φίλες και φίλοι, καλό σας βράδυ

    Ο τίτλος του σημειώματος είναι η τελευταία πρόταση του κειμένου που δημοσιεύτηκε στο The Nation και μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στον Παραλληλόγραφο και μπορείτε να τα βρείτε εδώ:

http://parallhlografos.wordpress.com/2014/07/27/debunkisrael/

     Το έχει γράψει η Noura Erakat, αλλά δεν γνωρίζω τίποτα άλλο πέρα από το όνομα.

    Με αυτή την τελευταία πρόταση θα ασχοληθούμε απόψε, φίλες και φίλοι, την οποία δυσκολεύομαι να κατανοήσω αλλά θα κάνω μια προσπάθεια, την οποία θα εξωτερικεύσω για να κρίνετε εσείς σε ποια σημεία το σκεπτικό μου πάσχει και υποφέρει και χρειάζεται θεραπεία.  Η πρόταση αυτή, τελευταία επαναλαμβάνω, αφενός συμπυκνώνει  το κείμενο (Πέντε επιχειρήματα του Ισραήλ καταρρίπτονται) και αφετέρου αποτελεί μια σαφή έκδήλωση ενός συγκεκριμένου τρόπου σκέψης, αυτόν της Ιστορικής Αριστεράς. 

   Εάν διαβάσουμε την πρόταση ως έχει, και ως έχει μεταφραστεί, είναι πραγματικά ακατανόητη.  Δεν μπορεί το Ισραήλ να βομβαρδἰσει τους Παλαιστίνιους για να τους υποτάξει – μπορεί και παραμπορεί· δεν μπορεί να τους βομβαρδίσει για να φέρει την ειρήνη – μπορεί και παραμπορεί. Το περιεχόμενο της πρότασης είναι τόσο αντίθετο με την πραγματικότητα που κάτι άλλο θέλει να μας πει η συγγραφέας και δεν κατανόησε ίσως ο μεταφραστής: θέλει να πει ότι το Ισραήλ δεν μπορεί να βομβαρδίζει, όχι δεν μπορεί να βομβαρδίσει!  Κι όταν λέει ότι δεν μπορεί να βομβαρδίζει εννοεί ότι δεν έχει το δικαίωμα να βομβαρδίζει!   

    Κι εδώ, φίλες και φίλοι, αρχίζουν τα ωραία. Η συγγραφέας διαμαρτύρεται, όλοι και όλες διαμαρτύρονται, η ιστορική Αριστερά διαμαρτύρεται αλλά εμείς έδώ ΔΕΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΣΤΕ, δεν μας ενδιαφέρει η διαμαρτυρία – θα επαναλάβω για άλλη μια φορά γιατι δεν μας ενδιαφέρει: κάθε διαμαρτυρία απευθύνεται στον Κύριο, ενώ όμως κάποτε η διαμαρτυρία ενίοτε είχε κάποιο νόημα, αποτελεσματικότητα δηλαδή, τώρα δεν έχει. Και στην περίπτωσή μας δεν έχει απολύτως κανένα: δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να διαμαρτύρεσαι όταν ο σκοπός του άλλου είναι η εξόντωση.

     Θα το πω και θα το γράψω άλλη μια φορά κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε – όποιος δεν κατάλαβε, ελπίζω να καταλάβει: ο τελικός σκοπός του ισραηλινού Κράτους, με τη συναίνεση ή και την αμέριστη συμπαράσταση και συνδρομή ενός μεγάλου μέρους των Υποτελών Υπηκόων, είναι

η εκδίωξη/εξόντωση όλων των Παλαιστινίων.  

