φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

‘σύντροφοι, ακούω το ποδοβολητό των εχθρών μας και διακρίνω κιόλας μερικούς που έρχονται πολυπληθείς καταπάνω μας. Ας συναθροιστούμε εδώ κι ας προχωρήσουμε με τάξη. Έτσι, θα μπορέσουμε να τους δεχτούμε προς χαμό τους και  προς τιμή μας’ (Ραμπελέ, Γαργαντούας, κεφ. 43)

θα έρθει μια μέρα, δεν θα αργήσει, μέχρι το 2015 το αργότερο, που ο κόσμος της εργασίας και  οι πέριξ αυτού (συνταξιούχοι, παιδιά, νέοι, ασθενείς, άνεργοι, έγκυες, μάνες, ερωτευμένοι, ποιητές  και άλλοι)  θα προφέρει τη φράση  εικοσάωρο και μισθός για όλους και ο τόπος θα σείεται, οι ουρανοί θα αγάλλονται, τα αρώματα θα μας καταπλήσσουν, οι ήχοι θα σχηματίζουν εικόνες, τα χάδια θα επιταχύνουν την παραγωγή νοήματος, οι υπαινιγμοί θα φέρνουν στο προσκήνιο την εγγύτητα και την βραδύτητα, οι χειρονομίες θα αφηγούνται ιστορίες, είμαστε μόνο στην αρχή, νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε,  κανένας διάλογος, άσκηση ισότητας και ελευθερίας, ένας νέος κόσμος δημιουργείται, ένας κόσμος που δεν χαρίζεται και δεν διεκδικείται αλλά επιβεβαιώνεται και ασκείται, σε κάθε μας λέξη, σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε μας σκέψη και επιθυμία, ένας κόσμος χωρίς προνόμια παράγει τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που δεν καταστέλλονται, που δεν αφομοιώνονται, ένα σύμπαν δημιουργείται, ένα σύμπαν που θα εξαρθρώνει το εμπόρευμα και το  χρήμα, τον κτητικό ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, τη μισθωτή δουλεία, αυτό το σύμπαν θα είναι το επαναστατικό υποκείμενο, είμαστε μόνο στην αρχή, είμαστε μόνο στην αρχή, ο Κύριος καπιταλιστής πετάγεται στον ύπνο του και ουρλιάζει, stasis is death, stasis is death, βλέπει την επανάσταση, τη διαρκή στάση πληρωμών, αγοράς, εργασίας, υποχρεωτικής εκπαίδευσης, υποχρεωτικής στράτευσης, υπακοής, πειθαρχίας, ανταγωνισμού, βλέπει την επανάσταση να γυρίζει την πλάτη της στην εξέγερση, βλέπει τον κόσμο να σταματά, να σταματά για να ξαποστάσει και να ξεκινήσει τη δημιουργία, σταματά να καταστρέψει και να αποδιαρθρώσει, να αναστατώσει, να εξαρθρώσει, να ανακατατάξει, να προσβάλει ιδέες, αντιλήψεις, γνώσεις, πρακτικές, αξίες, συμπεριφορές,

να φέρει στο προσκήνιο το μέγα ζήτημα

του συνδυασμού της προσωπικής ελευθερίας και της ατομικής ισότητας με τη ζωοποιό ομαδικότητα, την ζωογόνα συλλογικότητα,

να φέρει στο προσκήνιο το μέγα ζήτημα

της πολιτικής ως σημείο εκκίνησης, ως πεδίο άσκησης και επιβεβαίωσης της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της χαριστικότητας, της δημιουργικής σύγκρουσης, ως έμπρακτη πρόταση και όχι  ως πολιτικάντικη υπόσχεση, ως διάχυτη καθημερινότητα και όχι ως ελιτίστικη πρωτοπορία, ως γείωση και πραγμάτωση και όχι ως ουτοπία, ως παρόν και όχι ως μεσσιανική προσδοκία, ως ελεύθερη  επιλογή και όχι ως τυφλή αναγκαιότητα,

να αναστατώσουμε και να αναστατωθούμε

ήρθε η ώρα να στρέψουμε την προσοχή μας  – και τα πυρά μας – στο εμπόρευμα και το χρήμα – εδώ είναι που είμαστε παντελώς ακαταμάχητοι! Εδώ είναι που θα ζήσουμε την Αποκάλυψη του Κυρίου καπιταλιστή: είναι ένοπλος ζητιάνος!

νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε!

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Εμείς τι ρόλο παίζουμε; ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τι ρόλο παίζουμε;  ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Μη βιάζεσαι, με την ησυχία σου ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τι ρόλο παίζουμε; Το ρόλο του ικέτη. ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Έχουμε ξεπέσει ως εκεί; (Σ. Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό, πρ. Α΄)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σήμερα, οι (δηλωμένοι)  άνεργοι είναι 700.000.   Στο τέλος του 2013, θα είναι άλλοι τόσοι, κοντά στο 1,5 εκ. Είμαστε βέβαιοι ότι θα είναι τόσοι και γιατί;

Είμαστε βέβαιοι: πρώτον, θα κλείσουν πολλές μεγάλες και μεσαίες επιχειρήσεις που δεν θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν τις ξένες, τα  προϊόντα των οποίων θα καταναλώνουμε  από δω και πέρα. Δεύτερον, 220.000 μικρές παραγωγικές και εμπορικές επιχειρήσεις θα κλείσουν τα επόμενα δυο χρόνια. Βλέπετε τι γίνεται γύρω μας: εκατοντάδες μαγαζιά έκλεισαν και πολύ περισσότερα θα κλείσουν στο εγγύς μέλλον. Τρίτον, μέχρι το 2014, θα έχουμε 200.000 λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους.  Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν δεν γίνουν απολύσεις, είναι βέβαιο ότι δεν θα γίνονται προσλήψεις, ή, εάν γίνουν, θα είναι ελάχιστες.

Το πρόβλημα της ανεργίας είναι ένα πρόβλημα που οι ίδιοι οι άνεργοι δεν μπορούν να λύσουν μόνοι τους κατά κανένα τρόπο: μιας και είναι εκτός παραγωγής, είναι άοπλοι. Δεν μπορούν να απεργήσουν, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διαδηλώσουν αλλά δεν το κάνουν, και πολύ καλά κάνουν,  διότι αντιλαμβάνονται ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Το πρόβλημα της  ανεργίας μπορούν να το λύσουν μόνο όσοι εργάζονται, αλλά αυτοί έχουν ήδη τα δικά τους προβλήματα, για των ανέργων θα ασχοληθούν;  Φοβούνται μην  χάσουν τη δουλειά τους, φοβούνται μην απολυθούν εάν απεργήσουν, φόβος και ανασφάλεια παντού.

Το πρόβλημα της ανεργίας όμως είναι άρρητκα συνδεδεμένο με αυτό της εργασίας, της πολύωρης, εξαντλητικής και πενιχρά αμειβόμενης εργασίας. Ζούμε το τέλος της πολύωρης καθολικής απασχόλησης: η ανάπτυξη δεν δημιουργεί αλλά καταργεί θέσεις εργασίας, αυτή είναι η jobless recovery, ανάπτυξη χωρίς θέσεις εργασίας.  Έτσι, ο μόνος τρόπος να επιλυθεί το πρόβλημα της ανεργίας  είναι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, αλλά αυτή είναι και η λύση στο πρόβλημα της εξαντλητικής εργασίας: λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους.

Τι κάνουμε όμως μέχρι να γίνει αυτό; Τι κάνουμε μέχρι να χορηγηθεί σε όλους και σε όλους τους ανέργους ένα επίδομα 600 εβρών χωρίς προϋποθέσεις και επ’ αόριστον;  Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συναντηθούμε και να συντονίσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας και μεταξύ ανέργων και κοινωνίας, των ήδη εργαζομένων  δηλαδή.

