πότε, τώρα τελευταία, άλλαξε η ζωή σου; μετά από ποιες εκλογές; θα αλλάξει μετά τις προσεχείς εκλογές;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΘΑ κάνουμε πρώτα μια επίσκεψη σε σύγχρονη, αυτοματοποιημένη κτηνοτροφική μονάδα, σε μονάδα εκτροφής αγελάδων για παραγωγή γάλακτος, και μετά θα απαντήσουμε στα ερωτήματα που διατυπώνονται στον τίτλο. Θα το κάνουμε αυτό για να απαντήσουμε σε ένα άλλο ερώτημα: μήπως η σημερινή κοινωνία και το κράτος έχουν ως πρότυπο τις κτηνοτροφικές μονάδες, μήπως τείνουν να οργανωθούν  όπως είναι οργανωμένες αυτές οι μονάδες· μήπως έχει ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία; Γνωρίζουμε ότι ο κυλιόμενος ιμάντας (ταινία)  μεταβίβασης εφαρμόστηκε από τον πλούσιο και ισχυρό καπιταλιστή Φορντ στα εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων στις αρχές του εικοστού αιώνα και ότι τον επινόησε μετά από επίσκεψή του σε κτηνοτροφική μονάδα. Δεν γνωρίζω εάν ο Φορντ είχε διαβάσει Πλάτωνα (υποθέτω πως όχι) ή εάν ασχολιόταν με την τεχνική και τη θεωρία του κινηματογράφου (επίσης υποθέτω πως όχι). Εκεί λοιπόν ο Φόρντ είδε αυτό που θα  βλέπαμε κι εμείς σήμερα σε μια επίσκεψή μας σε σύγχρονη κτηνοτροφική μονάδα.

Continue reading

τι φοβάται ο πολιτικός ηγέτης;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η απάντηση είναι απλή: φοβάται μην δολοφονηθεί (λιντσαριστεί, εκτελεστεί). Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει πολιτικός ηγέτης (τύραννος, βασιλιάς, αυτοκράτορας, μονάρχης, πρωθυπουργός, λαϊκός ηγέτης) που να μην διακατέχεται από αυτόν τον  φόβο. Εγείρεται βέβαια το ερώτημα, γιατί να θέλει κάποιος να γίνει ηγέτης, αφού γνωρίζει (κι αν δεν γνωρίζει, θα το μάθει, θα το νιώσει πολύ γρήγορα) ότι θα ζήσει με αυτόν τον φόβο; Κι άλλα ερωτήματα εγείρονται: πώς διαχειρίζονται αυτόν τον φόβο, πώς τον αντιμετωπίζουν; Τι κάνουν για να αποτρέψουν τον κίνδυνο της δολοφονίας;

Continue reading

ανοσία της αγέλης: πώς μας αντιμετώπισαν, ως ανθρώπους ή ως εκτρεφόμενα ζώα; θα σκεφτούμε ή θα φοβηθούμε;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ο Χανς Φράγιερ (Hans Freyer, Τεχνοκρατία και Ουτοπία, 1955, Νεφέλη [1998] ) την πρόβλεψη του Αλέξις ντε Τοκβίλ (Η δημοκρατία στην Αμερική, 1835-1840, Στοχαστής, ) ότι η δημοκρατία και το δημοκρατικό κράτος τείνουν προς τον ολοκληρωτισμό, προς το ολοκληρωτικό κράτος, γράφει (σελ. 173): ”Όμως το ουσιώδες είναι το πώς την καταγράφει: δίχως αιτιάσεις και δίχως υπερευαισθησίες, δίχως πικρία και, κυρίως, δίχως χαιρεκακία. Ο Tocqueville καταγράφει την τάση αυτή ως κίνδυνο, όχι όμως με τη στάση του προειδοποιητή που τα ξέρει όλα, ούτε με εκείνη του μάντη κακών, αλλά ως γνώστης των πολιτικών δομών. . .” 

