φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

η φράση αφελείν τά δείματα δηλώνει την  αποτίναξη των φόβων, σημαίνει ‘σταματάω να φοβάμαι’. Την έχω διαβάσει στους Βατράχους του Αριστοφάνη (στ. 688) και θα κάνω τον κόπο να παραθέσω την πρόταση στην οποία ανήκει:

πρώτον ουν ημίν δοκεί / εξισώσαι τους πολίτας καφελείν τα δείματα.

Η πρόταση εξισώσαι τους πολίτας καφελείν τα δείματα είναι σχήμα πρωθύστερο. Αν δεν σταματήσουν οι πολίτες να φοβούνται δεν μπορεί να υπάρξει εξίσωση. Από την άλλη όμως δεν είναι σχήμα πρωθύστερο, αφού η εξίσωση των πολιτών εξοβελίζει πολλούς φόβους.

Οι φόβοι είναι αποτέλεσμα της διαταγής και της απειλής, του εκφοβισμού. Κάθε διαταγή είναι απειλή και κάθε απειλή είναι διαταγή. Ο σκοπός της διαταγής/απειλής είναι η πρόκληση του φόβου, ο οποίος φόβος είναι ταυτόσημος με την ήττα και την υπακοή, υποταγή. Εάν οι υποτελείς δεν φοβηθούν, δεν θα υπακούσουν, δεν θα υποταχτούν. Αυτό ο Κύριος το γνωρίζει πολύ καλά, έχει κατανοήσει πολύ καλά τη σημασία του εκφοβισμού και είναι υποχρεωμένος να διατάζει/απειλεί/εκφοβίζει καθημερινά, με όλους τους τρόπους (λεκτικά, συμβολικά, κλπ). Πρόκειται για την μεταφορά ενός βασικού αξιώματος της διεξαγωγής του  πολέμου στη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου, ένα αξίωμα το οποίο ο Τάκιτος στο έργο του Γερμανία (Germania, κεφ. XLIII) διατυπώνει ως εξής: σε κάθε μάχη, οι πρώτοι νικημένοι είναι τα μάτια (nam primi in omnibus proeliis oculi vicuntur). Εμείς, θα πρέπει να συμπληρώσουμε: τα αυτιά και τα μάτια – η σκέψη, το συναίσθημα.

Το ζήτημα του εκφοβισμού και της αποτίναξης των φόβων μας ενδιαφέρει πάρα πολύ διότι από τη μια κατανοούμε πως διαιωνίζεται η Κυριαρχία, η Ισχύς του Κυρίου, κι από την άλλη πως κλονίζεται, πως αποσυντίθεται, πως καταλύεται.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Το Κράτος είναι η καρδιά του Κυρίου καπιταλιστή, του Κυρίου Κεφαλαίου, της καπιταλιστικής Κυριαρχίας.

Το Κράτος-καρδιά χτυπάει στις Εφορίες (Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες)  και στα αστυνομικά τμήματα/στρατώνες. Εάν κάποτε το Κράτος μείνει με δυο μηχανισμούς, αυτοί θα είναι οι Εφορίες και οι κατασταλτικοί-εκφοβιστικοί-εξοντωτικοί μηχανισμοί. Οι Εφορίες είναι τα φρούρια όπου συντονίζεται και ολοκληρώνεται η αρπαγή του τεράστιου και συλλογικά (κομμουνιστικά) παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πότε θα συμβεί αλλά είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι θα συμβεί. Οι επιθέσεις των μαθητών κατά των αστυνομικών τμημάτων τον Δεκέμβρη του 2008 σε πολλές πόλεις είναι απλά μια ένδειξη του τι θα συμβεί. Από την άλλη, η αδυναμία/απροθυμία/συνειδητή άρνηση πληρωμής τακτικών και εκτάκτων τελών (φόρων)  που επιβάλλει το Κράτος είναι επίσης μια πρώτη ένδειξη του τι θα ακολουθήσει. Και να τι θα ακολουθήσει: εξαγριωμένα πλήθη θα εισβάλλουν στις Εφορίες, θα τις καίνε, θα τις καταστρέφουν, θα τις εκκενώνουν, θα τις απαλλοτριώνουν, θα τις επανοικειοποιούνται, θα αλλάζουν τη χρήση τους, θα τις κάνουν κοινόχρηστους και κοινόκτητους χώρους: κοινοτικές βιβλιοθήκες και κοινοτικά τυπογραφεία, καλλιτεχνικά στέκία, χώρους διαλέξεων, χώρους για παιδιά.

