Για όλα φταίει το γκαζόν (Gazon Maudit)
(γαλλική κωμωδία – σχόλιο σχετικά με το ξεπέρασμα των καθημερινών εμπειριών, να τη δείτε, εάν δεν την έχετε δει)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Το πολιτικό φάσμα της Αριστεράς, συμπεριλαμβάνω και τους αναρχικούς όλων των τάσεων, έχει πολωθεί σε δύο κόσμους: στην Αριστερά που όχι μόνο έχει αποδεχτεί την ήττα αλλά και που δεν πιστεύει ότι θα μπορέσει νικήσει τον αντίπαλο (το κεφάλαιο, το κράτος, την καπιταλιστική κυριαρχία και ο,τιδήποτε άλλο) – ας την ονομάσουμε ρεαλιστική Αριστερά – και στην Αριστερά που πιστεύει ότι θα μπορέσει μια μέρα να τον νικήσει είτε έχει αποδεχτεί την ήττα είτε όχι – ας την ονομάσουμε νικοπαθή αγωνιστική Αριστερά. Η αποδοχή της ήττας από την ρεαλιστική Αριστερά και η αποδοχή της αδυναμίας για υπερίσχυση δεν είναι ηττοπάθεια, είναι ρεαλιστική αναγνώριση της κατάστασης: ο αντίπαλος είναι πιο ισχυρός και για να τον νικήσουμε πρέπει να γίνουμε εμείς πιο ισχυροί, αυτό όμως είναι ανέφικτο. Είναι ανέφικτη δηλαδή μια οργάνωση των υποτελών που θα είναι ισχυρότερη της οργάνωσης του κράτους. Εάν σε κάθε οργάνωση εμφανίζεται μια ηγετική ομάδα, μια μικροσκοπική άρχουσα τάξη, δεν θα εμφανιστεί και στη δική μας οργάνωση αυτή η ηγετική ομάδα; Το αδιέξοδο της ρεαλιστικής Αριστεράς εκφράζεται με πολλούς τρόπους- άλλοτε με παραίτηση και άλλοτε με φυγή, όπως είναι η αποχή από τις εκλογές. Το ευχάριστο είναι ότι η ρεαλιστική Αριστερά έχει εντοπίσει μια διέξοδο. Θα δούμε ποιο είναι.