ΜΕ αυτή την προειδοποίηση κατά νου, για να μην παρεξηγηθούμε, θα επαναλάβω το ερώτημα που έθεσα προχτές και θα συνεχίσω διατυπώνοντας και άλλα. Αναρωτήθηκα λοιπόν γιατί, ενώ το 99%, μην πω 99,5%, των νοσούντων και νοσουσών κατά την διάρκεια της πανδημίας δεν έπαθε απολύτως τίποτα, εστιάσαμε την προσοχή μας στο 0, 2% που πέθαναν και όχι στο 99,5% που το σώμα τους αντιμετώπισε τον κορονοϊό; Γιατί εστιάσαμε στον θάνατο και όχι στη ζωή; Γιατί εστιάσαμε στην ασθένεια και όχι στην υγεία; Γιατί εστιάσαμε στην ανοσολογική ανεπάρκεια και όχι στην ικανότητα του σώματός μας, μέσω του ανοσοποιητικού συστήματος, να αντιμετωπίζει ιούς που δεν τους γνωρίζει; Γιατί δεν εξυμνήσαμε το ανοσοποιητικό σύστημα; Γιατί κάποιοι και κάποιες δυσκολεύτηκαν πολλοί κι άλλοι και άλλες δεν τα κατάφεραν; Γιατί το ανοσοποιητικό τους σύστημα δεν τα κατάφερε, γιατί ήταν ανεπαρκές; Γιατί τις τελευταίες δεκαετίες το ανοσοποιητικό μας σύστημα αρχίζει να τα παίζει (αυτοάνοσα, πάνω από 80) και να στρέφεται όλως παραδόξως κατά υγιών κυττάρων και ιστών και τους καταστρέφει; Γιατί αυτή η αυτοκαταστροφή και αυτοκτονική στάση; Μήπως βρισκόμαστε στην αρχή μιας διαδικασίας αποδιοργάνωσης και απορρύθμισης του ανοσοποιητικού συστήματος; Και μιας και ο κορονοϊός σχετίζεται με το αναπνευστικό μας σύστημα, δεν θα έπρεπε να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε τι γίνεται και με αυτό; Μήπως και αυτό αποδιοργανώνεται και αποδιαρθρώνεται, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το ανοσοποιητικό; Δεν γνωρίζουμε ότι ο καρκίνος των πνευμόνων είναι πρώτος σε θανάτους και ότι εμφανίζεται, όπως και όλες οι άλλες 100 (εκατό) μορφές του καρκίνου, μετά το 1800, με την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης και την επικράτηση του βιομηχανικού καπιταλισμού; Δεν βλέπουμε ότι και στην περίπτωση του καρκίνου το σώμα μας εδώ και πάνω από δύο αιώνες  αρχίζει να τα παίζει, πολλαπλασιάζει τα κύτταρά του ανεξέλεγκτα και μας σκοτώνει μέσω της αθανασίας; Μήπως το σώμα μας είναι ένα πεδίο μάχης, του διεξαγόμενου εδώ και δύο αιώνες πολέμου μεταξύ της βιολογικής φύσης μας και της καπιταλιστικής επιστήμης και καπιταλιστικής Τεχνικής; Ποια θα είναι η έκβαση αυτού του πολέμου;

