φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

15 εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν 9 μήνες σε μια επιχείρηση στη Λάρισα. Η κατάσταση αυτή δεν είναι σπάνια, δεν ήταν, και θα είναι όλο πιο γνώριμη και συχνή με την επιδείνωση της ύφεσης και της κρίσης (του κεφαλαίου, του Κράτους και της εργασίας, πρώτιστα της τελευταίας). Η σοβαρότητα αυτής της κατάστασης δεν μας αφήνει αδιάφορους και αισθάνομαι την ανάγκη να την σχολιάσω με το σημερινό σημείωμα.

Θα κινηθώ πέραν του εργατικού δικαίου και της προσφυγής στο νόμο, στα δικαστήρια και το Κράτος, όχι διότι τα θεωρώ περιττά και αναποτελεσματικά, όχι, αλλά διότι υπάρχουν κάποιες πτυχές πέραν αυτού του τρόπου αντιμετώπισης. Το ότι αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης θα βαίνει ολοταχώς απαξιούμενος το θεωρώ βέβαιο, όπως όμως και να ‘χει το πράγμα υπάρχει μια διάσταση της εξεταζόμενης κατάστασης που αφορά τον τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.

Θέτω τα εξής ερωτήματα. Ο κοινωνικός εταίρος (sic)  των εργαζομένων στη Λάρισα ή οπουδήποτε αλλού έχει και δεν τους πληρώνει; Γιατί δεν τους πληρώνει, ενώ έχει; Θα τους πληρώσει; Ή μήπως δεν έχει και δεν τους πληρώνει. Κι αν βρει, αν βρει, θα τους πληρώσει;Πόσο χρόνο πρέπει να περιμένουμε; Όσο μπορούμε;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Πολύ θα ήθελα να ήμουν αύριο, Σάββατο 3/12/2011 στην Αθήνα, στις 8 , στο Αυτόνομο Στέκι (Ζωοδόχου Πηγής 95-97 και Ισαύρων), να παραβρεθώ στη συζήτηση που διοργανώνεται για την κομμουνιστικοποίηση, με αφορμή την κυκλοφορία στην Ελλάδα της έντυπης αγγλικής έκδοσης του περιοδικού SIC και την παρουσίασή του από τους φίλους και τις φίλες του περιοδικού blaumachen και συντρόφους από τη Γαλλία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Πριν από λίγες μέρες υποστήριξα ότι το 2014-2034 θα ζήσουμε έναν ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο και υπέδειξα (δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τις υποδείξεις) να μην πάρετε τοις μετρητοίς την χρονική ακρίβεια της πρόβλεψης. Οι παρεξηγήσεις που οπωσδήποτε προκαλούνται από την ακρίβεια του συνθήματος  που προτείνω ως περιεχόμενο του δημοψηφίσματος (εικοσάωρο και μισθός για όλους και όλες) με ωθεί να διασαφηνίσω κάποια ζητήματα. Θα το κάνω σήμερα, εστιάζοντας την προσοχή μου στη μορφολογική και σημασιολογική εξέλιξη του επιθέτου ακριβής.  Γιατί από το επίθετο ακριβής και το ουσιαστικό ακρίβεια, ακρίβια (akrivia), που παραπέμπουν  στη μέτρηση, στη μετρησιμότητα, προήλθε το επίθετο ακριβός και το ουσιαστικό ακρίβια (akrivja,ακρίβγια)  που παραπέμπουν στις ψηλές τιμές των εμπορευμάτων; Και διατυπώνω τα ερωτήματα: Γιατί οι πατάτες είναι φτηνές και το μαύρο χαβιάρι ακριβό; Είναι ακριβό για τον Προβόπουλο που βγάζει (αφαιρεί, αρπάζει) 380.000 εβρά το χρόνο; Υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στην ακρίβια και τη σπάνη, την αρπαγή;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Όλα δείχνουν ότι την περίοδο του δικομματισμού (1974-2011) διαδέχεται  η περίοδος της κυβέρνησης συνεργασιών των κομμάτων του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο θα διαρκέσει και ποια θα την διαδεχτεί. (Γνωρίζουμε όμως ποια είναι η δική μας επιδίωξη: η ακυβερνησία). Τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας περιόδου, που θα παράγονται και θα ενισχύονται από τις  κυβερνήσεις συνεργασίας, θα είναι η διάσπαση των κομμάτων, η αύξηση του ποσοστού αποχής, η αύξηση της εκλογικής επιρροής και κοινοβουλευτικής ισχύος των κομμάτων της ιστορικής Αριστεράς και, εν τέλει, η προϊούσα διάλυση και αποσύνθεση της τελευταίας.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να ισχυριστούμε ότι κατά τη διάρκεια της εποχής των κυβερνήσεων συνεργασίας ολοένα και περισσότεροι άνδρες και γυναίκες θα απομακρύνονται από την πολιτική. Το ερώτημα είναι: θα μείνουν απομακρυσμένοι ή θα θελήσουν ‘να επέμβουν στην Ιστορία’; Πολιτική είναι επέμβαση στην Ιστορία. Οι γνώμες διΐστανται: άλλοι και άλλες δεν θέλουν να ακούν για Πολιτική, ενώ άλλοι και άλλες δέχονται ότι όσο υπάρχει Κυριαρχία, όσο υπάρχει κοινωνικός πόλεμος,  η αδιαφορία για την Πολιτική επιδεινώνει την κατάσταση του Υποτελούς. Τάσσομαι ανεπιφύλακτα με την δεύτερη άποψη και δεν είμαι ο μόνος. Η Πολιτική είναι μια μορφή διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου και όποιος της γυρίζει  τη πλάτη αφοπλίζεται και ηττάται. Ό,τι μας απασχολεί για τον πόλεμο, μας απασχολεί και για την Πολιτική: τα ζητήματα της βίας και της καταστολής, της στρατηγικής, της τακτικής, της οργάνωσης, του συνθήματος, του κομμουνισμού.

