φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο Παύλος θα κλείσει τα 8 σε κάνα δυο μήνες και η Αποστολία τα 6. Αναρωτιέμαι καμιά φορά: Θα πάνε στο Πανεπιστήμιο; Δεν θα πάνε. Με αυτή τη διαπίστωση θα καταπιαστώ σήμερα – και με τα παρακάτω ερωτήματα.

Πως θα είναι τα Πανεπιστήμια σε δέκα-δώδεκα χρόνια, το 2022 ή το 2024; Πως θα είναι η κοινωνία, ο κόσμος, οι υποτελείς Παραγωγοί, η δημοκρατία;

Πριν αρχίσω να εκθέτω τις σκέψεις μου, θα σας αφηγηθώ ένα κουρδικό παραμύθι.

Μια φορά κι ένα καιρό, ένας μεγάλος λύκος κατέβαινε σε ένα χωριό και έτρωγε τα πρόβατα των βοσκών. Οι βοσκοί είχαν απογοητευτεί. Μια μέρα, μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Πήραν τα όπλα, πήγαν στο δάσος και τον βρήκαν. Σήκωσαν τα όπλα να πυροβολήσουν, ένας γέρος βοσκός όμως τους σταμάτησε. Κατέβηκε από το άλογο, πήγε προς το λύκο κρατώντας στα χέρια του ένα μεγάλο κομμάτι κρέας και του το έδωσε να το φάει. Τι κάνεις; διαμαρτυρήθηκαν οι βοσκοί. Ήρθαμε να τον σκοτώσουμε, όχι να τον ταΐσουμε! Καθώς όμως ο λύκος έτρωγε το κρέας,  ο γέρος του φόρεσε στο λαιμό ένα μεγάλο κουδούνι. Πάμε να φύγουμε, τους είπε, αυτό ήταν.

Κι έφυγαν. Από τότε, μόλις οι βοσκοί άκουγαν τη κουδούνα έπαιρναν τα όπλα και μαζί με τα σκυλιά έδιωχναν τον λύκο. Και η ελαφίνα το άκουγε, και ο λαγός, κι όλα τα ζώα του δάσους. Κι έτσι, ο λύκος με τη κουδούνα στο λαιμό πέθανε από τη πείνα, πέφτοντας από ένα ψηλό βράχο.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Μιχάλη, από το στόμα σου και στης φύσης το αυτί! Έριξε χτες το βράδυ μια τρίωρη ποτιστική βροχή, ό,τι πρέπει! Δε σκέφτομαι τον εαυτό μου αλλά τους χιλιάδες αγρότες εδώ πέρα που έπρεπε να ξανασπείρουν τα εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα με σιτάρι. Καταλαβαίνεις τον επιπλέον  κόπο και το επιπλέον κόστος σε σπόρο και πετρέλαιο. Ως αντίδωρο, σου αφιερώνω το σημερινό σημείωμα.

Γιατί, φίλες και φίλοι, κοιμόμαστε με ρούχα και όχι γυμνοί και γυμνές;  Συνήθεια; Σεμνοτυφία; Και τα δυο; Ό,τι και να είναι, είναι ανθυγιεινό. Ή μήπως δεν είναι; Ως συνήθεια, σεμνοτυφία και νοσηρότητα, είναι ένα θέμα που σχετίζετια με την επανάσταση και τον κομμουνισμό και από αυτήν την έποψη θα το προσεγγίσουμε. Κάποιος, κάποια ίσως μας πει: τι θα γίνει, εάν κοιμόμαστε όλοι γυμνοί; Οι επιχειρήσεις που ράβουν πιτζάμες και νυχτικά δε θα κλείσουν; Δεν θα παράγεται λιγότερο ύφασμα; ΔΕ θα μειωθούν οι μεταφορές; Δε θα μείνουν άνεργοι χιλιάδες εργαζόμενοι; Δεν θα οξυνθεί η κρίση του καπιταλισμού;

Πετάμε τις μπιτζάμες και τα νυχτικά επειδή είναι θέμα υγείας, κατ’ αρχήν. Τώρα, εάν όλες αυτές οι επιφυλάξεις είναι οι συνέπειες της βελτίωσης της υγείας μας, τότε, ναι, να οξυνθεί η κρίση του καπιταλισμού, να αυξηθεί ο αριθμός των ανέργων – για να εργαζόμαστε όλοι και όλες ακόμα λιγότερο.