   Η διαπίστωση αυτή εγείρει πληθώρα ερωτημάτων: γιατί θέλει το ισραηλινό Κράτος να εκδιώξει/εξοντώσει τους Παλαιστίνιους;  Θα τα καταφέρει;  Ποιος μπορεί και πώς να το σταματήσει; Εάν τα καταφέρει, πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να πραγματοποιηθεί αυτός ο στόχος; Το πιο ενδιαφέρον από όλα: τι μπορούν να κάνουν οι Παλαιστίνιοι για να αποφύγουν την εκδίωξη/εξόντωση;

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ὀταν ο Κύριος λέει ότι ο Θεός είναι αθάνατος, πανταχού παρών, παντογνώστης και παντοδύναμος, παντοκράτωρ,  θέλει να πει ότι ο ίδιος θα ήθελε να είναι αθάνατος, ανίκητος δηλαδή, και η Κυριαρχία, ως κοινωνική σχέση, αιώνια, ακατάλυτη· ότι θέλει να γνωρίζει τι κάνουν, τι λένε, που είναι, τι σκέφτονται και τι αισθάνονται οι Υποτελείς· ότι δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ισχύς από αυτήν που διαθέτει· ότι η αύξηση της διαθέσιμης ισχύος είναι το πρωταρχικό του μέλημα.

     Πολλές από αυτές τις επιθυμίες Του έχουν εκπληρωθεί, όχι όμως όλες. Δεν θα γίνει ποτέ αθάνατος, άρα δεν θα γίνει ποτέ ανίκητος. Αν όμως ο Κύριος (καπιταλιστής, σήμερα) δεν θα μπορέσει να νικήσει ποτέ τη φύση, τον θάνατο δηλαδή, δεν θα μπορέσει ποτέ να απεξαρτηθεί κι από τους Υποτελείς Του, χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να είναι Κύριος. Η  αύξηση της ισχύος Του έχει όρια, κατά συνέπεια, δεν θα γίνει ποτέ πανίσχυρος. Αυτό είναι το ανθρωπολογικό και ιστορικό αδιέξοδο του Κυρίου: (θα) είναι ισχυρός, (θα) είναι όμως και  ανίσχυρος. Η  συνειδητοποίηση  του αδιεξόδου δεν απελπίζει τον Κύριο, κάθε άλλο· τον κάνει πιο αδίστακτο, πιο αποφασιστικό, πιο ανηλεή και αμείλικτο και ανοικτίρμονα άρπαγα, καταστροφέα και εξοντωτή. Η διαθέσιμη ισχύς, που μπορεί να αυξηθεί περισσότερο αγγίζοντας τα όρια της, αρκεί για να καταγάγει νίκες και κατά της φύσης και κατά των Υποτελών. 

     Το πεδίο της επιτήρησης/παρακολούθησης των Υποτελών είναι ένα πεδίο στο οποίο αποκαλύπτεται όλη η σημασία της έννοιας της προόδου:  πρόοδος  σημαίνει κατασκοπία, επόπτευση, συγκέντρωση πληροφοριών που αφορούν τον αντίπαλο – ο πρόοδος (διαβάζουμε στον Ξενοφώντα)  ήταν ο στρατιώτης που προπορεύονταν στα εχθρικά εδάφη, συγκέντρωνε όσο γινόταν περισσότερες και λεπτομερέστερες πληροφορίες και τις μετέδιδε, όσο πιο γρήγορα γινόταν στον αρχηγό του στρατού. Σήμερα, ο πρόοδος είναι ο κατασκοπευτικός δορυφόρος, η κάμερα στους δρόμους, το διαδίκτυο, οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις. Η επιβολή της τάξης και της πειθαρχίας, της επιτήρησης και του ελέγχου, της οργάνωσης, καθ΄ υπόδειξη του θείου Πλάτωνος (ανθρωποβοσκητική),  της κοινωνίας με πρότυπο το μαντρί και τον στρατώνα, αποβλέπουν στην κανονικοποίηση, στη αποβολή της έκπληξης, στην επιτηρητική, παρακολουθητική παντογνωσία. Μπορεί ο Κύριος να μην γίνει αθάνατος και παντοδύναμος και παντοκράτωρ, παντογνώστης όμως και πανταχού παρών έχει γίνει και θα γίνει ακόμα περισσότερο. Ο Μισέλ Φουκό (βιοπολιτική), και ο Γκι Ντεμπόρ (θέαμα),  επικαιροποίησε τον Πλάτωνα  και μας υπέδειξε ότι η παντογνωσία του Κυρίου γίνεται αποτελεσματικότερη και αποδοτικότερη με την παραγωγή της υποκειμενικότητας, κάτι που ιστορική Αριστερά, λόγω της  ψυχοπνευματικής της  πλατυποδίας, αντιλήφθηκε μετά απο πολλές δεκαετίες. Εάν ο κόσμος καταστραφεί, η ιστορική  Αριστερά θα καταστραφεί μετά από είκοσι χρόνια, τόσο καθυστερημένη είναι.