Θεωρώ ότι η Πολιτική είναι πόλεμος και για την διεξαγωγή της ισχύουν αυτά που ισχύουν για την διεξαγωγή του (κοινωνικού) πολέμου. Αυτά δεν είναι άλλα από τα βασικά αξιώματα: νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε.  Έτσι, το ερώτημα που εγείρεται είναι: πως να διεξαγάγουμε τον πόλεμο της Πολιτικής; Πως να αρχίσουμε τις εχθροπραξίες με απώτερο σκοπό την ακυβερνησία;Πως να αποδυναμώσουμε τον Κύριο σε αυτό το πεδίο;

Η δική μου απάντηση είναι απλούστατη και σαφέστατη: να μετατρέψουμε τις εκλογές σε δημοψήφισμα. Αυτή είναι η δική μου πρόταση. Μπορούμε; Ασφαλώς και μπορούμε!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ρωτάει η μαμά τον Γιαννάκη: Γιαννάκη, θέλεις να πιεις το γαλατάκι σου; Ο Γιαννάκης απαντά: Όχι. Η μαμά τον ξαναρωτά’: Γιαννάκη (κοφτά και αυστηρά), θέλεις (με ένα τόνο απειλής) να πιεις το γαλατάκι σου;  (με τόνο προσδοκίας ότι θα ακούσει ‘ναι’).

Ο Γιαννάκης παραξενεύεται και σκέφτεται αστραπιαία και ασυνείδητα. Γιατί με ξαναρωτάει αφού απάντησα πως δεν θέλω να πιω το γαλατάκι μου; Τι να απαντήσω τώρα; Εάν πω ‘όχι’, θα με ξαναρωτήσει. Πρέπει λοιπόν να πω ναι, ενώ δεν πεινάω! Πως θα το πιω το γάλα αφού δεν πεινάω;

Μανάδες καταστολής.

Το δίλημμα αυτό, στο οποίο ό,τι και να αποφασίσω την έχω πουτσίσει, λέγεται double bind, διπλός δεσμός, διπλοδέσιμο. Δέχομαι την ελευθερία του άλλου (τον ρωτάω), αλλά και δεν την δέχομαι (τον ξαναρωτάω) – μέχρι να πάρω την απάντηση που θέλω. Βέβαια, εάν συνεχιστεί αυτό το διπλοδέσιμο, ο Γιαννάκης θα είναι για δέσιμο, η μάνα του θα τον τρελάνει. Εάν βέβαια, εγώ, ο Γιαννάκης,  είχα το μυαλό που έχω τώρα, θα της έλεγα:

Μανούλα, άντε και γαμήσου!

