδικούς και τους καλλιτέχνες.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που ο Κύριος ελέγχει ασφυκτικά τη ζωή μας και τότε αναγκαζόμαστε να κινηθούμε πέραν της ΥΠΟΜΟΝΗΣ. Είναι εύκολο να κατηγορείς και να μέμφεσαι και δύσκολο να κατανοείς. Ναι, αναγκαζόμαστε να κινηθούμε ατομικά πέραν της ΥΠΟΜΟΝΗΣ. Οι δρόμοι που μας ανοίγονται είναι πολλοί: φυγή, τρέλα, φόνος, αυτοκτονία. Αυξάνεται, για παράδειγμα,  δραματικά ο αριθμός των εργαζομένων που αυτοκτονούν κατά την διάρκεια της δουλείάς, είναι πρωτοφανές, δεν έχει ξαναγίνει. Για να ‘προτιμήσεις’  τον θάνατο από τη ζωή την ώρα που δουλεύεις, μπορούμε να φανταστούμε τις συνθήκες που επικρατούν;  Οι δρόμοι αυτοί μπορεί να διανυθούν και ομαδικά: ομαδική φυγή, ομαδική τρέλα, ομαδικός φόνος, ομαδική αυτοκτονία. Ένας από αυτούς τους δρόμους είναι η ένοπλη πάλη, ο ένοπλος αγώνας. Προσάπτεται σε αυτούς που τον ακολουθούν η κατηγορία της βιασύνης, της έλλειψης υπομονής, από αυτούς που τάσσονται υπέρ της ένοπλης επαναστατικής βίας αλλά την αναβάλλουν διότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες. Θα γνωρίζετε ότι απορρίπτω ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ την ένοπλη επαναστατική βία, τόσο την βιαστική όσο και την μελλοντική,  και το επιχείρημά μου είναι απλούστατο: δεν λαμβάνονται υπόψη τα δυο βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του (κοινωνικού) πολέμου: πρώτον, νικάμε χωρίς να πολεμάμε, και, δεύτερον, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Με τη  χρήση των όπλων τα αξιώματα αυτά γίνονται κουρέλια: όποιο όπλο και να πάρεις, ο Κύριος θα διαθέτει και ένα ισχυρότερο. Θα μπορούσαμε να λάβουμε μέρος σε μια κοινωνική επανάσταση όπου οι αντίπαλοι καταφεύγουν στη χρήση ατομικών βομβών; Φίλες και φίλοι, δεν υπάρχει πια χώρος για παρανομία, συνωμοσία, ένοπλη βία, πρωτοπορία, ουτοπία, ελπίδα, μεσσιανισμό. Στρατιωτικά, πιο ισχυροί από τον Κύριο δεν θα γίνουμε ποτέ!  Αυτό σημαίνει ότι ούτε να κρυφτούμε μπορούμε! Ο Κύριος γνωρίζει ή μπορεί να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι κάνουμε, ποι είμαστε, τι σκεφτόμαστε, με ποιους κάνουμε παρέα. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΡΙΠΤΩ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΖΩΗ. Και την ψευδωνυμία των μπλόκερς ασφαλώς!

Τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του πολέμου, τα κουρελιάζουν και οι εξεγέρσεις. Αυτός ασφαλώς είναι και ο λόγος που ο Κύριος καταστέλλει τόσο εύκολα τις εξεγέρσεις – αφού πρώτα αφήσει τους υποτελείς να ξεθυμάνουν, να εκτονωθούν, να χαλαρώσουν και μετά να τους γαμήσει! Θέλει ο Κύριος να εξεγείρονται οι υποτελείς του; Αν θέλει λέει!

