καλή αντάμωση, πρώτα η Ζωή, στις 11 Οκτωβρίου . . .

κάθε μέρα κομμουνισμός!

πεθαίνοντας στην Αμυγδαλέζα

στη μνήμη του Ahmad Mohamed Farogh

 του λαμπε ρατ

Με ρωτάτε για ποιους λόγους παίρνω μέρος στην Αντίσταση. Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει νόημα για ανθρώπους σαν και μένα. Δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου αλλού, αυτό είναι όλο. Μου φαινόταν, και θα μου φαίνεται πάντα, ότι δεν γίνεται να είσαι με το μέρος των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι μισούσα λιγότερο τη βία από τους θεσμούς της βίας.

Albert Camus

 

    Ένας πακιστανός λιγότερος, θα χλευάσουν οι καριόληδες. Κι αυτή η χώρα έχει μπόλικους. Τους τρώμε στη μάπα καθημερινά. Αυτούς και τα μίση τους. Αυτούς και τα κόμπλεξ τους. Αναίσθητοι, κυνικοί, υποτακτικοί, γυμνοσάλιαγκες, αυλοκόλακες, εθελόδουλοι. Οι πακιστανοί και οι άλλοι κρατούμενοι στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας όμως έχουν ακόμα την καρδιά τους ζεστή, παρόλο που έχουν την ψυχή τους στο στόμα. Και τους φτύνουν, όλους αυτούς, κατάμουτρα. Όχι στην κυριολεξία· γιατί οι τρόποι τους δεν τους το επιτρέπουν. Βρίσκονται σε ξένη χώρα και σέβονται τους «ντόπιους», όταν βέβαια κι αυτοί τους σέβονται. Τους φτύνουν με το καθαρό βλέμμα και το πικραμένο χαμόγελό τους, με την αξιοπρεπή στάση τους, την υπομονή, τη δύναμη και το σθένος τους. Αρετές που πηγάζουν και από τη βαθιά θρησκευτική πίστη τους. Όχι, φίλοι και φίλες του Νίκου Μαζιώτη, δεν είναι ήρωες ούτε και μάρτυρες. Δεν παίζουν στα κανάλια. Δεν ταυτίζεται κανείς μαζί τους. Δεν θα μιλάνε στο μέλλον για τα ανδραγαθήματά τους, για την αδιαλλαξία τους, για την τόλμη τους. Δεν θα πεθάνουν ποτέ με το όπλο στο χέρι. Είναι common people, σαν εσένα και σαν εμένα. Πεθαίνουν όμως σαν «τα σκυλιά στο αμπέλι». Κι αυτό δεν είναι

 

Continue reading →

   φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα ανέκδοτο και με ένα ποίημα του αριστοκράτη Αλκαίου, που γεννήθηκε στη Λέσβο περί το 620 π. Χ. και ήταν νεώτερος, φίλος και γνωστός της Σαπφούς, στο οποίο για πρώτη φορά στην ποίηση της δυτικής Κυριαρχίας (του δυτικού πολιτισμού) εμφανίζεται η εικόνα-μεταφορά (ή αλληγορία) της κοινωνίας ή και του Κράτους ως πλοίου (εν μέσω χειμωνιάτικης τρικυμίας –  κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής).  Αφορμή η δήλωση του Γκιωργκίκα Γουρονοχαλκά, κατά κόσμον Γκίκα Χαρδούβελη,  ότι είμαστε στην ίδια βάρκα. Να σας θυμίσω ότι πριν λίγα χρόνια ο υποτελής αυτός Κύριος, επαΐον (οικονομολόγος, τραπεζίτης) τσιράκι του Κυρίου καπιταλιστή, είχε δηλώσει πως το 12% των επιχειρήσεων θα επιβιώσουν και ότι εάν δεν υπάρξει ανάπτυξη το 2013 και το 2014, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.

     Έχουμε λοιπόν μπροστά μας έναν από τους συντονιστές της επίθεσης του Κυρίου κατά των Υποτελών Παραγωγών, των αυταπασχολούμενων και των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Το 88% των επιχειρήσεων δεν απεβίωσαν, απεβίωσαν όμως πάρα πολλές και οι υπόλοιπες θα αποβιώσουν  στα επόμενα έξι με δέκα, το πολύ,  χρόνια –  την ολοκλήρωση αυτής της επιδίωξης καλείται να συντονίσει ο Γκιωργκίκας Γουρουνοχαλκάς (Γκίκας Χαρδούβελης).  Είμαστε λοιπόν στην ίδια βάρκα, εν μέσω τρικυμίας (κρίσης, αναταραχής), μας λέει ο Υπηρέτης (Υπουργός), και σκέφτομαι τα δύο χρονικά άκρα αυτής της μεταφοράς, τον αριστοκράτη Αλκαίο  και τον καπιταλιστή Χαρδούβελη. Η μεταφορά του πλοίου είναι πια κοινός τόπος στον δυτικό πολιτισμό, τόσο κοινός τόπος που έχει περάσει και σε ανέκδοτο.