Σε κάθε πόλη να ανοίξουμε στέκια συνάντησης και αλληλοβοήθειας. Τα στέκια αυτά θα είναι χώροι όπου θα μπορούμε να συναντηθούμε ελεύθερα, να ανταλλάξουμε ιδέες, να εκφράσουμε τις απόψεις μας, τα προβλήματά μας. Θα είναι όμως και χώροι όπου θα μπορέσουμε να πιούμε και να φάμε κάτι πολύ φτηνά, να προμηθευτούμε τρόφιμα, ρουχισμό, βιβλία, οικιακά σκεύη και άλλα βασικά είδη ανάγκης. Πολλά από αυτά τα είδη υπάρχουν στα σπίτια μας, μπορούμε να τα χαρίσουμε, να πάρουμε κάτι εάν χρειαζόμαστε, αλλά ο βασικός μας προμηθευτής πρέπει να είναι η ίδια η κοινωνία, οι εργαζόμενοι που μπορούν να βοηθήσουν με μια ελάχιστη προσφορά σε χρήματα, τρόφιμα, ρουχισμό κλπ.

Τα στέκια ανέργων μπορούν να γίνουν οι πρώτοι πυρήνες   αυτοοργάνωσης της κοινωνικής ζωής, μιας αυτοργάνωσης που θα βασίζεται στη συμβίωση και τη συνεργασία, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, την άσκηση της ελευθερίας και της ισότητας, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας.

600 εβρά επίδομα σε κάθε άνεργο, χωρίς προϋποθέσεις και απ’ αόριστον

εικοσάωρο και μισθός για όλους

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Η νεκροζώντανη Αριστερά ασχολείται με όλα εκτός από αυτό που θα έπρεπε να ασχοληθεί: με την οργάνωση της επίθεσης κατά του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, με σκοπό να επιλυθούν τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι υποτελείς Παραγωγοί. Η επίλυση αυτή, μερική ή ολική, θα ανέτρεπε τον σε βάρος μας συσχετισμό ισχύος, με αποτέλεσμα να διεξαγάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο από ισχυρότερες θέσεις. Όλοι και όλες γνωρίζουμε ποια είναι αυτά τα προβλήματα: η εξαντλητική και καθόλου καλά αμειβόμενη εργασία, η ανεργία, η ακρίβεια, η φτώχεια, η υποχρεωτική εκπαίδευση, το ενοίκιο, ο φόβος, η αποβλάκωση, η απομόνωση, η κατάθλιψη.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΜΛΕΤ: Όχι, μη λες πως σε κολακεύω! Γιατί εγώ / τι έχω από σε   να  περιμένω, που όλη κι όλη / περιουσία σου έχεις την καλή σου γνώμη, / που αυτή σε τρέφει και σε ντύνει; έναν φτωχόν /  πως να τον κολακέψεις;(πρ. 3, σκ. 2)

φίλες και φίλοι, με ρωτούν συχνά  για το ζήτημα του μισθού και νιώθω την υποχρέωση να επανέλθω για άλλη μια φορά και να διευκρινίσω τη θέση μου, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εικοσάωρη βδομαδιάτικη εργασία. Αυτό που με ρωτούν, καλο- ή κακοπροαίρετα,  είναι να καθορίσω το ποσό του μισθού. Δεν θα το κάνω τώρα και δεν θα το κάνω ποτέ. Το μόνο που θα κάνω είναι να προτείνω ένα ποσό που εγώ θα ήθελα να μου παρέχει η κοινωνία, δηλαδή οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, ένας εκ των οποίων είμαι και εγώ, όπως είσαστε και εσείς, αφού διευκρινίσω, σύντομα και απλά, ορισμένα ζητήματα.

Όταν λέω μισθός, ο νους σας πάει στα χρήματα. Και ο δικός μου εκεί πάει. Αλλά ο δικός μου, δεν ξέρω ο δικός σας, δεν πάει μόνο εκεί. Όταν λέω μισθός εννοώ και ένα μέρος του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου με το οποίο ικανοποιώ κάποιες βασικές ανάγκες, οι οποίες είναι γνωστές τοις και ταις πασι: στέγη, φαγητό, ένδυση-υπόδηση, περίθαλψη, εκπαίδευση, μετακίνηση. Αυτές είναι οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη τώρα πιά με την διεθνοποίηση του καπιταλισμού. Ο πλούτος που παράγεται σήμερα φτάνει και περισσεύει να καλύψουμε όλοι και όλες αυτές τις ανάγκες. Αντ’ αυτού, παντού θα δούμε πεινασμένους, διψασμένους, άστεγους, άνεργους, εξαντλημένους, ασθενείς, καταθλιπτικούς, μοναχικούς,  φοβισμένους, αποβλακωμένους, ανήσυχους, αγχωμένους, ανασφαλείς. Αυτή η αντίφαση, που οξύνεται μέρα με τη μέρα, φέρνει νομοτελειακά  εξεγέρσεις και επαναστάσεις, φέρνει δηλαδή την υπέρβαση της αντίφασης: όλοι και όλες παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, όλοι και όλες θα τον απολαύουμε.

Κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων οι εξεγερμένοι συμπυκνώνουν, συνοψίζουν την βασική τους επιθυμία σε ένα σύνθημα, απλό και περιεκτικό. Κατά τη γνώμη μου, το σύνθημα αυτό πρέπει να είναι εικοσάωρο και μισθός για όλους. Είναι πρόταση, δεν είναι διαταγή. Είναι δική μου επιθυμία, και της γυναίκας μου, και των παιδιών μου, και των φίλων μου, και των φίλων των φίλων μου. Ίσως, δεν γνωρίζω, να είναι και δική σας επιθυμία. Εάν δεν είναι, δεν φέρω τη παραμικρή ευθύνη.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

διάβασα χτες, στο  μπλογκ Αριστερό Βήμα, μια συζήτηση μεταξύ της Λορι Πένι και του Αλεξ Καλλίνικο που έγινε μέσω τεσσάρων άρθρων στον Guardian (2), στο New Statement και στον Socialist Worker. Το θέμα ήταν η αποχώρηση (ή μη)  της ιστορικής Αριστεράς  από το πολιτικό προσκήνιο,  ένα θέμα που μας προβληματίζει έντονα διότι είμαστε πεπεισμένοι ότι η λύση των παγκόσμιων, τοπικών και, άρα, προσωπικών προβλημάτων θα εξαρτηθεί από την έκβαση του κοινωνικού πολέμου μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Μπορούμε να λύσουμε πολλά προβλήματα εκτός της πολιτικής, είμαι βέβαιος, αλλά τα κρισιμότερα μόνο με την πολιτική μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε.

Θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε την προβληματική περί του μέλλοντος της ιστορικής Αριστεράς και της πέραν αυτής Αριστεράς, και περί των σχέσεων τους,  εστιάζοντας την προσοχή μας σε ορισμένα κομβικής σημασίας ερωτήματα. Τα διατυπώνω απλά και με σαφήνεια και στη συνέχεια θα επιχειρηματολογήσω υπέρ των απόψεων που υποστηρίζω. Πρώτο: είναι εφικτή, και πως, η ενότητα της Αριστεράς, ιστορικής και της πέραν αυτής; Δεύτερο: εάν η απάντηση στο πρώτο είναι θετική, πως θα είναι οργανωμένη αυτή η Αριστερά; Και, τρίτο, πως θα την ονομάσουμε;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

‘Ηταν να πάω στο κήπο, αλλά το μετάνιωσα, κάνει κρύο. Μέχρι να επιστρέψει από το παιδικό δεσμωτήριο,  το νηπιαγωγείο,  η Αποστολία Χιονοστιβάδα Πεταλούδα θα ήθελα να ευχαριστήσω τους φίλους και τις φίλες, γνωστούς και αγνώστους, τα στέκια, τα μπλογκς,  τις εφημερίδες, τα περιοδικά, τις ομάδες  και τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που μου στέλνουν email και με ενημερώνουν για τις δραστηριότητες τους, τις εκδόσεις τους, τις απόψεις τους.

Προχτές μου έστειλε ένα ιμέιλ η εφημερίδα Εργατική Αριστερά, της ΔΕΑ, της Διεθνούς (ή Διεθνιστικής; – δεν τα πάω καλά με τα αρκτικόλεξα ) Εργατικής Αριστεράς, κυκλοφόρησε το νέο φύλλο, όπου μεταξύ των άλλων διαβάζω ότι υπάρχει  και ένα άρθρο με τον τίτλο Δεν πληρώνουμε μέχρι να πάρουν πίσω τις αυξήσεις στα εισιτήρια. Χάρηκα. Αλλά και προβληματίστηκα. Θα σας πω γιατί.

Continue reading →