Αυτό είναι το μέλλον όλων των χώρων του Κράτους και του Κυρίου Κεφαλαίου. Τα σχολεία θα γίνουν ελεύθεροι χώροι για τα παιδιά. Φαντάζεστε τι ωραίες κοινοτικές βιβλιοθήκες μπορούν να γίνουν οι εκκλησίες;  Τι όμορφα εργαστήρια ζωγραφικής και γλυπτικής; Τι ωραίοι χώροι για θεατρικά εργαστήρια και θεατρικές παραστάσεις; Τι ωραίοι χώροι για χορό; Τι όμορφοι λαχανόκηποι και κοινοτικoί οπωρώνες μπορούν να γίνουν τα στρατόπεδα και οι στρατώνες; Τις φυλακές θα τις γκρεμίσουμε, τα γηροκομεία τι θα τα κάνουμε; Τα βιβλιοπωλεία θα γίνουν κοινόχρηστες βιβλιοθήκες, τα σούπερ μάρκετ θα τα κάνουμε ανοιχτές, ελευθεροπροσβασιακές κοινοτικές αποθήκες τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης. Τα εργοστάσια θα γίνουν ανοιχτοί, ελεύθεροι χώροι εργασίας όπου θα μπορούμε να πηγαίνουμε όποτε θέλουμε, να μένουμε όσο θέλουμε και να φεύγουμε όποτε θέλουμε. Θα γίνουν χώροι πολυλειτουργικοί – όχι μόνο χώροι παραγωγής αλλά και ζωής, μάθησης, διδασκαλίας, έρευνας, ερωτοτροπιών, φαγητού, ύπνου, συζητήσεων, παιχνιδιού.

Η εποχή των διαδηλώσεων, των αιτημάτων, της ικεσίας, των συλλαλητηρίων και της διαμαρτυρίας κλείνει τον κύκλο της. Ένας νέος κύκλος ανοίγει, ο κύκλος του περάσματος στην πράξη:

μονομερής μείωση του χρόνου εργασίας, κατάργηση της θητείας, κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, στάση πληρωμών (διοδίων, φόρων και τελών, εισιτηρίων, ασφαλίστρων, τελών αυτοκινήτων, προστίμων, κλπ), επιλεκτική και στοχευμένη καταναλωτική στάση, έλεγχος των χώρων του Κράτους καί του Κεφαλαίου.

Ο κύκλος της διαμαρτυρίας και του αιτήματος κλείνει με τις απεγνωσμένες διαδηλώσεις των ΑΓΑ.ΠΟ., τις αδιέξοδες καταλήψεις των φοιτητών και άλλες παρόμοιου χαρακτήρα πρακτικές. Είναι οι τελευταίες εκλάμψεις της απόγνωσης και των αδιεξόδων της ιστορικής Αριστεράς.

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Το Κράτος ή θα εξαφανιστεί ή θα μείνει με δύο υπουργεία. Πως , γιατί θα εξαφανιστεί; Ποια θα είναι αυτά τα πουργεία; Ποιοι παράγοντες θα επικαθορίσουν τη μια ή την άλλη εξέλιξη;