Continue reading

ο κνίτης πρωθυπουργός, η ΚΝΕ και η ορθόδοξη Εκκλησία

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΘΑ υποστηρίξω σήμερα ότι δεν θα εκπλαγώ, δεν θα παραξενευτώ, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχτεί πρώτο κόμμα στις προσεχείς εκλογές, όποτε κι αν γίνουν – ή με πολύ μικρή διαφορά από το πρώτο. Προς αυτό το συμπέρασμα με οδήγησε η επιχειρούμενη  πόλωση περί της ονομασίας (κατ΄εμέ ένα όνομα είναι το πρέπον, σκέτη Μακεδονία χωρίς τον οποιονδήποτε προσδιορισμό, έχω ένα επιχείρημα γαμάτο και θα το παραθέσω αύριο) και απόπειρα εικονικής, συμβολικής ή όποιας άλλης τιμωρίας ή διαπόμπευσης των πολιτικών της Νέας Δημοκρατίας και του Πασόκ που ‘έφαγαν τα λεφτά’, των υπευθύνων της χρεοκοπίας του Κράτους μας. Πρόκειται για ένα σύνθετο σχεδιασμό, μικρής χρονικής εμβέλειας, τον οποίο μόνο ένας κνίτης θα μπορούσε να κάνει, ασφαλώς ένας κνίτης απατεώνας μέγας, μικροαστός πανούργος, πολύτροπος πολιτικός Οδυσσεύς, αδίστακτος καιροσκόπος.

Continue reading

αρχή, προστασία, μοίρα: οι ποιμενικές ρίζες της δυτικής Κυριαρχίας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΝΩ ο Κύριος βλέπει και γνωρίζει τους Υποτελείς, οι Υποτελείς ούτε βλέπουν ούτε γνωρίζουν τον Κύριο και την Κυριαρχία. Και είναι τόσο πολλά αυτά που δεν βλέπουν και δεν γνωρίζουν που θα τα εκθέσουμε ένα άλλο πρωινό. Και θα εξετάσουμε βέβαια και τα ερωτήματα: γιατί δεν τα βλέπουν και δεν τα γνωρίζουν; Τι βλέπουν και τι γνωρίζουν; Τι επιδεικνύει, και γιατί, τι κρύβει, και γιατί,  ο Κύριος;  Νομίζω ότι όλα αυτά τα ζητήματα θα είναι πολύ σημαντικά για όσους και όσες θέλουν να καταλύσουν την Κυριαρχία. Και είναι επίσης πολύ σημαντικά γιατί δεν μας επιτρέπεται να αποφύγουμε το ερώτημα: μπορούν οι Υποτελείς να καταλύσουν την Κυριαρχία;

ΑΓΝΟΟΥΜΕ ότι η δυτική Κυριαρχία έχει ποιμενικές ρίζες. Το αγνοεί ο μαρξισμός, το αγνοεί ο αναρχισμός, το αγνοεί η Σχολής της Φραγκφούρτης, το αγνοεί συνολικά ο λεγόμενος δυτικός μαρξισμός.  Εάν η δυτική Κυριαρχία έχει ποιμενικές ρίζες, τότε θα υπάρχουν ποιμενικά χαρακτηριστικά, σε όλες τις μορφές της (δουλοκτητική, φεουδαρχική, καπιταλιστική). Υπάρχουν. Δεν υπάρχουν απλώς και μόνο χαρακτηριστικά, υπάρχει το ιδιάζον χαρακτηριστικό, το οποίο είναι ποιμενικής προέλευσης: η απέχθεια προς τη μείωση της ισχύος και του πλούτου, άλλως, η επιθυμία, η εμμονή της αύξησης της διαθέσιμης ισχύος.

Continue reading

‘ενωμένοι σα γροθιά’: οι δύο τρόποι σύμπηξης και ενίσχυσης της εθνικής ενότητας και ομόνοιας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΣΗΜΕΡΑ θα εκθέσω τις σκέψεις μου και τα επιχειρήματά μου σχετικά με την εξής διαπίστωση: από δω και πέρα και μέχρι το 2030, τουλάχιστον, κυβερνήσεις ( της Δεξιάς και της Αριστεράς, και πιο πολύ οι Οικουμενικές), και τηλεοράσεις και εφημερίδες και σοφοί σύμβουλοι του Κυρίου θα μας πρήξουν ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, θα μας τα πρήζουν καθημερινά για πολλά χρόνια: διατρέχουμε ένα μεγάλο κίνδυνο, αντιμετωπίζουμε μια τεράστια απειλή: ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ! Θα μας πάρουν τα νησιά, θα μας σκοτώσουν, θα μας βιάσουν, θα ακρωτηριάσουν την εδαφική μας ακεραιότητα. Γιατί, φίλες και φίλοι, γιατί αυτή η εμμονή, πρωτοφανής θα έλεγα;

