φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Η αύξηση, η μεγέθυνση, η επέκταση της ισχύος (της ικανότητας, της δυνατότητας  επιβολής της θέλησης) είναι το κομβικό, το εντονότερο χαρακτηριστικό της Κυριαρχίας, της κοινωνικής σχέσης  μεταξύ δύο προσώπων, δύο ομάδων, προσώπου και ομάδας, κοκ. (ή  μεταξύ προσώπου/ομάδας κοκ και φύσης αλλά εδώ θα περιοριστούμε στην Κυριαρχία μεταξύ ανθρώπων)·  η Κυριαρχία πολώνεται ανάμεσα σε δύο φορείς της σχέσης, επιβάλλεται, εγκαθιδρύεται από από ένα πρόσωπο ή ομάδα ή κοινότητα ή φυλή, κοκ, στον οποίο πόλο δίνουμε το όνομα Κύριος, πάνω σε έναν  άλλο αντίστοιχο και το οποίο ονομάζουμε Υποτελής ή Υποτελείς.

        Η αύξηση γίνεται με δύο τρόπους: θετικά, με την αύξηση της ισχύος του Κυρίου, και αρνητικά, με τη μείωση της ισχύος του Υποτελούς. Εκ των πραγμάτων, ο θετικός τρόπος επιφέρει την μείωση της ισχύος του Υποτελούς ενώ ο αρνητικός την αύξηση της ισχύος του Κυρίου. Είναι η αδυναμία που ωθεί κάποιον να επιβάλλει η θέλησή του μέσω της διαθέσιμης ισχύος, την Κυριαρχία, για να επιβληθεί όμως αυτή απαιτείται μια κάποια αρχική, πρωτογενής ισχύς. Η εγκαθιδρύουσα την Κυριαρχία ισχύς είναι εκδήλωση αδυναμίας: ο ισχυρός Κύριος είναι αδύναμος διότι είναι αδύνατον να υπάρξει χωρίς τον αδύναμο Υποτελή. Όσο όμως υπάρχει η σχέση, όσο κι αν ο ισχυρός γίνεται ισχυρότερος και ο αδύναμος ακόμα πιο αδύναμος, η εξάρτηση του Κυρίου από τον Υποτελή δεν εξαλείφεται: αυτό σημαίνει ότι ο ισχυρός Κύριος, όσο ισχυρός και να είναι, παραμένει αδύναμος· και ο Υποτελής, όσο αδύναμος και να είναι, παραμένει ισχυρός. Ο μόνος τρόπος να είναι πανίσχυρος ο Κύριος είναι να εξαλειφθεί ο Υποτελής· στην περίπτωση όμως αυτή, καταργείται η Κυριαρχία και ο Κύριος υποπίπτει στην κατάσταση της πλήρους αδυναμίας: Ο Θεός δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να νοηθεί  χωρίς πιστούς!

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Φίλες, όχι φίλοι, από όλον τον πλανήτη, εννοείται, από Χόλιγουντ, Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Βόλο, με  τηλεφωνούν και με πιέζουν να γράψω το σημείωμα που προανήγγειλα με θέμα την ιστορία της ανεκτικότητας προς τις εξωσυζυγικές ερωτικές εμπειρίες.  Θα σε απογοητεύσω, καλή μου Τζούλια Ρόμπερτς, θα σε απογοητεύσω, καλή μου Νικόλ Κίντμαν – ο τίτλος του σημειώματος δεν είναι παρά μια δική μου επιθυμία να διάβαζα ένα βιβλίο με αντικείμενο την ιστορία της ανεκτικότητας προς τις εξωσυζυγικές ερωτικές εμπειρίες. Δεν παραξενεύομαι που τηλεφωνούν μόνο φίλες γιατί ξέρω, σε αντίθεση με τον Φρόιντ,  τι θέλουν οι γυναίκες. Μου το έχουν πει οι ίδιες γιατί με αγαπούν ως γυναίκα με αρχίδια.  Θα μείνει μυστικό μεταξύ μας , καλές μου φίλες, δεν θα σας προδώσω στο άξεστο και βάναυσο φύλο των ανδρών που το μυαλό τους το έχουν μόνο στο μουνί, ενώ εμείς όχι στον πούτσο! Αλλά, καλοί μου άνδρες, εάν σας έκλειναν εσάς στο μπουκάλι, τί θα κάνατε, με βουλωμένη την τρύπα; Ή θα τον παίζατε ή θα το κάνατε με τον φαλλό, με συγχωρείτε, με τον φελλό ήθελα να γράψω. 