Γιατί να θέλει; Μα είναι απλό, για να νιώσει την ηδονή που του χαρίζει η καταστολή, η κάμψη της βούλησης των εξεγερμένων, η εγκαθίδρυση της σχέσης της Κυριαρχίας, η ενδυνάμωσή της. Ο Κύριος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν την ηδονή, δεν μπορεί να ζήσει, η ζωή του είναι άδεια, δεν μπορείς να είσαι Κύριος χωρίς ζωντανούς Υποτελείς, χωρίς Υποτελείς που θέλουν να αποφύγουν τον Κύριο, τις διαταγές του, τη βία του, την καταστροφή του. Από τη στιγμή που δεν ανησυχεί ότι δεν θα μπορέσει να καταστείλει μια εξέγερση, και μπορεί να το κάνει με χαρακτηριστική άνεση και ευκολία, τις θέλει τις εξεγέρσεις, είναι ένα παιχνίδι για τον Κύριο, του θυμίζει τη γάτα με το ποντίκι. Παρόλο που η εξέγερση θα ξεθυμάνει από μόνη της, παρόλο που δεν χρειάζεται να κάνει κάτι για να εξοβολίσει από τον δημόσια σκηνή, τρέχει να την καταστείλει, γουστάρει πολύ να βλέπει τους εξεγερμένους να πεθαίνουν, να τρέχουν πανικόβλητοι, να εκλιπαρούν για έλεος.

Η εξέγερση θα ξεθυμάνει από μόνη της γιατί είναι μια συλλογική εκτόνωση συσσωρευμένου άγχους που προκαλείται από τις συνθήκες της Κυριαρχίας. Το άγχος το εκτονώνουμε, το διοχετεύουμε και μόνοι μας και με τους άλλους. Και ατομικά και συλλογικά. Η παρακολούθηση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα είναι μια μορφή συλλογικής εκτόνωσης του άγχους. Κολλημένοι με τις οικονομικές, πολιτισμικές, κοινωνικές και άλλες αναλύσεις και θεωρίες, έχουμε αδιαφορήσει πλήρως τόσο για τη σχέση του άγχους με την πολιτική όσο και των συναισθημάτων με αυτήν (για τον φθόνο, τη μνησικακία, τον ενθουσιασμό, τη χαρά, τη θλίψη και άλλα πολλά – εάν δεν έχετε διαβάσει την Ηθική του Σπινόζα, θα κάνατε πολύ καλά να αφιερώνατε κάνα δυο μήνες γι’ αυτό το αριστούργημα. Το λιντσάρισμα, η παρακολούθηση των θανατικών ποινών, η θέαση ταινιών με αναρίθμητους φόνους είναι μορφές εκτόνωσης του άγχους. Εάν ο φόνος είναι η αγχογόνος πρακτική, ξέρετε ποια είναι η πλέον αχγολυτική; Ο φόνος! Ο φόνος είναι μια αιφνίδια εκτόνωση μεγάλων ποσοτήτων συσσωρευμένου άγχους  – που προέρχεται από στέρηση, από έλλειμμα ζωής.Εάν δείτε τους φονιάδες μετά το φόνο, θα διαπιστώσετε ότι τα πρόσωπά τους λάμπουν από ηρεμία και γαλήνη. Αλλά, πολύ γρήγορα, το άγχος τους οδηγεί κατευθείαν στη κόλαση της οδύνης και της ενοχής.

Οι εξεγέρσεις δεν με ενδιαφέρουν – και είμαι βέβαιος ότι θα διαφωνείτε. Μου είναι αδιάφορο – δεν γράφω για να γίνω αρεστός. Γράφω όπως χέζω ή κατουράω. Δεν βλέπω καμιά απολύτως διαφορά. Θα μου πείτε τα γράπτά .λεχουν συνέπειες. Γιατί τα σκατά, δεν έχουν; Άσε που για να χέσεις σήμερα, χρειάζεσαι μια ολόκληρη περιουσία! Δεν με ενδιαφέρουν διότι μπορεί να τις καταστείλει ο Κύριος. Με ενδιαφέρει αυτό που δεν μπορεί να καταστείλει. Αυτό που δεν μπορεί να καταστείλει, εγώ το αποκαλώ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Μια χειρονομία του χεριού, ένα βλέμμα μπορεί να είναι επανάσταση. Επανάσταση είναι να μην πληρώνεις εισιτήριο. Επανάσταση είναι να μην πληρώνεις διόδια. Επανάσταση σημαίνει σταμάτημα, ατομικό και συλλογικό, προσωρινό και διαρκές, σταμάτημα του τρόπου που σκέφτεσαι, σταμάτημα του τρόπου που νιώθεις, που πράττεις. Ξέρετε τι λέει ο Κύριος για το σταμάτημα; Λέει stasis is death,   το  σταμάτημα είναι θάνατος! Η απεργία είναι σταμάτημα, η διαδήλωση δεν είναι σταμάτημα. Κίνημα; Ακινησία! Κινήματα; Ακινήματα! Συλλογική Ακινησία! Απουσία, Φυγή, Σταμάτημα, αυτές είναι οι λέξεις του μέλλοντος, οι λέξεις της διαρκούς και γενικευμένης ανάτασης που προκαλείται από το σταμάτημα (επ-ανά-σταση).

