φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, οι πρώτοι Κύριοι του δυτικού πολιτισμού, οι αριστοκράτες δουλοκτήτες γαιοκτήμονες της αρχαϊκής εποχής, στην αρχαία Ελλάδα, σκέφτηκαν και συνειδητοποίησαν κάτι που αποτέλεσε ένα από τα θεμέλια κι ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της δυτικής Κυριαρχίας, του πολεμικού δυτικού πολιτισμού: η χρήση της βίας για την επιβολή της κυριαρχικής σχέσης, την απόσπαση της υπακοής και της αφοσίωσης, μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο εκτάκτως και προσωρινά, δεν μπορεί να έχει διάρκεια, να είναι αποτελεσματική. Αυτή η στιγμή ήταν περί το 600 π. Χ. όταν η κοινωνία της αρχαϊκής Αθήνας βρέθηκε στα πρόθυρα ενός εμφυλίου πολέμου που με βεβαιότητα θα επέφερε είτε την εξόντωση όλων των αριστοκρατών, πλούσιων και ισχυρών δηλαδή, γαιοκτημόνων (δουλοκτητών, μη το ξεχνάμε) είτε τη σφαγή των εξαθλιωμένων χωρικών. Η αρπακτικότητας της γης των μικρών καλλιεργητών και η υποδούλωσή τους από τους παχείς, έτσι λέγονταν οι πλούσιοι και ισχυροί γαιοκτήμονες, είχε οδηγήσει σε απόγνωση όλον τον πληθυσμό της Αττικής. Με την αρωγή αριστοκρατών από γειτονικές πόλεις θα μπορούσαν να εξοντώσουν τους εξαθλιωμένους αγρότες αλλά υποχώρησαν και επέστρεψαν ένα μέρος της αρπαχθείσας γης και απελευθέρωσαν τους υποδουλωμένους. Γιατί υποχώρησαν; Διότι αντιλήφθηκαν ότι η νίκη τους αυτή θα επέφερε την αμετάκλητη ήττα τους: θα γίνονταν έρμαια της αρπακτικότητας των γειτονικών πόλεων, μιας και δεν θα υπήρχαν άνδρες να υπερασπιστούν την πόλιν, τα πάτρια εδάφη. Οι παραχωρήσεις αυτές ήταν το σημείο εκκίνησης της διαδικασίας γένεσης της αθηναϊκής δημοκρατίας που έληξε μετά από 150 χρόνια, στα χρόνια του Περικλέους. Η διαδικασία αυτή ήταν μια αλληλουχία τακτικών υποχωρήσεων και παραχωρήσεων προς τους μικροκαλλιεργητές και τους ακτήμονες που επέφερε τη διαρκή αύξηση του πλούτου και της ισχύος των αριστοκρατών γαιοκτημόνων.