φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΕΔΩ και μερικά χρόνια υποστηρίζω την άποψη ότι από το 1975 ζούμε το τέλος της επέκτασης του καπιταλισμού και ότι η συρρίκνωσή του θα αρχίσει στις προσεχείς δεκαετίες. Άρχισε πολύ πιο νωρίς. Αυτό που ζούμε δεν είναι μια ακόμα κρίση, μια ακόμα ύφεση. Οι έννοιες αυτές ήταν χρήσιμες όταν ο καπιταλισμός επεκτεινόταν. Μετά από κάθε κρίση και ύφεση ο καπιταλισμός επεκτεινόταν με ακόμα πιο εντονότερο ρυθμό. Την εποχή όμως της συρρίκνωσης δεν θα υπάρξουν κρίσεις και υφέσεις, θα υπάρξουν επιβραδύνσεις και επιταχύνσεις της συρρίκνωσης.
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της επέκτασης πολλοί και πολλές περίμεναν κατά καιρούς την κατάρρευση του καπιταλισμού. Δεν υπήρξε όμως καμία κατάρρευση. Γιατί; Διότι, πρώτον, όταν επεκτείνεται ένας τρόπος παραγωγής είναι αδύνατον να υπάρξει κατάρρευση. Και, δεύτερον, η μεταφορά της κατάρρευσης είναι απαράδεκτη. Οι τρόποι παραγωγής δεν καταρρέουν αλλά συρρικνώνονται. Κατά τη διάρκεια της συρρίκνωσης εμφανίζεται ένα σημείο διακλάδωσης κι έτσι εμφανίζεται ένας νέος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής και της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου. Η καπιταλιστική κοινωνική σχέση, που επινοήθηκε από κάποιους και επεκτάθηκε, ήταν ένα σημείο διακλάδωσης. Το ζήτημα που με απασχολεί είναι εάν κατά τη διάρκεια της συρρίκνωσης του καπιταλισμού εμφανιστεί κάποιο ή κάποια σημεία διακλάδωσης τα οποία αφενός θα εγκαθιδρύσουν μια νέα οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας και αφετέρου θα επιταχύνουν την συρρίκνωση του καπιταλισμού μέχρι που να εξαφανιστεί ολοσχερώς ή να επιβιώνει εδώ κι εκεί.