There are 328 posts filed in Πανταχού Απουσία (this is page 15 of 33).
Verordnung über den Landsturm:https://www.badarts.gr/2012/02/verordnung-ueber-den-landsturm-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AC-d/
Διάταγμα για την Πανστρατιά: https://www.badarts.gr/2010/05/%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%AC/
Αποστολία: Είμαι πριγκίπισσα
Παύλος: Σκατά είσαι.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Τα εργοστάσια που παράγουν ρομπότ δουλεύουν μέρα νύχτα. Μέρα νύχτα. Γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Πως θα είναι ο κόσμος σε 3 χρόνια, μπορείτε να το φανταστείτε; Θα είναι ένας κόσμος ανεργίας και εξαθλίωσης εν μέσω τεράστιου κοινωνικού πλούτου. Ας το πούμε για άλλη μια φορά: ο παγκόσμιος κοινωνικός πλούτος (θα) παράγεται από ολοένα και λιγότερους παραγωγούς, ολοένα και πιο γρήγορα. Αυτή είναι η συρρίκνωση του καπιταλισμού: ολοένα και λιγότεροι οι παραγωγοί του πλούτου, ολοένα και περισσότεροι οι εκτός παραγωγής άνεργοι και εξαθλιωμένοι. Η συρρίκνωση του καπιταλισμού επιφέρει αναπόφευκτα και τη συρρίκνωση του Κράτους, λόγω της μείωσης των εσόδων (φόρων), κι αυτό σημαίνει περισσότερη ανεργία και το οριστικό και αμετάκλητο τέλος του Κράτους Πρόνοιας.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ο οργανικός και επιτελικός διανοούμενος της παγκόσμιας καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Γνωρίζει πολύ καλά την εξέλιξη του καπιταλισμού για τα επόμενα χρόνια (όχι πενήντα ή τριάντα, αλλά τρία-πέντε!). Βλέπει τη συρρίκνωση του καπιταλισμού, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη και ανάπτυξη, δηλαδή καθολική πλήρης απασχόληση, είναι απολύτως βέβαιο ότι ο αριθμός των ανέργων θα αυξηθεί κατακόρυφα, δεν έχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι θα ξεσπάσουν κοινωνικές αναταραχές και το μόνο που ενδιαφέρεται είναι αυτό: πως θα ενισχύσουμε την καπιταλιστική Κυριαρχία, πως θα καταστείλουμε τιςν εξεγέρσεις, πως θα αποτρέψουμε την κατάλυση της Κυριαρχίας;
Η απάντηση που δίνει είναι η εξής: συρρίκνωση του Κράτους, αρπαγή μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού πλούτου, επιβολή εξαθλίωσης, εκφοβισμός, καταστολή με όλα τα μέσα και με όλους τους τρόπους. Εάν οι υποτελείς Παραγωγοί είναι φοβισμένοι, απομονωμένοι, αποβλακωμένοι και εξαθλιωμένοι πρέπει να γίνουν ακόμα περισσότερο εάν θέλουμε να αποφύγουμε τον κλονισμό των θεμελίων της καπιταλιστικής Κυριαρχίας.
Πως λοιπόν θα τη βγάλουμε καθαρή, πως θα επιβιώσουμε, πως θα ζήσουμε; Η απάντηση μου: η επιβίωσή μας και ο τρόπος ζωής μας (άρα, η ζωή μας) θα εξαρτηθεί από το πως θα οργανωθούμε και από το πως θα πολεμήσουμε.
