https://www.youtube.com/watch?v=-UJX0QpkhhU

πίστη και ωρίμανση

 

του λάμπε ρατ

 

                                        you need a busload of faith to get by

                                                                       Lou Reed

 

Αυτό που πιστεύουμε μας ενώνει ή μας χωρίζει λιγότερο από ό,τι

ο τρόπος με τον οποίο το πιστεύουμε.

Nicolas Gomez Davila

 

 

Ας ξεκινήσουμε με την πικρή αλλά θαρραλέα παραδοχή ότι είμαστε ένα ηττημένο κίνημα, ότι είμαστε ηττημένα πολιτικά υποκείμενα. Η άνοδος στην Εξουσία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, της υπαρκτής Αριστεράς, που είναι το πτωχοπροδρομικά εκσυγχρονιστικό και το ανθρωπιστικά τεχνοκρατικό παρακλάδι του υπαρκτού φιλελευθερισμού και προοδευτισμού, επιβεβαίωσε πανηγυρικά την ήττα μας. Το δε virtual δημοψήφισμα του Ιουλίου του ’15, μια προσομοίωση αλά Μποντριγιάρ, ήταν η ταφόπλακά μας. Έκτοτε, η διάλυση, η αποσύνθεση, η ιδιώτευση, η παραίτηση, ο χιπστερισμός δίνουν τον τόνο, ενώ σε αυτούς και αυτές που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνεχίζουν η στράτευση παλαιού τύπου, ο σεπαρατισμός και η πολιτική της συμπαγούς ταυτότητας βαθαίνουν. Σκόρπιες αντιστάσεις εδώ κι εκεί, χωρίς αναφορά σε κάτι ευρύτερο, χωρίς μέριμνα για διάλογο, σύγκλιση και συγχρονισμό, χωρίς τα αναγκαία αναστοχαστικά βήματα πίσω. Παράλληλα, παγιώνεται μια αποθρασυμένη, μεταμοντέρνα μηδενιστική βία που δεν συνδιαλέγεται με τίποτα και με κανέναν, που έχει πια αυτονομηθεί πλήρως, και επιστρέφει σαν σκιά, σαν φάντασμα για να επιβάλει την α-νόητη και α-δύναμη ισχύ της. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί παρά να προκαλεί αγωνιώδεις, πλην όμως όχι και ηττοπαθείς, σκέψεις σε όλους εμάς που δεν βρίσκουμε στα παραπάνω τον εαυτό μας· σε όλες εμάς που θα θέλαμε να δώσουμε μικρές και μεγάλες μάχες και να πετύχουμε μικρές και μεγάλες νίκες αλλά συναισθανόμαστε ότι κάτι λείπει, κάτι που ορθώνει σχεδόν απροσπέλαστα αναχώματα και δεν μας επιτρέπει να φτάσουμε στο σημείο να πολεμήσουν τον πόλεμο οι πολέμιοί του, να επαναστατήσουν οι ευνουχισμένοι ψυχισμοί.

Continue reading →

 

του λάμπε ρατ

 

Υπάρχουν φορές που τη μεγαλύτερη, την πυκνότερη ανοικειότητα και ξενότητα την αισθανόμαστε σε οικεία, γνώριμα, ασφαλή (safe), ακόμα και οικογενειακά, φιλικά ή/και συντροφικά περιβάλλοντα. Αυτή η αίσθηση συνήθως σωματοποιείται, εκδηλώνεται με διάφορους ένσαρκους τρόπους: κουλούριασμα του σώματος, χωρική απόσταση από το επίκεντρο ή από τα διερευνητικά βλέμματα, συνοφρύωμα, αλαλία, νευρικές, σπασμωδικές κινήσεις, τρέμουλο, απασχόληση των χεριών με κάτι, άβολες στάσεις του σώματος, και πολλούς άλλους. Αυτή η αίσθηση μπορεί ενίοτε να προκληθεί από κάτι εντελώς δευτερεύον, ακόμα και ασήμαντο, κάτι ανεπαίσθητο, κάτι δυσεξήγητο, και, παραδόξως, είναι συνήθως σ΄αυτή την περίπτωση που λαμβάνει τη μεγαλύτερη οξύτητα. Τις περισσότερες φορές μοχθούμε να απωθήσουμε νοητικά αυτή την αίσθηση, να την υποβαθμίσουμε αξιολογικά, να τη διαχειριστούμε με κάποιον εσωτερικευμένο, σχετικά ανώδυνο τρόπο. Στη σκέψη και μόνο ότι αυτή η αίσθηση δεν χωρά κανονικά σε αυτά τα περιβάλλοντα τρομάζουμε. Και τον τρόμο αυτόν επιτείνει η φαντασιακή προβολή μιας ενδεχόμενης παράλυσης ή κατάρρευσης εν μέσω οικείων προσώπων.

