«Οι αστυνομικοί αυτοί θα είναι μάχιμοι, θα είναι μέσα στους καταυλισμούς και θα έχουν εκεί έδρα. Σε 1,5 μήνα θα γίνει αυτό, θα υπάγονται στο Ελληνικό FBI. Θα είναι καθημερινά παρόντες, θα περιπολούν σε συνοικίες και γειτονιές. Το μήνυμα είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά θέμα αποφυγής του νόμου.  Αυτή η ανοχή που υπήρχε για χρόνια και που για μένα είναι ακατανόητη, αυτή πρέπει να πάρει τέλος»

Μ. Χρυσοχοΐδης, Υπουργός Ασφάλειας και Καταστολής

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΟ Υπουργείο Ασφάλειας και Καταστολής, το κατ΄ευφημισμόν Προστασίας του Πολίτη, οργανώνει και συντονίζει αυτές τις μέρες μια στρατιωτική εισβολή του κράτους στις κοινότητες των Ρομά με σκοπό να τις κατακτήσει και να τις ελέγξει, να τις καθυποτάξει. Η συντριπτική πλειονότητα των Ρομά είναι εγκληματίες, πολλοί εξ αυτών σκληροί, και πρέπει να τιμωρηθούν. Δεν είναι η πρώτη φορά που οργανώνεται και συντονίζεται μια τέτοια επιχείρηση. Ποια ήταν η τύχη τους; Όλες απέτυχαν. Ποια θα είναι η κατάληξη άλλης μιας, μακράς πνοής μάλιστα, στρατιωτικής-αστυνομικής επιχείρησης; Θα ολοκληρωθεί επιτυχώς ή θα σταματήσει αποτυχούσα; Θα έχουμε νεκρούς; Πόσους, λίγους ή πολλούς; Νεκρούς Ρομά και νεκρούς αστυνομικούς; 