Η συρρίκνωση, ο περιορισμός  του κράτους που άρχισε πριν μερικές δεκαετίες, όπως υπέδειξαν οι διορατικότατοι θεωρητικοί του νεοφιλελευθερισμού και εφάρμοσαν ανηλεώς οι πολιτικοί του Κυρίου ημών, δεν αποσκοπεί στην αυτοκατάργησή του αλλά στην ισχυροποίησή του. Γιατί όμως πρέπει να συρρικνωθεί, να περιοριστεί για να αυξήσει την Ισχύ του και ποιες λειτουργίες θα απομείνουν, σε τελική ανάλυση;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Όσο πιο μαζικό είναι ένα συλλαλητήριο, τόσο πιο αναποτελεσματικό είναι – όσο πιο δυναμική είναι μια διαμαρτυρία, τόσο πιο οδυνηρή η ήττα. Το Σάββατο το βράδυ, οι διαδηλώσεις ήταν πολυπληθείς αλλά ελάχιστα μαχητικές ( μεταξύ της δειλίας και της απερίσκεπτης τόλμης προκρίθηκε η πρώτη), Κυριακή πρωί τα τσιράκια του Κυρίου αποφάσισαν να αρπάξουν άλλο ένα κομμάτι του κοινωνικού πλούτου των υποτελών Παραγωγών και μη. Εμείς περπατάμε στους δρόμους, συλλαλώντας και κραυγάζοντας και διαλυόμαστε με το πρώτο δακρυγόνο, ενώ ο Κύριος επιτίθεται άκρως στοχευμένα, αποφασιστικά και ασφαλώς χωρίς έλεος.

Δε νομίζω πως θα συνεχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε, να ικετεύουμε, να εκλιπαρούμε, να παρακαλάμε, να διαδηλώνουμε για πολύ ακόμα. Και τι θα κάνουμε;

Γενική απεργία διαρκείας, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα; Όποιος και όποια δεν έχει δουλειά ή είναι εκτός παραγωγής, δεν μπορεί αν συμμετέχει. Οι άλλοι θα συμμετέχουν;

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;

Η πρότασή μου:

διαρκής κατάληψη των εφοριών, των τραπεζών και των γραφείων της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, του ΟΤΕ από εργαζομένους, ανέργους, συνταξιούχους, φοιτητές, μαθητές, νοικοκυρές

να πάψουμε να πληρώνουμε φόρους, δόσεις, λογαριασμούς των ΔΕΚΟ

επίδομα ανεργίας σε όλους και όλες  χωρίς προϋποθέσεις και χρονικούς περιορισμούς

εικοσάωρο και μισθός σε όλους και όλες

η χρεοκοπία (του Κυρίου Κεφαλαίου – Κράτους) θα μας σώσει

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η Φήμη, αδερφή των Γιγάντων (μας λέει ο Βιργίλιος στην Αινειάδα), είναι η προσωποποίηση των διαδόσεων ενώ η Όσσα, των ψιθύρων – την πρωτοσυναντάμε στην Ιλιάδα (Β 93).  Σήμερα, θα προσεγγίσουμε τη σχέση του Κυρίου με τις διαδόσεις και τους ψιθύρους των υποτελών Παραγωγών, δηλαδή με τα όρια της ικανότητας, της πείρας και της γνώσης του Κυρίου να προγιγνώσκει το ξέσπασμα μιας στάσης, ανταρσίας, ταραχής, εξέγερσης και επανάστασης.  Ό, τι και να κάνει, τις διαδόσεις και τους ψιθύρους δεν θα τους ακούσει ποτέ. Ό,τι και να κάνει, όσο και να προσπαθήσει και να ζοριστεί, το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο, την έκπληξη δεν μπορεί να την εξοβελίσει από το φυσικό και κοινωνικό στερέωμα. Εμείς οι υποτελείς Παραγωγοί το έχουμε αποδεχτεί, όπως και τον θάνατο. (Εν τω μεταξύ, η εξέταση της σχέσης του στωικισμού με τον κομμουνισμό ας  εκκρεμεί – δεν είναι άλλωστε η μόνη εκκρεμότητα).

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Επανέρχομαι να σχολιάσω τον σχεδιασμό και τη στρατηγική των φοιτητών (συλλαλητήρια, ενότητα με τους αγανακτισμένους), να διατυπώσω τις σκέψεις μου και να εκθέσω τις απόψεις μου για τον κοινωνικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ φοιτητών και του Κράτους (Κυρίου Διαμαντοπούλου) και θα επανέλθω πολλές φορές ακόμα.  Θεωρώ το ζήτημα εξόχως σημαντικό διότι είμαι βέβαιος ότι η έκβαση αυτού του κοινωνικού πολέμου μπορεί να αποβεί νικηφόρα – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αποβεί κιόλας.  Εάν δεν αποβεί, υπεύθυνος δεν θα είναι ο Κύριος Διαμαντοπούλου αλλά οι φοιτητές.  Σήμερα, θα καταπιαστούμε με τις  έννοιες  της κλιμάκωσης και του συντονισμού (άρα, και της αποκλιμάκωσης και του αποσυντονισμού, τουτέστιν, της προϊούσας διάλυσης).