Και πρίν, κατά και μετά το σταμάτημα, το πέρασμα στη πράξη. Το πέρασμα στη συμβίωση, στη συνεργασία, στην αλληλεγγύη, στην αλλληλοθεια, στη δημιουργική σύγκρουση, στην κοινοχρησία, στην κοινοκτησία, το πέρασμα στη διεύρυνση του κομμουνισμού, το πέρασμα στην διεύρυνση και στη  δημιουργία κομμουνιστικοτήτων, κομμουνιστικών θεσμών, όχι αύριο, εδώ και τώρα. Μόνο με την διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού θα μπορέσουμε να επιλύσουμε τα πολλά και οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, που ο προβληματουργός Κύριος προκαλεί, παράγει, αναπαράγει διότι είναι ο μόνος τρόπος να υπάρξει. Η δουλειά του Κυρίου είναι να μας δημιουργεί προβλήματα και μετά να εμφανίζεται ως σωτήρας, ως προστάτης, ως νταβατζής δηλαδή.

Δώδεκα. Πως πέρασε η ώρα! Δώδεκα. Πώς πέρασαν τα χρόνια.

Φίλες και φίλοι, σας εύχομαι καλό αύριο

Αθανάσιος Δρατζίδης, οικοδόμος (καλουπατζής), Αλεξανδρούπολη.