ΚΑΙ αυτή η απόπειρα καθυπόταξης των Ρομά θα αποτύχει. Δεν είμαι βέβαιος, είμαι βεβαιότατος. Θα εκθέσω τα επιχειρήματά μου και θα κρίνετε εσείς εάν λέω βλακείες ή όχι. Υπάρχουν δύο τρόποι να στεφθεί με επιτυχία αλλά και οι δύο είναι παντελώς ανεφάρμοστοι: αυτός είναι ο λόγος που η αποτυχία είναι προδιαγεγραμμένη, το γνωρίζουν άλλωστε. Εκείνο που θα γίνει θα είναι ο καθημερινός έλεγχος και η καθημερινή παρενόχληση των Ρομά από τους αστυνομικούς που θα είναι παρόντες μέσα στους καταυλισμούς 24 ώρες το 24ωρο. Η στρατηγική επιδίωξη της επιχείρησης δεν είναι η άμεση αντιμετώπιση της εγκληματικότητας αλλά ο διαρκής καθημερινός εκφοβισμός ώστε να προληφθεί η εγκληματική δραστηριότητα. Προληπτική καταστολή. Πριν το κάνω όμως θα ήθελα να εκθέσω το σχέδιο της στρατιωτικής επιχείρησης καθυπόταξης των Ρομά, όπως το ανακοίνωσε ο ίδιος ο Υπουργός.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΘΕΛΕΙ; Ναι, τη φαντασίωση να γίνει πρωθυπουργίνα την έχει κάνει : είναι πολύ λίγοι οι ενήλικες Έλληνες και πολύ λίγες οι ενήλικες Ελληνίδες που δεν την έχουν κάνει. Δεν τους/τις κατηγορώ –  κι εγώ την έχω κάνει! Αν όχι πρωθυπουργός ή πρωθυπουργίνα, βουλευτής και βουλευτίνα χίλια τα εκατό –  είναι πιο εφικτό! Φαντάζομαι λοιπόν, σκέφτομαι δηλαδή (η φαντασία είνα μια μορφή προγλωσσικής σκέψης), στις εκλογές της άνοιξης του 2027 το κόμμα ΟΞΥΓΟΝΟ με επί κεφαλής την Μαρία Καρυστιανού να παίρνει 18% και να εκλέγει 30, λέμε τώρα,  βουλευτές και βουλευτίνες, οι οποίοι και οι οποίες θα βγάζουν το μήνα κάνα εφτάρι, οχτάρι (με κάτι έξτρα συνεδριάσεις) χιλιαρικάκια (ευρά). Θα μπορούσε αυτοί οι 30 να είναι γονείς θυμάτων του ΚΡΑΤΙΚΟΥ  ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ της σιδηροδρομικής σύγκρουσης στα Τέμπη το 2023; (Ο χαρακτηρισμός του ΟΣΕ ως μπουρδέλου αδικεί κατάφωρα τα μπουρδέλα, η λειτουργία των οποίων είναι άψογη).  Και βέβαια θα μπορούσε. Αλλά δεν θα είναι: οι περισσότεροι γονείς ΔΕΝ θα το κάνουν. Ποιοι και ποιες θα το κάνουν; Α, είναι μύρια τα άφθαρτα και αδιάφθορα  λαμόγια της ελληνικής κοινωνίας, ευφυέστατα κοράκια που καραδοκούν και που θα τους δοθεί μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να τρέξουν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία να σώσουν την ΕΛΛΑΔΑ, τη ΧΩΡΑ μας, από τον κατήφορο που έχει πάρει. Ποια όμως από τις δύο Ελλάδες, από τις δύο χώρες θέλουν να σώσουν; Των καπιταλιστών, των αφεντικών ή των εργαζομένων, των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου;  Με απασχολούν πολλά ερωτήματα που εγείρει το ενδεχόμενο της ίδρυσης του κόμματος ΟΞΥΓΟΝΟ και με αυτά θα ασχοληθώ σήμερα. Ποια θα είναι η στρατηγική επιδίωξη του κόμματος; Η απονομή δικαιοσύνης για το έγκλημα των Τεμπών;  Θα είναι ένα κόμμα ειδικού σκοπού ή κόμμα με περισσότερες και μεγαλύτερες φιλοδοξίες που θα αναλάβει τον συντονισμό του κράτους, οι κομβικές επιδιώξεις του οποίου είναι η απρόσκοπτη λειτουργία της οικονομίας, της καπιταλιστικής οικονομίας βεβαίως, και η αναπαραγωγή της κοινωνίας, της καπιταλιστικής κοινωνίας βεβαίως βεβαίως; Θα αλλάξει αυτές τις κομβικές επιδιώξεις του κράτους και θα προκρίνει άλλες –  ποιες; Αυτοί κι αυτές που θα συμμετάσχουν στην ίδρυση του κόμματος τι πιστεύουν ότι είναι η πολιτική; Γνωρίζουν ότι είναι ο συντονισμός του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ που διεξάγεται μεταξύ τάξεων, κοινωνικών ομάδων, πολιτισμικών παραδόσεων; Γνωρίζουν τις αφόρητες πιέσεις που θα δεχτούν και θα υποστούν ή νομίζουν ότι η πολιτική είναι μια πολύ ευχάριστη δραστηριότητα σχόλης και ελεύθερου χρόνου, εκδρομή και πικνίκ; Θα αντέξουν ή θα προσαρμοστούν στο πολιτισμένο