1. Σήμερα στην Αριστερά υπάρχουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις ως προς το μέλλον της: η μία υποστηρίζει ότι η υπάρχουσα Αριστερά είναι ικανή να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στον επικείμενο κοινωνικό πόλεμο, η άλλη ότι είναι τελείως ανεπαρκής και πρέπει πολλά πράγματα να αλλάξουν. Ποια από τις δυο αυτές απόψεις θα επικρατήσει; Μα η πρώτη φυσικά, του Κουβέλη, του Τσίπρα, του Παπαδημούλη, του Λαφαζάνη. Η Αριστερά αυτή δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να αυτοδιαλυθεί, να αυτοαναδιοργανωθεί, να καταργήσει από μόνη της τα προνόμια και τις φιλοδοξίες των στελεχών της . Η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα προέλθει από αυτήν. Όποιος, όποια το αντιλαμβάνεται, σηκώνεται και φεύγει. Κι αυτοί που έφυγαν, από το 1974 μέχρι σήμερα, είναι δεκάδες χιλιάδες. Σήμερα, υπάρχει μια ορατή Αριστερά και μια αθέατη. Εκλογικά, τα ποσοστά της πρώτης κυμαίνονται μεταξύ του 10-15%, παραμένουν σταθερά εδώ και τριανταπέντε χρόνια. Τα ποσοστά της δεύτερης, της αθέατης Αριστεράς, κυμαίνονται μεταξύ του 12-25% . Από αυτήν την αθέατη Αριστερά θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος, η Αριστερά που δεν θα λέει άλλα κι άλλα θα κάνει, η Αριστερά που θα εκλάβει τους σκοπούς της ως σημείο εκκίνησης, που θα επιχειρήσει να επιλύσει εδώ και τώρα τα κοινωνικά προβλήματα που προκαλούνται από την αρπαγή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, που η οργάνωσή της θα είναι πρόπλασμα της  εξισωτικής κοινωνίας που επιδιώκουμε.

Στο ΒΗΜΑ  της περασμένης Κυριακής (9/2/10, σελ. 5) διάβασα τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης. Όσες και όποιες επιφυλάξεις κι αν έχω με τις δημοσκοπήσεις, δεν αρνούμαι ότι πολλές φορές όντως καταγράφουν όψεις της κοινωνικής και πολιτικής  πραγματικότητας. Αποσπασματικά και διαστρεβλωμένα, ναι, αλλά την καταγράφουν. Να οι απαντήσεις σε μερικές από τις ερωτήσεις της δημοσκόπησης: Μπορούν οι κινητοποιήσεις να ανατρέψουν το Πρόγραμμα Σταθερότητας; 64% απαντούν όχι/μάλλον όχι. Όχι απαντώ κι εγώ, δεν είναι απλό όχι, είναι κατηγορηματικό ΟΧΙ. Πως ανατρέπεται; Μόνο με γενική απεργία διαρκείας. Δεν γίνεται, το πρόγραμμα περνάει. Γίνεται, το πρόγραμμα δεν περνάει. Πρέπει να σταματήσουν οι διαδηλώσεις; 54% απαντούν όχι/μάλλον όχι. Τα κόμματα πρέπει να λειτουργήσουν σε κλίμα συναίνεσης ή να ανταπαρατεθούν δυναμικά στα μέτρα; Υπέρ της δεύτερης επιλογής τάσσεται το 22%. Δέχεστε τα μέτρα προκειμένου αποφύγουμε τη χρεοκοπία; Όχι απαντά το 44%. Αρνείστε τα μέτρα; Ναι, τα αρνούμαστε απαντά το 35%. Υπάρχει λοιπόν ένας σκληρός πυρήνας της Αριστεράς, μεταξύ του 22 και του 35%, που είναι διατειθεμένος να αντιπαρατεθεί δυναμικά στα μέτρα. Υπάρχει άλλη μια ερώτηση: αν δεν σας καλύπτει η κυβέρνηση, από που προβλέπετε ότι θα προέλθει μια λύση; Δεν γνωρίζω δεν απαντώ, απαντά το 66%. Αυτό σημαίνει ότι στις επόμενες εκλογές το ποσοστό της αποχής θα αυξηθεί κατακόρυφα. Ενδέχεται να πάνε να ψηφίσουν μόνο οι μισοί! Το 10% απαντά: από την Αριστερά.Όσο πήρε η Αριστερά στις εκλογές του 1974! Βέβαια, στις προσεχείς εκλογές ενδέχεται να πάει στο 15% αλλά είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι από τον σκληρό πυρήνα των αριστερών μόνο το 10% της έχει εμπιστοσύνη. Το υπόλοιπο 12-25% της έχουν γυρίσει ανεπιστρεπτί τη πλάτη. Αυτό το 12-25% είναι η αθέατη κοινωνική Αριστερά. Η οποία και δεν θα πάει να ψηφίσει, θα προτιμήσει να πάει για ουζάκι. Κι εγώ για ουζάκι θα πάω. Και πολλοί γνωστοί και φίλοι που το 2007 τσιμπήσαμε και κάναμε τη μαλακία και ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ. Η πεποίθησή μου είναι ότι μόνο από αυτή την κοινωνική Αριστερά θα προκύψει η Αριστερά του μέλλοντος. Το θέμα είναι να βρεθεί ένας τρόπος να συναντηθούμε. Είμαι βέβαιος ότι μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια θα συναντηθούμε.Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν θα τη δει με καθόλου καλό μάτι η νεκροζώντανη Αριστερά. Διότι γνωρίζει πολύ καλά πως η εξέλιξη αυτή θα επιταχύνει την αποχώρησή της από το πολιτικό προσκήνιο.