Αναρωτιέμαι: υπάρχουν στοιχεία double bind στις βουλευτικές εκλογές; Μήπως οι εκλογές μας τρελαίνουν;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Σάββατο σήμερα, δεν έχει δουλείά, αργεί να ξημερώσει, υπάρχει χρόνος και διάθεση να ασχοληθούμε με κάτι σοβαρό, αν και πιο σοβαρό από την καρικατούρα, την παρωδία του σοβαρού δεν μπορεί να υπάρξει, μιας και το σοβαρό εκφράζει δυσαρέσκεια, απειλή και κίνδυνο – δε λέμε ‘σοβούσα κρίση’;

Κύριοι και θεωρητικοί της Κυριαρχίας, από τον 16ο μέχρι σήμερα,  αναρωτιούνται εάν είναι δυνατόν να εξαλειφθεί το ενδεχόμενο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, δηλαδή, το ενδεχόμενο της κήρυξής της και της άρσης της. Με αυτό το θεωρητικό ζήτημα θα ασχοληθούμε σήμερα, αφού δούμε τι είναι αυτή η κατάσταση, μιας και στο μέλλον προβλέπεται να ισχύσει αυτό που ο Βάλτερ Μπένγιαμιν διαπίστωνε για το παρελθόν, ότι δηλαδή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι μόνιμη και διαρκής. Θα υποστηρίξω ότι είναι παντελώς αδύνατο να εξαλειφθεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης και θα διατυπώσω την πρόβλεψη ότι εάν έχουμε κάποιες ενστάσεις για τον ισχυρισμό του Μπένγιαμιν ως προς το παρελθόν, μάλλον θα εξανεμιστούν εάν στραφούμε προς το μέλλον.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Τα τελευταία χρόνια έχω πέσει με τα μούτρα στη μελέτη των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων και έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Ένα από αυτά είναι ότι γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Εκείνο που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να κατανοήσω το πως τα καταφέρνει ο Κύριος και νικάει. Αυτό κατά κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι πάντοτε  αναδεικνυόταν, αναδεικνύεται και θα αναδεικνύεται νικητής. Εάν δεχτούμε κάτι τέτοιο, εάν δεχτούμε την παντοδυναμία του Κυρίου ημών, θα πρέπει να σιωπήσουμε, να εξαφανιστούμε, να πάρουμε τα βουνά.  Δεν το κάνουμε όμως: Ο Κύριος, μας το επιβεβαιώνει η Ιστορία, δεν νικούσε πάντοτε, δεν νικάει πάντοτε, δεν θα νικάει πάντοτε.

Εάν οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις είναι μορφές πολέμου, τότε, ο Κύριος δεν μπορεί να μην καταφεύγει στην ταχύτητα, τον εκφοβισμό και την απάτη για να νικήσει. Σήμερα, θα ασχοληθούμε με μια πρακτική απάτης, τις υποσχέσεις του Κυρίου, και θα αφήσουμε τις συμφωνίες για μια άλλη μέρα. Όλες οι εξεγέρσεις του παρελθόντος που έχουν ηττηθεί, ηττήθηκαν  επειδή οι υποτελείς αποδέχτηκαν τις υποσχέσεις του Κυρίου και προχώρησαν στη σύναψη συμφωνιών. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί έδειξαν εμπιστοσύνη στον Κύριο, γιατί πίστεψαν τα λόγια του;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα στα οποία οφείλουμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα το οποίο προηγείται λογικά και χρονικά: γιατί ο Κύριος δεν τηρεί τις υποσχέσεις του, γιατί αθετεί τις συμφωνίες που έχει συνάψει; Για να μπορέσουμε να διατυπώσουμε μια απάντηση πρέπει να κατανοήσουμε τη φύση της υπόσχεσης και της συμφωνίας. Κι αυτό θα κάνουμε σήμερα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σας ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για τον ακριβή χρονικό προσδιορισμό του τίτλου. Μην τον πάρετε τοις μετρητοίς! Είναι απλά ένας σχηματικός τρόπος να προσδιορίσω την έναρξη της έντασης, της όξυνσης του κοινωνικου πολέμου στην Ευρώπη, τη διάρκειά του και το τέλος αυτής της έντασης. Προβλέψεις μπορούμε να κάνουμε, αλλά δεν είμαστε μάντεις, δεν μπορούμε να είμαστε κατά κανένα τρόπο.