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

  το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Μιχάλη Πασιάκο

    Κάθε μία νέα ανάγνωση της Οδύσσειας είναι και μία νέα επαναφορά και ενίσχυση της απορίας μου  για ποιον ή ποιους λόγους ο Οδυσσεύς σκότωσε τόσο αμείλικτα και αδίστακτα και αγρίως φρικωδώς τους μνηστήρες της Πηνελόπης για να τους εκδικηθεί –  τί έγκλημα όμως είχαν διαπράξει;  Η απορία δεν είναι μόνο δική μου –  τα χρόνια της ηθικής αγανάκτησης κατά της άγριας εκδίκησης του Οδυσσέα είναι τόσα όσα και της Οδύσσειας.  ( Πηνέλωψ όνόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες ένα είδος πολύχρωμης  πάπιας, πουλί που συμβολίζει την συζυγική πίστη λόγω της ‘μονογαμικής’ της συμπεριφοράς).  Η ύπαρξη της απορίας δεν σημαίνει ασφαλώς και ανυπαρξία εξήγησης –  με αυτη την απορία και την εξήγησή της θα ασχοληθούμε σήμερα, φίλες και φίλοι.

      Η ιστορία, η ποίηση, η μυθολογία και τα παραμύθια μάς λένε ότι όταν ένας πλούσιος αριστοκράτης ήθελε να παντρέψει την κόρη του καλούσε γόνους αριστοκρατικών οικογενειών στο σπίτι του, τους παρείχε γενναιόδωρη φιλοξενία για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα και ένας από αυτούς την παντρευόταν, την έπαιρνε και επέστρεφε στο σπίτι του. Οι νέοι αυτοί ονομάζονταν μνηστήρες. Θα εικάσουμε ότι την παντρευόταν ή ο πιο πλούσιος, κοινωνικά ισχυρός,  ή ο πιο ρωμαλέος –  εικασία που βασίζεται σε μαρτυρίες.    

     Ο Ηρόδοτος μας λέει ( 6.126 -131) ότι με αυτόν τον τρόπο πάντρεψε, το 575 π. Χ., την κόρη του Αγαρίστη (άγαν αρίστη, πάρα πολύ όμορφη) ο τύραννος της Σικυώνας Κλεισθένης. Ο Κλεισθένης φιλοξένησε τους επίδοξους  μνηστήρες, γόνους των ισχυρότερων αριστοκρατικών οικογενειών των ισχυρότερων πόλεων,  τους ονοματίζει έναν έναν,  πάνω από ένα χρόνο για να δοκιμάσει την ανδρεία τους (ανδραγαθίη), την ιδιοσυγκρασία τους (οργή), τη μόρφωσή τους (παίδευσις) και τη συμπεριφιορά τους (τρόπος). Όσο καιρό τους κράτησε, γράφει ο Ηρόδοτος, τους παρείχε ό,τι χρειάζονταν και τους φιλοξένησε μεγαλοπρεπέως. Τελικά, ο Κλεισθένης έδωσε την κόρη του στον Μεγακλή από την Αθήνα, της οικογένειας των Αλκμεωνιδών, της ισχυρότερης οικογένειας, που έκοβε και έρραβε για πολλούς αιώνες. Η Αγαρίστη γέννησε δύο αγόρια: το ένα ήταν ο Κλεισθένης, ο φερόμενος ως ιδρυτής της αθηναϊκής δημοκρατίας· το άλλο ονομάζονταν Ιπποκράτης, η κόρη του οποίου Αγαρίστη παντρεύτηκε τον Ξάνθιππο και γέννησε τον γνωστό μας Περικλή. Λίγες μέρες πριν γεννήσει είχε δει στον ύπνο της ότι γέννησε λιοντάρι. Ο Ηρόδοτος τα γράφει όλα αυτά.

