φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Το Σάββατο, 20 Νοεμβρίου, και την Κυριακή, 21, θα γίνουν στη Θεσσαλονίκη τρεις συναντήσεις ελευθεριακής μάθησης. Η πρώτη θα γίνει στο Μικρόπολις, Κοινωνικός Χώρος για την Ελευθερία (Βενιζέλου κ’ Βασ. Ηρακλείου 18), στις 19 μ.μ. Το θέμα της συνάντησης θα είναι: Εισαγωγή στην Ιλιάδα: πως τα σημαντικότερα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα της δυτικής Κυριαρχίας έχουν καταγραφεί στην Ιλιάδα ως οι επιθυμίες του ήρωα να γίνει πιο ισχυρός από τη φύση. Εισηγητής, Αθανάσιος Δρατζίδης.

Οι άλλες δυο συναντήσεις θα γίνουν την Κυριακή, 21 Νοεμβρίου. Η μία στις 11, το πρωί,  στο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο για  τη μάθηση της ελευθερίας (Βασ. Γεωργίου και Μπιζανίου γωνία). Το θέμα της θα είναι: Θεολογία του Αυτοκινήτου. Ποια είναι η φύση του αυτοκινήτου πέρα από τη διαφήμισή του; Εισηγητής, Αθανάσιος Δρατζίδης.

Η άλλη θα γίνει στο Kosmopolit κοινωνικό κέντρο/στέκι μεταναστών (Ερμού 23), στις 19 μ.μ. με θέμα: υπήρξε, υπάρχει, θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική; Εισηγητής, Αθανάσιος Δρατζίδης

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Όταν ψηφίζουμε, αποφασίζουμε. Έτσι δεν είναι; Αποφασίζουμε ποιος θα αποφασίζει. Αποφασίζουμε ότι δεν θα αποφασίζουμε εμείς αλλά κάποιος άλλος – γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι αυτός ο άλλος: είναι είτε ο Κύριος είτε κάποιο τσιράκι του (πολιτικός ή ειδήμων, ειδικός της γνώσης). Αυτή είναι η εγγενής αντίφαση της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής  δημοκρατίας: κάθε συμμετοχή στις εκλογές είναι μια ενίσχυση, μια εκ νέου εγκαθίδρυση της συμμετοχής όλων στη λήψη των αποφάσεων και ταυτόχρονα μια ακύρωση αυτής της συμμετοχής. Όλοι και όλες μαζί, παραχωρούμε το δικαίωμα της λήψης των αποφάσεων σε κάποιους λίγους. Έτσι, η καπιταλιστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι και δεν είναι δημοκρατία. Διευκρινίζω ότι με τον όρο δημοκρατία (χωρίς προσδιορισμούς)  εννοώ τη συμμετοχή όλων στη  λήψη των αποφάσεων.

Όποιος και όποια θα πάει τη Κυριακή να ψηφίσει, θα επικυρώσει και θα ακυρώσει τη δημοκρατία. Όσο περισσότεροι την επικυρώνουμε, τόσο λιγότερο  την ακυρώνουμε. Όσο λιγότεροι των επικυρώνουμε, τόσο περισσότερο την ακυρώνουμε. Έτσι, υπάρχουν δυο δημοκρατίες: η καπιταλιστική αντιπροσωπευτική (κοινοβουλευτική) δημοκρατία και η δημοκρατία. Όταν η πρώτη κυριαρχεί, η δεύτερη εξοβελίζεται. Όταν η πρώτη περιορίζεται (από τη μη συμμετοχή στη ψηφοφορία). η δεύτερη έρχεται στο προσκήνιο. Πως να εξηγήσουμε αυτή την αντίφαση; Είναι δυνατόν να λυθεί και πως;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Γνωρίζετε πως άρχισε η παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από το κράτος;Πως εμφανίστηκε το σημερινό ΙΚΑ και ΕΣΥ;

Το Τρέντεγκαρ είναι μια μικρή πόλη της Νότιας Ουαλίας. Το 1870, οι περισσότεροι άνδρες ήταν εργάτες, ανθρακωρύχοι και χαλυβουργοί. Λόγω της εργασίας τους, αντιμετώπιζαν σοβαρότατα προβλήματα υγείας. Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ιατροφαρμευτική περίθαλψη από κρατικές υπηρεσίες παρεχόμενες. Το πρόβλημα της υγείας των εργατών, και όχι μόνο, ήταν οξύτατο και βρήκαν έναν τρόπο για να το αντιμετωπίσουν. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος, μόνο ένας. Τι έκαναν;