      Όταν μια χήρα κάποτε έκλαιγε πάνω στον τάφο του άνδρα της, όλοι, οι άνδρες εννοώ,  νόμιζαν ότι έκλαιγε επειδή τον αγαπούσε, τον έχασε και έμεινε μόνη. Τί νομίζουν όμως οι γυναίκες; Άνδρες και γυναίκες δεν θλίβονται για τον ίδιο λόγο και με τον ίδιο τρόπο – άλλη μια ένδειξη του αβυσσαλέου και αγεφύρωτου  μεταξύ τους χάσματος. Η χήρα όμως κλαίει, θα μας πουν οι γυναίκες, γιατί δεν έχει πια έναν άνδρα να τον βασανίζει. Το δίλημμα που θέτει η γυναίκα στον άνδρα είναι: ή γλειφομούνι προκοπής ή βασανισμός μέχρι θανάτου. Κι επειδή οι άνδρες δεν μπορούν να κάνουν το πρώτο, είναι παντελώς  ανίκανοι, δεν ξέρουν καν που βρίσκεται η κλειτορίδα, αναπόφευκτα υποπίπτουν στην κατάσταση του θύματος  κακοποίησης από τις μαινάδες συζύγους. Θα πεθάνεις, μαλάκα, εάν δεν ικανοποιήσεις το πλάσμα από το οποίο προέρχεται η ζωή.

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλημέρα

    Λίγες μόνο, ελάχιστες, λέξεις της Ιλιάδας και της Οδύσσειας έχουν σήμερα τη σημασία που είχαν το 900 και το 600 π. Χ. Οι περισσότερες βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα, είναι θαμμένες στο νεκροταφείο των λέξεων· αρκετές όμως,  ενώ διατηρούν την ίδια μορφή, έχουν αλλάξει σημασία. Στη περίπτωση αυτή όταν τις διαβάσουμε νομίζουμε ότι έχουν την σημερινή σημασία με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι κατανοούμε το κείμενο αλλά δεν το κατανοούμε, το κακοποιούμε. Μεταφραστική παρενόχληση, κακοποίηση. Δικαιολογημένη.

    Στον δεύτερο στίχο της Οδύσσειας διαβάζουμε τη φράση Τροίης ιερόν πτολίεθρον και ο φίλος Φιλίστωρ αναρωτιέται:

Γιατί η Τροία αποκαλείται ιερή; Αναφέρεται κάποια άλλη πόλη ως ιερή και, αν όχι, σε τι ακριβώς έγκειται η ιερότητα της Τροίας;

   Πολύ δικαιολογημένα ο Φιλίστωρ θεωρεί ότι το επίθετο ιερός δεν μπορεί παρά να σημαίνει ό,τι και σήμερα: που έχει σχέση με το θείο,  που είναι αφιερωμένος στο θείο ή προορίζεται για τη λατρεία του θείου, που αναφέρεται στο θείο. Και όμως!  Το επίθετο ιερός δεν έχει αυτή τη σημασία στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια!  Αρχίζει να την αποκτά αλλά είμαστε τόσο στην αρχή που η σημασιολογική αυτή χροιά μόλις που διακρίνεται, σε πολύ λίγα από τα πολλά σημεία που το επίθετο απαντάται και θα δούμε πως την απέκτησε. Τι σημαίνει λοιπόν Τροίης ιερόν πτολίεθρον, τι σημαίνει το επίθετο ιερός στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια; Με αυτό το ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα, αφήνοντας στην άκρη προς το παρόν τις πορνοποδοσφαιρικές μας ενασχολήσεις. Πριν συνεχίσουμε ας διευκρινίσουμε ότι δεν χαρακτηρίζεται η Τροία ιερή, το άστυ δηλαδή, το ενδιαίτημα των κατοίκων,  αλλά το πτολίεθρόν της, η πόλις, η πτόλις (>πτολίεθρον), η ακρόπολις, το φρούριό της, το καλά οχυρωμένο απόκρημνο ύψωμα της Τροίας, το οποίο φέρει το όνομα η Ίλιος (και όχι το Ίλιον). Ανοίγω τα Ευρετήρια των λέξεων (Indices) της Ιλιάδας και της Οδύσσειας και βλέπω ότι δυο φορές ( λ 86  ρ 293) στην Οδύσσεια διαβάζουμε τον λογότυπο εις Ίλιον ιρήν. Πέντε φορές στην Ιλιάδα τον λογότυπο Ίλιος ιρή, τρεις φορές Ιλίου ιρής και 14 φορές (προτί, εις) Ίλιον ιρήν.  Το επίθετο ιερός εμφανίζεται και με την μορφή ιρός και θα δούμε παρακάτω γιατί.

Continue reading →