ΣΕ τριάντα με σαράντα χρόνια η μεταμόσχευση κεφαλιού θα είναι δυνατή, διάβασα κάπου αλλά δεν θυμάμαι που· το μόνο που θυμάμαι είναι ότι την εν λόγω επιστημονική προφητεία τη διατύπωσε κάποιος ειδικός στις μεταμοσχεύσεις. Κάποιοι φίλοι και κάποιες φίλες, με τους οποίους έχουμε συζητήσει πάνω από το τραπέζι του γλεντιού, θα υποθέσουν ότι κάνω πλάκα, ότι την ιστορία αυτή την έπλασε, ως συνηθίζει, ο πολυευφάνταστος εγκέφαλός μου. Σας ορκίζομαι στη Παναγιά την Παρθένα, δεν την επινόησα. Όταν τη διάβασα, αναστατώθηκα. Να ένα άλλο κεφάλαιο για τη Φιλοσοφία της Αθανασίας, που θα εκδώσουν οι φίλοι και οι φίλες την εποχή που θα πραγματοποιούνται μεταμοσχεύσεις κεφαλιού.
ΔΕΝ θα ασχοληθώ σήμερα με το ζήτημα εάν είναι δυνατή μια τέτοια μεταμόσχευση. Το γεγονός ότι, παρ΄ όλη την πρόοδο στη γενετική και τη μοριακή βιολογία και στην αγγειοχειρουργική, θα είναι δυνατή σε τριάντα με σαράντα χρόνια δηλώνει το δύσκολο του εγχειρήματος. Ώστε προς το παρόν δεν είναι παρά μια επιθυμία, η τελευταία επιθυμία στην τεράστια σειρά που η αρχή της ανάγεται στην Ιλιάδα. Αφού η πηγή κάθε επιθυμίας είναι η αδυναμία, όσο θα υπάρχει αδυναμία πάντα θα αναφύονται και θα διατυπώνονται επιθυμίες. Ποια όμως αστείρευτη αδυναμία γεννά αενάως αναρίθμητες επιθυμίες;
ΤΕΛΕΙΩΣΑ το ζύμωμα, καμιά δωδεκαριά φρατζόλες και σουμούνια (καρβέλια), έβαλα ξύλα στη σόμπα ν΄ ανέβει η θερμοκρασία (για τη ζύμωση της μπίρας, ανησυχώ, δεν βλέπω πολλές αφροζύμες στην επιφάνεια του κουβά) και κάθομαι να γράψω. Σήμερα θα σχολιάσω αυτό που είπε ο αθάνατος Andreas Lubitz σε φίλη του: eines tages wird jeder meinen namen kennen, μια μέρα όλοι θα γνωρίζουν το όνομά μου. Είμαι βεβαιότατος ότι το είπε – και ποιος δεν το έχει πει ή δεν το είπε αλλά το σκέφτηκε; Ποιος, ποια δεν το επιθύμησε; Εγώ; Εσύ; Ελάτε τώρα, ήρωες εσμέν, ήρωες εστέ, ήρωες εισίν. Δεν το ένιωσε, δεν του πέρασε από το μυαλό, δεν το σκέφτηκε, δεν το επιθύμησε ο Φρόιδ, ο Μάρξ, ο Πικάσο, ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Γιάννης Μακριδάκης; Είναι δυνατόν να ζεις σε κοινωνία της δυτικής Κυριαρχίας και να μη το νιώσεις, να μη το σκεφτείς, να μη το επιθυμήσεις;
Η επιθυμία της διάκρισης είναι η κομβική επιθυμία του ήρωα. Η επιθυμία αυτή είναι το θεμέλιο της μεγαλομανίας, της δίδυμης αδερφής του ναρκισσισμού και του ατομικισμού. Είναι στη φύση του ανθρώπου να θέλει να ξεχωρίζει και να μιλούν όλοι γι΄ αυτόν; Δεν το γνωρίζω, pablo. Εάν είναι, είναι βέβαιο ότι όλες σχεδόν οι κοινωνίες του παρελθόντος την έλεγξαν, θα έλεγα επιτυχώς, αυτή την επιθυμία και την περιόρισαν μέχρις και εξαλείψεως. Υπήρξαν όμως και κοινωνίες που όχι απλά αδιαφόρησαν, όχι απλά δεν την έλεγξαν αλλά την ενίσχυσαν με κάθε τρόπο, την έκαναν κομβική αξία, κεντρική συμπεριφορά: οι ποιμενικές κοινωνίες και όσες προήλθαν από αυτές. Καλή ώρα.
