Θα πρέπει να επιλέξω: ή θα φροντίσω τη μέση μου ή θα πονάω όλη τη μέρα.

Θα πρέπει να περιορίσω τις επισκέψεις στον κήπο· κλαίω· δε θα φυτέψω καλοκαιρινή  πατάτα, όψιμα ξερά φασόλια, μπρόκολα, λάχανα, κουνουπίδι, πράσα· κλαίω· σήμερα, τέταρτη μέρα χωρίς αλκοόλ – τι αλκοόλ, ένα πενηνταράκι τσίπουρο δυο άτομα -δεν είναι πολύ! κλαίω· θα πρέπει να κάθομαι όλο και λιγότερο στη καρέκλα – να γράφω δηλαδή· κλαίω· ξημερώνει, πάω για περπάτημα στη παραλία.

Θα τα πούμε σε μια βδομάδα. 

Κάνω στην άκρη – η Β. γράφει, μεταφέρω το πρόσφατο σχόλιό της,  και voilà  η εκκίνηση μιας πλεονικής σπείρας στο πεδίο της θεωρίας του εμμενούς κομμουνισμού: 

Στον καπιταλισμό ο κομμουνισμός ενυπάρχει σε πολλά επίπεδα: α) στο επίπεδο της πρωτογενούς ανθρώπινης παραγωγής: χωρίς κομμουνιστικής δομής οικογένειες, δεν μπορεί ο καπιταλισμός να θρέψει και να εκπαιδεύσει εκατομμύρια παιδιά, εργαζομένους, εργαζόμενες, ηλικιωμένους, ασθενείς κλπ. Αυτήν την δουλειά την κάνουν οι υποτελείς (συνήθως γυναίκες, αλλά όχι μόνο). Αν δεν υπήρχε η οικογένεια ως κομμουνιστική μονάδα, δεν θα επιβίωναν οι προλετάριοι για να πάνε την επόμενη μέρα στην υποαμειβόμενη δουλειά τους. β) στο επίπεδο της πρωτογενούς παραγωγής: όλες οι γνώσεις και δεξιότητες για την παραγωγή τροφής, καθαριότητας, φροντίδας σε πρώτο βαθμό είναι κοινό κτήμα, δεν υπάρχουν πατέντες, μπορεί να παραγάγει ο καθένας. Φυσικά, αυτήν την κοινή κτήση της γνώσης την εκμεταλλεύεται ο καπιταλισμός με το να πληρώνει χαμηλά μεροκάματα σε αυτούς και αυτές που εφαρμόζουν τις κοινές γνώσεις στην παραγωγής (“η καθαρίστρια δεν σπουδάζει για να πληρώνεται όπως ο γιατρός”). γ) Στο επίπεδο της παραγωγής σε εμπορικές ή κρατικές μονάδες, οι κατώτεροι υποτελείς ζουν σε κοινούς χώρους, μοιράζονται το ίδιο φαγητό, ωράριο, αέρα, καταπίεση, μισθό κλπ. και η προσπάθεια που γίνεται είναι να πειστούν ότι είναι τα παιδια/ανήλικα της μεγάλης οικογένειας που λέγεται εταιρεία (ικανά για απλές δουλειές, ανίκανα για να διαχειριστούν μεγάλα χαρτζιλίκια, ακόμη πιο ανίκανα να ζήσουν αυτότομα ή να συμμετάσχουν στις σοβαρές αποφάσεις) δ) Στο επίπεδο των μεσαίων και ανώτερων στελεχών, εκεί κι αν υπάρχει κομμουνισμός: αν είσαι executive είσαι στην ίδια κοινότητα με τους άλλους executive, μοιράζεσαι τον ίδιο τρόπο ζωής, πιθανότατα τα ίδια αυτοκίνητα, την ίδια πολυκατοικία με το πληρωμενο από την εταιρεία διαμέρισμα, κλπ. εκεί ο κομμουνισμός είναι τόσο πλήρης, όσο ανώτερη είναι η θέση σου. Οι κύριοι ζουν κομμουνιστικά μεταξύ τους, ή μάλλον με όσους θεωρούν ομοίους τους.
Γενικά, ο κομμουνισμός λειτουργεί ως βάση κάθε τύπου παραγωγής και ο καπιταλισμός, όπως κάθε εκμεταλλευτική μορφή παραγωγής λειτουργεί επιπρόσθετα και παρασιτικά στον κομμουνισμό. Κάθε φορά που ο παρασιτισμός υπερβαίνει το όριο αντοχής του ξενιστή κομμουνισμού, ο παρασιτισμός καταρρέει, συνήθως και ο κομμουνισμός σε μια κοινότητα -αλλά μετά ανασυντίθεται ο κομμουνισμός με την ίδια ευκολία και δυσκολία που ανασυντίθεται ένα δάσος μετά την πυρκαγιά. Το ζήτημα είναι πώς να μην ανασυντεθεί και το παράσιτο…

