Θα το γράψω την Τρίτη το πρωί. Φεύγω με το πρωινό τρένο για Άλεξπόλ, να δω τον πατέρα μου, τον αδερφό μου, φίλες και φίλους.

Σάββατο, 28 Φεβρουαρίου, στο Αυτόνομο Στέκι, στις οχτώ και μισή, θα ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ για τον εμμενή κομμουνισμό, την Πανταχού Απουσία και την Νεκροζώντανη Αριστερά.

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η πυρηνική, η κομβική στρατηγική, η κεντρική επιδίωξη, επιθυμία  της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, του Κυρίου καπιταλιστή, είναι η καταστροφή της δυνατοτήτων της εποχής μας, η επιβολή της σπάνης, η (λειτουργική ή και αχρηστευτική) καταστροφή και η εξόντωση των Υποτελών. Γιατί; Διότι είναι ο μόνος τρόπος αναπαραγωγής, διαιώνισης και ενίσχυσης της Κυριαρχίας. Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά ότι εάν δεν καταστραφούν οι δυνατότητες της εποχής μας (ταχεία παραγωγή τεράστιου πλούτου από ολοένα και λιγότερους παραγωγούς), εάν δεν επιβληθεί η σπάνη και εάν δεν καταστρέφονται καθημερινά οι Υποτελείς στο σύνολό τους, θα μπορούσαμε να ζούμε όλοι και όλες ικανοποιώντας τις βασικές μας ανάγκες (πλούτος αγαθών), εργαζόμενοι πολύ λίγο (πλούτος χρόνου) καλλιεργώντας τις ικανότητες και δυνατότητες του εγκεφάλου και της ψυχής μας μέσω της ενεργητικής καθημερινής αλληλεπίδρασης μεταξύ μας (πλούτος σχέσεων). Αυτό που θα μπορούσε να ενώσει όλους τους Υποτελείς (΄λαός΄), τόσο σε κάθε κοινωνία ξεχωριστά όσο και παγκόσμια, είναι οι δυνατότητες της εποχής μας. Εάν πιάσουμε την άκρη του νήματος από την αρχή, η άκρη αυτή θα ήταν η μείωση του χρόνου εργασίας ώστε και οι εργαζόμενοι να δουλεύουν λιγότερο και οι άνεργοι να συμμετέχουν στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου. Αυτές είναι οι πυρηνικές προσδοκίες των Υποτελών. Όλα αυτά τα παραπάνω τα συμπυκνώνω στο εικοσάωρο και μισθός για όλους και όλες.

Η ιστορική, νεκροζώντανη Αριστερά δεν εστιάζει την προσοχή της ούτε στη ανάδειξη και προβολή της στρατηγικής της καταστροφής των δυνατοτήτων της εποχής μας, στην επιβολή της σπάνης εν μέσω τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, ούτε στην ανάδειξη των δυνατοτήτων της εποχής μας, στις προσδοκίες των Υποτελών. Τι κάνει; Το βλέπουμε καθαρά και ξάστερα. Επιδιώκει να συμβάλει στην ανάπτυξη του καπιταλισμού, στην μεγέθυνση της παραγωγής και της αρπαγής ξένου πλούτου, στην αύξηση της κερδοφορίας ώστε να μπορεί ο καπιταλισμός, το Κράτος, να παρέχει ένα ξεροκόμματο στους Υποτελείς. Η επιδίωξη αυτή είναι καταδικασμένη να αποτύχει οικτρά – ο καπιταλισμός κινείται ολοταχώς και αναπόφευκτα προς τη στασιμότητα και ακολούθως, και πάλι αναπόφευκτα, προς τη συρρίκνωση.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΧΑΙΡΟΜΑΙ που τους τελευταίους μήνες συνομήλικοί μου και μεγαλύτερης ηλικίας άνδρες και γυναίκες ανακαλύπτουν την Κακιά Σχολή·  μου δίνεται η ευκαιρία να θυμηθώ ότι το 1969, όταν μεταναστεύσαμε στην Αθήνα,  στα αστικά λεωφορεία κάπνιζαν οι επιβάτες, ακόμα και τον χειμώνα, με τα παράθυρα κλειστά – ήταν φρίκη, πυκνή ομίχλη καπνού νικοτίνης, ήμουν έντεκα χρονών! Το θυμάστε; Θυμάστε που όταν θέλαμε να πιούμε νερό πηγαίναμε σε όποιο καφενείο βρίσκαμε μπροστά μας, ζητάγαμε  ένα ποτήρι νερό και μας έδιναν, το θυμάστε; Στις επαρχιακές πόλεις μάλιστα υπήρχε ένας μεγάλος δίσκος πάνω στον πάγκο του καφενείου με πολλά ποτήρια γεμάτα, έπινες ένα χωρίς να ρωτήσεις, και δύο αν δίψαγες πολύ, το άφηνες και έφευγες. Σήμερα, αν θες να πιεις νερό, θα το αγοράσεις. Το νερό έγινε εμπόρευμα.