Αποφάσισαν να δίνουν τρεις πένες από κάθε λίρα του μισθού τους και προσέλαβαν 8 γιατρούς – πέντε παθολόγους, έναν οδοντίατρο, έναν φυσιοθεραπευτή κι έναν ορθοπαιδικό (και όχι ορθοπεδικό!). Πρόκειται περί οργάνωσης, έτσι δεν είναι; Την ονόμασαν Ιατρική Εταιρεία – διαλύθηκε το 1995! Οι γιατροί φρόντιζαν την υγεία όχι μόνο των εργατών αλλά όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων  της πόλης, γύρω στους 25.000! Η λύση αυτή ήταν άκρως αποτελεσματική και θα μπορούσαμε να την πούμε αυτοοργάνωση ή αυτοδιαχείριση της περίθαλψης και της υγείας. Εγώ θα το έλεγα πέρασμα στη πράξη και διεύρυνση του κομμουνισμού. Δεν πήγαν να υποβάλλουν ένα αίτημα στο Κράτος ούτε επεχείρησαν να αποσπάσουν από κάποιο κόμμα μια υπόσχεση. Πέρασαν στην πράξη, οργανώθηκαν και αντιμετώπισαν το πρόβλημά τους και όχι μόνο για την πάρτη τους. Εάν θέλουμε να εμπνευστούμε για το μέλλον, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στο πως αντιμετώπισαν τα προβλήματά τους οι εργατικές τάξεις στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα (1850-1900). Θα το κάνουμε, αργά ή γρήγορα, που θα πάει . . .

Η πρωτοβουλία αυτή των εργατών του Τρέντεγκαρ ήταν η αιτία να δημιουργηθεί ένα ευρύτατο δίκτυο αυτόνομων και συνεργαζόμενων οργανώσεων κοινής ωφέλειας σε πολλά κοινωνικά πεδία, ανεξάρτητων από το Κράτος, σε όλη την Ουαλία και την Αγγλία. Το Κράτος όμως δεν μπορεί να ανέχεται αυτές τις πρωτοβουλίες – οι οποίες δείχνουν ολοφάνερα ότι μπορούμε να οργανώσουμε τη ζωή μας πέραν του Κράτους. Οφείλει, εάν δεν θέλει να δυναμιτίσει την ύπαρξή του, να αφομοιώσει, να ελέγχξει, να διαχειριστεί προς όφελός του αυτές τις μορφές αυτοργάνωσης. Αυτό έγινε το 1948 με την ίδρυση του βρετανικού ΕΣΥ! Ιδρυτής ο υπουργός Υγείας της εργατικής κυβέρνησης Ανέριν Μπέβαν, που εκλέγονταν στην περιφέρεια του Τρέντεγκαρ.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Διάβασα στο laestrygonia.blogspot.com ένα κείμενο του αρθρογράφου  του Έθνους και διευθυντή της εφημερίδας Πριν (του Νέου Αριστερού Ρεύματος) Γ. Δελαστίκ σχετικά με τις εξελίξεις στην Ισλανδία, το οποίο αξίζει να σχολιάσουμε. Παραθέτω το κείμενο μιας και είναι σύντομο και περιεκτικό για να το έχουμε μπροστά μας.

Ισλανδική Εποποιΐα:Διέγραψαν τα στεγαστικά τους

Έπος των Ισλανδών. Εξεγέρθηκαν το φθινόπωρο του 2008 κι ακόμα δεν έχουν σταματήσει. Αν οι ελπίδες των Ευρωπαίων εργαζομένων εναποτίθενται στον γαλλικό γίγαντα, ο ανυπόκριτος θαυμασμός τους ανήκει στον ισλανδικό ”ψύλλο” -σ’ αυτό το έθνος των 320.000 ανυπότακτων Βίκιγκ που έχουν κάνει τα πάντα. Ανέτρεψαν την κυβέρνηση της Δεξιάς. Εξευτέλισαν τη νέα κυβέρνηση της κεντροαριστερά, όταν αυτή υπέκυψε στις πιέσεις των Άγγλων και της ΕΕ και υπέγραψε συμφωνία να πληρώσει ο ισλανδικός λαός τα χρέη των Ισλανδών τραπεζιτών στο εξωτερικό. Υποχρέωσαν τον πρόεδρο να προκηρύξει δημοψήφισμα για τη συμφωνία. Εκεί μόνο το . . . 1,8%(!!!) ψήφισε υπέρ της συμφωνίας που είχε υπογράψει η κυβέρνησή τους και το 93% κατά! Δεν σταμάτησαν. Τη Δευτέρα περικύκλωσαν το κοινοβούλιο 8.000 διαδηλωτές – περισσότεροι δηλαδήαπό όταν ανέτρεψαν τη Δεξιά, ζητώντας να μη χάσουν τα σπίτια τους.