Ο κοινωνικός πόλεμος στην Ευρώπη δεν θα αρχίσει το 2014 διότι έχει ήδη αρχίσει. Και έχει ήδη αρχίσει διότι ουδέποτε έπαυσε να διεξάγεται. Αυτή είναι η πρώτη βεβαιότητα. Η δεύτερη βεβαιότητα είναι ότι δεν θα διαρκέσει μήνες ή χρόνια αλλά δεκαετίες, μπορεί να καλύψει χρονικά όλον τον 21ο αιώνα. Η τρίτη βεβαιότητα είναι η αβεβαιότητα της έκβασής του: ουδείς γνωρίζει ποιος θα αναδειχτεί νικητής, ή, εάν υπάρξει κάποιος συμβιβασμός.

Την πρωτοβουλία της έντασης του κοινωνικού πολέμου την έχει πάρει ο Κύριος και οι υπηρέτες Του. Ποιές είναι οι επιδιώξεις αυτής της πρωτοβουλίας; Είναι από τη μια η συρρίκνωση και η ισχυροποίηση του Κράτους κι από την άλλη η προληπτική αντεπανάσταση, η πρόληψη της επερχόμενης κοινωνικής επανάστασης.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ασφαλώς και μπορούμε, και μάλιστα πάρα πολύ εύκολα: αρκεί να εμφανιστούμε από το πουθενά, ξαφνικά, αστραπιαία, απροσδόκτητα, δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες, να κατακλύσουμε τους δρόμους, να ανακατευτούμε με τους φαντάρους και τους μαθητές, να διώξουμε τον κατακτητή Κύριο, να μετατρέψουμε τον δρόμο σε χώρο παιχνιδιού, τραγουδιού, χορού, συνάντησης και έκφρασης. Μπορεί φέτος να μη γίνει, αλλά μια μέρα θα γίνει.

Οι παρελάσεις που διοργανώνει ο Κύριος και το Κράτος  προέρχονται από τις πορείες θριάμβου που διοργάνωναν οι ρωμαίοι στρατηγοί, νικητές των ληστρικών πολέμων. Έτσι, ως πορείες θριάμβου,  καταγράφουν αφενός τον συσχετισμό δύναμης, την κατανομή ισχύος μεταξύ του Κυρίου και του υποτελούς, καταγράφουν δηλαδή την ήττα και την δεινή θέση του δεύτερου,  και αφετέρου εμφανίζονται ως μια μορφή επίδειξης της στρατιωτικής και ιδεολογικής ισχύος. Η επίδειξη ισχύος είναι ένας τρόπος αύξησης της ισχύος και ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να συνιστά και μια εκφοβιστική πρακτική.Από την άλλη, η παρέλαση μαθητών είναι μια επίδειξη της κοινωνικής αιχμάλωσίας, της απαγωγής του υπουτελούς, της υποταγής τους.

Με απλά λόγια, ο Κύριος και τα τσιράκια του με τις παρελάσεις μας λένε: σας συντρίψαμε, σας συντρίβουμε και, κοιτάξτε τα όπλα μας και τους υποτακτικούς μας, θα σας συντρίψουμε και στο μέλλον.

Η διάλυση των παρελάσεων είναι μια πάρα πολύ εύκολη υπόθεση: αρκεί να εμφανιστούμε από το πουθενά, ξαφνικά, αστραπιαία, απροσδόκτητα, δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες, να κατακλύσουμε τους δρόμους, να ανακατευτούμε με τους φαντάρους και τους μαθητές, να διώξουμε τον κατακτητή Κύριο, να μετατρέψουμε τον δρόμο σε χώρο παιχνιδιού, τραγουδιού, χορού, συνάντησης και έκφρασης.

 

Το άρθρο αυτό γράφτηκε στις 20 Μαρτίου 2011 και το αναδημοσιεύω