Γιατί η διαφήμιση δείχνει ότι το παράσιτο είναι έτοιμο για ανασύνθεση… εμείς τι θα κάνουμε; 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

http://www.ted.com/talks/lang/en/dan_pink_on_motivation.html (με ελληνικούς υπότιτλους επιλέγοντας την ελληνική γλώσσα)

Είδατε την τελευταία διαφήμιση της κοκακόλας; Ενώ κάποιοι μαλώνουν, κάποιοι άλλοι γύρω από ένα τραπέζι τρώνε και πίνουν, θα συζητάνε κιόλας μάλλον, ζουν κομμουνιστικά! Θα γνωρίζετε ότι οι πωλήσεις της κοκακόλας κατρακυλούν μέρα με τη μέρα. Θα γνωρίζετε επίσης ότι πολλές δυσκολίες διοίκησης και εργασίας οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις τις αντιμετωπίζουν και τις ξεπερνούν καταφεύγοντας στον κομμουνισμό – το

  Continue reading →

Δε μου μένει παρά να υποθέσω ότι ο Πολ Βιριλιό έπλασε τη λέξη πυκνοληψία με  πρότυπο την επιληψία,  την ιερά νόσο, αυτό το όχι και ιδιαίτερα ευχάριστο σταμάτημα, αυτή τη μάλλον βασανιστική  διακοπή του φυσιολογικού, επίσης όχι ιδιαίτερα ηδονικού.  Η πυκνοληψία, αυτό το αποσδόκητο χάσιμο, αυτή η μη αναμενόμενη, μη επιδιωκόμενη αφηρημάδα, αυτό το ‘τί σκέφτεσαι;’ που μας βιάζει και μας επιβάλλει να επιστρέψουμε.  Το πυκνό είναι μια μορφή συσσώρρευσης, συμπύκνωσης, σύνοψης·  Δεν είναι ζωή, ούτε θάνατος. Είναι και ζωή και θάνατος – αλλά νεκροζωντανότητα. Το ότι είναι μια εμπειρία θανάτου είναι βέβαιο. Το ότι είναι μια εκδήλωση της ταχείας μεταστροφής θα πρέπει να το θεωρήσουμε σαφές. Όπως άλλωστε και ο θάνατος ή η γέννηση, η η σύλληψη (;!)

Δεν αντιλαμβανόμαστε πὀσο συχνές είναι οι πυκνοληψίες μας, κατά συνέπεια και οι εμπειρίες θανάτου (και  συμβολικού φόνου, αιμομειξίας, αλληλοβοράς). Δεν αντιλαμβανόμαστε όμως πόσο συχνές είναι και οι ταχείες μεταστροφές. Ως ταχείες δεν μπορεί παρά να έχουν πολύ μικρή

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Χαράλαμπο που δεν τον λεν Χαράλαμπο