Η κυβέρνηση πανικοβλήθηκε. Η νίκη των διαδηλωτών ήρθε ήδη προχτές. . .  Ο υπουργός Οικονομικών ανήγγειλε ότι οι κρατικοποιημένες πλέον τράπεζες θα πρέπει να διαγράψουν στεγαστικά δάνεια ύψους περίπου 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τεράστια ανακούφιση.

Αυτό είναι το κείμενο του Γ. Δελαστίκ. Τι θέλει να μας πει ο συντάκτης, τι μαθαίνουμε από το κείμενο; Ενημερωνόμαστε απλά για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα των πάγων;  Αυτός είναι ο σκοπός της συγγραφής του; Αυτός  είναι αλλά δεν είναι ο μόνος και δεν είναι ο πιο σημαντικός. Κάτω από τον φανερό σκοπό λανθάνει ένας άλλος. Έχουμε λοιπόν μια δήλωση και μια παραδήλωση. Γνωρίζουμε τι είναι η δήλωση: είναι η σαφής καταγραφή ενός μηνύματος, μιας σημασίας. Η παραδήλωση τι είναι; Θα σας την εξηγήσω με ένα παράδειγμα. Τι θα καταλάβετε εάν πω ”είχα κάτι λεφτουδάκια κι αγόρασα ένα οικοπεδάκι”; Θα καταλάβετε μόνο ότι αγόρασα ένα οικόπεδο; Όχι, βέβαια. Αυτή είναι η δήλωση. Θα καταλάβετε όμως και κάτι άλλο, κάτι το οποίο δεν το διατυπώνω ευθέως αλλά λανθάνει σαφέστατα στις λέξεις και το τόνο που επιλέγω. Θα καταλάβετε ότι μάζεψα αυτά τα χρήματα με στερήσεις και πολύ αργά, ότι το οικόπεδο που αγόρασα είναι μικρό και σίγουρα όχι σε παραλία της Χαλκιδικής ή της Μυκόνου. Αυτή είναι η παραδήλωση.

Το τι γίνεται στην Ισλανδία το μαθαίνουμε από πολλές πηγές. Η πρόθεση του συντάκτη δεν είναι να μας ενημερώσει σχετικά με τις εξελίξεις αλλά να τις ερμηνεύσει σύμφωνα με την ιδεολογία του και την κοσμοθεωρία του. Ποιος είναι ο πυρήνας της ερμηνείας του; Συμπυκνώνεται στις παρακάτω σύντομες προτάσεις: Η κυβέρνηση πανικοβλήθηκε. Η νίκη των διαδηλωτών ήρθε ήδη προχτές. . . Προσέξτε να δείτε τι κατόρθωσαν οι ήρωες Βίκιγκ της Ισλανδίας με τις διαδηλώσεις: ανέτρεψαν τη Δεξιά, υποχρέωσαν τον πρόεδρο για να προκηρύξει δημοψήφισμα για τη συμφωνία, επέβαλαν τη διαγραφή των στεγαστικών δανείων και ποιος ξέρει τι άλλο θα δούμε ακόμα. Πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της διαδήλωσης! Ο θαυμασμός των Ευρωπαίων εργαζομένων προς τους ήρωες της Ισλανδίας είναι μεγάλος και ανυπόκριτος, γνήσιος δηλαδή. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς!  Διαδηλώσεις. Η μια διαδήλωση μετά την άλλη, να μη σταματήσουμε να διαδηλώνουμε και να ζητάμε! Μαζικά, μαχητικά, δυναμικά!Και θα νικήσουμε! Τα μέτρα δεν θα περάσουν! Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος. Όλοι στους δρόμους!

