φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Μερικές φορές δυσκολεύομαι να επιλέξω τον τίτλο του σημειώματος. Όπως σήμερα. Τελικά, προτίμησα αυτό που διαβάζετε αντί του ‘από την αθλιότητα της συναυλίας στο γλέντι της παρέας‘.
Το Σάββατο που μας έρχεται, 17 Μαρτίου 2012, ο πάμπλουτος Νταλάρας, θα δώσει άλλη μια δωρεάν συναυλία, στην Ηλιούπολη, αν δεν κάνω λάθος. Τονίζω τις λέξεις αθλιότητα και γλέντι, πάμπλουτος και δωρεάν για να στρέψω την προσοχή μου, και τη δική σας, στη σχέση που υπάρχει μεταξύ των μερών που συγκροτούν αυτά τα δύο αντιθετικά δίπολα. (Η λέξη δίπολο δεν έχει σχέση με τους πόλους αλλά με το όργωμα: δίπολο είναι αυτό που έχει οργωθεί δυο φορές αλλά σε αντίθετη φορά). Το βασικό μου όμως μέλημα είναι άλλο: είναι η διατύπωση απαντήσεων στα εξής ερωτήματα: τι θα γίνει εάν δεν πάει κανείς στη συναυλία του προσεχούς Σαββάτου; Είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; Εάν δεν είναι, γιατί θα πάνε αυτοί και αυτές που θα πάνε; Τι θα έπληττε πιο καίρια τον Νταλάρα, το γιαούρτι ή η απουσία; Εάν η εκσφενδόνιση του γιαουρτιού είναι μια πρακτική διαμαρτυρίας, μήπως η διαμαρτυρία συντελεί στην ηρωοποίηση του γαιουρτουμένου καλλιτέχνη, πολιτικού, δημοσιογράφου, κλπ;
Ο Νταλάρας είναι πάμπλουτος διότι είναι ένας ικανότατος ανθρωποβοσκός, ένας ικανότατος δημιουργός ανθρώπινης αγέλης, όπως είναι η συναυλία, η οποία δεν είναι παρά μια μορφή κομμουνισμού της στάνης. Όλες οι συναυλίες, μηδεμιάς εξαιρουμένης – το τονίζω για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. ΟΛΕΣ. Μιας και η διαιώνιση και η ενίσχυση της Κυριαρχίας επιτυγχάνεται και με τη συνεχή και αδιάλειπτη δημιουργία ανθρώπινης αγέλης, ενός συνόλου θεατών που δεν σχετίζονται μεταξύ τους παρά μόνο φαντασιακά, η ικανότητα συγκρότησης ανθρώπινου κοπαδιού είναι μια ικανότητα η οποία αμείβεται πλουσιοπάροχα από τον Κύριο. Ο προσερχόμενος στη συναυλία προσέρχεται ως άτομο, κι αν ανήκει σε παρέα, γρήγορα θα υποβιβαστεί στην άθλια κατάσταση του μοναχικού ατόμου. Ως άτομο, ως μη σχετιζόμενο με κανέναν άλλον, υποπίπτει στην κατάσταση του πρωταρχικού θεατή που δεν είναι άλλος από τον αιχμάλωτο του πολέμου: αυτός ήταν ο πρώτος θεατής. Ο θεατής είναι προϊόν του πολέμου εκείνου κατά τον οποίο υπάρχουν αιχμάλωτοι, οι οποίοι είτε επρόκειτο να θυσιαστούν είτε να γίνουν δούλοι. Ο αιχμάλωτος πολέμου το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να θεάται τον Νικητή, τον Κύριο του. Θα ήταν πολύ μεγάλο λάθος να ταυτίσουμε την διεξαγωγή του πολέμου με την αιχμαλωσία – κατά το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας η έννοια του αιχμαλώτου ήταν άγνωστη. Κατά συνέπεια, ο θεατής μιας συναυλίας υποπίπτει στην κατάσταση του αιχμαλώτου πολέμου, στην περίπτωσή μας του κοινωνικού πολέμου. Νομίζουμε ότι ο θεατής ακούει και βλέπει τον τραγουδιστή, τον ηθοποιό, τον πολιτικό, τον ποδοσφαιριστή, ναι, αλλά, οντολογικά, ακούει και βλέπει κάποιον άλλον: ακούει και βλέπει τον Νικητή, τον Κύριό του, τον Πολεμιστή που τον αιχμαλώτισε. Οι θεατές της συναυλίας είναι κοινωνικοί αιχμάλωτοι, η συναυλία είναι μια μορφή κοινωνικής αιχμαλωσίας.