Continue reading

για τον έλεγχο της μαζικής υπακοής: ο Πλάτων και ο Γκέμπελς εθεάθησαν στο Κορδελιό

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ θα ήθελα να γνωρίσω τον εμπνευστή του θεόπνευστου σχεδίου εκκένωσης μιας πυκνοκατοικημένης περιοχής ακτίνας δύο χιλιομέτρων με κέντρο την μη εκραγείσα κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο πυρηνική βόμβα που βρέθηκε στο Κορδελιό της δυτικής Θεσσαλονίκης, του θεόσταλτου σχεδίου μετατόπισης, μετακίνησης, προσωρινής εξορίας 62.000 υπηκόων και, πίνοντας κάνα δυο τσιπουράκια, εκεί στο Κορδελιό, να συζητήσω μαζί του. Α, θα μάθαινα πάρα πολλά από αυτόν τον ευαίσθητο, καλλιεργημένο και πολύ μορφωμένο, γερμανομαθή ανώτερο κρατικό υπάλληλο. Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ ποιος είναι – είναι άντρας σίγουρα, είναι πάνω από σαράντα, όχι πάνω από εξήντα, είναι αυταρχικός, επιδειξίας  των γνώσεών του, όπου και όποτε τον παίρνει, πιθανότατα αριστερός, μάλλον σταλινικής πολιτικής συμπεριφοράς, έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες και οικονομία στη Γερμανία. Εάν κάνω λάθος σε κάτι από αυτά, ας βγει να μας το πει· και να σχολιάσει όλα όσα θα ακολουθήσουν. Δεν θα το κάνει – αρέζεται (πετραδιώτικο <αρέσκεται) να κινείται στα σκότη του κρατικού παρασκηνίου. Έως ότου το κάνει, θα ισχύουν όσα υποστηρίζω.

ΑΥΤΟ το σχέδιο, φίλες και φίλοι, δεν είναι κάποιος νόμος ή παράγραφος του Συντάγματος που πρέπει να εφαρμοστεί. Εάν επρόκειτο περί αυτού, δεν θα έγραφα ούτε μία λέξη. Όχι· πρόκειται για έκτακτο σχέδιο εκκένωσης περιοχής και μετατόπισης πληθυσμού. Για να κατανοήσουμε αυτό το σχέδιο (κάθε σχέδιο είναι ένας τρόπος ελέγχου και αποίκισης του μέλλοντος) θα πρέπει να δούμε τις δύο όψεις του: τις πνευματικές προϋποθέσεις και τα υλικά αποτελέσματα.

Continue reading

δεν είμαστε άνθρωποι, είμαστε μουλάρια

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Κάθε χρόνο, αρχές Νοεμβρίου, μαζευόμαστε κάπου στη Στερεά Ελλάδα καμιά εικοσαριά άνδρες, πάνω από τα πενήντα τώρα πια σχεδόν όλοι, και ζούμε μαζί για τρεις τέσσερις μέρες, τρώμε μαζί, πίνουμε, συζητάμε, διαφωνούμε, ακούμε, μιλάμε, εργαζόμαστε (παράγουμε τσίπουρο, μαγειρεύουμε, πλένουμε, σκουπίζουμε), τραγουδάμε –  τώρα περιμένουμε πότε να περάσει η χρονιά να μαζευτούμε και πάλι, πρώτα η Ζωή.