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

έντεκα παρά, τα παιδιά κοιμήθηκαν, ακούω Grateful Dead, πρώτη φορά φέτος Ιούλιο μήνα δεν έχω κάνει ακόμα μεροκάματο, προχτές πήρα το τελευταίο ταμείο, τη βγάζω για τους επόμενους οκτώ (8) μήνες και μετά, το μετά είναι μετά, δε φοβάμαι, δε φοβάμαι γιατί δε κωλώνω σε καμιά δουλειά, δε κωλώνω γιατί γνωρίζω πολύ καλά τι σημαίνει αλληλεγγύη. Τι σημαίνει ρίσκο. Τι σημαίνει περιπέτεια, όχι αλητεία, που την έχω ζήσει και τη ξέρω πολύ καλά και πληγώνομαι όταν αποκαλείτε τον Παπανδρέου αλήτη, όχι δεν είναι αλήτης, ο Κύριος δεν μπορεί να είναι άλήτης, ο αλήτης είναι άρχοντας, όχι όλοι, περιπέτεια πνευματική και κοινωνική, θέλει να ρισκάρεις και δεν ρισκάρουμε, δεν ρισκάρουμε, τα παιδιά σήμερα έφτιαξαν ένα δικό τους τραγούδι, την ώρα που με το στόμα ανοιχτό έβλεπαν στην τηλεόραση και άκουγαν τον Θέμη Ανδρεάδη να τραγουδάει θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, τον παιδικό μου φίλο, να παίζω με τον ελέφαντα, να μη τρώω ξύλο, σύνθεσαν το τραγούδι Ο ΠΑΠΑΝΤΡΕΟΥ ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ / ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΑΤΩΣΟΥΜΕ, ένας εφοπλιστής θέλησε να ταφεί ση γενέτειρά του, στη Χίο, αλλά όλο το βράδυ πέρασαν πολλοί, πάρα πολλοί κι έχεσαν στον τάφο του, πολλοί και πολλές που έχασαν γιο, άντρα, αδελφό, φίλο, γείτονα, συνάδελφο, ο Παπαντρέου θα φέρει την πανούκλα, τη πανούκλα του ανταγωνισμού και της κτητικού ατομικισμού, θέλει να συρρικνώσει τον κομμουνισμό του παρόντος, τη συμβίωση, την συνεργασία, την αλληλεγγύη, μόνο έτσι μπορούν να επιβιώσουν, εάν δεν συρρικνώνουν τον κομμουνισμό καθημερινά, δεν μπορούν να υπάρξουν, κι αν αρχίσει να διευρύνεται θα τα κάνει πάνω του ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος,  και θα γίνει γιατί προσεγγίζουμε τα όρια, μετά από ένα σημείο και πέρα δεν μπορεί να συρρικνωθεί περαιτέρω ο κομμουνισμός, τότε ζούμε την Αποκάλυψη, ο Κομμουνισμός είναι η Αποκάλυψη, ζούμε την Αποκαλυψη του Κυρίου, την Κυριαρχία τη ζούμε καθημερινά, ο παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος εμφανίζεται  ως σύγκρουση Αποκαλύψεων, ως σύγκρουση Κομμουνισμού-Κυριαρχίας, επανάσταση σημαίνει στάση, σταμάτημα, απουσία, Πανταχού Απουσία, το σταμάτημα φέρνει ανάσταση, η διαρκής ανάσταση της στάσης λέγεται επανάσταση, και μετά το σταμάτημα, κατά τη διάρκεια του, συγκρότηση και εγκαθίδρυση κομμουνιστικών θεσμών, αύριο θα πάμε στη Ξάνθη, θα επισκεφτούμε μια φίλη μας, γέννησε, δυο μηνών η κοπέλα μας, φτού μη τη ματιάσουμε . . .

Δεν έχω όρεξη να διαβάσω, θα κάνω ένα τσιγάρο. . .πιο δυνατά οι Grateful Dead. . .

Εις Υγείαν, φίλες και φίλοι, Καλό σας βράδυ, καλό αύριο. . . λέγανε παλιά στη Σίφνο.

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Ξημέρωσε, πάω στο λαχανόκηπο να βγάλω τις πατάτες, θα τις αφήσω δυο μέρες στον ήλιο να ψηθούν και μετά θα τις αποθηκεύσω, σε μέρος ξερό αλλά να μην τις βλέπει ο ήλιος. Το σημείωμα θα το γράψω αύριο, το πρωί, πριν ξημερώσει. . .

Υγεία και χαρά, φίλες και φίλοι

και μη ξεχνάτε

ότι υγιείς είναι και οι αγελάδες στο στάβλο

ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση δημιουργία. .

Νύχτωσε. . .

Διάβασα κάπου, μα δε θυμάμαι που, ότι ο Γ. Ρούσης, ο οποίος είναι καθηγητής στο Πάντειο πανεπιστήμιο, αρθρογράφος στην Ελευθεροτυπία, ένας από τους 77 (αρχικά) που συμμετέχουν στο ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς,  ο Γ. Ρούσης λοιπόν υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς είναι οι ανένταχτοι. Η άποψη αυτή είναι και αληθινή και ψευδής, είναι μία ανάμειξη αλήθειας και ψεύδους. Ποια είναι η αλήθεια; Η αλήθεια είναι ότι οι η πέραν του ΠαΣοΚ (και του Κουβέλη ) αριστεροί και αριστερές αποτελούν το 30 με 35% αυτών που έχουν δικαίωμα ψήφου. Εάν η οργανωμένη Αριστερά δεν ξεπερνάει το 12%, τότε οι υπόλοιποι είναι ανένταχτοι, οι περισσότεροι των οποίων δεν ψηφίζουν – και σε αυτούς προστίθεται και ο συντάκτης αυτού του σημειώματος. Δηλαδή, 18 με 23%. Αυτή είναι η αλήθεια.