 

Continue reading →

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Οι δηλώσεις και η πολιτική συμπεριφορά του Ευάγγελου Βενιζέλου, συζύγου κόρης βιομηχάνου, που είχε δηλώσει ‘ δεν θα πεθάνω αν δεν δω τον γαμπρό μου πρωθυπουργό’ , μας επιτρέπουν να  διατυπώσουμε τη βεβαιότητα ότι ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ έχει πάρει την απόφαση να θυσιάσει το ΠαΣοΚ στο βωμό της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.  Πρόκειται για μια θυσία μακράς διάρκειας: θα χρησιμοποιεί το ΠαΣοΚ για να ολοκληρωθεί η επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή κατά των Υποτελών Παραγωγών, ενεργών, ανενεργών και ανέργων, κατά των αυταπασχολούμενων, κατά των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων με σκοπό την επαναφορά και αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων,  ντόπιων και ξένων,  βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων. 

      Το μόνο μέλημα του αδίστακτου συνταγματολόγου, Υπηρέτη του Κυρίου καπιταλιστή, είναι η κοινοβουλευτική επιβίωση,  επιχαίρει και θριαμβολογεί, διότι αυτή του επιτρέπει να συγκροτείται το πολιτικό επιτελείο (κυβέρνηση) συντονισμού της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, οξυνόμενου και γενικευόμενου κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Το αίμα του θύματος χύνεται στάγδην, γι΄ αυτό και παραμένει ζωντανό. Μια μέρα όμως, όταν δεν θα εκπροσωπηθεί κοινοβουλευτικά,  το παλούκι θα μπηχθεί στην καρδιά του βρυκόλακος και η πολιτική εργολαβία του εξουσιομανούς συνταγματολόγου θα λήξει.  Το ΠαΣοΚ είναι μανεκέν για σάβανο. Στην ίδια πασαρέλα με τη ΔΗΜΑΡ.

    Στα μεγαλοπρεπή αρχίδια του Βενιζέλου εάν το ΠαΣοΚ εξαφανιστεί. Πάνω απ΄ όλα ο καπιταλισμός. Εάν θελήσει να συνεχίσει την πολιτική του καριέρα, μπορεί να κάνει τα πάντα –  θα εκπλαγούμε εάν τον δούμε να εντάσσεται στη Νέα Δημοκρατία;  Εγώ όχι. Εάν δεν μπορέσει να χωθεί κάπου, θα πάει σπίτι του –  λεφτά έχει να φάνε και οι τριάντα κότες μου, που θα τις κάνω σαράντα.

     Αυτό είναι το μοντελάκι που έχει στο κρανίο του ο ευάγελλος υπηρέτης. Θυσιάζω όμως το ΠαΣοΚ σημαίνει ρίχνω στον Καιάδα της πολιτικής ανυπαρξίας και απαξίωσης τα εκατοντάδες επαγγελματικά κομματικά στελέχη του ΠαΣοΚ, τα οποία αποκαλούνται, από τους συνεργάτες του ευάγγελου στρατηγού,  ‘ παιδιά του κομματικού σωλήνα’  και ‘ ανεπάγγελτοι’ .  Τα τσιράκια αυτά τα κάνουν πάνω τους  με τη σκέψη και