Continue reading

ο ανθρωποβοσκός μουσικός Τζάστιν Μπίμπερ και η σιωπή (ως κανόνας της αξιοπρεπούς συμπεριφοράς)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΑΝ θέλετε να διαβάσετε μια ιστορία της επιβολής της παθητικότητας και της σιωπής στον δυτικό καπιταλιστικό πολιτισμό, θα σας πρότεινα να διαβάσετε, εάν δεν το έχετε διαβάσει, το βιβλίο του Ρίτσαρντ Σένετ Η τυραννία της οικειότητας (Νεφέλη, μτφρ. Γ. Ν. Μερτίκας).  Στην έξοχη αυτή πραγματεία ο Σένετ αφηγείται την παρακμή του δημόσιου χώρου και την πρόκριση του ιδιωτικού στοιχείου, την επιβολή της παθητικότητας και της σιωπής ως κανόνα της αξιοπρεπούς συμπεριφοράς. Η ιστορία αυτή  άρχισε μετά την ήττα των επαναστάσεων του 19ου αιώνα και ήταν αποτέλεσμα τόσο αυτής της ήττας όσο και του κατακερματισμού της κοινωνίας σε άτομα, της επιβολής του κτητικού ατομικισμού που συνδέεται άρρηκτα με την επέκταση της εμπορευματικής παραγωγής, του καπιταλισμού.

Ο Σένετ παρακολουθεί με προσοχή τις αλλαγές που έγιναν στα πεδία της πολιτικής και του θεάτρου, αν και δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά αλλά εξετάζει πλήθος άλλων πρακτικών, και αναδεικνύει τις διαφορές μεταξύ της εποχής όπου η δημόσια ζωή και η ιδιωτική συνυπήρχαν και της εποχής όπου ο δημόσιος χώρος παρήκμασε και αναδείχτηκε ο ιδιωτικός, η οικογένεια κυρίως, με αποτέλεσμα όλα μα όλα να περιστρέφονται γύρω από το άτομό μας –  η απόλυτη κυριαρχία του υποκειμένου. Η αναφορά στην ταξικότητα της θέσης ενός ατόμου υποχωρεί και προκρίνεται και αναδεικνύεται η ατομική προσωπικότητα –  όχι το τι κάνει κανείς στον εναπομείναντα συρρικνωμένο δημόσιο χώρο αλλά στο τι λέει, στο ποιος είναι. Με όλα αυτά τα ζητήματα, αλλά από άλλη σκοπιά,  είχε ασχοληθεί πριν τον Σένετ ο Ντέιβιντ Ρίσμαν (Το μοναχικό πλήθος) και αργότερα ο Κρίστοφερ Λας (Η κουλτούρα του ναρκισσισμού). Αυτά τα τρία βιβλία μας βοηθούν να κατανοήσουμε την ιστορία της επιβολής της παθητικότητας και της σιωπής και να διατυπώσουμε ερωτήματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον του καπιταλιστικού πολιτισμού. Ας δούμε όμως πολύ συνοπτικά τι γινόταν στο πεδίο της πολιτικής και του θεάτρου πριν την παρακμή του δημόσιου χώρου.

Continue reading

αγώνας: μια τέταρτη μορφή κινητοποίησης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΜΙΑ παντελώς καινοφανής μορφή κινητοποίησης του Υποτελούς από τον Κύριο εμφανίζεται στις μέρες μας,  ο αγώνας, και προστίθεται στις ήδη τρεις υπάρχουσες, για να τις αντικαταστησει, μιας κι αυτές μετράνε μέρες, για να απομείνει μία και μόνη: την κινητοποίηση για πόλεμο, για εργασία και για κατανάλωση. Ο Κύριος μετεξελίσσεται σε Αγωνιστή και ενθαρρύνει όλους τους Υποτελείς να αγωνιστούν, δηλαδή, να διαμαρτυρηθούν, να αγανακτήσουν, να διαδηλώσουν, να συλλαλήσουν πορευόμενοι, να ικετεύσουν, να αιτηθούν, να διεκδικήσουν. Η στάση αυτή του Κυρίου προκαλεί ερωτηματικά και αμηχανία σε πολλούς και πολλές –  σήμερα θα ασχοληθούμε με αυτή την αμηχανία.

Continue reading