φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Έχουμε υποστηρίξει ότι ο Κύριος [καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος] θεωρεί τον παγκόσμιο πληθυσμό περιττό και επικίνδυνο και ότι σκοπεύει να εξοντώσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του. Το γεγονός ότι ήδη τον εξοντώνει δείχνει ότι εφαρμόζει ήδη το σχέδιό του. Έχουμε υποστηρίξει επίσης ότι ο Κύριος θεωρεί πως η πραγματικότητα μπορεί να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών του, των σχεδίων του,  των αποφάσεών του και χαρακτηρίσαμε τη θεώρηση αυτή, που συνιστά την πυρηνική επιθυμία Του, ως επινόηση της πραγματικότητας, μια θεώρηση που για πρώτη φορά καταγράφεται στην Ιλιάδα (Α 5, Διός δ΄ετελείετο βουλή).

Υποστηρίξαμε ακομα ότι το κύριο μέσο εξόντωσης δεν θα είναι ο πόλεμος αλλά αφενός η ένδεια, η σπάνη, η έλλειψη, δηλαδή η συνειδητή και προγραμματισμένη ανεπάρκεια τροφής, νερού, κατοικίας, φαρμάκων, ασφάλειας, και αφετέρου η καταστροφή της φύσης που επιφέρει τόσα και τόσα δεινά στον παγκόσμιο πληθυσμό (ξηρασία, πλημμύρες, καταστροφή κλίματος, λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, κοκ).

Εκτός από την  εξόντωση,  ταυτόχρονα και παράλληλα με αυτήν, ο Κύριος ενισχύει και την λειτουργική καταστροφή του υποτελούς Παραγωγού. Τον καταστρέφει όχι για να τον αχρηστεύσει ολοκληρωτικά, μιας και τον χρειάζεται, αυτούς που χρειάζεται, αλλά για να τον καταστήσει ανίκανο όχι μόνο να φανταστεί κάτι άλλο πέραν του καπιταλιστικού παρόντος αλλά και να αλλάξει την ζωή του και βασικά να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο παράγεται ο κοινωνικός πλούτος, ο οποίος εξασφαλίζει την αναπαραγωγή μιας κοινωνίας. Τα μέσα της καταστροφής είναι πολλά αλλά τα βασικά είναι η εργασία, η ανεργία, ο εκφοβισμός, η εξαπάτηση, το εμπόρευμα, το χρήμα, η καπιταλιστική ιδεολογία (τα συμφέροντα του Κυρίου και του υποτελούς Παραγωγού ταυτίζονται). Ο βασικός σκοπός του Κυρίου είναι η δικαιοσύνη, με την πλατωνική σημασία του όρου, δηλαδή η αποσόβηση της κατάλυσης της Κυριαρχίας.

‘Ετσι, το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι το εξής: ο υποτελής πρέπει να είναι απομονωμένος, φοβισμένος, αποβλακωμένος, ενδεής, ασθενής. ‘Ενας τέτοιος υποτελής Παραγωγός είναι μεν κατεστραμμένος, ανίκανος δηλαδή να επαναστατήσει, ικανός όμως να συμμετέχει στην παραγωγή του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου πλούτου που φτάνει και περισσεύει να ζούμε όλοι ικανοποιώντας τις βασικές μας ανάγκες.

Ένα από τα επιμέρους μέσα αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου και του υποτελούς παραγωγής είναι και ένα πολύ βασικό εμπόρευμα, το ψωμί. Γνωρίζουμε πως ο Κύριος χρησιμοποιεί τη τροφή ως μέσον αρπαγής και καταστροφής – τα καθημερινά σχεδόν διατροφικά σκάνδαλα είναι αψευδής μάρτυρας.  Θα αντιτείνει κάποιος ότι η καθημερινή δηλητηρίαση μέσω της τροφής δεν είναι ένας επιδιωκόμενος σκοπός αλλά μια προκύπτουσα από το καπιταλιστικό σύστημα κατάσταση (κέρδος). Από την στιγμή όμως που η προκύπτουσα αυτή κατάσταση διαιωνίζεται, συνειδητά, αυτό σημαίνει ότι έχει μετεξελιχτεί σε επιδιωκόμενη.