Continue reading →

του λαμπε ρατ

 

Όσο περισσότερο συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε και ν’ αντιλαμβανόμαστε τα πάντα sub specie durationis (εν είδει διαρκείας), τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε στην πραγματική διάρκεια.

Henri Bergson

 

 

Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν διαρκώς να προχωρούν μπροστά, να προ-οδεύουν. Η επιστροφή γι’ αυτούς είναι συνώνυμη της συντήρησης, της στασιμότητας, της μιζέριας και της απελπισίας. Και υπάρχουν και άνθρωποι που αρέσκονται να κοιτούν προς τα πίσω, να νοσταλγούν. Η επιστροφή γι’ αυτούς είναι συνώνυμη της αποκατάστασης, της ευτυχίας και της ελπίδας. Μπορούμε άραγε να ψηλαφίσουμε μια έννοια-πρακτική της επιστροφής που δεν θα προσκρούει στο σκόπελο του ρομαντικού «επιστροφισμού» και ταυτόχρονα θα είναι γόνιμη τόσο για το παρελθόν όσο και για το παρόν και το μέλλον;

Ως επιστροφή εννοούμε, στα χνάρια των υπαρξιστών φαινομενολόγων, μια καταστατική ενσώματη κίνηση προς τον κόσμο, η οποία εξερευνά και ψηλαφίζει τα σώματα και τα πράγματα, το ενδόμυχό τους, την πρωταρχική γλώσσα τους, τη διάρκειά τους, τους δρόμους που (δι)ανοίγονται, τα εμπόδια που ορθώνονται. Κι αυτό συμβαίνει διττά: τόσο ως αισθάνεσθαι την ίδια την ύπαρξή τους ως εφάμιλλη της ύπαρξης του εαυτού ώστε να αποφεύγονται υποκειμενισμοί και αντικειμενισμοί όσο και ως αν-ίχνευσή τους ώστε να προσ-εγγίζονται και να μετ-αγγίζονται οι φίλιες ήτοι οι ζωτικές, ενεργές, στέρεες, πνευματώδεις δυνάμεις.

Continue reading →

του λαμπε ρατ

 

Ο/Η ερωτευμένος/η με την κλασική έννοια είναι ένας άνθρωπος εγωιστής και ηθικιστής. Βλέπει τα πράγματα αποκλειστικά μέσα από το δικό του πρίσμα και πιστεύει ακράδαντα ότι είναι ηθικά ανώτερος αφού μόνο αυτός νιώθει, μόνο αυτός νοιάζεται, μόνο αυτός πονάει. Ο Άλλος, αυτός ή αυτή που δεν ανταποκρίνεται στο τεχνούργημα του έρωτα που ο ερωτευμένος έχει με μόχθο κατασκευάσει, εγκαλείται πάντοτε -και συνήθως με μια αβρή, αγαπητική επιθετικότητα που εξελίσσεται κάποτε σε σφοδρότητα-, ως ελαφρύς, σαρκικός, επιφανειακός, ότι θέλει απλώς να διασκεδάσει και να περάσει ευχάριστα την ώρα του.

Continue reading →

 

του λαμπε ρατ

στον Τ.

 

ούτε δικέφαλα τέρατα ούτε αυτοκρατορικά μόνοι

 

Έχουμε ταυτίσει τον έρωτα με το ρομαντισμό. Όσοι διατηρούν ακόμα μια ευαισθησία δεν μπορούν να δουν, να σκεφτούν και να αισθανθούν πέρα απ’ το ρομαντικό έρωτα. Ακόμα και οι πλέον πραγματιστές, ακόμα και οι πλέον κυνικοί, όταν κάποτε ερωτεύονται, σπανίως ομολογουμένως, ερωτεύονται ρομαντικά: παιχνίδι της σαγήνης, ακόρεστη ικανοποίηση των αισθήσεων, μεγάλα, πρόωρα, υπερβολικά λόγια, απώλεια του εαυτού και ταυτόχρονη αποθέωση του εαυτού, εσωτερική ζωή με μεγάλο βάρος, συναισθηματικό και πνευματικό. Ο μεγάλος ρομαντικός έρωτας βιώνεται ιλιγγιωδώς και βασανιστικά, ακόμα και αυτοκαταστροφικά. Βιώνεται μεν ως άνοιγμα του Εγώ προς το Εσύ αλλά δεν παύει να πρόκειται για ένα άνοιγμα εγωιστικό, για μια αξίωση του Εγώ από το Εσύ, για μια αναζήτηση του Εγώ μέσα στο Εσύ, για μια στην ουσία εσωτερικά βιωμένη κατάσταση που όμως πασχίζει να κατισχύσει επί του πραγματικού, εν τέλει για έναν έρωτα με τον ίδιο τον Εαυτό που έχει συγκροτηθεί ως Εγώ κι όχι ως Εγώ, ένας Άλλος, κι όμως εγώ, κι όμως ένας άλλος. Ο ρομαντικός έρωτας διαλύει μέσα στο Ένα, τόσο σε υποκειμενικό όσο και σε διυποκειμενικό επίπεδο, την ένταση μεταξύ του εγώ και του άλλου. Αυτή η ένταση όμως, καθώς και η σχέση της με το χρόνο και τα πράγματα, είναι πολύτιμη και καίρια για έναν έρωτα διαφορετικά βιωμένο, πέρα και από το ρομαντισμό και από τον πραγματισμό, πέρα και από το ζωτικό ψεύδος και από τη νεκρική αλήθεια.

