στιγμές [ρ]

1. Εάν συγκρίνουμε ένα σώμα-που-πεθαίνει-από-πείνα κι ένα σώμα-που-πεθαίνει-από-φαγητό, δεν θα παρατηρήσουμε διαφορές, θα παρατηρήσουμε έντονες διαφορές. Το ένα θα είναι λιπόσαρκο, το άλλο θα είναι παχύσαρκο. Και θα εικάσουμε εύλογα και αβίαστα ότι το μεν πρώτο σώμα ζει σε κάποια φτωχή χώρα της Αφρικής, το δε δεύτερο σε κάποια ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία.

2. Οι δούλοι στους ρωμαϊκούς αμπελώνες δούλευαν αλυσοδεμένοι. Διαθέτουμε πολλές μαρτυρίες πως ήταν το σώμα τους: καμπούρηδες, αδύνατοι, κοντοί, με θλίψη και μίσος στα μάτια. Εάν τους συγκρίνουμε με κυνηγούς – τροφοσυλλέκτες, που κινούνται ελεύθερα μέσα στη ζούγκλα ή κάπου αλλού, θα παρατηρήσουμε επίσης έντονες διαφορές, αφού οι τελευταίοι ήταν, και είναι ακόμα οι ελάχιστοι εναπομείναντες, ευθυτενείς, με γερά σώματα, με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια στα μάτια τους.

3. Ας φέρουμε κοντά νοερώς το σώμα μιας εργάτριας σε κλωστοϋφαντουργείο και το σώμα ενός μανεκέν. Θα είναι σαφείς οι διαφορές, θα μπορέσουμε να τις δούμε; Αφού είναι σαφείς, γιατί να μην μπορέσουμε;

4. Το σώμα είναι κοινωνική κατασκευή, με άλλα λόγια, είναι είδωλο της κοινωνίας. Δεν νοείται μελέτη του σώματος χωρίς μελέτη της κοινωνίας όπου ζει.
5. Σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν μας επιτρέπεται να αποφύγουμε την διατύπωση των παρακάτω ερωτημάτων: κάθε τρόπος παραγωγής παράγει τα δικά του ιδιαίτερα σώματα; Ο πληθυντικός υπονοεί ότι κάθε κοινωνική τάξη έχει το δικό της ιδιαίτερο σώμα: το σώμα του καπιταλιστή διαφέρει από αυτό του προλετάριου, κι αυτά τα δύο από το μικροαστικό σώμα. Πώς είναι το μικροαστικό σώμα; Υπάρχουν άλλοι τύποι σωμάτων στις καπιταλιστικές κοινωνίες; Ας συγκρίνουμε νοερά το σώμα μιας κρατικής υπαλλήλου κι μιας γυναίκας πρεζονιού.
6. Πώς είναι τα φεουδαρχικά σώματα; Τα δουλοκτητικά; Τα ποιμενικά; Των νεολιθικών αγροτικών κοινοτήτων; Τα κυνηγητικά – τροφοσυλλεκτικά;
7. Είναι δυνατόν νέοι τύποι σώματος να αποτελούν ενδείξεις υπόγειων και αόρατων κοινωνικών διεργασιών; Υπάρχουν αυτοί οι νέοι τύποι σώματος; Άλλοτε θα αποτελούν είδωλο της ολοσχερούς επικράτησης της καπιταλιστικής Κυριαρχίας κι άλλοτε είδωλο της άρνησής της; Πώς είναι ένα σώμα που κινείται, όσο και όπου μπορεί, πέραν της λογικής της Κυριαρχίας;

 

στιγμές [ο]

1. ΔΕΝ ΘΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ: αυτός είναι ο τίτλος του πρώτου κεφαλαίου του βιβλίου Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ που θα γράψω τον χειμώνα. Παραθέτω με λίγα λόγια την επιχειρηματολογία μου.
2. Ο στρατός και η αστυνομία είναι ο σκληρός πυρήνας του Κράτους. Η πολεμική του, οπλική, υπεροχή είναι τέτοια ώστε το καθιστά πιο ισχυρό από οποιοδήποτε κόμμα αναλάβει την διαχείριση και τον συντονισμό του Κράτους.
3. Οι κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους αλλά και άλλοι μηχανισμοί έχουν τη δική τους αυτονομία που μπορεί να καταργηθεί μόνο με την καταστροφή του Κράτους, αλλά αυτή είναι αδύνατη βάσει του 2.
4. Η αυτονομία αυτή είναι φαινομενική. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί είναι το όργανο της δικτατορίας των καπιταλιστών. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ο πολιτικός ιδεολογικός μανδύας του σκληρού πυρήνα του Κράτους, δηλαδή της δικτατορίας του Κεφαλαίου, των καπιταλιστών.

Continue reading

στιγμές [π]

1. Το πυροβόλο πιστόλι που κρατάει μια αθλήτρια της σκοποβολής είναι μόνο πιστόλι; Μήπως είναι και πέος; Εάν είναι, κρατάει και πιστόλι και πέος, και θα μπορούσαμε να το πούμε και πεοπίστολο, όπως λέμε νεροπίστολο.
2. Τις απαρχές του πεοπίστολου τις εντοπίζουμε στην Ιλιάδα. Στην Χ, η μάχη μεταξύ Αχιλλέα και Έκτορα αναπαρίσταται ως ερωτική συνεύρεση. Κι αυτό γιατί η ερωτική συνεύρεση εκλαμβάνεται ως μάχη, κατά την οποίο το δόρυ διεισδύει στο σώμα του αντιπάλου όπως στο πέος του εραστή στο σώμα του ερωμένου.
3. Η μεταφορά αυτή γεννήθηκε στο πεδίο του πολέμου ως εξής: εάν ο διεισδύων με το δόρυ είναι ο νικητής, οπότε και είναι άξιος εξύμνησης (δόξα, κλέος, φήμη), νικητής είναι και ο κάθε διεισδύων. Η διείσδυση έγινε έτσι κριτήριο υπεροχής και ανωτερότητας (διεισδυτικός νους, διεισδυτική σκέψη, μελέτη, λέμε εμείς σήμερα!). Αυτός που υφίσταται την διείσδυση, κάθε διείσδυση, είναι ηττημένος και άξιος περιφρόνησης: η γυναίκα, ο έφηβος.

Continue reading