περιβάλλον της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΚΑΤΑ τη διάρκεια του 19ου και 20ού αιώνα μελετήθηκαν από εθνογράφους και ανθρωπολόγους πάνω από 350 τροφοσυλλεκτικές ομάδες σε όλον τον πλανήτη. Ένα από τα κοινά γνωρίσματα που έχουν επισημανθεί είναι η ευαισθησία των μελών αυτών των κοινωνιών στην κυριαρχική σχέση, η ικανότητά τους να την εντοπίζουν εν τω γεννάσθαι και η διαρκή ετοιμότητά τους να την αποτρέπουν –  με τρόπους που αρχίζουν από την αδιαφορία και τον χλευασμό και φτάνουν μέχρι την απομάκρυνση από την ομάδα και τον φόνο. Οι περισσότεροι φόνοι σε αυτές της κοινωνίας γίνονταν για λόγους αυτοπροστασίας και αυτοάμυνους έναντι κάποιων αμετατανόητων που επιμένουν να επιβάλουν τη θέλησή τους.  “Δεν θέλω να είμαι δούλος σου, δεν θέλω να είσαι δούλος μου”: αυτή ήταν η κομβική στάση και συμπεριφορά των τροφοσυλλεκτών, ανδρών και γυναικών. Με αυτήν την αξία μεγάλωναν και συμβίωναν, με αυτή την αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια δεσμεύονταν και συνεργάζονταν.  Ο δουλοπρεπής θεωρούνταν καταφρονητέος, όπως και αυτός που ήθελε να διατάζει για να γίνεται το δικό του. Η κυριαρχική σχέση όμως δεν επιβάλλεται μόνο με διαταγές, κατά κύριο λόγο επιβάλλεται με άλλους τρόπους, με τρόπους που δεν κινούν υποψίες και θεωρούνται αθώες. Αυτές όμως είναι οι πιο ύπουλες και οι επικίνδυνες.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΤΙΣ εκλογές του Ιουνίου του 2031 θα ψηφίσω ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΔΕΙΑ, αυτός θα είναι ο τίτλος του κόμματος που θα ιδρύσει ένα χρόνο πριν, το 2030, ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας. Θα το κάνω αυτό για τέσσερις λόγους. Πρώτον, διάβασα το πρόγραμμα του κόμματος και ενθουσιάστηκα –  θα το παραθέσω, θα το εκθέσω σε κοινή θέα, για να το διαβάσετε κι εσείς. Δεύτερον, με έχει εντυπωσιάσει η πρωτοτυπία του τίτλου –  για πρώτη φορά κόμμα της Αριστεράς δεν  λέει στον τίτλο του ποιοι είμαστε αλλά τι θέλουμε να κάνουμε, ποια είναι η πυρηνική, κομβική, στρατηγική του επιδίωξη: τρεις μήνες άδεια (πληρωμένοι, εννοείται) για όλους τους εργαζόμενους, άνδρες και γυναίκες, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Τρίτον, για να επιβραβεύσω την οξυδέρκεια και την διορατικότητα του συντρόφου ηγέτη Αλέξη Τσίπρα, την οποία και θα σχολιάσω,  και, τέταρτον, με έχει γοητεύσει η ετυμολογία του επωνύμου του, μιας και μ΄ αρέσει πολύ να πίνω τσίπρα με Ηπειρώτες, κάνουν πολύ καλό τσίπουρο, το ομολογώ –  δυνατά, σέρτικα, στιβαρά, όχι σαν τα καβαλιώτικα, λες και πίνεις νερό!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΝ καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αντιπολεμικό κίνημα, τότε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το οδυνηρότατο ερώτημα: και τι θα κάνουμε, θα βλέπουμε τον πόλεμο, τις καταστροφές και τους θανάτους με σταυρωμένα χέρια, πίνοντας φρέντο ντεκαφεϊνέ και μπίρα χωρίς αλκοόλ; Ναι, θα απαντούσα –  εσείς τι λέτε να κάνουμε; Να διαδηλώσουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να πάρουμε τα όπλα, να κάνουμε γενική απεργία,να αυτοπυρποληθούμε,  τι να κάνουμε, πείτε μου, σας παρακαλώ! Αλλά δεν μου λέτε, σας ρωτώ και με κοιτάτε με καχυποψία, με εχθρότητα, με απέχθεια, με απαξίωση, με βρισιές, με πολύ αρνητικούς χαρακτηρισμούς. Γιατί δεν μου λέτε; Το έχετε σκεφτεί αυτό; Μήπως κι άλλα πολλά δεν έχετε σκεφτεί; Μήπως δεν θέλετε να τα σκεφτείτε και να τα συζητήσετε; Μήπως είσαστε κολλημένοι και κολλημένες στο παρελθόν και δεν μπορείτε να αποδεχτείτε τις αλλαγές που έχουν γίνει, και γίνονται, σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής;