Ο κόσμος της εργασίας, οι υποτελείς Παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, έχει γυρίσει τη πλάτη του στην ιστορική Αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, κλπ). Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, τα ποσοστά της παραμένουν σταθερά, γύρω στο 10-12%. Σε ένα προηγούμενο άρθρο έδειξα ότι  θα μπορούσαμε σήμερα να είχαμε μια Αριστερά γύρω στο 25-30%, το λιγότερο. Τρεις φορές (1975-8ο, 1986-87, 2007-8) οι εργαζόμενοι στράφηκαν προς την Αριστερά, τρεις φορές έφαγαν πόρτα. Η Ιστορική Αριστερά δεν θέλει μια ισχυρή Αριστερά, το μόνο της μέλημα είναι η αναπαραγωγή των κομμάτων της, η διαιώνιση της ισχύος των στελεχών της. Μετά από αυτές τις εμπειρίες, ο κόσμος της εργασίας δεν πρόκειται να στραφεί γι άλλη μια φορά προς την Αριστερά διότι έχει πειστεί ότι είναι μέρος του συστήματος, είναι μέρος του προβλήματος. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: γνωρίζει η Αριστερά για ποιον λόγο ο κόσμος της εργασίας της γυρίζει την πλάτη; Οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν, η Αριστερά; Απάντηση πρώτη: δεν το γνωρίζει. Γιατί δεν το γνωρίζει; Δεν το γνωρίζει διότι δεν θέλει, δεν τη συμφέρει να το γνωρίζει. Απάντηση δεύτερη: το γνωρίζει. Μιας και το γνωρίζει, θα αλλάξει, θα καταργήσει την πολιτική εκμετάλλευση των εργαζομένων, θα καταργήσει τα προνόμια των στελεχών της; Όχι, κατηγορηματικά όχι!

‘Ολοι και όλες μιλάνε για την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας νέας Αριστεράς. Από που, πως θα προέλθει αυτή η Αριστερά; Από τη μετεξέλιξη της υπάρχουσας ή θα είναι το αποτέλεσμα μιας άλλης διαδικασίας; Ποια θα είναι αυτή η διαδικασία; Ας δούμε την πρώτη περίπτωση.