Το ψέμμα; Το ψέμμα είναι η διαπίστωση ότι οι ανένταχτοι είναι κόμμα. Γιώργο Ρούση, οι ανένταχτοι δεν είναι κόμμα, ούτε καν μεταφορικά μιλώντας. Είναι βέβαιο ότι ο Γ. Ρούσης δεν ψεύδεται συνειδητά, ούτε ασύνειδα, είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανές. Το θέμα είναι πολύ λεπτό, άρα σημαντικό, και αξίζει να το σχολιάσουμε. Εγείρεται το εξής ερώτημα: Γιατί ο Γ. Ρούσης βλέπει τους ανένταχτους ως κόμμα;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γειά σας και χαρά σας!

Πως θα είναι η Αριστερά του μέλλοντος; Μπορούμε να την φανταστούμε; Πως θα θέλαμε να είναι; Τα ερωτήματα αυτά με απασχολούν εδώ και πολλές δεκαετίες. Τώρα είμαι έτοιμος, όπως λέει κι ο Πορτακάλογλου, να διατυπώσω τη γνώμη μου και την επιθυμία μου. Θα ήθελα η Αριστερά του μέλλοντος να οικοδομηθεί πάνω σε δυο θεμέλιους λίθους, πάνω σε δυο θεμελιώδεις αρχές. Η πρώτη: η Αριστερά θα είναι μια ομοσπονδία ελεύθερων και αυτόνομων ομάδων πάσης φύσης (εργασιακές, πολιτικές, κοινωνικές, καλλιτεχνικές, εκδοτικές, επιστημονικές, κλπ, κλπ). Δεν θα είναι ένα μικρό  κράτος, όπως όλα τα κόμματα της Αριστεράς με Κυρίους και υποτελείς, με ιεραρχία και γραφειοκρατία. Θα είναι ένα πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Το πρότυπο οργάνωσης δεν θα είναι ο στρατός, το μαντρί δηλαδή, αλλά ένας κοινόχρηστος και κοινόκτητος ελευθεροπροσβασιακός χώρος.

Η δεύτερη αρχή: εφαρμόζοντας την πρακτική της εναλλαγής, όλοι και όλες οι υποψήφιες μιας εκλογικής περιοχής θα εκλέγονται βουλευτές, σε περίπτωση εξασφάλισης μιας ή περισσότερων εδρών και μόνο μία φορά. Η Αριστερά του μέλλοντος θα εκλαμβάνει την ελευθερία, την ισότητα και τον κομμουνισμό ως κάτι που ασκείται και επιβεβαιώνεται στη πράξη σήμερα, όχι ως κάτι που χαρίζεται και διεκδικείται. Η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι αναρχοκομμουνιστική, δεν θα παραχωρεί σε κανέναν και για κανένα λόγο κανένα απολύτως προνόμιο.

Εμείς, οι ανένταχτοι και οι ανένταχτες της Αριστεράς, θα μπορέσουμε να συναντηθούμε βασιζόμενοι σε αυτές τις δύο αρχές; Πιστεύω ότι θα μπορέσουμε, είναι ζήτημα χρόνου.

Πολύ θα ήθελα να ακούσω κάποιες άλλες γνώμες για το ποιες πρέπει να είναι οι θεμελιώδεις αρχές.