Ως σπουδαιογελοίος, μιλάω πάρα πολύ σοβαρά. Και μιλάω σοβαρά διότι θίγω ένα πολύ σπουδαίο ζήτημα, αυτό της υγείας. Εάν νομίζετε ότι είναι στο χέρι μας να είμαστε υγιείς, θα διαφωνήσω μαζί σας. Καπιταλισμός και υγεία είναι ασύμβατα. Μια ματιά στις επαγγελματικές ασθένειες θα πείσει και τον πιο δύσπιστο. Ο τρόπος που εργαζόμαστε, τρώμε, μετακινούμαστε, ξεκουραζόμαστε, διασκεδάζουμε, σχετιζόμαστε, γαμιόμαστε και κοιμόμαστε είναι απαράδεκτος, λίαν επιεικώς. Επανάσταση και κομμουνισμός που δεν φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα της υγείας είναι για τα σκουπίδια. Και βέβαια δε θα πέσει ο καπιταλισμός εάν κοιμόμαστε γυμνοί. Ποιος τον γαμεί τον καπιταλισμό, σε τελική ανάλυση; Από την άλλη όμως δεν μπορώ να μη δεχτώ ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα για να βελτιώσουμε την υγεία μας. Βλέπω Δεκέμβρη μήνα να αγοράζουν ντομάτες και εξαγριώνομαι! Στον πρώτο όροφο με το ασανσέρ, έφηβοι και νέοι! Στο καφενείο, 200 μέτρα πιο κάτω από το σπίτι, με το αυτοκίνητο! Τα καλλυντικά με το κιλό, μέρα νύχτα!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Πολύ θα ήθελα να ήμουν αύριο, Σάββατο 3/12/2011 στην Αθήνα, στις 8 , στο Αυτόνομο Στέκι (Ζωοδόχου Πηγής 95-97 και Ισαύρων), να παραβρεθώ στη συζήτηση που διοργανώνεται για την κομμουνιστικοποίηση, με αφορμή την κυκλοφορία στην Ελλάδα της έντυπης αγγλικής έκδοσης του περιοδικού SIC και την παρουσίασή του από τους φίλους και τις φίλες του περιοδικού blaumachen και συντρόφους από τη Γαλλία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Πριν από λίγες μέρες υποστήριξα ότι το 2014-2034 θα ζήσουμε έναν ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο και υπέδειξα (δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τις υποδείξεις) να μην πάρετε τοις μετρητοίς την χρονική ακρίβεια της πρόβλεψης. Οι παρεξηγήσεις που οπωσδήποτε προκαλούνται από την ακρίβεια του συνθήματος  που προτείνω ως περιεχόμενο του δημοψηφίσματος (εικοσάωρο και μισθός για όλους και όλες) με ωθεί να διασαφηνίσω κάποια ζητήματα. Θα το κάνω σήμερα, εστιάζοντας την προσοχή μου στη μορφολογική και σημασιολογική εξέλιξη του επιθέτου ακριβής.  Γιατί από το επίθετο ακριβής και το ουσιαστικό ακρίβεια, ακρίβια (akrivia), που παραπέμπουν  στη μέτρηση, στη μετρησιμότητα, προήλθε το επίθετο ακριβός και το ουσιαστικό ακρίβια (akrivja,ακρίβγια)  που παραπέμπουν στις ψηλές τιμές των εμπορευμάτων; Και διατυπώνω τα ερωτήματα: Γιατί οι πατάτες είναι φτηνές και το μαύρο χαβιάρι ακριβό; Είναι ακριβό για τον Προβόπουλο που βγάζει (αφαιρεί, αρπάζει) 380.000 εβρά το χρόνο; Υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στην ακρίβια και τη σπάνη, την αρπαγή;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Όλα δείχνουν ότι την περίοδο του δικομματισμού (1974-2011) διαδέχεται  η περίοδος της κυβέρνησης συνεργασιών των κομμάτων του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο θα διαρκέσει και ποια θα την διαδεχτεί. (Γνωρίζουμε όμως ποια είναι η δική μας επιδίωξη: η ακυβερνησία). Τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας περιόδου, που θα παράγονται και θα ενισχύονται από τις  κυβερνήσεις συνεργασίας, θα είναι η διάσπαση των κομμάτων, η αύξηση του ποσοστού αποχής, η αύξηση της εκλογικής επιρροής και κοινοβουλευτικής ισχύος των κομμάτων της ιστορικής Αριστεράς και, εν τέλει, η προϊούσα διάλυση και αποσύνθεση της τελευταίας.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να ισχυριστούμε ότι κατά τη διάρκεια της εποχής των κυβερνήσεων συνεργασίας ολοένα και περισσότεροι άνδρες και γυναίκες θα απομακρύνονται από την πολιτική. Το ερώτημα είναι: θα μείνουν απομακρυσμένοι ή θα θελήσουν ‘να επέμβουν στην Ιστορία’; Πολιτική είναι επέμβαση στην Ιστορία. Οι γνώμες διΐστανται: άλλοι και άλλες δεν θέλουν να ακούν για Πολιτική, ενώ άλλοι και άλλες δέχονται ότι όσο υπάρχει Κυριαρχία, όσο υπάρχει κοινωνικός πόλεμος,  η αδιαφορία για την Πολιτική επιδεινώνει την κατάσταση του Υποτελούς. Τάσσομαι ανεπιφύλακτα με την δεύτερη άποψη και δεν είμαι ο μόνος. Η Πολιτική είναι μια μορφή διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου και όποιος της γυρίζει  τη πλάτη αφοπλίζεται και ηττάται. Ό,τι μας απασχολεί για τον πόλεμο, μας απασχολεί και για την Πολιτική: τα ζητήματα της βίας και της καταστολής, της στρατηγικής, της τακτικής, της οργάνωσης, του συνθήματος, του κομμουνισμού.