Για να υπάρξει μετεξέλιξη, συνειδητή, θα πρέπει να γνωρίζουμε τι θέλουμε να αλλάξουμε. Θα πρέπει να αλλάξουμε αυτό που φέρνει αναγούλα στους εργαζόμενους. Ποιο είναι αυτό; Η υποκρισία και η απάτη, Η ιστορική Αριστερά, τα στελέχη της δηλαδή, από τα κατώτερα μέχρι τα ανώτερα,  άλλα σκέφτεται, άλλα λέει, άλλα εννοεί, αλλά κάνει.  Γιατί το κάνει αυτό; Μα είναι απλό: χρησιμοποιούν την κοινωνική δικαιοσύνη, τον μαρξισμό, την ιστορία ως μέσα για να εξασφαλίζουν πλούτο και φήμη. Σκοτώνονται μεταξύ τους για να βγουν βουλευτές. Όσοι βγουν, κάνουν το κάθε τι για να ξαναβγουν. Αυτός ο φαιδρός Κουβέλης πόσα χρόνια είναι βουλευτής; Πάνω από είκοσι; Στον ΣΥΝ, θέλουν να βάλλουν ένα όριο: όχι πάνω από δυο τετραετίες. Να φάνε κι άλλοι, μην είστε μοναχοφάηδες, πάρτε τη σύνταξη και στο καλό. Αυτά βλέπει ο εργάτης που λιώνει στο εργοστάσιο, αυτά βλέπει η εργάτρια και υποστηρίζουν ότι όλοι ίδιοι είναι. Αυτό είναι το υλικό υπόβαθρο της υποκρισίας και της απάτης. Η Αριστερά άλλα λέει κι άλλα κάνει, δεν ταυτίζει το σκοπό με τα μέσα, δεν υπάρχει με άλλα λόγια μια ηθική της πρακτικής. Εάν αλλάξει αυτό, η ιστορική Αριστερά θα μετεξελιχθεί σε μια νέα Αριστερά, στην Αριστερά που δεν θα αναβάλλει την υλοποίηση των σκοπών της, δηλαδή την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων στο απώτερο και απώτατο μέλλον αλλά θα τους εκλάβει ως σημείο εκκίνησης, θα επιχειρήσει να επιλύσει εδώ και τώρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Μπορεί να αυτοκαταργηθεί η Αριστερά; Είναι δυνατόν η οργάνωσή της να είναι πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματίζεται; ΟΧΙ, κατηγορηματικά ΟΧΙ.

Η Αριστερά του μέλλοντος θα προκύψει από αυτούς  κι από αυτές που την έχουν  εγκαταλείψει αηδιασμένοι κι από αυτούς κι αυτές που ταυτίζουν το μέσο με το σκοπό, που ο σκοπός τους είναι σημείο εκκίνησης (αναρχοκομμουνιστικές ομάδες και στέκια, έντυπα, δίκτυα, κλπ). Η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι αναρχοκομμουνιστική. Κάποιες τάσεις του αναρχισμού ήταν πάντα ευαίσθητες στο ζήτημα της ηθικής της πρακτικής. Τη θέση αυτή η (κομμουνιστική) Αριστερά θα πρέπει να την υιοθετήσει. Το ζήτημα είναι πως θα συναντηθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Η γνώμη μου είναι ότι η συνάντηση αυτή δεν θα αργήσει.

Continue reading →

Φίλες και φίλοι, στο κείμενο που θα διαβάσετε θα υποστηρίξω την πρόβλεψη ότι τα επόμενα δέκα χρόνια θα ζήσουμε τη διάλυση του Πασόκ και της Ιστορικής Αριστεράς, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων άλλων μεγαλομανιακών απολιθωμάτων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, κλπ) . Η Αριστερά περιμένει ότι ο κόσμος της εργασίας θα εγκαταλείψει το Πασόκ και θα στραφεί προς αυτήν. Τι αυταπάτη!  Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει η Αριστερά! Από το 1974 μέχρι σήμερα, τρεις φορές ο κόσμος της εργασίας στράφηκε προς την Αριστερά, αλλά η Αριστερά τον απέπεμψε κακήν κακώς. Η ιστορική Αριστερά δεν θέλει μια ισχυρή Αριστερά, το μόνο που επιδιώκει είναι η αναπαραγωγή των προνομίων των στελεχών των κομμάτων της. Το ΠΑΣΟΚ είναι δημιούργημα της Αριστεράς. Η τύχη της Αριστεράς είναι άρρηκτα δεμένη με τη τύχη του Πασόκ: η διάλυση του Πασόκ θα επιταχύνει τη διάλυση της Αριστεράς. Τι θα κάνει ο κόσμος της εργασίας; Αποχή. Αποχή, έως ότου εμφανιστεί η Αριστερά του μέλλοντος, που σίγουρα θα εμφανιστεί μιας και είναι υπό διαμόρφωση. Πιστεύω πως θα σκάσει μύτη σε λίγα χρόνια. Μία από τις πρωτοβουλίες που θα πάρει θα είναι η συνειδητή και αποφασιστική ανάληψη πρωτοβουλιών που θα κινηθούν προς την κατεύθυνση της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ και της Ιστορικής ψοφοδεούς και ηττοπαθούς Αριστεράς.

