φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
επανέρχομαι στο ζήτημα της φυγής διότι, όπως αντιλαμβάνεστε, μας απασχολεί καθημερινά και θα μας απασχολήσει ακόμα πιο συχνά και ακόμα πιο έντονα στο μέλλον. Η φυγή και η πάλη είναι ίδιον της ύπαρξης και της ζωής, όπως η συνεργασία και η σύγκρουση, όπως η δημιουργία και η καταστροφή. Αυτά τα τρία δίπολα συγκροτούν την ύπαρξη και τη ζωή σε όλες τους τις εκφάνσεις, από το σύμπαν μέχρι την ατομική μας ύπαρξη και αυτός είναι ο λόγος που η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών εστιάζει την προσοχή της σε αυτά.
Φεύγουμε, απουσιάζουμε θα έλεγα, καθημερινά, ατομικά, συλλογικά, συνεχώς. Ο πολύς ύπνος είναι μια μορφή φυγής από μια κοινωνικοπροσωπική πραγματικότητα που δεν είναι και πολύ ευχάριστη αλλά δεν είναι ο μόνος: η ηρωίνη και άλλα νόμιμα και παράνομα παυσίπονα και ευφορικά, η μαστούρα του χασισιού, η κοπάνα από τη δουλείά και το σχολείο, οι διακοπές, η εκδρομή, η ονειροπόληση, η αφηρημάδα, το χάσιμο (υπαρξιακό κενό ολίγων δευτερολέπτων ή κλασμάτων δευτερολέπτου), το ιερό (φυγή από το άτομο και ενότητα με την κοινότητα και τη φύση), η τρέλα, όλα αυτά και πολλά άλλα είναι τρόποι φυγής. Ευχάριστοι, δυσάρεστοι, λιγότερο ή περισσότερο οδυνηροί. Πάνω από όλα αναγκαίοι.
Η φυγή όμως παρατηρείται και σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Εάν εκτιμήσεις ότι δεν μπορείς να δώσεις μια μάχη, φεύγεις. Όπως τα ζώα. Εάν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, φεύγεις, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο. Εάν κατοικείς κοντά σε πυρηνικό εργοστάσιο που έχει καταστραφεί, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φύγεις. Εάν δεν βρίσκεις φαγητό και δουλειά στον τόπο σου, θα φύγεις και θα πας εκεί που υπάρχει.
Και μετά από αυτά, θέτω το ερώτημα που με απασχολεί: μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο οι κάτοικοι της Αθήνας-Αττικής να εγκαταλείψουν μαζικά την πόλη τους μέσα σε λίγες μέρες και να φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορέσουν; Απαντώ κατηγορηματικότατα: ΟΧΙ.