ΤΙ σημαίνει, φίλες και φίλοι, κλέος, δηλαδή φήμη; Κλέος, κύδος, φήμη, δόξα είναι να μιλούν (καλώ, κλέος) για σένα, όσο πιο πολλοί, τόσο πιο μεγάλο το κλέος. Αφαίρεσε η Αντζολίνα τις ωοθήκες της, μην εμφανίσει καρκίνο (- και τη σκαπούλαρε, νομίζει), και η μισή ανθρωπότητα ασχολείται με το μουνί της. Ηρωίνη η Τζολί, μεγάλη ηρωίνη (:ηρωίδα). Ποια είναι η προέλευση του ποιμενικού κλέους; Θα την εκθέσω συνοπτικά: όσοι πιο πολλοί μιλούν για σένα, επειδή διακρίθηκες στον πόλεμο,τόσο πιο πολλές αξιώσεις επί της λείας έχεις το δικαίωμα να προβάλεις, τόσο πιο μεγάλο κομμάτι θα πάρεις, τόσο πιο πολύ θα αυξηθεί ο πλούτος και η ισχύς – κι όλα αυτά για την επιβίωση, επαναλαμβάνω, για την επιβίωση, όχι για τη ζωή. Ο κακομοίρης, ο bedauernswert, ο ήρωας, ο συγκυβερνήτης, ο αθάνατος Andreas Lubitz για την επιβίωση αγωνιζόταν: αγόρασε δύο αυτοκίνητα, ένα για την έγκυο φίλη του, που τον παράτησε πριν ένα μήνα, μάλλον το αυτοκίνητο θα το πήρε μαζί της, έμεινε μόνος, διαδίδετο ότι θα χάσει τη δουλειά του, θα βρεθεί χρεωμένος και άνεργος – τον πούτσο κλαίγανε, φίλες και φίλοι.
Η επίγνωση του θανάτου είχε ως αποτέλεσμα το άγχος του θανάτου, το οποίο είναι κοινό σε όλους τους ανθρώπους όλων των κοινωνιών. Το άγχος αυτό επιδεινώνεται από την ταύτιση του φυσικού θανάτου με τον βίαιο θάνατο. Στις κυριαρχικές κοινωνίες ο βίαιος θάνατος είναι τόσο συχνός, τόσο πανταχού παρών ώστε εντυπώνεται η αντίληψη ότι ο θάνατος, η βία και ο τρόμος είναι αδιαχώριστα: όταν πεθαίνουμε, υποφέρουμε, βασανιζόμαστε.
ΟΙ μαρτυρίες όμως ήσυχου, ήρεμου θανάτου είναι πολλές και δεν περνούν απαρατήρητες. Κάποιος γέρος, πέθανε την ώρα που είχε γείρει το κεφάλι του στον ώμο του φίλου του όταν κάθισαν σε παγκάκι να ξεκουραστούν κατά τη διάρκεια του περιπάτου τους. Οι άλλοι δύο νόμιζαν ότι αποκοιμήθηκε, όπως το συνήθιζε. Μιχάλη, ξύπνα, φεύγουμε! Αλλά ο ογδαντόχρονος υγιής Μιχάλης, γερός γέρος, άφησε την τελευταία του πνοή στον ώμο του φίλου του.
ΕΝΑΣ φίλος από τα παλιά ρώτησε τη γιαγιά του να του πει πως είναι να πεθαίνεις. Και η ενενηντάχρονη υγιής γιαγιά, γερή γριά, αρχόντισσα, του απάντησε: πώς είναι να τρως λίγο ψωμάκι όταν πεινάς, πώς είναι να πίνεις ένα ποτήρι νερό όταν διψάς, πώς είναι να παίρνεις έναν υπνάκο όταν νυστάζεις, έτσι κι εγώ θέλω τώρα τον θάνατο.