εργαζόμενοι: κατάληψη (απελευθέρωση), αυτοδιαχείριση, μείωση χρόνου εργασίας (εικοσάωρο)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι ζούμε, ή μάλλον θα ζήσουμε οσονούπω, μια εποχή ταραχών. Η πανθομολογούμενη αυτή διαπίστωση εγείρει πληθώρα ερωτημάτων. Πόσο θα διαρκέσει αυτή η εποχή; Πως θα μετεξελιχθεί η κατανομή της ισχύος (‘ο συσχετισμός των δυνάμεων’) κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής; Θα μάθουμε να πολεμάμε κατά τη διάρκεια της εποχής των ταραχών και των εξεγέρσεων; Θα σκεφτούμε δηλαδή και θα συζητήσουμε επί του ζήτήματος της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου;Θα μετεξελιχθούν οι εξεγέρσεις σε κοινωνική επανάσταση;
Είναι παντελώς αδύνατον να ορίσουμε μια ημερομηνία λήξης, έστω και κατά προσέγγιση – δεν έχει και νόημα άλλωστε. Αυτό για το οποίο είμαστε βέβαιοι είναι ότι όλος ο 21ος αιώνας θα είναι μια ιδιαίτερα ταραγμένη εποχή. Δεν είναι κάτι που το θέλει και το επιδιώκει ο Κύριος, είναι κάτι που δεν μπορεί να το αποφύγει. Και δεν μπορεί να το αποφύγει λόγω της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και του Κράτους. Έχοντας βαθύτατη επίγνωση αυτής της εξέλιξης ο Κύριος προετοιμάζεται πυρετωδώς. Η προετοιμασία αυτή αφορά το ακόνισμα, το λάδωμα των μέσων διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου όπως αυτός τον διεξάγει: αρπαγή ολοένα και περισσότερου κοινωνικού πλούτου, όπλα, εκφοβισμός, απάτη και χρήμα. Ο σκοπός του είναι να καταστήσει τους Υποτελείς παντελώς ανίκανους να πολεμήσουν: να είναι φοβισμένοι, απομονωμένοι και αποβλακωμένοι.
Μια πτυχή της μεταβατικότητας της εποχής μας είναι η εγκατάλειψη των μέσων πάλης του παρελθόντος, της ιστορικής Αριστεράς (και όχι μόνο) και η διαμόρφωση νέων. Οι υποτελείς Παραγωγοί θέλουν να πολεμήσουν αλλά δεν γνωρίζουν πως. Έχουν αποκηρύξει την ένοπλη επαναστατική βία – νομίζω πως είναι σαφές. Κι αυτό είναι σοφία και διορατικότητα πολή μεγάλης σημασίας. Όπλα στα χέρια τους δεν θα ξαναπιάσουν. Αυτό για μένα είναι προϋπόθεση νίκης, αναγκαία συνθήκη όχι όμως και επαρκής. Εάν στα όπλα του Κυρίου προβάλλεις τα δικά σου όπλα, τότε πολεμάς όπως ο Κύριος – και όποιος πολεμάει όπως ο Κύριος έχει ηττηθεί πριν καν αρχίσει ο πόλεμος.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σήμερα θα υποστηρίξουμε την άποψη ότι η συνειδητή και συλλογική παθητικότητα είναι ένα πολύ ισχυρό όπλο που διαθέτουμε κατά την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου, του πολέμου μεταξύ των Υποτελών Παραγωγών και του Κυρίου. Αν και η Κυριαρχία, η σχέση μεταξύ αυτού που διατάζει και απαγορεύει κι αυτού που υπακούει και εκτελεί δεν περιορίζεται μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος και των Υποτελών Παραγωγών αλλά αφορά κάθε κοινωνική σχέση, εμείς σήμερα θα εστιάσουμε την προσοχή μας στην κοινωνική, ταξική Κυριαρχία – πολλά όμως από αυτά που θα υποστηρίξουμε ισχύουν για κάθε μορφή Κυριαρχίας.
Η Κυριαρχία παράγει εγγενώς και εμμενώς παθητικότητα, δεν γίνεται να μην παράγει παθητικότητα.Και όταν απαγορεύει και όταν διατάζει. Όταν απαγορεύει, όταν παράγει υποταγή, μας ορίζει τι να μην κάνουμε – άρα, παράγει παθητικότητα. Η υποταγή, η υπακοή, η πειθαρχία είναι παθητικότητα. Όταν διατάζει, μας λέει τι να κάνουμε. Όταν υπακούουμε και εκτελούμε την διαταγή, υποτασσόμαστε – η διαταγή, όταν εκτελεστεί, παράγει υποταγή, άρα, παράγει παθητικότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε γλωσσικό και γραμματικό επίπεδο η Προστακτική είναι ξαδερφάκι της Υποτακτικής: Ο Κύριος διατάζει τον εργάτη να δουλέψει – αυτό το ‘να δουλέψει’ είναι Υποτακτική, Ή, ο Κύριος λέει στον εργάτη: δούλευε! Αυτό το δούλευε είναι Προστακτική. Η δε διάκριση Ενεργητικής και Παθητικής Φωνής δεν είναι και τόσο σημαντική όσο νομίζουμε! Ο εργάτης παρήγαγε καρέκλες – οι καρέκλες παράχθηκαν από τον εργάτη.