    Δεν έχουμε άλλες ιστορικές μαρτυρίες, τουλάχιστον εγώ δεν γνωρίζω,  για επιλογή γαμπρού με αυτόν τον τρόπο. Πιθανόν να είχε παρακμάσει και σβήσει και ο Κλεισθένης να τον αναβίωσε. Η ποίηση όμως και η μυθολογία μας λένε ότι στο παρελθόν ήταν συνηθισμένος. Στον Κατάλογο Γυναικών, που αποδίδεται στον Ησίοδο, διαβάζουμε ότι με  αυτόν τρόπο παντρεύτηκε η ωραία Ελένη –  εάν ζούσε σήμερα σίγουρα θα παρουσίαζε πρωινάδικο και θα έδειχνε αφειδώς μπούτια, βυζιά και κώλο. Την πήρε ο Μενέλαος πλείστα πορών, έδωσε τα περισσότερα (έεδνα) στον πλειστηριασμό και την πήρε. 

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Τα εγκλήματα πάθους, με θύματα τις γυναίκες σε ποσοστό 99,9%, είναι μία από τις ορατές πλευρές ενός κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται εδώ και πάνω από 6.000 χρόνια και είναι γνωστός με τον όρο πατριαρχία ή ανδροκρατία. Διότι η πατριαρχία δεν είναι μόνο καθεστώς, μία μορφή κοινωνικής κυριαρχίας αλλά είναι και κοινωνικός πόλεμος, θα έλεγα ότι είναι καθεστώς κοινωνικού πολέμου. Μια μορφή της πατριαρχίας είναι η δυτική, ποιμενικής προέλευσης· οι γνώσεις μας για την καταγωγή της και την ιστορία της δεν είναι λίγες. Με κριτήριο τον επικρατούντα τρόπο παραγωγής θα μπορούσαμε να κάνουμε την εξής περιοδολόγηση:  ποιμενική, δουλοκτητική, φεουδαρχική και καπιταλιστική πατριαρχία. Εάν θέλουμε να μάθουμε πως προέκυψε, θα πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στον ποιμενικό τρόπο παραγωγής και μια μέρα θα αφιερώσουμε ένα πρωινό σημείωμα.

 

Continue reading →

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Πριν πολλά χρόνια, έγινε στην Αθήνα ένα έγκλημα πάθους που όσοι το άκουσαν και το διάβασαν δεν θα το ξεχάσουν μέχρι να πεθάνουν. Μια κοπέλα, γύρω στα είκοσι, αραβωνιασμένη, ήθελε να βγει, να πάει να χορέψει, αλλά ο αραβωνιαστικός της δεν την άφηνε. Επέμενε, τσακώθηκαν, την σκότωσε, την έκανε κομμάτια και μετά πέταξε τα τεμάχια στον κάδο των σκουπιδιών. Ο δράστης πήγε φυλακή, και μέσα εκεί διάβασε κι έγινε ψυχοθεραπευτής! Μα την Παναγία. Ονομάζεται Φραντζής, το όνομα του δεν το θυμάμαι. Να ένα άλλο έγκλημα πάθους: Πριν λίγους μήνες, πάλι στην Αθήνα,  ένας φοιτητής πέταξε από το μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου τη φίλη του γιατί επέμενε να συνεχίζει να δουλεύει σε κωλόμπαρο.

   Πολλά εγκλήματα πάθους γίνονται, φίλες και φίλοι , και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον κόσμο όλον, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο. Σχεδόν όλα γίνονται σε πατριαρχικές κοινωνίες, ποιμενικής προέλευσης,τόσο του δυτικού πολιτισμού όσο και του ισλαμικού. Πολύ λιγότερα γίνονται στη κινέζικη πατριαρχική κοινωνία. Δεν μας παραξενεύει λοιπόν η διαπίστωση ότι τα θύματα είναι σχεδόν πάντα γυναίκες. Φαίνεται πως είναι η ορατή πλευρά ενός ακήρυκτου, διάχυτου και μοριακού κοινωνικού πολέμου μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Κι ενώ στις δυτικές κοινωνίες και στην κινέζικη, το Κράτος τιμωρεί τους δράστες, στις ισλαμικές χώρες είναι το ίδιο, σε συνεργασία με τους δυνάμει δράστες,  που αναλαμβάνει αν διεκπεραιώσει τον φόνο (με λιθοβολισμό ή με απαγχονισμό).