ΤΟ να πεθάνεις υγιής σε πολύ μεγάλη ηλικία είναι μια αντίφαση που ο ποιμενικής, ηρωικής καταγωγής τρόπος σκέψης μας δεν μπορεί να το εντάξει μέσα στο διανοητικό του πλαίσιο και να το κατανοήσει. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο γέρος δεν είναι παλικαράκι, υπάρχουν όμως παλικαράκια που είναι πολύ γέροι και γέροι που είναι υγιείς και ρουφάνε τη ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα – εάν η ζωή είναι ένα ποτήρι καθαρό και δροσερό νερό κι όχι ένας αμείλικτος καθημερινός πόλεμος.
πονοκέφαλε, εξαφανίσου – ακούμε τη διαταγή σε τηλεοπτική διαφήμιση του παυσίπονου Panadol Advance. Η διαταγή αυτή παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον: φέρνει στο προσκήνιο το αδιέξοδο της δυτικής ιατρικής, της ιατρικής του Κυρίου, της δυτικής ιατρικής Κυριαρχίας. Διότι, φίλες και φίλοι, όπως θα δούμε, η δυτική ιατρική είναι η ιατρική του Κυρίου, τουτέστιν, ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο. Δεν είναι ιατρική από τον Κύριο για τους Υποτελείς, ούτε ιατρική των Υποτελών για τους Υποτελείς ή (και) για τον Κύριο. Υπάρχει ιατρική των Υποτελών; Ασφαλώς και υπάρχει – υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο καταχωνιασμένη κι αν είναι. Την ιατρική αυτή την αποκαλώ κομμουνιστική ιατρική κι όταν θα έρθει η ώρα, σε κάνα δυο μέρες, θα εκθέσω τις σκέψεις μου.
Εάν είναι ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο, τότε εμείς οι Υποτελείς δεν μπορεί παρά να είμαστε θύματά της, θύματά Του. Θα δείξω όμως ότι το πρώτο θύμα είναι ο ίδιος ο Κύριος. Σήμερα, θα ασχοληθώ με τη διαταγή της διαφήμισης· αύριο, θα δούμε.
Υπάρχει ο πονοκέφαλος, φίλες και φίλοι; Το κεφάλι μας πονάει; Όχι, κατά κανένα τρόπο, δεν μας πονάει το κεφάλι, δεν έχουμε ημικρανίες. Τι μας πονάει λοιπόν όταν λέμε έχω πονοκέφαλο; Πώς είναι δυνατόν να έχει κάποιος πονοκέφαλο;
Εάν δεν κάνω λάθος, ο ένοικος είναι κάποιος ζωντανός, κάποιος που ζει μέσα (εν) σε μια οικία (οίκος). Εάν ο οίκος δεν είναι δικός μας, τον (ε)νοικιάζουμε, καταβάλλουμε ενοίκιο (νοίκι), είμαστε ενοικιαστές. Δεν θα μπορούσε, κατά κανένα τρόπο, να υπάρξει μεταφορική χρήση της λέξης ένοικος, για να περιγράψει ενταφιασμένο νεκρό· λέμε, κοιμάται το πουλάκι μου, για να περιγράψω πως κοιμάται ένα μωρό ή ένα νήπιο, αλλά δεν μπορούμε, σε καμιά περίπωση, να χαρακτηρίσουμε ένοικο κάποιον ενταφιασμένο νεκρό: ο τάφος δεν είναι οίκος και ο νεκρός δεν είναι ζωντανός! Ποια ιδιοφυία, αναρωτιέμαι, επέλεξε τη λέξη ένοικος για να χαρακτηρίσει ενταφιασμένο νεκρό; Ποιος τρόπος σκέψης , ποια ιδεολογία, ποιο κίνητρο, ποια επιδίωξη πρόκρινε τη χρήση αυτής της λέξης;
Θα δείξω σήμερα ότι η επιθυμία να είναι θαμμένος ο Μέγας Αλέξανδρος εκεί, στον δίκην πολυτελούς διαμερίσματος τάφο της Αμφίπολης, ήταν αυτή που υπαγόρευσε στην ιδιοφυία μας να καταφύγει στη χρήση της λέξης ένοικος.