Θα πρέπει λοιπόν να διακρίνουμε μεταξύ της απαγορευτικής παθητικότητας και της προστακτικής παθητικότητας. Αποκαλώ την πρώτη, την υπακοή στην απαγόρευση, παθητική παθητικότητα και τη δεύτερη, την εκτέλεσηγ της διαταγής, ενεργητική παθητικότητα. Στη διαταγή, στην προσταγή, συνυπάρχει η παθητικότητα (της υποταγής, της υπακοής) και η ενεργητικότητα (της εκτέλεσης της διαταγής) – κια υτός είναι ο λόγος που μας ενδιαφέρει πιο πολύ η διαταγή από την απαγόρευση. Η διαταγή είναι απόπειρα κινητοποίησης του Υποτελούς κι αν υπάρξει υποταγή, έχουμε την πραγμάτωση της κινητοποίησης: ο Υποτελής εργάζεται, πολεμά, ψηφίζει, καταναλώνει, διαμαρτύρεται, πορεύεται, αγανακτεί, ικετεύει, θρηνεί, κλπ. Η υπακοή στην διαταγή, η εκτέλεση της διαταγής είναι ένα σχήμα οξύμωρον, μια εγγενής αντίφαση, ένα μυστήριο – παύει όμως να είναι τέτοιο εάν σκεφτούμε ότι εάν δεν εκτελεστεί η διαταγή η σχέση Κυριαρχίας καταλύεται. Εάν εκτελεστεί, η Κυριαρχία αναπαράγεται. Ο Υποτελής εκτελεί τη διαταγή και έτσι παίρνει ένα μέρος του κοινωνικού πλούτου που παράγει, όσο μικρό κι αν είναι αυτό. Ο Κύριος δεν προσδοκά μόνο την παθητική εκτέλεση της διαταγής αλλά την ενεργητική εκτέλεση της διαταγής. Εάν εκτελούσαμε παθητικά τις διαταγές, τώρα δεν θα υπήρχε ούτε καπιταλισμός ούτε Κυριαρχία. Γιατί όμως εκτελούμε ενεργητικά, με πρωτοβουλία, (όχι όμως με όρεξη και κέφι!) τη διαταγή; (Γιατί υπάρχει αυτή η αντίθεση μεταξύ λογικής και αισθήματος;) Επειδή είμαστε γλείφτες ή ρουφιάνοι ή εργασιομανείς ή δουλοπρεπείς ή χεσμένοι από το φόβο;
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο Κύριος μας βάζει το εξής δίλημμα: ή θα υποταχτείτε, θα υπακούσετε και θα σας τα πάρουμε σχεδόν όλα ή δεν θα υποταχτείτε, θα εξεγερθείτε, θα επαναστατήσετε και θα σας τα πάρουμε όλα. Οφείλετε να επιλέξετε μεταξύ ένδειας, φτώχειας, λιτότητας, εξαθλίωσης και θανάτου.
Το δίλημμα διατυπώνεται καθαρά και ξάστερα. Ο Προβόπουλος και ο Παπαδήμος είναι σαφέστατοι: έάν δεν δεχτείτε να χάσετε πολλά, θα τα χάσετε όλα. Θα γυρίσουμε στη δεκαετία του ’50 και του ’60. Εάν φύγουμε από το εβρό, μέχρι να τυπωθεί το νέο νόμισμα, δυο τρεις μήνες, μπορεί και περισσότερο, θα υπάρξει αντιπραγματισμός, δεν θα υπάρχει χρήμα, θα ανταλάσσουμε ανταλλακτικά με φασολάκια, μαθήματα με τυρί, ηλεκτρικό με πίπες. Τι δράμα! Πίσω από αυτούς στοιχίζονται όλα τα τσιράκια, όλοι οι λακέδες, όλοι οι ρουφιάνοι του Κυρίου, και πολιτικοί, δεξιοί κι αριστεροί, και δημοσιογράφοι, και όλοι οι φαιδροί διανοούμενοι, φονιάδες της ελεύθερης σκέψης, φιλόσοφοι μ’ αρχίδια σαν τον Ράμφο και τον Γιανναρά, ας πούμε.