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Η έγκυος ηρωίδα κάποιου διηγήματος, δεν θυμάμαι το όνομα του (της;) συγγραφέα, βιώνει το οδυνηρότατο δίλημμα να κάνει ή να μην κάνει έκτρωση· αποφασίζει τελικά, μετά από πολλές παλινωδίες,  να μην κάνει· και το διήγημα τελειώνει με την εξής φράση, όπως τη θυμάμαι,  που λέει η νοσοκόμα στην ηρωίδα:

    –  Είναι αγόρι, κυρία Χίτλερ!

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Το τι θα συμβεί στο μέλλον δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, λόγω της αδήριτης έκπληξης, του ακαταμάχητου απρόβλεπτου και απροσδόκητου. Παρ’  όλα αυτά, ο Κύριος (καπιταλιστής) επιδιώκει να γνωρίζει τι θα συμβεί ελέγχοντας και αποικίζοντας το μέλλον μέσω της επινόησης της πραγματικότητας, μέσω του σχεδίου. Δεν μας επιτρέπεται να μην ομολογήσουμε ότι πολύ συχνά τα καταφέρνει μια χαρά. Όχι πάντα·  πολύ συχνά, ναι. Κι όταν δεν τα καταφέρνει, έχει έτοιμο το μέσο εξάλειψης της έκπληξης:  την ανηλεή και αμείλικτη βία.

    Τί θα θέλαμε όμως να συμβεί;  Μιας και η πολιτική αφορά κυρίως το μέλλον, το στοιχείο της επιθυμίας και της βούλησης δεν μπορούμε ούτε να το εξαλείψουμε ούτε να το εξοβελίσουμε, να το απομακρύνουμε, να το διώξουμε, να το βάλουμε στο περιθώριο, στην άκρη. Ένας θείος της Τασούλας, πίνουμε τσίπουρο συχνά μαζί, συνταξιούχος, μετανάστης, εργάτης στην ΟΡΕL, δήλωσε:  από τη πείνα να πεθάνω, Νέα Δημοκρατία θα ψηφίζω. Θέλει ο θείος μας, όλοι και όλες μας θέλουμε. Κι αυτό που θέλουμε, άλλοτε γίνεται άλλοτε δεν γίνεται. 

     Εγώ θέλω ακυβερνησία, όσο γίνεται πιο παρατεταμένη. Θέλω να γίνονται εκλογές, κάνα δυο φορές το χρόνο, κάθε δύο μήνες, όσο γίνεται πιο συχνά. Υπάρχουν πολλές εκδοχές και διαβαθμίσεις της ακυβερνησίας –  από την υπηρεσιακή κυβέρνηση εν όψει εκλογών μέχρι το κενό εξουσίας, το οποίο συμβαίνει κατά τη μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία ή από τη δημοκρατία στη δικτατορία. Διότι η δημοκρατία και η δικτατορία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όταν δεν μπορεί ο Κύριος να αποσπάσει την αφοσίωση και την υπακοή των υποτελών με τη δημοκρατία, είτε συμμετέχουν είτε όχι στις εκλογές, καταφεύγει στην κατάλυσή της. Εάν μέσω των εκλογών το Κράτος καταγράφει και ενσωματώνει τις κοινωνικές αντιφάσεις, η ακυβερνησία είναι μια εκδήλωση της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου. Η πολιτική αναταραχή συνδαυλίζει την κοινωνική και η κοινωνική την πολιτική.