Πριν συνεχίσω θα ήθελα να παραθέσω τον σχεδιασμό των φοιτητών και να κάνω τρεις  συντομότατες παρεκβάσεις που θα μου επιτρέψουν να εκθέσω τις σκέψεις μου. Οι δυο πρώτες αφορούν τους φοιτητές και η τρίτη τον Κύριο Διαμαντoπούλου.

Οι φοιτητές είναι αποφασισμένοι να κλιμακώσουν τον αγώνα τους: θα πάρουν μέρος σε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήρια, την Πέμπτη ( 8/9/11), το Σάββατο θα συγκεντρωθούν μαζί με άλλους έξω από την  Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης και να ενωθούν με τους αγανακτισμένους.  Φοιτητές και  ΑΓΑ.ΠΟ., ως προς τον τρόπο διεξαγωγής του αγώνα (μιλάω τη γλώσσα τους) μιμούνται την ιστορική Αριστερά, η οποία λατρεύει το δρόμο, τις διαμαρτυρίες, τις φραστικές απειλές, τις ικεσίες, τις συγκεντρώσεις, τις πορείες, τις διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια, όπου πολλοί μαζί λαλούν και χορεύουν κι αργεί να ξημερώσει.  Αυτές οι μορφές αγώνα, δεν είναι αγώνας αλλά τρόποι ομαδικής, συλλογικής, μαζικής έκφρασης (διαμαρτυρίας, οργής, ικεσιών, απόγνωσης και θρήνου).  Κινούνται μεταξύ δειλίας και απερίσκεπτης τόλμης: είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα περνάν από τις απειλές στην ικεσία και στη φυγή.

Πέρα από τη μίμηση, υπάρχει και το στοιχείο της μη συσσώρρευσης της πείρας (του αγώνα) στο χώρο των Πανεπιστημίων. Η κατάσταση του φοιτητή είναι μια προσωρινή, μεταβατική κατάσταση. Εάν κάτι μαθαίνει ο φοιτητής, το παίρνει μαζί του. Αυτό σημαίνει ότι η πείρα αυτή συσσωρεύεται εκτός του πεδίου μάχης, διαχέεται στην κοινωνία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Οι χιμπατζολόγοι, επιτρέψτε μου τη λέξη,  οι ζωολόγοι που ασχολούνται με τα πρωτεύοντα (primates) – ο κλάδος τους είναι γνωστός ως πριματολογία, μας λένε ότι όταν μια χιμπατζίνα διεκδικεί από έναν χιμπατζή κάποιο ή κάποιους καρπούς καταφεύγει στην εξής παραπλάνηση: τουρλώνεται, αποκαλύπτει τα οπίσθιά της και χάνεται στο δάσος, μακριά από το δέντρο με τη λιχουδιά. Το αρσενικό, αφελές,  όπως πάντα, τρέχει από πίσω της με την προσδοκία ότι θα γαμήσει. Όχι μόνο δε γαμάει αλλά χάνει και το φρούτο – η χιμπατζίνα κάνει ένα κύκλο, επιστρέφει στο δέντρο και τρώει τον καρπό. Εάν ο Αδάμ και η Εύα έψαχναν στον Παράδεισο (η λέξη είναι αρχαία περσική και σημαίνει ‘περιφραγμένος κήπος’ ) να βρουν κάτι να φάνε και έβρισκαν τον καρπό που διεκδικούσαν οι χιμπατζήδες μας, μάλλον θα τον μοιράζονταν.

