φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΜΙΑ Αριστερά (δύο εκδοχών) πεθαίνει, μια Αριστερά γεννιέται. Πεθαίνει η Αριστερά που πολεμάει το κράτος και η Αριστερά που το διαχειρίζεται και συντονίζει τη λειτουργία του, γεννιέται η Αριστερά που το αγνοεί, που δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί του, που περνάει στην πράξη και, όσο, όπου, όταν και όποτε μπορεί, δημιουργεί ένα νέο κόσμο, ένα νέο πολιτισμό, μια νέα κοσμοαντίληψη.
ΠΕΘΑΙΝΕΙ η Αριστερά που το πολεμάει τώρα ή που θέλει να το πολεμήσει, με σκοπό να το νικήσει και να το διαλύσει. Το έκανε η ιστορική Αριστερά, όταν υπήρχε η δυνατότητα της οπλικής και στρατιωτικής ισορροπίας ή και υπεροχής. Και πολλές φορές νίκησε, αν και οι ήττες ήταν πιο πολλές και πολύ οδυνηρές, αδιανότητα φρικαλέες. Με την εφεύρεση όμως της φωτογραφίας, του αυτοκινήτου, του τηλεγράφου, τηλεφώνου, κινηματογράφου, του αεροπλάνου, της κατασκευής της ατομικής βόμβας, των καμερών και του ίντερνετ, η οπλική και στρατιωτική υπεροχή του κράτους είναι συντριπτική. Οφείλουμε να το ομολογήσουμε: το κράτος είναι πιο ισχυρό από μας. Η οργάνωση του είναι πολύπλοκη και τρομακτική. Δεν μπορούμε να γίνουμε πιο ισχυροί από το κράτος, δεν μπορούμε να δημιοοργήσουμε μια οργάνωση αποτελεσματικότερη από αυτήν του κράτους. Και οφείλουμε να αποκηρύξουμε τη χρήση της ένοπλης βίας, των παράνομων και συνωμοτικών ομάδων και οργανώσεων.
ΠΑΡ΄ όλα αυτά, υπάρχει ένα τμήμα της Αριστεράς που δεν τα αποδέχεται όλα αυτά και συνεχίζει τον αγώνα. Ένα άλλο, περιμένει τη μέρα που οι μάζες θα πάρουν τα όπλα και θα αρχίσει η οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Οι δεύτεροι ας περιμένουν. Οι πρώτοι, μιας και δεν μπορούν να νικήσουν το κράτος, σπαταλούν τη ζωή τους στις φυλακές, αιχμάλωτοι του κράτους, και όσο το πολεμούν, τόσο αυτό πιο ισχυρό γίνεται: περισσότερη αστυνομία, σκληρότεροι νόμοι, πιο πολλές φυλακές. Κατά κάποιο τρόπο, συνεργάζονται με το κράτος, όχι συνειδητά βέβαια αλλά εκ του αποτελέσματος. Ένα μέρος των αναρχικών και των ακροαριστερών δεν θέλει ή δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι το κράτος είναι πιο ισχυρό από μας – είναι κολλημένοι και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ξεκολλήσουν. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να σκεφτούν και να αλλάξουν τρόπο σκέψης και ζωής. Είναι ζόμπια, νεκροζώντανοι, και υπάρχουν και δεν υπάρχουν, σαν τα πλάσματα της φαντασίας μας, σαν τους Κενταύρους και τον Θεό.