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Το σημερινό σημείωμα είναι εισαγωγικό σε κάποια άλλα που θα ακολουθήσουν, αντικείμενο των οποίων θα είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον αφενός της πολιτικής παρανομίας/συνωμοσίας και αφετέρου των κλειστών πολιτικοθεωρητικών ομάδων. Για να απαλλάξω κάποιους και κάποιες από τον μόχθο της ανάγνωσης όλων αυτών των σημειωμάτων θα παραθέσω προκαταβολικά τα συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει: τόσο η πολιτική παρανομία/συνωμοσία (ληστεία για χρηματοδότηση πολιτικών οργανώσεων, λεηλασίες σε εξεγέρσεις, μεταπώληση της λείας, εφοδιασμός με όπλα,  συνωμοτικότητα, κρύψιμο, κτλ.)  όσο και οι κλειστές πολιτικοθεωρητικές ομάδες επιβιώνουν  ως απολιθώματα μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.  Θα είναι τα τελευταία φαινόμενα της ιστορικής Αριστεράς που θα αποχωρήσουν από το κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. 

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος, θα έχετε ακούσει το όνομά του, μπορεί να έχετε διαβάσει και κάποιο βιβλίο του, διαχειριστής της ιστοσελίδας Lenin Reloaded (πρώην Radical Desire),  είναι αναπληρωτής καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου. Έχει γράψει και εκδώσει βιβλία, έχει δώσει συνεντεύξεις, διδάσκει, δίνει διαλέξεις – είναι ακαδημαϊκός. Εάν δεν κάνω λάθος, δεν είναι πάνω από 56 ετών, είναι λοιπόν νεώτερος από μένα. Εγώ είμαι άνεργος οικοδόμος, καλουπατζής, και για να επιβιώσουμε ως τετραμελής οικογένεια μετακομίσαμε σε χωριό όπου και ζούμε. Ο πατέρας μου ήταν εργάτης, σε λατομεία μαρμάρων, στην Παλαιά Πεντέλη και τον Διόνυσο, η γυναίκα μου  άνεργη εργάτρια, ο πεθερός μου και η πεθερά μου, δεν ζούνε, πέρασαν τη ζωή τους σε εργοστάσια παραγωγής πλαστικών υδραυλικών εξαρτημάτων και πέθαναν από καρκίνο (του πνεύμονα ο πεθερός μου).  Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος, ως υψηλόβαθμος κρατικός υπάλληλος,  είναι μικροαστός – δεν γνωρίζω την κοινωνική του καταγωγή, δεν γνωρίζω εάν οι γονείς του είναι εργάτες, αγρότες, κρατικοί υπάλληλοι, μικροβιοτέχνες, μικροί καπιταλιστές, αυταπασχολούμενοι – ιδέα δεν έχω. Θα ήθελα να το μάθω, και θα το μάθω, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.

   Ο ιστότοπος Lenin Reloaded, ο Αντώνης Μπαλασόπουλος,   είναι διαπρύσιος κήρυκας των θέσεων του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και της ΚΝΕ, ένθερμος σε βαθμό φανατισμού υποστηρικτής της πολιτικής και των πρακτικών των παραπάνω οργανώσεων.     Χτες, Σάββατο, 5 Απριλίου 2014, ο Αντώνης Μπαλασόπουλος με αποκάλεσε (τα εισαγωγικά δικά του)

 ‘θεωρητικό’ και ‘φιλόσοφο’ του απροκάλυπτου κωλοπαιδισμού.

Με άλλα λόγια, με αποκάλεσε κωλόπαιδο.

  Πριν δούμε τις λεπτομέρειες του τί έγινε, πριν δούμε για ποιό λόγο, επιφανειακό και βαθύ, με αποκάλεσε κωλόπαιδο, ας σημειώσω ότι καιρό περίμενα να τη κάνει τη γκάφα του ο καθηγητής Πανεπιστημίου και να αναφερθεί στην Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών και μπορείτε να φανταστείτε, φίλες και φίλοι, τη χαρά μου όταν αυτό που περίμενα εδώ και χρόνια εκπληρώθηκε. Άλλοι, κάποιους γνωρίζω κάποιους όχι,  δεν τολμούν και δεν την κάνουν τη γκάφα – απλά δυσανασχετούν, δυσφορούν, ενοχλούνται με αυτά που γράφω αλλά τη γκάφα δεν την κάνουν και με αγνοούν, αποφεύγουν δηλαδή τη συζήτηση· φοβούνται;  Δεν ξέρω. Περιμένω να σκάσουν μύτη!  Ο Αντώνης Μπαλασόπουλος δεν άντεξε και τόλμησε.