Υπάρχει κάποιος τρόπος να πείσει τους εργαζόμενους η σημερινή Αριστερά να στραφούν προς αυτήν;Υπάρχει ένας και μόνο ένας: να καταργήσει τα προνόμια των στελεχών της, να καταργήσει τους επαγγελματίες πολιτικούς της. Πως; Είναι απλό: κανένας και καμιά δεν θα εκλέγεται πάνω από μια φορά βουλευτής και μόνο για λίγους μήνες, ώστε όλοι και όλες οι υποψήφιοι μιας εκλογικής περιφέρειας που κερδίζει μία ή περισσότερες έδρες να γίνονται βουλευτές. Εάν ο Σύριζα καθιερώσει αυτό το μέτρο, στις  προσεχείς εκλογές θα πάρει πάνω από 20-25%  κι αν δεν γίνει αυτό εγώ  θα κάτσω στη πλατεία Συντάγματος να περάσετε να με φτύσετε. Μπορεί το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει αυτή την καλής θέλησης κίνηση; ΟΧΙ, κατηγορηματικά ΟΧΙ.  Γι αυτό και οι μέρες τους είναι μετρημένες. Χεστήκαμε για τον ορθότητα της πολιτικής γραμμής. Το μόνο που θέλουμε είναι ταύτιση λόγων και έργων. Αυτή είναι η πρώτη, λογικά και χρονικά, ορθή πολιτική γραμμή. Όλες οι άλλες έπονται.

Continue reading →

Εάν μου ετίθετο το δίλημμα να διαλέξω μεταξύ της σπανακόπιτας της αναλφάβητης μάνας μου και της θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν θα επέλεγα, χωρίς καμιά επιφύλαξη, τη σπανακόπιτα.

Continue reading →

Η ιστορική Αριστερά (γονείς και δάσκαλοι), τάσσεται αναφανδόν υπέρ της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Σε έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, η εκπαίδευση θα είναι επίσης υποχρεωτική. Είναι προφανές ότι αυτός ο άλλος κόσμος δεν θα είναι ο καπιταλιστικός και δεν ζοριζόμαστε ιδιαίτερα να υποθέσουμε ότι πρόκειται για τον σοσιαλιστικό ή τον κομμουνιστικό κόσμο. Πιθανόν στα σχολεία αυτού του κόσμου να καταργηθεί η βαθμολογία και οι θεσμικές εξετάσεις, αλλά η υποχρεωτικότητα θα διατηρηθεί. Τι λένε όμως τα παιδιά για την υποχρεωτική εκπαίδευση; Θα ήθελαν να ήταν υποχρεωτική ή ελεύθερη; Γνωρίζουν πως θα ήταν μια ελεύθερη εκπαίδευση; Θα ήθελαν να παρακολουθούν όποια και όσα μαθήματα θέλουν, όποτε θέλουν, με όποιον θέλουν; Θα ήθελαν το σχολείο να ήταν ένας χώρος ελεύθερης συνάντησης, ένας χώρος όπου θα μπορούσαν να πάνε όποτε θέλουν, να μείνουν όσο θέλουν και να φύγουν όποτε θέλουν; Θα ήθελαν το σχολείο να ήταν ένας ανοιχτός, ελευθεροπροσβασιακός, πολυλειτουργικός χώρος όπου θα έπαιζαν, θα μάθαιναν, θα γνωριζόντουσαν, θα μαγείρευαν, θα έτρωγαν, θα ερευνούσαν, θα χόρευαν, θα τραγουδούσαν, θα ανέβαζαν θεατρικά έργα, θα αθλούνταν, θα δίδασκαν; Ποιο από αυτά τα δυο σχολεία θα προτιμούσαν τα παιδιά; Το υποχρεωτικό ή το ελεύθερο; Το σχολείο του Κυρίου ή το σχολείο των Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου; Το Κυριαρχικό ή το Κομμουνιστικό;