Θεωρώ ότι η Πολιτική είναι πόλεμος και για την διεξαγωγή της ισχύουν αυτά που ισχύουν για την διεξαγωγή του (κοινωνικού) πολέμου. Αυτά δεν είναι άλλα από τα βασικά αξιώματα: νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε.  Έτσι, το ερώτημα που εγείρεται είναι: πως να διεξαγάγουμε τον πόλεμο της Πολιτικής; Πως να αρχίσουμε τις εχθροπραξίες με απώτερο σκοπό την ακυβερνησία;Πως να αποδυναμώσουμε τον Κύριο σε αυτό το πεδίο;

Η δική μου απάντηση είναι απλούστατη και σαφέστατη: να μετατρέψουμε τις εκλογές σε δημοψήφισμα. Αυτή είναι η δική μου πρόταση. Μπορούμε; Ασφαλώς και μπορούμε!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Μου διαφεύγει το όνομα του αμερικάνου δισεκατομμυριούχου και υπουργού που δήλωσε ότι υπάρχει ταξική πάλη και είμαστε εμείς που πάντα νικάμε. Η φράση αυτή μας αναγκάζει να δεχτούμε ότι η κοινωνική (και όχι μόνο) πραγματικότητα καταγράφει ένα συσχετισμό Ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών, ότι όλα τα κοινωνικά (άρα και προσωπικά) προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι αποτέλεσμα της ήττας. (Σε ένα μελλοντικό σημείωμα θα δούμε ότι η λέξη ‘πραγματικότητα’ σημαίνει ‘αρπακτικότητα’, μιας και η αρχική σημασία του ρήματος πράττω ήταν ‘αρπάζω κατόπιν εισβολής, επιδρομής’).