    Και τώρα, Αντώνη Μπαλασὀπουλε, αρχίζει ο πόλεμος με επίδικο αντικείμενο την ελευθερία και ευρύτητα πνεύματος.  Θα πολεμήσουμε, Αντώνη Μπαλασόπουλε, θα πολεμήσουμε, θα κονταροχτυπηθούμε, δεν θα σε αφήσω σε χλωρό κλαρί, όπου και να κρυφτείς θα σε βρω και θα σε βγάλω στο προσκήνιο :

όταν θα ρωτάω, θα απαντάς· όταν θα με ρωτάς, θα απαντάω.

Εγώ θα απαντάω – εάν εσύ δεν απαντάς, εγώ θα συνάγω κάποια συμπεράσματα. Εάν δεν απαντάς και καταφεύγεις σε άλλες πρακτικές εγώ και πάλι θα συνάγω τα συμπεράσματά μου. Εάν κάνεις πίσω και δεν απαντήσεις στα ερωτήματά μου, θα θεωρήσω ότι αποφεύγεις τη συζήτηση ελλείψει επιχειρημάτων και ελευθερίας και ευρύτητας πνεύματος. Θα θεωρήσω ότι αποφεύγεις την κλιμάκωση του πολέμου, ότι δείλιασες, ότι έβαλες τη ουρά στα σκέλια σου και την έκανες. Όπου και να πας όμως, θα σε βρω.

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Αυτή δεν ήταν γρἰπη, φίλες και φίλοι, δεκαπενθήμερες διακοπές στον Κάτω Κόσμο ήταν, μα  την Παναγία!  Ξεκουράστηκα όμως, ξανασκέφτηκα πολλά, αναθεώρησα πολλά (όσον αφορά τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, κυρίως)  κι είμαι και πάλι γερός και χαρούμενος.

   Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος είναι σύνθημα πανού σε συγκέντρωση εργαζομένωνκαι ανέργων – το εντόπισα σε φωτογραφία στο RedNoteBook. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση γιατί καταγράφει με λίγες λέξεις, με αφέλεια και κυνισμό, όλο το κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό αδιέξοδο της ιστορικής Αριστεράς, από τη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι όσο πιο Αριστερά γίνεται – μέχρι αυτούς που θεωρούν ότι η εργασία  μια μέρα (κομμουνισμός) θα καταργηθεί και θα γίνει ελεύθερη ανθρώπινη δραστηριότητα και οι άνθρωποι θα περιμένουν πότε να ξημερώσει να πάνε να καθαρίσουν κοπριές στους στάβλους. Το αδιέξοδο αυτό συμπυκώνεται στο γεμάτο αγανάκτηση, απόγνωση και απελπισία ερώτημα που διατυπώνεται από τα στελέχη και τα μέλη της νεκροζώντανης Αριστεράς:

μα γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος;

   Απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν έχει διατυπωθεί και δεν πρόκειται να διατυπωθεί, εάν βεβαίως εξαιρέσουμε την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών, η οποία απαντά:

 ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται γιατί είναι σοφός 

 Ποιά είναι η σοφία του: Να ποια είναι: ξέρει πολύ καλά ότι εάν ξεσηκωθεί, εάν βγει δηλαδή στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, να απειλήσει, να εκλιπαρήσει, να διαδηλώσει, να διεκδικήσει,  δεν θα καταφέρει απολύτως  τἰποτα, θα φάει το ξύλο της αρκούδας και θα γυρίσει στο σπιτάκι του δαρμένος, ταπεινωμένος, ηττημένος, γαμημένος  και ξεφτιλισμένος!    

Continue reading →