οι αναγνωρίσιμοι και οι μη αναγνωρίσιμοι

“Αγαπητέ αναγνώστη, δέξου, σε παρακαλώ, αυτή την αφιέρωση! Είναι σαν να προσφέρεται με κλειστά μάτια, επομένως με ειλικρίνεια, δίχως ίχνος προμελέτης. Δεν ξέρω ποιος είσαι, δεν ξέρω πού βρίσκεσαι, δεν ξέρω το όνομά σου. Ωστόσο είσαι η ελπίδα μου, η χαρά μου, η αξία μου και η κρυφή τιμή μου”

Κοπεγχάγη, 1846

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΙΑ μέρα σα σήμερα, του Σταυρού, ρώτησα τον πατέρα μου, λίγα χρόνια πριν πάρει σύνταξη, πριν το 1990,  γιατί δεν πάει στη δουλειά και πάει στην εκκλησία. Με κοίταξε στα μάτια, όπως συνήθιζε,  και μου είπε ότι λίγα χρόνια πριν έπεσε ένας τεράστιος ογκόλιθος, στο λατομείο μαρμάτων που δούλευε, στην Παλιά Πεντέλη, ακριβώς δίπλα του. Όταν λέμε δίπλα του δεν εννοούμε ένα μέτρο αλλά ένα εκατοστό. Θεώρησε, κι εμείς δεν μπορούμε, δεν μας επιτρέπεται να πούμε απολύτως τίποτα,  ότι η Παναγία τον έσωσε, ενώ άλλους δεν τους έσωζε – κάθε τόσο θρηνούσαμε στη γειτονιά μας κάποιον λατόμο που άφηνε πίσω του γυναίκα και μικρά παιδιά. Ο πατέρας μου πέθανε τον περασμένο Ιανουάριο, λίγες μέρες μετά τα γενέθλιά μου. 88 χρονών.  Ό,τι γράψω φέτος, τα αφιερώνω στη μνήμη του· εάν δεν ήταν αυτός, εγώ δεν θα υπήρχα. Δεν εννοώ το σπέρμα του αλλά τη φροντίδα του. Θα τα αφιερώσω και στους φίλους μου και στις φίλες μου – εάν δεν με βοηθούσαν στις πολύ δύσκολες στιγμές, δεν θα ήμουν ζωντανός τώρα.  Και, όπως κάθε χρόνο, είναι αφιερωμένα στους λίγους αναγνώστες και τις λίγες αναγνώστριες, τους οποίους/οποίες αγαπώ τόσο πολύ που δεν θα μάθουν ποτέ πόσο. Ποτέ.

Continue reading