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Εάν το παρόν ήταν κάποτε μέλλον, αυτό το μέλλον ήταν βαρύ, για μας, τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, αφού σήμερα το παρόν είναι βαρύ. Εξ ίσου βαρύ είναι και το παροντικό μέλλον, που θα γίνει κάποτε παρόν. Το εάν θα είναι βαρύ το μέλλον και το παρόν είναι ζήτημα έκβασης του κοινωνικού πολέμου. Ο Κύριος, για να αποτρέψει την κατάλυση της Κυριαρχίας, επιδιώκει να ελέγχει το μέλλον, άρα και το παρόν (άρα και το παρελθόν). Έχει πολλούς τρόπους να το κάνει: με τον εκφοβισμό, με την ένδεια, με το χρήμα (δάνεια), με την τάξη και την πειθαρχία, με τον κτητικό ατομικισμό, με την ενθάρρυνση της μίμησης του Κυρίου, με τον ανταγωνισμό. Νοιαζόμαστε για το μέλλον της Αριστεράς γιατί μόνο με την Αριστερά μπορούμε να επέμβουμε όλοι και όλες μαζί στην Ιστορία, δηλαδή στον καθορισμό του μέλλοντος. Όσοι δεν το έχουν κατανοήσει, θα το κατανοήσουν: οι ατομικές επιλογές, όσο πολύτιμες κι αν αποδεικνύονται μερικές φορές,  έχουν κάποια σαφή όρια ως προς την αποτελεσματικότητα αντιμετώπισης του μέλλοντος και του βαρέος παρόντος.Η σημερινή Αριστερά, θλιβερό απομεινάρι της ιστορικής Αριστεράς που εμφανίστηκε στον Μεσοπόλεμο, αποχωρεί από το πολιτικό προσκήνιο δίνοντας τις τελευταίες αψιμαχίες με τον Θάνατο – τον αήττητο Θάνατο, ήρωα Τσίπρα, ήρωα Αλαβάνο, ήρωα Νταβανέλο, ήρωα Χαγιο, ήρωα Μπανιά, ήρωικά στελέχη, ηρωικοί καθοδηγητές.

Έχουμε διατυπώσει την άποψη ότι σε λίγα χρόνια η ιστορική Αριστερά δεν θα υπάρχει. Κάθε μήνας, κάθε χρόνος που περνάει ολοένα και περισσότεροι, άνδρες και γυναίκες, της γυρίζουν τη πλάτη. Η ιστορική Αριστερά είναι νεκροζώντανη: είναι και ζωντανή και νεκρή, δεν είναι ούτε νεκρή ούτε ζωντανή. Η νεκροζώντανη Αριστερά προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με νύχια και με δόντια – δεν μπορεί να αποδεχτεί τον Θάνατό της. Οι προσπάθειες αυτές είναι καταδικασμένες να αποτύχουν παραγωδώς. Τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Τείνουμε χείρα βοηθείας ή της κάνουμε ευθανασία; Η σημερινή Αριστερά για να επιβιώσει πρέπει να αρνηθεί τον εαυτό της. Ποιος είναι ο εαυτός της; Είναι η απέχθεια για την ελευθερία πνεύματος, για την ισότητα, για το γλέντι και τη χαρά. Εάν επιχειρήσει να αρνηθεί τον εαυτό της, θα τείνουμε χείρα βοηθείας. Μπορεί όμως να τον αρνηθεί; ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΟΤΑΤΑ   όχι! Η ιστορική Αριστερά είναι μια ταξική κοινωνία, μια κοινωνία με Κυρίους και υποτελεις, με ήρωες και θνητούς, με πλούτο, ισχύ και δόξα από τη μιά, με ένδεια, αδυναμία και ασημαντότητα από την άλλη.

Αφού δεν μπορεί να αλλάξει, αφού είναι καταδικασμένη να αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο, η άποψή μου είναι ότι οφείλουμε να την πετάξουμε με τις κλωτσιές, επαναλαμβάνω για όσους και όσες δεν πιστεύουν στα μάτια τους: να την πετάξουμε με τις κλωτσιές από το πολιτικό προσκήνιο. ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ. Το κάνουμε ήδη!  Αποκαλύπτουμε τις προθέσεις των Κυρίων, των νταβατζήδων της Αριστεράς, αποκαλύπτουμε τους σχεδιασμούς τους, ερμηνεύουμε τις συμπεριφορές τους, οργανώνουμε την συνειδητά εχθρική αντιμετώπισή της. Όταν θα γίνουν εκλογές, θα καταλάβετε πολύ καλά τι εννοώ.