ΟΛΑ, τα πάντα στις καπιταλιστικές κοινωνίες γίνονται εμπορεύματα. Στη Νέα Υόρκη υπήρχε ένα εμπόρευμα που το έλεγαν nothing box, ένα κουτάκι άδειο που δεν είχε καμιά απολύτως χρήση, το αγόραζες για να το αγοράζεις – εμπόρευμα για το εμπόρευμα, όπως λέμε τέχνη για την τέχνη. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει εμπορευματοποιηθεί, εκτός κι αν επινοούνται κάποια λίγα εμπορεύματα που είναι όμως απλά βελτιωμένες εκδοχές άλλων υπαρκτών εμπορευμάτων (κινητά με mobil internet, tablets, κτλ). Όταν η εμπορευματοποίηση αναπόφευκτα σταματήσει σε μια κοινωνία, τότε παύει να επεκτείνεται εσωτερικά ο καπιταλισμός και ακολουθεί αναπόφευκτα η στασιμότητα και μετά, και πάλι αναπόφευκτα, η συρρίκνωση, με την αποεμπορευματοποίηση να είναι μία από τις συνέπειές της και μία από τις ορατές εκφάνσεις της.

ΑΠΟ τότε που εμφανίστηκε, ας πούμε πριν 4 αιώνες, μέχρι το 1975 ο καπιταλισμός επεκτείνονταν με ορμή, τα πάντα γίνονταν εμπορεύματα.  Για 30 ολόκληρα χρόνια, από το 1945 μέχρι το 1975,  ο ρυθμός ανάπτυξης (επέκτασης) του παγκόσμιου καπιταλισμού ήταν 5% κάθε χρόνο! Παρόμοια περίοδος δυναμικής επέκτασης, εμπορευματοποίησης,  ουδέποτε υπήρξε καθ΄όλη τη διάρκεια του καπιταλισμού! Από το 1975 όμως ο ρυθμός επέκτασης του καπιταλισμού μειώνεται συνεχώς – κατά την προσεχή πενταετία θα αγγίξουμε τη στασιμότητα, η οποία θα διαρκέσει κάποιες δεκαετίες, αλλά μπορεί να είναι και συντομότερη, και ακολούθως θα εισέλθουμε στη φάση της συρρίκνωσης. Εάν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, θα υπάρξει μια συνέπεια, που είναι ο εφιάλτης του Κυρίου καπιταλιστή: η ανεργία!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΝΙΚΗΤΗΣ σε μια σύγκρουση αναδεικνύεται αυτός που επιβάλλει το δίλημμα, όχι αυτός που το υφίσταται. Νικητής σε μια σύγκρουση αναδεικνύεσαι όταν η απειλή του διλήμματος που διατυπώνεις δεν είναι μπλόφα αλλά βεβαιότητα.

ΤΟ δίλημμα σήμερα το διατυπώνει ο επιτιθέμενος καπιταλιστής:

Ή θα πάρετε τα μέτρα (μέτρα: η επίθεση για να κλείσουν τα μαγαζάκια μέσω της λιτότητας θα συνεχιστεί μέχρι να ολοκληρωθεί),  ή δεν έχει χρήμα. Διαλέξτε!

ΕΑΝ  θέλουμε να νικήσουμε, πρέπει εμείς να διατυπώσουμε το δίλημμα -επιτιθέμενοι:

Ή θα μας δώσετε χρήματα για να δίνουμε και εμείς 1000 εβρά επίδομα για τρία χρόνια στους ανέργους μας, για να παίρνουν χίλια εβρά  οι εργαζόμενοί μας  ή φεύγουμε από το εβρό, τυπώνουμε εμείς χρήμα και τους τα δίνουμε. Διαλέξτε!

ΟΣΟ για το εάν υπάρχει χρήμα, η απάντηση είναι απλή: υπάρχει, μπορεί να υπάρξει, τόσο χρήμα, όσα εμπορεύματα υπάρχουν: υπάρχουν πολλά εμπορεύματα, άρα υπάρχει, μπορεί να υπάρξει πολύ χρήμα (Κάρολος Μαρξ).