Είναι σαφές ότι τα αποτελέσματα των διαδηλώσεων στην Ισλανδία έρχονται σε ευθεία αντίθεση με αυτά των διαδηλώσεων σε όλες τις άλλες κοινωνίες της Ευρώπης. Πουθενα, επαναλαμβάνω, πουθενά αλλού οι διαδηλώσεις δεν επέφεραν παρόμοια άποτελέσματα. Κι όχι μόνο δεν είχαν αποτελέσματα αλλά επέτειναν τη σύγχυση και συνέβαλαν στην διαμόρφωση μιας κατάαστασης που επικρατεί η ηττοπάθεια, η απογοήτευση, το αδιέξοδο. Πολύ παράξενο. Η κυβέρνηση της Ισλανδίας πανικοβλήθηκε, των άλλων χωρών δεν ιδρωνει το αυτί τους; Γιατί άραγε; Να είναι τόσο δειλοί οι Κύριοι καπιταλιστές της Ισλανδίας και τα τσιράκια τους; Πανικοβάλλονται με μια διαδήλωση 8.000 ανθρώπων; Οι άλλες κυβερνήσεις που αντιμετωπίζουν διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων γιατί δεν τα κάνουν πάνω τους;

Οι διαπιστώσεις αυτές μας ωθούν να εικάσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα. Και να διατυπώσουμε το ερώτημα: τις διαδηλώσεις και τους διαδηλωτές φοβήθηκε η κυβέρνηση; Κατά κανένα τρόπο! Κάτι άλλο θα φοβήθηκε. Τι φοβήθηκε λοιπόν;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Σήμερα θα καταπιαστούμε με δυο προβλήματα που ταλαιπωρούν παιδιά και γονείς. Δεν μ’ αρέσει καθόλου μα καθόλου η ταλαιπωρία – οι Κύριοι την επιβάλλουν γιατί υποφέρουν όταν μας βλέπουν να περνάμε καλά, και περνάνε καλά όταν μας βλέπουν να υποφέρουμε, να ταλαιπωρούμαστε, να βασανιζόμαστε. Η πρώτη ταλαιπωρία αφορά τα παιδιά και τους έφηβους που πάνε στο σχολείο, τους μαθητές: δεν παίζουν, τους έχουμε αρπάξει το παιχνίδι –  και τα παιδιά πρέπει να παίζουν. Γιατί, ποιος δεν τ’ αφήνει να παίξουν;  Δεν παίζουν γιατί μετά το σχολείο κάνουν εργασίες και πάνε φροντιστήρια. Από το πρωί που θα ξυπνήσουν μέχρι το βράδυ τρέχουν – φορτωμένα με κάτι σάκες τεράστιες, βαρυφορτωμένες, περπατούν και σκύβουν από το άχθος της σάκας, έχουν γίνει αχθοφόροι, κάναμε τα παιδιά μας χαμάληδες. Ποιοι τα κάναμε; Αν αφήσουμε έξω το Κράτος, το οποίο κάνει τη δουλειά του (απαγάγει τα παιδιά μας με τη δική μας συναίνεση), η ευθύνη πέφτει στους γονείς και τους δασκάλους. Εμείς τα βασανίζουμε τα παιδιά μας, εμείς! Και βασανίζοντάς τα, βασανιζόμαστε και εμείς.

Ας πάμε στη δεύτερη ταλαιπωρία, τα φροντιστήρια. Δεν ταλαιπωρούνται μόνο τα παιδιά – ταλαιπωρούμαστε κι εμείς οι γονείς. Πήγαινε το ένα εκεί, πάρε το άλλο από εκεί, λεφτά στα φροντιστήρια, λεφτά στη βενζίνα, λεφτά στο αυτοκίνητο, καθόλου χρόνος και για μας και για τα παιδιά.