Η ρήση του Βλαντιμίρ Γιανκέλεβιτς ότι η δημιουργία χωρίς συναίσθημα δεν είναι δημιουργία, οπότε οφείλουμε να αρχίσουμε από την αρχή με συναίσθημα, μας παροτρύνει να αναρωτηθούμε περί των συναισθημάτων του Θεού πριν και κατά τη διάρκεια της δημιουργίας. Το ψυχωτικό παραλήρημα των πρώτων γραμμών της Γενέσεως (. . . και είπεν, ο Θεός: γεννηθήτω φως, και εγένετο φως, κλπ) προδίδει μεγαλομανία, εκ της τσομπαναραίϊκης αδυναμίας προερχομένη, άρα, και φθόνο. Το ότι ο Θεός είναι παρανοϊκός (μεγαλομανιακός, φθονερός) το γνωρίζουμε καλά. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Θεός εἰναι πλάσμα της δημιουργίας του τσομπάνη Εβραίου, Έλληνα, Άραβα τσομπάνη. Εάν λοιπόν ο Θεός είναι παρανοϊκός οφείλεται στο γεγονός ότι ο δημιουργός του είναι παρανοϊκός. Και είναι παρανοϊκός διότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει άνθρωπος που να μην είναι παρανοϊκός. Η τσομπαναραίϊκη όμως παράνοια είναι unpaiktable (άπαικτη).

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρα σας

Ο γλωσσολόγος-ιστορικός Γεώργιος Πολύμερος διατείνεται ότι έχει αποκρυπτογραφήσει την κρητική ιερογλυφική, τον δίσκο της Φαιστού και την Γραμμική Α΄και ότι οι γραφές αυτές αναπαριστούν την ελληνική γλώσσα. Αυτά που διαβάζει τα δημοσιοποιεί, κατά κύριο λόγο, στα βιβλία που εκδίδει μόνος – το βιβλίο του για τον δίσκο της Φαιστού εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Νέα Θέσις. Και τα διαβάζουμε και εμείς. Κάποιοι, προφανώς και κάποιες, έχουν πειστεί και χαίρουν χαρά μεγάλη που αποδεικνύεται ότι οι συντάκτες των κειμένων των σφραγίδων της κρητικής ιερογλυφικής και των πήλινων πινακίδων της Γραμμικής Α΄ ήταν Έλληνες και μιλούσαν ελληνικά, κατά συνέπεια Έλληνες ήταν και όλοι οι κάτοικοι της  Κρήτης εκείνη την εποχή (1900-1450 π. Χ.).

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

     Θα γνωρίζετε ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού δεν τρώει ψωμί, όχι γιατί δεν έχει, αλλά διότι δεν ανήκε ποτέ στο διαιτολόγιό του. Αντί ψωμιού τρώει ρύζι. Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που σήμερα τρώνε ψωμί θα συνεχίσουν να τρώνε και σε μια διευρυμένη κομμουνιστική κοινωνία. Το ερώτημα που με απασχολεί είναι:  Πως θα το παράγουν; Μπορούμε σήμερα να παραγάγουμε ψωμί όπως θα το παράγουν οι άνθρωποι σε μια διευρυμένη κομμουνιστική κοινωνία; Με αυτά τα ερωτήματα θα καταπιαστούμε σήμερα, φίλες και φίλοι. 

    Σήμερα, το ψωμί είναι ένα εμπόρευμα. Ως εμπόρευμα έχει μια ανταλλακτική αξία και μια αξία χρήσης. Για να φας (αξία χρήσης) 330 γρ. ψωμί , μια μικρή φραντζόλα, πρέπει να δώσεις 1 εβρό. Εάν μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται 1,5 κιλό ψωμί την ημέρα πρέπει να σκάει κάθε μέρα στον φούρναρη 4-5 εβρά. Εάν σκεφτούμε ότι ένα κιλό σιτάρι κοστίζει από 10 έως 25 λεπτά, ανάλογα με τη τιμή που έχει κάθε χρόνο, λόγω καλής ή κακής σοδειάς, με πέντε εβρά αγοράζεις 20-50 κιλά σιτάρι, δηλαδή, 20-50 κιλά αλεύρι εάν το αλέσεις εσύ ο ίδιος, δηλαδή, 26-65 κιλά ψωμί (με ένα κιλό αλεύρι φτιάχνεις 1, 3 κιλά ψωμί), δηλαδή, 80 με 200 φραντζόλες  των 330 γρ.! Με πέντε εβρά όμως εσύ αγοράζεις 4-5 φραντζόλες!