Να ποιος είναι ο κίνδυνος, να ποια είναι η απειλή: η έλλειψη χρήματος ισοδυναμεί με θάνατο. Με θάνατο; Τίνος τον θάνατο; Των υποτελών Παραγωγών ή του Κυρίου; Ο Κύριος μας λέει ότι ισοδυναμεί με τον θάνατό μας. Μήπως όμως θέλει να μας πει κάτι άλλο αλλά φοβάται να το πει; Μήπως εννοεί τον δικό Του θάνατο; Μήπως εννοεί δηλαδή τον θάνατο της καπιταλιστικής Κυριαρχίας; Μήπως η επισήμανση του κινδύνου και της διατύπωσης της απειλής της ανυπαρξίας του χρήματος δεν είναι παρά μια καλυμμένη διατύπωση ενός φόβου, ενός εφιάλτη του Κυρίου; Για ποιον εφιάλτη πρόκειται; Πρόκειται για τον εφιάλτη του κομμουνισμού. Ο Κύριος θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μην μπορέσουμε να ζήσουμε χωρίς χρήμα: θα κλείσει τους χώρους παραγωγής, θα φυλάει με αστυνομία και στρατό τις αποθήκες του κοινωνικού πλούτου, θα ελέγξει τη μεταφορά του πλούτου. Οπότε, το επίδικο αντικείμενο του κοινωνικού πολέμου (‘της ταξικής πάλης’, του ‘επαναστατικού αγώνα’) αλλάζει περιεχόμενο: εμείς θα επιχειρήσουμε να ζήσουμε χωρίς χρήμα, ο Κύριος θα επιχειρησει να καταστρέψει μια τέτοια ικανότητα και δυνατότητα.
Εγώ, εσείς, φίλες και φίλοι, θα δώσετε φασολάκια, εάν είστε αγρότης, και θα πάρετε φάρμακα από τον εργάτη της φαρμακοβιομηχανίας. Θα κάνετε μαθήματα στα παιδιά του μηχανικού που θα σας φτιάξει το αυτοκίνητο αλλά ο Προβόπουλος και ο Παπαδήμος και ο Ράμφος και ο Γιανναράς τι μπορούν να δώσουν; Αυτό είναι το πρόβλημα του Κυρίου! Προστασία; Σωτηρία; Δεν τις χρειαζόμαστε. Το μόνο που μπορούν να δώσουν είναι ο κώλος τους. Ποιος όμως τους γαμάει; (Κάποιοι θα βρεθούν. . .). Ή να σηκωθούν να φύγουν, να τη κοπανήσουν. Ή να μείνουν και να γίνουν αποδέκτες ελεημοσύνης – έτσι κι αλλιώς ζητιάνοι είναι και ζητιάνοι θα παραμείνουν.
Ο τρόμος του Κυρίου είναι ο εξής: τι θα γίνει εάν ζήσουμε τρεις μήνες, έξι μήνες χωρίς χρήμα; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις αυτής της συλλογικής εμπειρίας, αυτού του ακούσιου, αναγκαστικού κοινωνικού πειραματισμού; Ο Κύριος μας διαβεβαιώνει ότι αυτό το χρονικό διάστημα θα αντιμετωπίσουμε το φάσμα του λιμού και του θανάτου. Διότι ο μόνος τρόπος να φας είναι να αγοράσεις φαγητό, ο μόνος τρόπος να έχεις ηλεκτρικό είναι να πληρώσεις το ηλεκτρικό, ο μόνος τρόπος να μετακινηθείς με το λεωφορείο είναι να πληρώσεις εισιτήριο. Δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μπορείς να φας, να έχεις ηλεκτρικό, να μετακινείσαι χωρίς χρήμα. Και εγείρονται τα ερώτηματα: όλος αυτός ο πλούτος που βρίσκεται στις αποθήκες τι θα γίνει; Όλα αυτά τα μηχανήματα, τα εργαλεία θα μείνουν αχρησιμοποίητα;
Και το βασικό ερώτημα: θα μπορέσουμε να ζήσουμε χωρίς χρήμα, εάν δεχτούμε ότι όντως υπάρχει το ενδεχόμενο να μην υπάρχει χρήμα για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα; Πως θα ζούμε χωρίς χρήμα;