Ταυτόχρονα, βάζουμε τα θεμέλια για μια Αριστερά της ελευθερίας πνεύματος, της ισότητας, του γλεντιού και της χαράς. Κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν διαθέτει η νεκροζώντανη Αριστερά. Εάν δεν συμφωνείς μαζί τουςμ εάν δεν είσαι δικός τους, εάν δεν προσβλέπουν να σε κάνουν δικό τους, δεν πρόκειται να να σε αφήσουν να εκθέσεις τις απόψεις σου. Η σημερινή Αριστερά δεν μπορεί να συζητήσει με άνεση, με αυτοπεποίθηση, χωρίς φόβο, χωρίς πάθος και δογματισμό με όλους και με όλες για ένα και μόνο απλούστατο λόγο: για να το κάνεις αυτό πρέπει να είσαι καθαρός (που σημαίνει να θεωρείς την ισότητα κάτι που ασκείται και επιβεβαιώνεται, να μην επιδιώκεις πλούτο, δόξα και ισχύ) και να έχεις τη δική σου άποψη. Η Αριστερά ούτε την ισότητα ασκεί και επιβεβαιώνει, ούτε δικές της απόψεις έχει. Οι απόψεις της είναι κατάλοιπα του μεσοπολέμου, η στρατηγική της έχει αποτύχει παρταγωδώς κι αυτή επιμένει: θα καταλάβουμε το κράτος και με όχημα την κοινωνική δικαιοσύνη θα εξασφαλίσουμε την ανάπτυξη! Τον πούτσο κλαίγανε!’

Οσο για τη χαρά και το γλέντι, αυτό είναι ένα προνόμιο των Κυρίων. Οι υποτελείς (μέλη, ψηφοφόροι, κλπ) θα πρέπει να λατρεύουν τη θυσία, την εργασία, τη στέρηση και τη βλοσυρότητα, την υπακοή και την εκτέλεση των υποδείξεων των καθοδηγητών ηρώων. Οι ανένταχτοι και οι ανένταχτες έχουν γυρίσει τη πλάτη στην ιστπορική Αριστερά διότι προκρίνουν την ελευθερία πνεύματος, την ισότητα και το γλέντι. Εντός των προσεχών ετών, οι προδιαθέσεις αυτές θα γίνουν πρακτική, θα γίνουν κομμουνιστικοί θεσμοί: μια κομμουνιστική εφημερίδα θα εμφανιστεί, οι πρώτες αυτόνομες συμβιωτικές ομάδες της Αριστεράς θα εμφανιστούν, οι πρώτες λήψεις αποφάσεων αυτών των ομάδων μέσα σε κλίμα γλεντιού και χαράς θα εμφανιστούν.

Σας εύχομαι υγεία και χαρά. Πάω στο λιμάνι για ψάρια. Κεφάλια, θαλασσινά, ολόφρεσκα, τρία εβρά το κιλό. Τα καλά της επαρχίας.

εκ κοινού πλείστη τε χάρις δαπάνη τ' ολιγίστη, Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, 723

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να διαλύσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, να καταργήσουμε το Ευρό, να ακυρώσουμε τα μέτρα λιτότητας, να αυξήσουμε τη φορολογία του κεφαλαίου, να καταργήσουμε τις φοροαπαλλαγές του, να καθιερώσουμε την τριαντάωρη εβδομαδιαία εργασία και να εξασφαλίσουμε ένα εγγυημένο εισόδημα για όλους και όλες:

η πανευρωπαϊκή γενική απεργία διαρκείας με την ταυτόχρονη γενικευμένη στάση πληρωμών δόσεων, λογαριασμών, εισιτηρίων, διοδίων, προστίμων,

που δεν θα συνοδεύεται από συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια – ας μείνουν χωρίς αντικείμενο απασχόλησης οι δυνάμεις καταστολής,

αλλά από την άμεση κάλυψη του ελλείμματος της ζωής με την ατομική και ομαδική δημιουργία, με τον έρωτα, το χορό και το τραγούδι,

και από την  άμεση διεύρυνση της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της δημιουργικής σύγκρουσης, της ελευθερίας και της ισότητας μέσω της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας,

χωρίς να λησμονάμε ότι η πανευρωπαϊκή κοινωνική επανάσταση θα σηματοδοτήσει την έναρξη της παγκόσμιας!

