φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ να καταργήσω τον ελεύθερο σχολιασμό στα κείμενα που δημοσιεύονται, αφού το συζητήσω πρώτα με τον λαμπε ρατ, όταν συναντηθούμε, και με τους φίλους μου και τις φίλες μου. Εάν διαφωνήσουν, δεν θα το κάνω. Έχω την εντύπωση ότι δεν θα διαφωνήσουν γιατί δεν θέλουν να υποφέρω.
Ο ελεύθερος σχολιασμός υπάρχει για να εκφράζουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες τις διαφωνίες τους, την κριτική τους με επιχειρήματα και συλλογισμούς, να εκφράζουν τις δικές τους απόψεις, να κάνουν υποδείξεις, προτάσεις και να ζητούν να γράψω για κάποιο θέμα που τους ενδιαφέρει και το γνωρίζω. Κι αυτό γίνεται. Αλλά δεν γίνεται μόνο αυτό.
ΔΕΝ μπορείτε, φίλες και φίλοι, να φανταστείτε τι βρισιές έχω διαβάσει, τι εξευτελισμούς, τι ταπεινώσεις! Το 2009 πέθανε η μάνα μου, Σάββατο την θάψαμε, Δευτέρα διαβάζω σε ένα κείμενο για τον ποιμενισμό το εξής σχόλιο: Σου έχουν γαμήσει τη μάνα σου τσομπαναραίοι; Τι έπρεπε να κάνω, φίλες και φίλοι, να μη το διαγράψω αυτό το σχόλιο; Χτες κάποιος με έβρισε ‘αρχίδι’ για αυτά που υποστήριξα στο σημείωμα για τον πόλεμο που απαγορεύεται να γίνει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ούτε αυτό το σχόλιο να διέγραφα; Να ήταν μόνο οι δεξιοί και οι φασίστες! Από αριστερούς και αναρχικούς να δείτε τι βρισίδι έχω φάει! Είναι λογοκρισία αυτή η διαγραφή ή προστασία από την κακία και πονηριά του κόσμου – που είναι πολλή, πάρα πολλή! Και βέβαια αυτή την αγένεια και την κακεντρέχεια δεν την υφίσταμαι μόνο εγώ αλλά και οι αναγνώστες, δεν μπορώ όμως να είμαι όλη μέρα στον υπολογιστή για να διαγράφω αυτά τα αίσχη μόλις σκάσουν μύτη. Αναγκαστικά κάποια ζουν μερικές ώρες προκαλώντας πολύ άσχημη εντύπωση. Σας ζητώ συγγνώμη γι αυτή την κατάντια και θέλω πολύ να επανορθώσω.