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Θα πω για τον καημό μου, για έναν καημό που δεν είναι παράπονο, δεν είναι γκρίνια, δεν είναι διαμαρτυρία, δεν είναι θρηνωδία, δεν μπορεί να είναι τώρα πια, για μένα είναι πολύ αργά, δεν μου επιτρέπεται ούτε να ενθουσιάζομαι ούτε να απογοητεύομαι, ούτε να είμαι αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος, το μόνο που μου επιτρέπεται, καριόλη Κύριε, είναι να μην φοβάμαι, να σε κοιτάζω στα μάτια και να μην μπορείς να αναπνεύσεις, να καίγονται τα πνευμόνια σου, η ματιά μου, η ματιά μας, τα βλέμματά μας θα πέσουν σαν τα μαχαίρια της γκιλοτίνας, νεκροζώντανε Κύριε, και θα αποκεφαλίσουν τον μιασματικό θάνατο της ύπαρξής σου, της αναπνοής σου – θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε, καριόλια
θα πω για έναν καημό που είναι πόθος, για έναν καημό που είναι λαχτάρα, που είναι φωτιά που ζεσταίνει, δεν καίει, ζεσταίνει τα κύτταρα, καριόλη Κύριε, η φωτιά των κυττάρων μας θα σε κάψει, καριόλη Κύριε, η φωτιά των κυττάρων μας, αυτή η απειροελάχιστη φωτιά των δισεκατομμυρίων κυττάρων των δισεκατομμυρίων κορμιών – θέλουμε να ζήσουμε και δεν μας αφήνετε, καριόλια
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η αρχική σημασία της λέξης ‘αγάπη‘ ήταν ‘πολλή τροφή, πολλά τρόφιμα‘, ενώ η λέξη ‘μίσος‘ προέρχεται από μια ρίζα (μόρφημα) που σημαίνει ‘λίγο, λιγόστεμα, μείωση’ – και μάλλον για τη μείωση της τροφής θα πρόκειται. Επιπλέον, από ρίζες που σημαίνουν ‘μείωση, λιγόστεμα’ προέρχονται και οι λέξεις ΄φθόνος‘ (φθίνω, φθίσις) και λοιμός (ασθένεια, επιδημία) και λιμός (πείνα [ ο-λί-γος]). Με αυτές τις λέξεις θα ασχοληθούμε διεξοδικά στο μέλλον και θα δούμε ότι καταγράφουν μια φάση του ποιμενικού τρόπου παραγωγής, κατά την οποία, όταν υπήρχε πολλή τροφή, υπήρχε αγάπη, όταν υπήρχε ένδεια, υπήρχε φθόνος, μίσος, λοιμός και λιμός.
Σήμερα, υπάρχουν πολλά τρόφιμα αλλά αγάπη δεν υπάρχει – τώρα άλλοι πεθαίνουν από πείνα κι άλλοι από το πολύ φαΐ. Ο Κύριος, ο ένοπλος ζητιάνος, χρησιμοποιεί τα τρόφιμα ως όπλο για να επιβάλει, αναπαράγει και ενισχύει την Κυριαρχία του – άλλοτε για να υποτάξει κι άλλοτε για να εξοντώσει. Κι αυτό πρόκειται να κάνει και στο μέλλον, το κάνει ήδη. Μετά τον έλεγχο των φαρμάκων, επιχειρεί την ολοκλήρωση του ελέγχου των τροφίμων. Και έλεγχος σημαίνει κατ’ αρχήν κατοχή της παραγωγής.
Η αντίφαση αυτή, το να πεθαίνουν οι άνθρωποι εν μέσω βουνών και ποταμών τροφής, είναι μια μόνο μία πτυχή από τις δεκάδες, εκατοντάδες που συγκροτούν τη βασική αντίφαση της εποχής μας: θα μπορούσαμε όλοι και όλες να έχουμε εξασφαλίσει τη τροφή, όπως και να καλύψουμε όλες τις βασικές μας ανάγκες (στέγη, ενέργεια, μετακίνηση, γνώση, υγεία) – κι όμως είμαστε άστεγοι, πληρώνουμε υπέρογκα ενοίκια, υποσιτιζόμαστε, τρώμε σκουπίδια, μετακινούμαστε σαν τα πρόβατα, καταναλώνουμε πολλά και ακριβά φάρμακα, κλπ. Οι βασικές ανάγκες δεν είναι απεριόριστες και άπειρες – είναι μετρημένα κουκιά. Από κει και πέρα, ας αρχίσει για τον καθένα και την καθεμιά το άπειρο . . .