Ο Χέγκελ λέει ότι η Παγκόσμια Ιστορία έχει σκοπό: ο σκοπός της είναι να γίνουμε όλοι ελεύθεροι, το τελικό αίτιο της Ιστορίας είναι η επικράτηση της ελευθερίας. Πως εννοεί ο φιλόσοφος την ελευθερία; Ελευθερία είναι η πνευματική ελευθερία· θα γίνουμε όλοι ελεύθεροι όταν θα σκεφτόμαστε ελεύθερα; Όχι βέβαια, κατά κανενα τρόπο! Να σκεφτόμαστε παντελώς ελεύθερα δεν γίνεται, η λογική θα γίνει κουρέλια. Θα πρέπει να αποκτήσουμε μια σωστή συνείδηση της ελευθερίας· η σωστή ελευθερία θα επιβληθεί ουσιαστικά πάνω στην αρχή της ελευθερίας γενικά: η Παγκόσμια Ιστορία είναι η πρόοδος με σωστή συνείδηση της ελευθερίας – πρόοδος που θα αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητά της.
Η σωστή συνείδηση της ελευθερίας είναι η χριστιανική συνείδηση. Όταν μια μέρα θα αποκτήσουμε όλοι τη σωστή συνείδηση, τη χριστιανική συνείδηση, πάνω στη Γη, τότε ο σκοπός της Παγκόσμιας Ιστορίας θα εκπληρωθεί. Θα γίνουμε όλοι ελεύθεροι όταν όλοι οι άνθρωποι πάνω στη Γη φτάσουν στη χριστιανική συνείδηση, όταν γίνουν όλοι χριστιανοί· η χριστιανική συνείδηση θα διεισδύσει στην Παγκόσμια Ιστορία, θα χρειαστεί οι άνθρωποι να διαπαιδαγωγηθούν αλλά τελικά όλα θα πάνε καλά, αφού βέβαια πρώτα χυθεί πολύ αίμα – η Παγκόσμια Ιστορία δεν είναι ο τόπος της ευτυχίας. Η εκκίνηση της διαδικασίας θα γίνει από τα γερμανικά έθνη αφού αυτά είναι τα πρώτα που έχουν μια σωστή χριστιανική συνείδηση.
Τον σκοπό της Παγκόσμιας Ιστορίας να αποκτήσουμε σωστή χριστιανική γερμανική συνείδηση τον απαιτεί ο Θεός από την Παγκόσμια Ιστορία, έχει ένα σχέδιο ο Θεός για την Παγκόσμια Ιστορία. Ποιος είναι ο Θεός; Το τέλειο, απαντά ο Χέγκελ! Το τέλειο δεν είναι αυτό που έχει σκοπό και μια μέρα θα τον εκπληρώσει αλλά αυτό το οποίο έχει ήδη πραγματοποιήσει το σκοπό του. Ο Θεός, ο εκπληρωθείς σκοπός, υποδεικνύει έναν σκοπό στην Παγκόσμια Ιστορία, που πρέπει να εκπληρωθεί. Ποιος είναι όμως αυτός ο εκπληρωθείς σκοπός που ονομάζεται Θεός; Και γιατί υποδεικνύει αυτόν συγκεκριμένα το σκοπό στην Παγκόσμια Ιστορία;
Ο γερμανός Μίκαελ Σουμἀχερ, απόγονος κάποιου παπουτσή του μεσαιωνικού παρελθόντος, είναι κλινικά νεκρός εδώ και πάνω από 70 μέρες. Και είναι και δεν είναι νεκρός· και είναι και δεν είναι ζωντανός – δεν είναι όμως νεκροζώντανος. Νεκροζώντανος είναι ο ζωντανός που θα πεθάνει – ο ετοιμοθάνατος γέρος, ο καταδικασμένος σε θάνατο, ο μελλοθάνατος (αυτός που οι γιατροί του δίνουν κάποιους μήνες ή κάνα δυο χρόνια ζωή), η ιστορική Αριστερά. Θα έλεγα ότι είναι περισσότερο νεκρός παρά ζωντανός. Όχι, θα έλεγα κάτι άλλο – ο Μίκαελ Σουμάχερ είναι νεκρός. Η τεχνοεπιστήμη μπορεί και τον κρατάει τόσο ζωντανό ώστε να μην είναι απολύτως νεκρός. Η τεχνοεπιστήμη, οι γιατροί και οι συγγενείς παρεμβάλλονται μεταξύ της ζωής και του θανάτου, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Νομίζω ότι μετά από 70 μέρες είναι πια ζήτημα χρόνουνα σηκώσουν τα χέρια τους οι εμπλεκόμενοι της παρεμπόδισης του θανάτου του Μίκαελ Σουμάχερ και να παραδεχτούν ότι ηττήθηκαν, ότι έχασαν τη μάχη με τον θάνατο – ο Σουμάχερ την έχει χάσει ήδη προ πολλού. Την έχασε όταν έκανε το μοιραίο λάθος να παραβεί τους κανόνες οριοθέτησης της χιονοδρομικού μονοπατιού, να παραβεί τους περιορισμούς που έθεσαν οι συντονιστές του χιονοδρομικού κέντρου για να προστατεύσουν τους επισκέπτες από τα αιχμηρά και αθέατα βράχια σε εκείνο το σημείο. Αναρωτιέμαι και ερωτώ: γιατί παρέβη τους περιορισμούς και τους κανόνες ο Μίκαελ Σουμάχερ;
Το ερώτημα αυτό, απ΄ όσο γνωρίζω, δεν έχει διατυπωθεί και δεν έχει απαντηθεί. Θα το κάνουμε εμείς σήμερα.