Φίλες και φίλοι, είστε δεν είστε γονείς, αυτά τα δυο προβλήματα πρέπει να επιλυθούν το συντομότερο δυνατόν. Πρόκειται για αρπαγή και καταστροφή κοινωνικού πλούτου, πρόκειται για καταστροφή ικανοτήτων και δεξιοτήτων των παιδιών μας, πρόκειται για αρπαγή παιχνιδιού, άρα ζωής. Αυτά τα δύο προβλήματα είναι συνειδητό και οργανωμένο έγκλημα του Κράτους, των υψηλόβαθμων κρατικών υπαλλήλων. Αναρωτιέμαι λοιπόν: πως θα μπορέσουμε να επιλύσουμε αυτά τα δυο μεγάλα προβλήματα; Πως θα δώσουμε χρόνο στα παιδιά μας να παίζουν; Πως θα κλείσουμε τα φροντιστήρια; Υπάρχει τρόπος να επιλυθούν και τα δυο ταυτόχρονα;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Στο σημερινό σημείωμα θα υποστηρίξω την άποψη ότι η προσεχής δεκαετία θα είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες των  τελευταίων αιώνων, ενώ ο 21ος αιώνας ένας από τους ενδιαφέροντες της ανθρώπινης ιστορίας. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την δεκαετία και θα αφήσουμε τον αιώνα για άλλη μέρα. Τι σημαίνει ενδιαφέρουσα δεκαετία; Σημαίνει ότι κατά την δεκαετία αυτή θα συμβούν ορισμένες παρεμβάσεις στην Ιστορία εκ μέρους των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Θα εμφανιστούν στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο οι παραγωγοί του πλούτου. Και πως το γνωρίζεις εσύ, Αθανάσιε Δρατζίδη; Είσαι μάντης ή προφήτης; Μήπως περνάς τις επιθυμίες σου για πραγματικότητα; Αυτό δεν είναι βολανταρισμός;

Μέχρι τώρα, πολλοί και πολλές ισχυρίζονταν ότι θα γίνει χαμός, ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν, θα ξεσηκωθούν και οι πέτρες, οι εφημερίδες της Αριστεράς καλούσαν τους εργαζόμενους να εξεγερθούν  και άλλα πολλά και καθόλου. . . βολονταριστικά αλλά εγώ επέμενα ότι τα μέτρα θα περάσουν και δεν θα ανοίξει μύτη. Τώρα, η συμπεριφορά και η στάση του ‘λαού’ είναι γι αυτούς ένα μυστήριο. Μα γιατί δεν αντιδρούν; Γιατί δεν ξεσηκώνονται; Πρόσφατα υποστήριξα ότι οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ έχουν ήδη ηττηθεί – θα το διαπιστώσουμε σε λίγες μέρες. Προχωράμε από ήττα σε ήττα, από πανωλεθρία σε πανωλεθρία. Γιατί; Πολλοί ισχυρίζονται ότι υπεύθυνη γι αυτή την κατάσταση είναι η Αριστερά, έστω οι ηγέτες της. Εγώ ερμηνεύω διαφορετικά τα πράγματα. Θεωρώ ότι η πανωλεθρία των εργαζομένων οφείλεται στην κατάστασή τους: είναι απομονωμένοι μεταξύ τους, είναι φοβισμένοι, άρα είναι αποβλακωμένοι. Απομόνωση, φόβος, αποβλάκωση: αυτή είναι η κατάσταση σήμερα των υποτελών Παραγωγών. Από την άλλη, οι Κύριοι (καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος) είναι ενωμένοι, άτρομοι και διορατικοί – επειδή ανησυχούν! Ο Κύριος πολεμάει με πολύ εύκολο αντίπαλο και πάντα νικάει. Οι υποτελείς παραγωγοί είναι απομονωμένοι διότι έχουν προκρίνει τον ανταγωνισμό και τον κτητικό ατομικισμό  σε βάρος της συνεργασίας και της κοινοχρησίας. Είναι φοβισμένοι γιατί είναι απομονωμένοι. Και ο φοβισμένος και απομονωμένος είναι πάντα αποβλακωμένος. Τίθεται το ερώτημα: η  Αριστερά δεν βλέπει  την πραγματική κατάσταση των εργαζομένων; Ένα μέρος την βλέπει αλλά τους θέλει έτσι όπως είναι – για να τους οδηγεί σαν κοπάδι εκεί όπου θέλει αυτή. Ένα άλλο μέρος της Αριστεράς δεν βλέπει την πραγματική κατάσταση διότι έχει θεοποιήσει το λαό, τον κολακεύει, τον καλοπιάνει, η λογική της είναι μη τα χαλάσουμε με το λαό. Γιατί; Μα ψαρεύει μέλη από το λαό, δεν μπορεί να του πει ότι είναι απομονωμένος, φοβισμένος και αποβλακωμένος (τα προπατζίδικα είναι γεμάτα και μια ανάλυση για τον κρατικό τζόγο δεν θα βρείτε- θα βρείτε όμως διαφημίσεις του ΟΠΑΠ σε εφημερίδες της Αριστεράς!)