Η παραπάνω διαπίστωση του Κυρίου μας παροτρύνει να κάνουμε και άλλες σκέψεις. Μας προτρέπει να αναρωτηθούμε, πως τα καταφέρνει και νικάει πάντα ο Κύριος; Εάν νικάει πάντα, θα νικάει και για πάντα; Νικάει επειδή είναι πανίσχυρος; Εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε κάθε εξέγερση και επανάσταση είναι μάταιη. Γιατί όμως οι υποτελείς εξεγείρονται και επαναστατούν; Διότι έχουν αυταπάτες;

Υποστηρίζουμε ότι οι υποτελείς Παραγωγοί είναι οντολογικά και θεωρητικά πιο ισχυροί από τον Κύριο, διότι αυτός είναι εξαρτημένος από τους Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου: ο Κύριος είναι ένας ένοπλος ζητιάνος. Την εξάρτηση αυτή, την αδυναμία αυτή, την ξεπερνάει με τη βία, με τα ισχυρότερα όπλα που διαθέτει. Ο Κύριος είναι ένας πανίσχυρος αδύναμος, οι Παραγωγοί είναι αδύναμοι πανίσχυροι.

Ο Κύριος νικάει επειδή αναδεικνύεται νικητής στον κοινωνικό πόλεμο. Ο Κύριος αναγνωρίζει ότι αυτός ο πόλεμος υπάρχει – το δήλωσε και ο Παπανδρέου: είμαστε σε πόλεμο. Νικάει μόνο επειδή έχει εξασφαλίσει οπλική υπεροχή; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Νικάει επειδή μπορεί και εκφοβίζει τους υποτελείς, τους απομονώνει, τους εξαπατά (τους πείθει, τους αποβλακώνει). Δηλαδή, ο Κύριος γνωρίζει πως να πολεμάει. Για να ηττώνται οι υποτελείς Παραγωγοί σημαίνει ότι δεν γνωρίζουν να πολεμούν. Ο εκφοβισμός του αντιπάλου είναι προϋπόθεση της νίκης σε έναν πόλεμο. Μια άλλη προϋπόθεση είναι και η εξαπάτηση. Μια άλλη προϋπόθεση είναι η διάλυση του στρατού του αντιπάλου. Βέβαια, οι Παραγωγοί δεν έχουν στρατό για να τους τον διαλύσει. Αλλά και δεν μπορούν να συμπήξουν στρατό διότι ο Κύριος έχει προνοήσει να μην μπορούν: ενισχύει τον ανταγωνισμό μεταξύ των υποτελών, τον κτητικό ατομικισμό, τον εγωισμό.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Σάββατο σήμερα, δεν έχει δουλείά, αργεί να ξημερώσει, υπάρχει χρόνος και διάθεση να ασχοληθούμε με κάτι σοβαρό, αν και πιο σοβαρό από την καρικατούρα, την παρωδία του σοβαρού δεν μπορεί να υπάρξει, μιας και το σοβαρό εκφράζει δυσαρέσκεια, απειλή και κίνδυνο – δε λέμε ‘σοβούσα κρίση’;

Κύριοι και θεωρητικοί της Κυριαρχίας, από τον 16ο μέχρι σήμερα,  αναρωτιούνται εάν είναι δυνατόν να εξαλειφθεί το ενδεχόμενο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, δηλαδή, το ενδεχόμενο της κήρυξής της και της άρσης της. Με αυτό το θεωρητικό ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα, αφού δούμε τι είναι αυτή η κατάσταση, μιας και στο μέλλον προβλέπεται να ισχύσει αυτό που ο Βάλτερ Μπένγιαμιν διαπίστωνε για το παρελθόν, ότι δηλαδή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μόνιμη και διαρκής. Θα υποστηρίξω ότι είναι παντελώς αδύνατο να εξαλειφθεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης και θα διατυπώσω την πρόβλεψη ότι εάν έχουμε κάποιες ενστάσεις για τον ισχυρισμό του Μπένγιαμιν ως προς το παρελθόν, μάλλον θα εξανεμιστούν εάν στραφούμε προς το μέλλον.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η όξυνση του κοινωνικού πολέμου φέρνει στο προσκήνιο τα ζητήματα της βίας, της οργάνωσης, του κομμουνισμού και των συνθημάτων. Σήμερα θα ασχοληθούμε με το τελευταίο από αυτά – με τα άλλα θα καταπιαστούμε τις επόμενες μέρες.