Δεν λάβαμε όμως υπόψη μας το κόστος των μηχανών άλεσης, των μηχανών ζυμώματος,  του φούρνου ψησίματος, των οχημάτων μεταφοράς σιταριού, της ενέργειας που  απαιτείται για να λειτουργήσουν όλες αυτές οι μηχανές και δεν λάβαμε υπόψη μας βέβαια και τον χρόνο εργασίας (άρα, και το κόστος της εργασίας)  που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί η μεταφορά σιταριού, η παραγωγή αλευριού και το ψήσιμο του ψωμιού. Θα τα δούμε όλα αναλυτικά παρακάτω, αφού διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε το ζήτημα που μας απασχολεί.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εικάζω ότι οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες αυτών των εωθινών σημειωμάτων συγκαταλέγονται μεταξύ εκείνων που είναι βέβαιοι ότι σε περίπτωση εξέγερσης/επανάστασης ο Κύριος θα καταφύγει σε τρεις τρόπους για να καθυποτάξει τους εξεγερμένους/επαναστατημένους υποτελείς και να ενισχύσει την Κυριαρχία Του. Ο πρώτος είναι μια κυβέρνηση των υπολειμμάτων της ιστορικής Αριστεράς, ο δεύτερος η οικονομική βία και ο τρίτος η στρατιωτική βία, το στρατιωτικό πραξικόπημα. Οι διαπιστώσεις αυτές εγείρουν κάποια ερωτήματα. Τα ερωτήματα αυτά πρέπει να τα διατυπώσουμε ευκρινώς – και να διατυπώσουμε ασφαλώς και κάποιες απαντήσεις.

Να τα ερωτήματα: τι σημαίνει αυτό το  ‘σε περίπτωση εξέγερσης/επανάστασης’;  Είμαστε βέβαιοι, και γιατί,  ότι θα συμβεί εξέγερση/επανάσταση; Γιατί διακρίνουμε την εξέγερση και την επανάσταση; Πως θα αντιμετωπίσουμε την οικονομική βία (‘χρεοκοπία’); Πως τη στρατιωτική βία; Πως θα  αντιμετωπίσει την οικονομική/στρατιωτική  βία του Κράτους η ιστορική Αριστερά της επαναστατικής βίας; Υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος πέραν αυτού της ιστορικής Αριστεράς;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρα σας

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: μήπως ο όρος κοινωνική σύγκρουση είναι πιο καταλληλος, πιο ακριβής από αυτόν του κοινωνικού πολέμου;  Η επιφύλαξη αυτή προλαβαίνει τους δικούς σας ενδοιασμούς: πως είναι δυνατόν να μιλάμε για (κοινωνικό) πόλεμο από τη στιγμή που ο ένας από τους δύο αντιπάλους αποφεύγει συνειδητά τη χρήση των όπλων;  Υπάρχει και κάτι ακόμα: η ιστορική Αριστερά, που δέχεται την (επαναστατική) χρήση των όπλων, αποφεύγει να χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο: για να μπορούμε να μιλάμε για πόλεμο, ισχυρίζονται,  πρέπει να υπάρχουν στρατοί, όπλα, στολές, κλπ. και από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη. Έτσι, μεταχειρίζονται τις φράσεις ταξική πάλη, επαναστατικός αγώνας, κλπ.

Διότι ο πόλεμος είναι μια ένοπλη σύρραξη μεταξύ οργανωμένων ομάδων. Ο  Καρλ φον Κλάουζεβιτς ορίζει τον πόλεμο με έναν κάπως πιο ευρύ τρόπο, με έναν τρόπο που μας παραχωρεί κάποιο στέρεο έδαφος για να πατήσουμε και να προχωρήσουμε εν μέσω κινουμένης άμμου: ο πόλεμος, μας λέει, είναι μια πράξη βίας, προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας. Τι σημαίνει όμως μια πράξη βίας; Είναι δυνατόν να υπάρξει πράξη βίας χωρίς τη χρήση όπλων; Όταν δηλαδή λέμε βία, όταν βέβαια αναφερόμαστε σε πόλεμο, εννοούμε πάντα τη βία που προέρχεται από τη χρήση των όπλων; Και μια δεύτερη ένσταση.  Με τον ορισμό που παραθέτει ο Κλάουζεβιτς ταυτίζει τον πόλεμο εν γένει με τον πόλεμο καθυπόταξης, με τον περιορισμένο πόλεμο (‘να εκτελέσει τη θέλησή μας’). Εάν όμως ο σκοπός μας δεν είναι να εκτελέσει ο αντίπαλος τη θέλησή μας αλλά να τον εξαφανίσουμε από προσώπου γης, να τον εξοντώσουμε ολοσχερώς; Μπορεί να υπάρξει ορισμός κοινός και για τον πόλεμο καθυπόταξης και για τον πόλεμο εξόντωσης;