Υπάρχει φιλία στη φύση; Να το πρώτο ερώτημα. Η απάντηση είναι εύκολη και απλή: δεν υπάρχει φιλία στη φύση. Ούτε αγάπη υπάρχει. Εάνένα τιγράκι τραυματιστεί και δεν μπορεί να ακολουθήσει τη μάνα του, η μάνα θα συνεχίσει το δρόμο της αδιαφορώντας πλήρως για το τιγράκι, το οποίο ή θα πεθάνει από τη πείνα ή θα το φάει κάποιο άλλο πεινασμένο ζώο. Υπάρχει φιλία μεταξύ ζώου ( λόγου χάριν, σκύλου)  και ανθρώπου;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλησπέρα σας

Τι σχέση έχει ο φθόνος με την επανάσταση και τον κομμουνισμό; Έχει και παραέχει. Πρώτον, διότι όλοι οι άνθρωποι είναι φθονεροί, κι εγώ κι εσείς. Το υποστηρίζει και ο Σπινόζα ( homines natura esse invidos, Ηθική,  Γ, 55)  o οποίος μας δίνει κι έναν ορισμό του φθόνου και δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τον δεχτούμε: ο φθόνος είναι μίσος, το οποίο μας προδιαθέτει να χαιρόμαστε για το κακό του άλλου, να λυπόμαστε για το καλό του άλλου (odium, quatenus id considetarur hominem ita disponere, ut malo alterius gaudeat, et contra ut eiusdem bono contristetur, III, XXIV). Άρα, μιλάμε για μόνιμα και σταθερά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης, μια άποψη την οποία δεν δέχονται οι μαρξιστές, με αποτέλεσμα πολύ συχνά να έρχονται σε αμηχανία και τα όπλα τους να παθαίνουν αφλογιστία (misfire). Αλλά, μας λέει ο Μπαρούχ, ο φθόνος ως μίσος είναι λύπη, η οποία είναι ένα αίσθημα δια του οποίου η δύναμη και η τάση του ανθρώπου να ενεργεί εμποδίζεται, κωλύεται, μειώνεται, περιορίζεται (Invidia est ipsum odium, sive tristitia hoc est affectio, qua homines agendi potentia seu conatus coerectur, Γ, 55).  Η επισήμανση αυτή γίνεται στο πεντηκοστό πέμπτο θεώρημα του Τρίτου Μέρους, το οποίο είναι άκρως σημαντικό: όταν η ψυχή αναλογίζεται, φαντάζεται την αδυναμία της, τότε θλίβεται – άρα η δύναμη του ενεργείν κωλύεται:

Cum mens suam impetentiam imaginatur, eo ipso contristatur

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σήμερα θα απαντήσω στο σχόλιο, τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις του grsail που διατύπωσε στο κείμενο ‘μπορούν να πολεμήσουν, και πως, οι άνεργοι, συνταξιούχοι, νοικοκυρές. . .;’ Στο κείμενο αυτό φέρνω στο προσκήνιο το εξής ζήτημα: εάν οι υποτελείς Παραγωγοί που  έχουν δουλείά, διαθέτουν ένα ισχυρότατο μέσο να πολεμήσουν, την απεργία, πως μπορούν να πολεμήσιουν οι εκτός Παραγωγής; Το ζήτημα αυτό για την νεκροζώντανη Αριστερά δεν υπάρχει διότι είναι λυμένο: διαδηλώσεις, διεκδικητικά κινήματα ανέργων, αυτοοργάνωση ανέργων κι αλλά παρόμοια. Μιας όμως και οι διαδηλώσεις δεν είναι μέσα πάλης αλλά μέσα διαμαρτυρίας, ικεσίας και έκφρασης της οργής και της ανανάκτησης ( το λέει άλλωστε η ίδια η λέξη, δια-δηλώσεις, η διαδήλωση είναι δήλωση), είναι σαφές ότι οι εκτός παραγωγής στερούνται παντελώς μέσων πάλης. Διατύπωσα την άποψη ότι οι εκτός Παραγωγής μπορούν να πολεμήσουν και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά: μπορούν να μπλοκάρουν τη λειτουργία του Κράτους, να υπονομεύσουν την ύπαρξή του, να του στερήσουν έσοδα, να του αφαιρέσουν νομιμοποίηση, να του περιορίσουν την ισχύ.

Continue reading →