Το κεντρικό σύνθημα είναι μια πτυχή της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Τι είναι ένα σύνθημα; Είναι μια συμπύκνωση, μια συνόψιση επιθυμιών, αναγκών, ιδεολογίας, στρατηγικής, δυνατοτήτων της εποχής. Δεν υπήρξε εξέγερση και επανάσταση που να μην διατύπωσε κάποια συνθήματα, ούτε θα υπάρξει. Τους τελευταίους μήνες, αγανακτισμένοι, διαδηλωτές, απεργοί έχουν διατυπώσει πολλά συνθήματα ή ζωντανεύουν άλλης εποχής: ψωμί, παιδεία, ελευθερία: ένα ξυράφι να κόψω τις φλέβες μου!

Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των συνθημάτων είναι δύο: είναι αμυντικού χαρακτήρα και ιδεολογικού περιεχομένου. Το ψωμί, παιδεία, ελευθερία είναι ένα σύνθημα που διατυπώνει ανάγκες και επιθυμίες αλλά είναι παρωχημένο, παντελώς αναχρονιστικό, αυτός είναι ο λόγος που εξαγριώνομαι και διαρρηγνύω τα ιμάτιά μου όταν το ακούω. Θα έλεγα μάλιστα ότι και τελείως αποπροσανατολιστικό. Γιατί;

Υποστήριξα ότι το σύνθημα είναι μια συνόψιση επιθυμιών, αναγκών, ιδεολογίας, στρατηγικής και δυνατοτήτων της εποχής. Αναρωτιέμαι: Ποιο από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να υπερισχύει; Είναι δυνατόν να υπάρξει σύνθημα που να τα περιέχει, να τα περιλαμβάνει όλα;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Τα τελευταία χρόνια έχω πέσει με τα μούτρα στη μελέτη των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων και έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Ένα από αυτά είναι ότι γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Εκείνο που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να κατανοήσω το πως τα καταφέρνει ο Κύριος και νικάει. Αυτό κατά κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι πάντοτε  αναδεικνυόταν, αναδεικνύεται και θα αναδεικνύεται νικητής. Εάν δεχτούμε κάτι τέτοιο, εάν δεχτούμε την παντοδυναμία του Κυρίου ημών, θα πρέπει να σιωπήσουμε, να εξαφανιστούμε, να πάρουμε τα βουνά.  Δεν το κάνουμε όμως: Ο Κύριος, μας το επιβεβαιώνει η Ιστορία, δεν νικούσε πάντοτε, δεν νικάει πάντοτε, δεν θα νικάει πάντοτε.

Εάν οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις είναι μορφές πολέμου, τότε, ο Κύριος δεν μπορεί να μην καταφεύγει στην ταχύτητα, τον εκφοβισμό και την απάτη για να νικήσει. Σήμερα, θα ασχοληθούμε με μια πρακτική απάτης, τις υποσχέσεις του Κυρίου, και θα αφήσουμε τις συμφωνίες για μια άλλη μέρα. Όλες οι εξεγέρσεις του παρελθόντος που έχουν ηττηθεί, ηττήθηκαν  επειδή οι υποτελείς αποδέχτηκαν τις υποσχέσεις του Κυρίου και προχώρησαν στη σύναψη συμφωνιών. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί έδειξαν εμπιστοσύνη στον Κύριο, γιατί πίστεψαν τα λόγια του;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία οφείλουμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα το οποίο προηγείται λογικά και χρονικά: γιατί ο Κύριος δεν τηρεί τις υποσχέσεις του, γιατί αθετεί τις συμφωνίες που έχει συνάψει; Για να μπορέσουμε να διατυπώσουμε μια απάντηση πρέπει να κατανοήσουμε τη φύση της υπόσχεσης και της συμφωνίας. Κι αυτό θα κάνουμε σήμερα.

Continue reading →