Όχι, φίλες και φίλοι, δεν μπορεί να υπάρξει. Τη δυσκολία αυτή την είχε αντιληφτεί ο Κλάουζεβιτς και περιόρισε την έννοια του ‘πολέμου’ στην έννοια του πολέμου καθυπόταξης, του περιορισμένου πολέμου, υποστηρίζοντας ότι κάθε πόλεμος τείνει να κλιμακωθεί και να μετεξελιχθεί σε απόλυτο, σε πόλεμο εξόντωσης. Υπάρχει μια δικλείδα ασφαλείας; Ναι, η πολιτική είναι αυτή που βάζει όρια στην κλιμάκωση. Οι στρατιωτικοί λοιπόν οφείλουν να υποτάσσονται στους πολιτικούς – άρα, οι πολιτικοί είναι οι ανώτατοι στρατιωτικοί. Οι πολιτικοί είναι στρατιωτικοί με πολιτικά.

Continue reading →

φίλες κε φίλοι, καλημέρα σας

Στο πρώτο μέρος του άρθρου υποστήριξα ότι ο υφιστάμενος τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου (χρήση όπλων, εκλογές, διαμαρτυρία, θρηνωδία, διατύπωση αιτημάτων, ικεσία, απειλές, μονοήμερες απεργίες, διαδηλώσεις, εμπρησμοί, καταστροφές, λεηλασίες, κλπ.), ο λόγος, η αλήθεια της ιστορικής Αριστεράς,  έχει απαρχαιωθεί και τον χαρακτήρισα αναχρονιστικό. Ο τρόπος με τον οποίο πολεμάμε δεν είναι μια υπερβατική/υπερβατολογική γενική ιδέα ή αλήθεια που ισχύει εις πάντας τους αιώνας αλλά μια κοινωνική, ιστορική κατασκευή μιας εποχής. Εάν η εποχή αλλάξει, θα αλλάξει και ο λόγος, ο τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Υποστήριξα ότι η εποχή έχει αλλάξει και εστίασα την προσοχή μου στις εξελίξεις στην στρατιωτική/οπλική τεχνολογία του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) αφενός και αφετέρου στην καπιταλιστική παραγωγή.

Μέσα σε έναν αιώνα (1850-1945) ο Κύριος κατάφερε να υλοποιήσει την επιθυμία της οπλικής/στρατιωτικής υπεροχής, μια επιθυμία που διατυπώθηκε πρώτη φορά στην Ιλιάδα (0 Ζεύς με τον κεραυνό – ο Αριόστο στον Μαινόμενο Ορλάνδο συγκρίνει τα πρώτα κανόνια με τον κεραυνό).  Η πυρηνική βόμβα είναι η επιτομή, η σύγκλιση, η αποθέωση  του δυτικού ορθού λόγου (ratio): η επίτευξη της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας και αποδοτικότητας μέσω της μικρότερης, λιγότερης  το δυνατόν καταβληθείσας προσπάθειας: με ένα μόνο βλήμα ισοπεδώνεις και εξοντώνεις μια πόλη εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων. (Έχω δε χαρακτηρίσει την ρίψη της ατομικής βόμβας ως το μεγαλύτερο αθλητικό επίτευγμα του δυτικού πολιτισμού – βλ. citius, altius, fortius).

Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα ο Κύριος έθεσε τα θεμέλια της εκπλήρωσης άλλης μιας κομβικής επιθυμίας: της αυτοματοποίησης της παραγωγής,

Continue reading →