ΑΚΟΥΩ διαφωνίες. Και συνεχίζω.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΙΜΑΙ άνεργος (οικοδόμος) πάνω από τέσσερα χρόνια, πάνω από τρία η γυναίκα μου η Τασούλα. Η ανεργία και η βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να ξαναβρούμε δουλείά στην Αλεξανδρούπολη, όπου ζούσαμε, μας ανάγκασε να μετακομίσουμε σε χωριό, στην Καστανούσα, μεταξύ των λιμνών Δοϊράνης και Κερκίνης, στους πρόποδες του Μπέλες. Εδώ δεν έχουμε ενοίκιο, κόβουμε ξύλα από το δάσος για να ζεσταθούμε και να μαγειρέψουμε, ψήνουμε και μαγειρεύουμε στον ξυλόφουρνο, παράγουμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της τροφής μας, φίλοι και φίλες έρχονται φορτωμένoι τσάντες με τρόφιμα που δεν μπορούμε να παράγουμε και φεύγουν με τις ίδιες τσάντες γεμάτες τρόφιμα που παράγουμε, κάποιες ψιλουδουλείτσες προκύπτουν,  κάποιες μικρές οικονομικές βοήθειες μας έρχονται από φίλους, φίλες και συγγενείς, επιβιώνουμε και ζούμε όπως μπορούμε, με ό,τι έχουμε.  Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο και μάλλον θα συνεχίσουμε. Αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται.

ΔΕΝ σκέφτομαι μόνο εμάς, σκέφτομαι τα παιδιά μας, τα δικά μας και τα ξένα (αν μπορούμε να θεωρήσουμε τα άλλα παιδιά ξένα!), σκέφτομαι όλους τους ανέργους και καταλαβαίνω το δράμα τους γιατί το ζω, το ζούμε εδώ πέρα στην Καστανούσα. Δεν σκέφτομαι μόνο τους ανέργους στην Ελλάδα αλλά τους ανέργους σε όλο τον κόσμο. Στην Ολλανδία αντιμετώπισαν την ανεργία με την εφαρμογή της μερικής εργασίας (τετράωρης –  51% αυτή τη στιγμή!), στη Γερμανία την αντιμετωπίζουν με μεγάλα επιδόματα, 1000 εβρά το μήνα, αν δεν κάνω λάθος, για τρία χρόνια, και μετά βλέπουμε, αλλά αυτές τις λύσεις τις προκρίνουν ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες με μεγάλη κερδοφορία. Τί θα κάνουν αν αύριο, μεθαύριο αυτή η κερδοφορία πάρει την κατηφόρα;

ΠΟΛΛΟΙ άνεργοι και άνεργες στις πόλεις και στα χωριά αντιμετωπίζουν την ανεργία με την οικονομική στήριξη φίλων και συγγενών αλλά αυτή δεν είναι λύση –  οι δυνατότητες των συγγενών, και των γειτόνων συχνά,  δεν είναι μεγάλες και οι γέροι συνταξιούχοι πεθαίνουν ή θα πεθάνουν μέσα στα επόμενα 10-15 χρόνια. Κάποιοι μεταναστεύουν μόνιμα ή προσωρινά σε χώρες της Ευρώπης ή αλλού. Το ότι με αυτούς τους τρόπους αντιμετωπίζεται σήμερα η ανεργία στην ελληνική κοινωνία δεν σημαίνει ότι θα μπορούμε να την αντιμετωπίζουμε και στο απώτερο μέλλον.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΑΣ επιτρέπεται να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να κλείσουν οι τράπεζες για ένα μήνα ή λιγότερο, μια, δυο βδομάδες;  Όχι, κατά κανέναν τρόπο, δεν μας επιτρέπεται. Το γιατί υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο το γνωρίζουμε όλοι και όλες: για να μας αναγκάσουν να υποταχθούμε, να υπακούσουμε, να πειθαρχήσουμε σε περίπτωση κάποιας απόπειρας απόκρουσης της καπιταλιστικής επίθεσης που αποσκοπεί στην αύξηση την κερδοφορίας αφενός μέσω της μείωσης του μεροκάματου και μισθού και αφετέρου μέσω του κλεισίματος των μη ανταγωνιστικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Τι θα γίνει σε αυτήν την περίπτωση;  Πώς θα ζήσουμε χωρίς χρήμα; 

ΣΕ μια τέτοια περίπτωση, θα επικρατήσει μια κατάσταση που θα μοιάζει με γενική απεργία, με πλήρη συμμετοχή, με αρνητικό πρόσημο όμως. Θα είναι μια κατάσταση που δεν θα την επιβάλουμε εμείς, ενώ θα μπορούσαμε,  αλλά θα την υποστούμε, ενώ θα μπορούσαμε να μην την υποστούμε.

Continue reading →