Είναι ικανό, φίλες και φίλοι, το ισραηλινό Κράτος να εξοντώσει όλους τους Παλαιστίνιους; Όταν λέω όλους εννοώ όλους, όχι τους μισούς ή το ένα τέταρτο. Ναι, είναι ικανό, δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό, τον ελάχιστο δισταγμό. Ποιος μπορεί να το σταματήσει; Ο μεγάλος Αλλάχ; Δε νομίζω. Οι διαδηλώσεις ενός πολύ μικρού μέρους των ισραηλινών υπηκόων που διαφωνούν και διαμαρτύρονται; Δε νομίζω. Οι διαμαρτυρίες μερικών εκατοντάδων, άντε, με το ζόρι, μερικών χιλιάδων διαδηλωτών σε μερικές ευρωπαϊκές τυραννουπόλεις; Δε νομίζω. Όχι δε νομίζω, είμαι βεβαιότατος. Ποιος μπορει να σταματήσει την εξόντωση των Παλαιστινίων; Το παγκόσμιο προλεταριάτο; Ας γελάσω! Κι όμως, φίλες και φίλοι, υπάρχει τρόπος να σταματήσει η σφαγή αλλά είναι τρόπος εχεφρόνων και ελευθεροφρόνων όχι φανατικών, δηλαδή επικίνδυνων, αφελών, ανίκανων ηγετίσκων των δεκάδων παλαιστινιακών ένοπλων ομάδων.
Μέσα σε είκοσι μέρες σκοτώθηκαν 1050 Παλαιστίνιοι, στην συντριπτική τους πλειονότητα γυναικόπαιδα (αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιήσω τη λέξη άμαχοι) – δεν γνωρίζω πόσοι είναι οι ακρωτηριασμένοι, οι βαριά και ελαφριά τραυματισμένοι. Οι απώλειες των ισραηλινών είναι 43 στρατιώτες και 3 άμαχοι. Η αλλαγή της στρατηγικής του ισραηλινού Κράτους είναι σαφής: δεν θα περνάνε πια μέσα από τους τοίχους των σπιτιών για να αποφεύγουν τους παγιδευμένους με εκρηκτικά δρόμους και εισόδους σπιτιών αλλά καταφεύγουν στην τηλεφονία: ανηλεής βομβαρδισμός από μακριά με σκοπό την μεγαλύτερη δυνατή παραγωγή καταστροφής και εξόντωσης. Τέλος η σύγκρουση με τους αντάρτες και τους μαχητές και τους αγωνιστές των ανταγωνιζόμενων αλλά και περιστασιακα συνεργαζόμενων ένοπλων ομάδων, σταλινικής, πατριωτικής, εθνικιστικής και ισλαμιστικής απόχρωσης.