Continue reading →

Σε συνέντευξή του στην Εποχή της 27ης Σεπτεμβρίου (σελ. 6), ο (βουλευτής  σήμερα) Βασίλης Μουλόπουλος διαπιστώνει ότι ακόμα και οι πιο αντισυστημικοί αριστεροί έχουν βολευτεί και ότι η Αριστερά για να ξαναγεννηθεί πρέπει να πεθάνει. Να μην την δολοφονήσουμε αλλά εθελοντικά πρέπει να πάρουμε το χάπι της ευθανασίας. Ο Μουλόπουλος μεταχειρίζεται δυο μεταφορές για να υποστηρίξει ότι δεν πρέπει να στραφούμε κατά της νεκροζώντανης ιστορικής Αριστεράς και να την διαλύσουμε (δολοφονία)  θέτοντας τις βάσεις μιας νέας Αριστεράς, αλλά να περιμένουμε να αλλάξει μόνη της (να πάρει το χάπι της ευθανασίας).  Ποιο είναι αυτό το χάπι της ευθανασίας; Θα το πάρουν οι Κύριοι της Αριστεράς.

Το χάπι της ευθανασίας λέγεται  έμπρακτη άρνηση των προνομίων των στελεχών  και τα πρώτα από αυτά είναι η δραστική μείωση της βουλευτικής θητείας .Ο κόσμος θα πάψει να γυρίζει την πλάτη στην ιστορική Αριστερά όταν θα δει μια πρώτη χειρονομία καλής θέλησης που θα καταργεί την πολιτική και συναισθηματική εκμετάλλευση. Τι εννοώ όμως με την δραστική μείωση της κοινοβουλευτικής θητείας; Τι είναι η συναισθηματική και η πολιτική εκμετάλλευση;

Στην Α’  Πειραιώς ο Σύριζα κατέβηκε με 8 υποψήφιους (5 άνδρες και 3 γυναίκες) και πήρε μία έδρα. Υπάρχουν δυο λογικές του πως θα χρησιμοποιηθεί αυτή η έδρα: η κυριαρχική και η κομμουνιστική. Σύμφωνα με τη πρώτη, που προκρίνει την μονιμότητα και τη διάρκεια, την έδρα για τέσσρα χρόνια θα την κατέχει ένας ή μία, όποιος πάρει έστω κι έναν παραπάνω ψήφο από τους άλλους ανταγωνιστές συναγωνιστές. Όλοι και όλες αγωνιζόμαστε, όλοι και όλες συμμετέχουμε, αλλά ένας μόνο κερδίζει, ένας μόνο νικάει. Στην προκειμένη περίπτωση, ο Δρίτσας Θεόδωρος. Σύμφωνα με την κομμουνιστική λογική, που προκρίνει την προσωρινότητα και την εναλλαγή, διότι όλοι και όλες πρέπει να νικούν, την έδρα πρέπει να μοιραστούν όλοι οι υποψήφιοι, δηλαδή έξι μήνες ο καθένας.  Κι όποιος εκλέγεται μια φορά, δεν πρέπει αν εκλέγεται κι άλλη, ώστε να περάσουν από τη Βουλή όσο γίνεται περισσότεροι. Αυτό είναι το χάπι της ευθανασίας. Αυτός είναι ο εθελοντικός θάνατος της Αριστεράς. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πάψουν οι αριστεροί να είναι συστημικοί  και βολεμένοι. Θα το πάρουν αυτό το χάπι οι Κύριοι της Αριστεράς; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Ποτέ των ποτών. Γι αυτό ακριβώς και η ιστορική Αριστερά αποχωρεί απο το πολιτικό προσκήνιο.

Τα ψοφίμια ποτέ δεν αυτοκτονούν. Μόνο οι απελπισμένοι. Οι Κύριοι της Αριστεράς δεν είναι απελπισμένοι, είναι ψοφίμια.