Όταν σε κάποια φάση της ζωής μου, πριν πολλά χρόνια, συνειδητοποίησα ότι το εντονότερο χαρακτηριστικό της δυτικής Κυριαρχίας, τουτέστιν η ζωτικότερη προσδοκία και επιδίωξη του δυτικού Κυρίου ήταν, είναι και θα είναι η αύξηση της διαθέσιμης ισχύος, περπατούσα και παραμιλούσα ψιθυρίζοντας ασταμάτητα ‘αύξηση της ισχύος, αύξηση της ισχύος, αύξηση της ισχύος. . . ‘ για να αναγκάσω τον εγκέφαλο να αποθηκεύσει αυτή τη συνειδητοποίηση τόσο έντονα ώστε να μπορώ να την ανασύρω με ευκολία ανά πάσα στιγμή. Θεώρησα ότι αυτή η γνώση ήταν γόνιμη αφού πολύ σύντομα διεγέρθη το εξής ερώτημα: αύξηση, μεγέθυνση της ισχύος, πολύ ωραία, αλλά μέχρι ποιό σημείο;Είναι δυνατόν η ισχύη να φτάσει σε τέτοιο σημείο που να μην μπορεί να μεγεθυνθεί περαιτέρω; Στο ερώτημα αυτό απάντησα ως εξής: η απόλυτη ισχύη είναι η σωματική αθανασία. Επίσης γόνιμη επίγνωση. Διότι ευθύς αμέσως ένα νέο ερὠτημα προβάλλει στο προσκήνιο – σε ευχαριστώ, εγκέφαλἐ μου: είναι εφικτή η σωματική αθανασία;
Έχουν διατυπωθεί δύο απόψεις: είναι εφικτή – δεν είναι εφικτή. Ύπάρχουν Κύριοι που διατείνονται ότι είναι εφικτή, άλλοι πως δεν είναι· υπάρχουν μαρξιστές που πιστεύουν πως είναι εφικτή, άλλοι πως δεν είναι. Εγώ υποστηρίζω ότι η απόλυτη ισχύς, η σωματική αθανασία, δεν είναι εφικτή – να το επιχείρημά μου: η ζωή επινόησε τον θάνατο για να μην εξαλειφτεί· εάν εξαλείψουμε τον θάνατο, θα εξαλειφθεί η ζωή· μόνο ο νεκρός είναι αθάνατος.
Πώς έφτασα σε αυτή την αλληλουχία κατανοήσεων, επιγνώσεων, διατύπωσης ερωτημάτων; Έφτασα χωρίς να το πολυκαταλάβω με την μελέτη του Πλάτωνος. Αλλά! Υπάρχει ένα τεράστιο αλλά! Το θέμα δεν είναι να διαβάσεις τον Πλάτωνα αλλά πώς θα τον διαβάσεις. Δεν υπάρχει έτσι γενικά και αόριστα διάβασμα· εάν διαβάζουμε χωρίς να ψάχνουμε να βρούμε κάτι, δεν θα βρούμε τίποτα, χαμένος χρόνος το διάβασμα. Όταν λέω ότι όταν διαβάζω ψάχνω να βρω κάτι σημαίνει ότι το διαβάζω από κάποια σκοπιά. Διάβασα λοιπὀν τον Πλάτωνα από μαρξιστική αναρχοκομμουνιστική σκοπιά.