   Τα εγκλήματα πάθους εγείρουν πληθώρα ερωτημάτων και ζητημάτων. Πάντα γίνονταν, σε όλες τις κοινωνίες του παρελθόντος;  Υπάρχουν κάποιες εποχές όπου παρατηρείται έξαρση;  Υπάρχει το ενδεχόμενο να πάψουν να γίνονται; Γιατί η προοπτική της εξάλειψής τους δεν είναι μέρος του προγράμματος των κομμάτων, δεξιάς και Αριστεράς;  Εάν η εξάλειψη των εγκλημάτων πάθους είναι ένας από τους σκοπούς της κοινωνικής επανάστασης,  μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα και γρήγορα;  Μπορεί να εξαλειφθούν τα εγκλήματα πάθους,  αν δεν εξαλειφθεί η πατριαρχία και η πυρηνική οικογένεια;  Είναι δυνατόν να εξαλειφθούν;  Είναι από τη φύση τους ζηλιάρηδες, παθολογικά ή μή, οι άνδρες και οι γυναίκες;  Εάν ο άνθρωπος δεν είναι μονογαμικός, γιατί γίνονται εγκλήματα πάθους;  Μπορούμε να εξηγήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τα εγκλήματα πάθους καταφεύγοντας στην ταξική πάλη;  Παρατηρείται ή όχι η συρρίκνωση της πατριαρχίας, που μετράει μερικές χιλιετίες ζωής και ύπαρξης;  Πόσο γρήγορα μπορεί να εξαλειφθεί η πατριαρχία;  Είναι δυνατόν οι κοινωνίες να αλλάξουν γρήγορα;  Μπορεί μια κοινωνία να αλλάξει κατά τη διάρκεια μιας 70χρονης, 80χρονης ζωής του ανθρώπου;  Εάν οι κοινωνίες αλλάζουν τόσο αργά, γιατί ελπίζουμε και πιστεύουμε σε επαναστατικά οράματα, γιατί αγχωνόμαστε και πιέζουμε καταστάσεις, με αποτέλεσμα να απελπιζόμαστε και να παραιτούμαστε; 

 

Continue reading →

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Οι δηλώσεις και η πολιτική συμπεριφορά του Ευάγγελου Βενιζέλου, συζύγου κόρης βιομηχάνου, που είχε δηλώσει ‘ δεν θα πεθάνω αν δεν δω τον γαμπρό μου πρωθυπουργό’ , μας επιτρέπουν να  διατυπώσουμε τη βεβαιότητα ότι ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ έχει πάρει την απόφαση να θυσιάσει το ΠαΣοΚ στο βωμό της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.  Πρόκειται για μια θυσία μακράς διάρκειας: θα χρησιμοποιεί το ΠαΣοΚ για να ολοκληρωθεί η επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή κατά των Υποτελών Παραγωγών, ενεργών, ανενεργών και ανέργων, κατά των αυταπασχολούμενων, κατά των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων με σκοπό την επαναφορά και αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων,  ντόπιων και ξένων,  βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων. 

      Το μόνο μέλημα του αδίστακτου συνταγματολόγου, Υπηρέτη του Κυρίου καπιταλιστή, είναι η κοινοβουλευτική επιβίωση,  επιχαίρει και θριαμβολογεί, διότι αυτή του επιτρέπει να συγκροτείται το πολιτικό επιτελείο (κυβέρνηση) συντονισμού της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, οξυνόμενου και γενικευόμενου κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Το αίμα του θύματος χύνεται στάγδην, γι΄ αυτό και παραμένει ζωντανό. Μια μέρα όμως, όταν δεν θα εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά,  το παλούκι θα μπηχθεί στην καρδιά του βρυκόλακος και η πολιτική εργολαβία του εξουσιομανούς συνταγματολόγου θα λήξει.  Το ΠαΣοΚ είναι μανεκέν για σάβανο. Στην ίδια πασαρέλα με τη ΔΗΜΑΡ.

    Στα μεγαλοπρεπή αρχίδια του Βενιζέλου εάν το ΠαΣοΚ εξαφανιστεί. Πάνω απ΄ όλα ο καπιταλισμός. Εάν θελήσει να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα, μπορεί να κάνει τα πάντα –  θα εκπλαγούμε εάν τον δούμε να εντάσσεται στη Νέα Δημοκρατία;  Εγώ όχι. Εάν δεν μπορέσει να χωθεί κάπου, θα πάει σπίτι του –  λεφτά έχει να φάνε και οι τριάντα κότες μου, που θα τις κάνω σαράντα.