όλα είναι κοινά! οmnia sunt communia!

Κάθε επίθεση του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) οι υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου την αντιμετωπίζουν με δυο τρόπους: αρχικά με την παθητικότητα και την έμπρακτη αλληλεγγύη (αυτός είναι ο λόγος που δεν ανταποκρίνονται στα κελεύσματα της Αριστεράς να ξεσηκωθούν, να εξεγερθούν), και όταν ο τρόπος αυτός αγγίξει τα όρια του, και πολύ σύντομα θα τα αγγίξει, τότε εμφανίζεται στο προσκήνιο ο δεύτερος τρόπος, η όξυνση του κοινωνικού πολέμου. Με την όξυνση του κοινωνικού πολέμου επιχειρείται κατ’ αρχήν μια άμεση ανακούφιση, μια άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Διαθέτουμε πληθώρα ενδείξεων ότι η άμεση ανακούφιση θα παρει τη μορφή  λαϊκής γενικευμένης στάσης αποπληρωμής των λογαριασμών ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό, τη στάση πληρωμών κοινοχρήστων, διοδίων, εισιτηρίων, ενοικίου, προστίμων, φόρων, κλπ. Θα πάρει τη μορφή  απαλλοτρίωσης του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, θα πάρει τη μορφή έγερσης οδοφραγμάτων στο χρόνο (απεργίες διαρκείας), θα πάρει τη μορφή απελευθέρωσης (‘κατάληψης’) κοινωνικών χώρων (εργασίας, σχολεία, δρόμος, κλπ).Θα πάρει τη μορφή γενικευμένης κοινωνικής, οικονομικής, καταναλωτικής, πολιτικής, ιδεολογικής, καλλιτεχνικής, αισθητικής, ερευνητικής, εκπαιδευτικής, ερωτικής ανυπακοής.

Ποια θα είναι η στάση της ιστορικής Αριστεράς έναντι αυτών των πρακτικών; Θα συντονίσει τη λαϊκή στάση πληρωμών; Γιατί δεν το προτείνει τώρα και προκρίνει τις απογευματινές λιτανείες; Γιατί δεν ενδιαφέρεται για την άμεση ανακούφιση των Υποτελών Παραγωγών που πλήττονται από την επίθεση του Κυρίου που σκοπεύει να ξεπεράσει την κρίση του (και τη κρίση του Κράτους του) οξύνοντας τη κρίση των εργαζομένων;

Η όξυνση του κοινωνικού πολέμου θα δείξει πόσο άτολμη, πόσο ψοφοδεής, πόσο συντηρητική είναι η ιστορική Αριστερά. Το πιο σημαντικό όμως είναι κάτι άλλο: θα αναδείξει το κύριο ελάττωμά της, ότι δηλαδή άλλα λέει κι άλλα κάνει.

Η εν εξελίξει μακροχρόνια όξυνση του κοινωνικού πολέμου θα σαρώσει την νεκροζώντανη ψοφοδεή και υποκριτική Αριστερά, θα την διαλύσει, θα τη σκορπίσει, θα την πετάξει από το πολιτικό προσκήνιο. Και πριν καλά καλά αρχίσει αυτή η όξυνση, πέταξε την Ανανεωτική Πτέρυγα στα σκουπίδια. Οι Κύριοι αυτοί την έκαναν διότι βλέπουν πολύ καλά την καταιγίδα που έρχεται. Κι αυτοί που έμειναν έχουν την αντίληψη ότι θα τη διαχειριστούν προς όφελός τους! Και υπήρξε και κάποιος φαιδρός ανεκδιήγητος Κύριος, εννοώ τον Γρηγόρη Ψαριανό,  που την έκανε αλλά θέλει να συνεργάζεται και με αυτούς που έμειναν!

Η γέννα της αναρχοκομμουνιστικής Αριστεράς του μέλλοντος άρχισε!

Continue reading →