ΤΟ σημερινό κείμενο θα εστιάσει σε δύο ζητήματα που, αφού θα συσχετιστούν,  θα εκβάλουν σε ένα συμπέρασμα. Το ένα εξετάζει την έννοια του κινήματος, του αντιπολεμικού κινήματος και το αμετάκλητο τέλος των κινημάτων και το άλλο τον πολεμικό χαρακτήρα των δυτικών κοινωνιών, στα πλαίσια των οποίων επιχειρούμε να διαμαρτυρηθούμε κατά του πολέμου ζητώντας τη λήξη του. Ως συνήθως, όλα όσα σκέφτομαι και θα γράψω θα καταλήξουν στη διατύπωση ερωτημάτων, τα οποία πρέπει να σκεφτούμε και να απαντήσουμε. Θα τα προαναγγείλω: οι δυτικές κοινωνίες είναι πολεμικές κοινωνίες; Τι είναι μια πολεμική κοινωνία; Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες ήταν πολεμικές ή υπήρξαν κάποιες που δεν ήταν; Είναι δυνατόν μια πολεμική κοινωνία να παύσει να είναι πολεμική; Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της δράσης του αντιπολεμικού κινήματος;

Continue reading →

το μουνί καράβι σέρνει

(νεοελληνική παροιμία)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΗ  χρονιά που μας πέρασε εκπληρώθηκε μια ακόμα επιθυμία μου : να ζω εφτά-οχτώ μήνες στο χωριό, στη φύση, και  τέσσερις-πέντε στην πόλη. Φίλη, συμφοιτήτριά μου στη Φιλοσοφική, το 1978, με παραχώρησε ένα δωμάτιο στηνΑθήνα, στη Νέα Ελβετία, κι έτσι αποφεύγω (όλα εδώ πληρώνονται, και τα κακά και τα καλά) τη μία από τις δύο κατάρες,  ένα από τα χειρότερα δεινά –  το ενοίκιο. (Η άλλη κατάρα είναι το επάγγελμα   –  Παναγία φυλάξοι!). Θα μπορούσα να ζήσω μόνο στο χωριό αλλά μόνο στην πόλη, όχι, αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω. Το έκανα πολλά χρόνια και ήμουν πολύ δυστυχισμένος. Θα σας πω γιατί. Έχω τρεις πολύ κακές συνήθειες, πάρα πολύ κακές –  εύχομαι να μην τις αποκτήσετε ποτέ, θα δυστυχήσετε. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να παίρνω ένα μέρος της τροφής μου από τη φύση –  το κυνήγι και το ψάρεμα με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Είμαι τροφοσυλλέκτης. Την τροφή που τρώω, την περισσότερη, θέλω να την καλλιεργώ εγώ ο ίδιος: φρούτα, λαχανικά,  όσπρια, πατάτες. –  είμαι κηπουρός γεωργός. Και η τρίτη: το χειμώνα θέλω να καίω τα ξύλα που έκοψα εγώ ο ίδιος στο δάσος, τα έφερα στο σπίτι, τα τεμάχισα και τα αποθήκευσα. Τώρα που γράφω η ξυλόσομπα καίει, ακούω τα ξύλα να καίγονται –  τι καλή παρέα!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΤΥΧΕ να βρίσκομαι στην Αθήνα στις 28 Φλεβάρη, περαστικός για Πάτρα. Πήγα για περπάτημα εκείνο το πρωί και επιστρέφοντας παρατήρησα ότι σχεδόν όλα τα μαγαζιά στο τέρμα Φορμίωνος, στη Νέα Ελβετία, στον Βύρωνα, ήταν κλειστά. Ειδικευμένος στο να γενικεύει ο εγκέφαλός μου, υπέθεσε ότι αυτό που είδα δεν ήταν τοπικό φαινόμενο και ένιωσα μέσα μου βαθιά, πολύ βαθιά, μια ακαταμάχητη δύναμη, μια ανεξελέγκτη έλξη να πάω στη συγκέντρωση για τα Τέμπη, στο Σύνταγμα. Σε συγκέντρωση/διαδήλωση είχα να πάω δεκατίες κι όταν πήγαινα το έκανα για να συναντήσω κάποιο φίλο, κάποια φίλη. Πήρα λοιπόν τα πόδια μου και κατηφόρισα –  δεν είχε συγκοινωνία. ‘Οσο κατηφόριζα τόσο πιο πολύ κόσμο έβλεπα στα πεζοδρόμια και στους δρόμους ώστε όταν έφτασα στο Στάδιο, ανθρώπινα ποτάμια χύνονταν προς τη πλατεία. Θα συναντούσα φίλο στην Ασκληπιού, έξω από την Πολιτεία, και για να πάω εκεί κατέβηκα σχεδόν κοντά στο Μοναστηράκι κι ανηφόρισα.. Με δυσκολία περνούσα τη Μητροπόλεως, την Ερμού, τη Σταδίου και την Πανεπισημίου. Και βέβαια θυμήθηκα τη πρώτη διαδήλωση στην οποία είχα πάει –  στη πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου το 1974. Πάνω από 1 εκ. κόσμος, ακατέβατα. Συγκινήθηκα, βούρκωσα. Όχι για τα χρόνια που πέρασαν, όχι, όχι, ούτε με σφαίρες. Συγκινήθηκα γιατί χάρηκα, χάρηκα πολύ όχι που διαδηλώναμε και συγκεντρωθήκαμε αλλά γιατί κ ά ν α μ ε   κ ά τ ι   ό λ ε ς   κ α ι   ό λ ο ι   μ α ζ ί .

Continue reading →