     Αυτό είναι το μοντελάκι που έχει στο κρανίο του ο ευάγελλος υπηρέτης. Θυσιάζω όμως το ΠαΣοΚ σημαίνει ρίχνω στον Καιάδα της πολιτικής ανυπαρξίας και απαξίωσης τα εκατοντάδες επαγγελματικά κομματικά στελέχη του ΠαΣοΚ, τα οποία αποκαλούνται, από τους συνεργάτες του ευάγγελου στρατηγού,  ‘ παιδιά του κομματικού σωλήνα’  και ‘ ανεπάγγελτοι’ .  Τα τσιράκια αυτά τα κάνουν πάνω τους  με τη σκέψη και

 

Continue reading →

    φίλες καί φίλοι, καλή σας μέρα 

    Για να καταστείλει την απεργία των εργαζομένων στο Καζίνο του Λουτρακίου, στην οποία συμμετέχει το 98%, η Διοίκηση της Επιχείρησης κήρυξε ανταπεργία (lockout) και ανεστάλη η λειτουργία του. Το δίλημμα που βάζει στους εργαζόμενους είναι σαφές:  ή θα επιστρέψετε στην εργασία σας χωρίς να ικανοποιηθούν τα αιτήματά σας ή το Καζίνο θα παραμείνει κλειστό για όλος και όλες, για απεργούς και απεργοσπάστες. Λογικά σκεπτόμενοι, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να θέσουν  τη Διοίκηση ενώπιον του διλήμματος:  ή θα ικανοποιηθούν όλα μας τα αιτήματα και μετά θα επιστρέψουμε στη δουλειά μας ή το Καζίνο δεν πρόκειται να ξαναλειτουργήσει, στ΄ αρχίδια μας και στο μουνί μας –  εμείς μπορούμε να ζήσουμε κι αλλιώς.  

   Ένας από τους δύο θα σκύψει το κεφάλι, θα υποχωρήσει, θα ηττηθεί. Ποιος θα είναι,  δεν το γνωρίζουμε. Μια τρίτη επιλογή είναι ο συμβιβασμός, η αμοιβαία υποχώρηση. Αλλά η ανταπεργία είναι ένδειξη ότι αυτή η τρίτη επιλογή έχει ήδη ακυρωθεί.

     Η ανταπεργία είναι ένας τρόπος αφενός ακύρωσης της υπόστασης του εργαζόμενου και αφετέρου της απεργίας. Με την ανταπεργία λέει ο Κύριος:  δεν σε χρειάζομαι, δεν σε έχω ανάγκη, δεν εξαρτώμαι από εσένα. Με αποτέλεσνα, μόλις έκλεισε η επιχείρηση, η απεργία έπαυσε να είναι απεργία!  Εάν έκλεινε οριστικά και αμετάκλητα, οι εργαζόμενοι, απεργοί και απεργοσπάστες,  θα απολύονταν. Οι απολυμένοι δεν μπορούν να απεργήσουν, για να απεργήσεις πρέπει να έχεις δουλειά. Η απεργία απολυμένων είναι μια απεργία χωρίς νόημα, είναι αντίφαση εν τοις όροις. Όπως δεν μπορεί να απεργήσει ο αυταπασχολούμενος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος έτσι δεν μπορεί να απεργήσει και ο οριστικά ή προσωρινά απολυμένος. Το Καζίνο όμως έκλεισε προσωρινά, οπότε κι οι εργαζόμενοι είναι προσωρινά απολυμένοι. Οπότε, προσωρινά δεν μπορούν να απεργήσουν! Επειδή όμως είναι προσωρινό το κλείσιμο η κατάσταση είναι σύνθετη: και δεν είναι απεργοί και είναι. Τι είναι όταν δεν είναι απεργοί;  Είναι άνεργοι, ελεύθεροι μισθωτοί δούλοι! 

    Οι εργαζόμενοι εξέφρασαν την αποφασιστικότητά τους να μην υποχωρήσουν. Τονίζουν την αντισυνταγματικότητα της ανταπεργίας και ζητούν να ανακληθεί, κι αν το αίτημα ικανοποιηθεί θα επιστρέψουμε στην προτέρα κατάσταση:   οι απεργοσπάστες θα επιστρέψουν στην εργασία τους και οι απεργοί δεν θα είναι πια άνεργοι, ούτε όμως και θα εργάζονται, θα συνεχίσουν να απεργούν. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Αλλά η Διοίκηση του Καζίνου δεν κήρυξε την ανταπεργία για να την αναιρέσει αλλά για να ακυρώσει την υπόσταση του εργαζόμενου και να υποτάξει τους απεργούς. Μάταια λοιπόν ζητούν την επανόρθωση της αντισυνταγματικής εκτροπής. Το Σύνταγμα ο Κύριος το θεωρεί  ως μια συμφωνία, έναν προσωρινό συμβιβασμό δηλαδή,  την οποία τηρεί όποτε θέλει κι όπως θέλει.

   Το αίτημα να ανακληθεί η αντισυνταγματική ανταπεργία,  εκτός του ότι δεν έχει  νόημα, υποδηλώνει μια αδυναμία, με την οποία και θα

 

Continue reading →