Continue reading →

του λαμπε ρατ

 

να φεύγουμε είπες

να πάμε πού;

μόνο μία πραγματική διαφυγή υπάρχει γλυκιά μου

κι αυτή λειψή κι ανάπηρη

Continue reading →

 του λαμπε ρατ

 

δικό μας το αίμα

δική μας η έξαψη

δική μας η ζέση

δική μας η κάθαρση

δική μας η δύναμη

δική μας η φρίκη

 

ούτε σταγόνα στους φασίστες

Continue reading →

του λαμπε ρατ

 

στην  χ.

στον π. για τον Πόρτσια

στον π. για την ιδέα του συγχρονισμού (στην πολιτική)

last but not least, στον θ. για τη σχολή των κακοτεχνών

 

Αργόσυρτα είναι τα βιώματα όλων των βαθιών πηγαδιών: οφείλουν να περιμένουν πολύ ώσπου να μάθουν τι πέφτει στα βάθη τους.

Φρίντριχ Νίτσε

Οι βεβαιότητες μονάχα με τα πόδια πλησιάζονται.

Αντόνιο Πόρτσια

 

Πώς καταλαβαίνει, πώς νιώθει κανείς ότι είναι ερωτευμένος-η; Υπάρχει κάτι που να μας το βεβαιώνει; Σκαλώνει το μυαλό μας, δεν μπορούμε να κοιμηθούμε, δεν μπορούμε να φάμε; Βλέπουμε όνειρα, βλέπουμε εφιάλτες, τραγουδάμε, χορεύουμε, γελάμε, κλαίμε; Δεν έχουμε διάθεση να κάνουμε τίποτα, κοιτάζουμε όλο το απόγευμα το ταβάνι, θα προτιμούσαμε να δουλεύουμε σε ένα κάτεργο όλη μέρα για να μη σκεπτόμαστε, να μη φαντασιωνόμαστε, να μην γράφουμε σενάρια επί σεναρίων; Αναπλάθουμε λεπτό προς λεπτό τις κουβέντες μας μαζί της-του, κολλάμε σε κάθε λέξη που είπε ή δεν είπε, διαβάζουμε δεκάδες φορές τα μηνύματα που έστειλε; Φλυαρούμε με τις ώρες με τους φίλους-ες μας για Εκείνη-ον; Γράφουμε ποιήματα ή wannabe ποιήματα, δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε να διαβάσουμε ούτε μισή αράδα από το βιβλίο που περιμέναμε πώς και πώς να διαβάσουμε; Δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε με τίποτα στη δουλειά, κοιτάζουμε συνέχεια το ρολόι για να δούμε πότε θα σχολάσουμε; Καρφωνόμαστε στο κινητό περιμένοντας κλήση, αδειάζουμε τασάκια το ένα πίσω από το άλλο, πίνουμε σαν μην υπάρχει αύριο; Δεν μας παρηγορεί καμία συνήθειά μας, καμία ρουτίνα μας, κανένα drug μας; Μας φαίνονται όλα μαύρα; Μας φαίνονται όλα τέλεια;

Continue reading →

α-μήχανοι

του λαμπε ρατ

 

                                                                       to the band

 

και τώρα

μπορούμε να επιστρέψουμε στις δουλειές μας, στις ρουτίνες μας, στα ναρκωτικά μας

 

και τώρα

μπορούμε να πιστέψουμε για άλλη μια φορά στους θεούς μας

 

και τώρα

μπορούμε να κανακέψουμε για άλλη μια φορά τη δειλία μας

Continue reading →