Και τι θα γίνει κατά την προσεχή δεκαετία; Οι υποτελείς Παραγωγοί θα πάψουν να είναι απομονωμένοι, φοβισμένοι και αποβλακωμένοι; ΝΑΙ, ακριβώς αυτό θα συμβεί. Πως θα συμβεί; Πως θα πάψουν να είναι απομονωμένοι, φοβισμένοι και αποβλακωμένοι; Θα αναγκαστούν εκ των πραγμάτων να αλλάξουν στάση απέναντι σε ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα, θα το δουν με πολύ διαφορετικό μάτι και αυτή η αλλαγή θα σηματοδοτήσει την έναρξη μια διαδικασίας επανεξέτασης πολλών αντιλήψεων, συμπεριφορών, στάσεων, πρακτικών, αξιών και γνώσεων.

Μια πτυχή της σύχγυσης και της αποβλάκωσης είναι η αντίληψη ότι η οικονομική ανάκαμψη δημιουργεί θέσεις εργασίας. Αυτό το υποστηρίζει ο Κύριος και τα τσιράκια του, κυρίως οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Λένε: θα παράσχουμε κάθε διευκόλυνση στους Κυρίους για να ενθαρρυνθούν να κάνουν επενδύσεις, να προκληθεί ανάκαμψη και ανάπτυξη κι αυτό θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας κι έτσι θα λυθεί το μείζον πρόβλημα της ανεργίας. Τι βλέπουμε όμως; Βλέπουμε ότι η ανάκαμψη δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας αλλά καταργεί, με την ανάκαμψη διογκώνεται η ανεργία! Αυτή είναι η jobless recovery! Ό,τι και να γίνει από δω και πέρα, είτε έχουμε ανάκαμψη είτε έχουμε ύφεση,  είναι βέβαιο ότι θα αυξάνεται καθημερινά ο αριθμός των ανέργων στην Ελλάδα, την Ευρώπη, στiς USA, σε ολόκληρο τον κόσμο. Σε μερικές πόλεις της Βόρειας Ελλάδας η ανεργία έχει φτάσει το 50%! Στην Αμερική, το 16,5% (δηλωμένη – 9,5% – και αδήλωτη).

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Είμαι 52 χρονών και δεν είχα ποτέ μου αυτοκίνητο – κι ούτε πρόκειται να αποκτήσω. Μόνο που το βλέπω μου έρχεται να ξεράσω. Διανύω τις κοντινές αποστάσεις με τα πόδια και το ποδήλατο. Τις μεγαλύτερες, με λεωφορείο και μηχανάκι. Τις μεγάλες, με τρένο. Αντί να οδηγώ, να εργάζομαι δηλαδή – ο οδηγός εργάζεται, χαζεύω, διαβάζω, τρώω, πίνω καφέ, συζητώ, γνωρίζω κόσμο, κοιμάμαι – και τρελίτσες, διάφορες, μπορείς να κάνεις, μέσα σ’  ένα κλειδωμένο δίκλινο κουπέ. . . Μπαίνεις στη Θεσσαλονίκη, κοιμάσαι, ξυπνάς πρωί στην Αθήνα ή στην Αλεξανδρούπολη. Εκτάκτως, χρησιμοποιώ ταξί – τα λατρεύω.

Μεγάλωσα μέσα στα τρένα, όπως και τα παιδιά μου, και τα βιώνω ως μια κομμουνιστική κατάσταση, ως μια κομμουνιστικότητα, ως μια έκφανση του εμμενούς κομμουνισμού, του υπαρκτού κομμουνισμού. Στο τρένο υπάρχουν όλα σχεδόν τα στοιχεία του κομμουνισμού: η συμβίωση, η συνεργασία, η αλληλοβοήθεια, η δημιουργική σύγκρουση, η κοινοχρησία και η κοινοκτησία. Το τρένο είναι μια κοινότητα εν κινήσει – όπως και το πλοίο. Έτσι, όσον αφορά τις χερσαίες μετακινήσεις, το τρένο είναι το μέλλον μας: δεν αρπάζει πολλή γη για να υπάρξει, δεν απαιτούνται πολλές πρώτες ύλες, ενέργεια και εργασία για την υποδομή, ενώ η μετακίνηση πολλών επιβατών απαιτεί πολύ λίγη ενέργεια και εργασία – σε σύγκριση με το έγκλημα που λέγεται αυτοκίνητο.

Continue reading →