Η τροφή και υγεία είναι δυο κομβικής σημασίας προβλήματα και είναι κομβικής διότι η επίλυση όλων των άλλων προϋποθέτει την επίλυση αυτών των δύο. Το ζήτημα τίθεται ως εξής: πως μπορούμε να πάρουμε από τα χέρια του Κυρίου τον έλεγχο των τροφίμων και των φαρμάκων;
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Έλεγα χτες, φίλες και φίλοι, ότι οι δημοσιογράφοι είναι καταδικασμένοι να περάσουν στην ανεργία και όσοι εξακολουθήσουν να εργάζονται, ολοένα και λιγότεροι, θα εργάζονται με λιγότερο μισθό. Με τις απεργίες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Έθεσα το ερώτημα εάν μπορούν να αντιδράσουν με άλλο τρόπο και υποστήριξα ότι για απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να δούμε τα πράγματα με μια διαφορετική ματιά.
Οι δημοσιογράφοι είναι εργαζόμενοι σε ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους, είτε είναι κρατικοί/δημόσιοι υπάλληλοι είτε ιδιωτικοί. Ο ρόλος των ιδεολογικών μηχανισμών του Κράτους είναι η εμπέδωση της αστικής ιδεολογίας στους υποτελείς υπηκόους. Υπάρχει ένας μικρός αριθμός δημοσιογράφων που έχουν πλήρη συνείδηση του ρόλου τους και κάνουν ό, τι μπορούν για να ξεφύγουν από αυτόν τον ρόλο αλλά η συνείδηση αυτή μου θυμίζει τα λόγια του Λένιν για τα μαθήματα ηθικής σε μπουρδέλο. Το Κράτος αφήνει κάποια περιθώρια άλλης γνώμης αλλά τα εξαλείφει μόλις οι συνθήκες αλλάξουν. Θα θυμάστε την τύχη της τετραμελούς ομάδας του Ιού της Ελευθεροτυπίας. Τον Ιό τον φίμωσαν, αν και οι συντάκτες του συνέχισαν να εργάζονται στην εφημερίδα. Η στάση αυτή είναι ενδεικτική της αυτοκτονικής πολιτικής των ιδιοκτητών και διευθυντών και συμβούλων έκδοσης των εφημερίδων: προκειμένου να περικόψουμε το κόστος, ρίχνουμε την ποιότητα της εφημερίδας, αλλοιώνουμε τον χαρακτήρα της. Από τη φύση της, μια προοδευτική εφημερίδα είναι μια αντιφατική κατάσταση: ιδεολογικός μηχανισμός του Κράτους από τη μια, αποκάλυψη των πράξεων του Κράτους και του Κυρίου από την άλλη. Δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει. Όπως συμβαίνει σε κάθε αντίφαση, κάποια πλευρά είναι ισχυρότερη: εάν δεν σε ταΐσει, δεν θα μπορέσεις να τον δαγκώσεις. Και αρχίζεις και τον γλείφεις. Μέσα στα πλαίσια αυτής της αντίφασης, βρέθηκε χώρος να υπάρξει ένας μικρός αριθμός δημοσιογράφων που δεν κωλώνει. Εάν εξαιρέσουμε όμως αυτόν τον μικρό αριθμό, όλοι οι άλλοι έχουν συνδέσει την τύχη τους με τη τύχη της εφημερίδας και, άρα, με την τύχη του καπιταλισμού. Θέλω να πω ότι είναι από τη φύση τους συντηρητικοί, είναι μέρος του κόσμου που φεύγει, είναι μέρος της Κυριαρχίας, στρατεύονται πίσω από τον Κύριο με σκοπό να επιβάλουν την αποβλάκωση και την αποχαύνωση και να αποκρύψουν οργανωμένα και συνειδητά τις δυνατότητες της εποχής μας. Αυτό είναι το κομβικό σημείο του ζητήματος όπως θα δούμε παρακάτω.