φίλες και φίλοι, το γνωρίζετε πολύ καλά: κάθε φορά που αγοράζουμε ψωμί πέφτουμε θύματα αρπαγής και καταστροφής. Πως γίνεται αυτό; Μπορούμε να το αλλάξουμε; Πως; Τι σημαίνει επανάσταση στην παραγωγή του ψωμιού; Σε αυτά τα ερωτήματα  θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε με το σημερινό μας σημείωμα.  Το αυριανό μας σημείωμα θα είναι: οι φούρνοι ως ιδιόκτητοι κομμουνιστικοί χώροι.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Τι πρέπει να κάνουμε όταν απεργούμε; Να διαδηλώνουμε ή να εξαφανιζόμαστε, να χανόμαστε, να απουσιάζουμε, να διαχεόμαστε μέσα στην κοινωνία; Τι φοβάται πιο πολύ ο Κύριος; Τη διαδήλωση ή την εξαφάνιση;

Με αυτά τα ερωτήματα θα καταπιαστούμε γι άλλη μια φορά, φίλες και φίλοι,και θα κάνουμε μια ακόμα προσπάθεια να κατανοήσουμε το αδιέξοδο, το δράμα της διαδηλωσιομανούς, δουλοπρεπούς, άκαμπτης, ψοφοδεούς και ηττοπαθούς ιστορικής Αριστεράς.

Πάνω από όλα όμως θα θέσουμε το ερώτημα και θα επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε μια απάντηση: τι θα κάνει η ιστορική Αριστερά τώρα που ο Κύριος, από δω και πέρα,  θα διαλύει ανηλεώς και χωρίς προφάσεις τις διαδηλώσεις;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Πατέρας μου ήταν ο παππούς μου. Ένας σοφός γέρος φτωχός αγρότης. Όταν πήγαινε να οργώσει με έπαιρνε πολλές φορές μαζί του – σαν τώρα θυμάμαι που μου έδωσε το αλέτρι να οργώσω, κρατώντας το γερά πίσω από τις αγελάδες.  Μετά, πηγαίναμε στις όχθες του ποταμού, ξεζεύαμε τις αγελάδες να βοσκήσουν, μαζεύμε ξερά κλαδιά για το φούρνο και τη σόμπα, πηγαίναμε στο ποτάμι να ποτίσουμε τις αγελάδες. Κοντά σε αυτές, έσκυβα κι εγώ να πιω νερό – το 1964, όταν τα ποτάμια ήταν ακόμα καθαρά κι όχι αποχετευτικοί αγωγοί και το νερό ιμάντας μεταβίβασης της καπιταλιστικής βρομιάς.

Από τότε μέχρι σήμερα αναζητώ να βρω άνδρες και γυναίκες που γνωρίζουνπερισσότερα από μένα για να μάθω. Δεν έχω κανένα παράπονο. Και άνδρες βρήκα και γυναίκες βρήκα που με αγάπησαν και με σεβάστηκαν, όπως κι εγώ άλλωστε.  Βέβαια, από πολλούς και πολλές έφαγα πόρτα – δεν πειράζει όμως. Τώρα, συνεχίζω να ψάχνω και δεν θα σταματήσω ποτέ – αυτή την εποχή τα παιδιά είναι οι δάσκαλοί μου, αυτά γνωρίζουν περισσότερα απο μένα – κι αυτό που γνωρίζουν είναι ότι θέλουν να μάθουν. Δάσκαλος για μένα είναι αυτός που θέλει να μάθει, να κατανοήσει.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Εάν δεχόμαστε και συμφωνούμε ότι ο κοινωνικός πόλεμος που διεξάγεται μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου θα ενταθεί στο μέλλον και θα επιφέρει την επιδείνωση της σημερινής μας κατάστασης, με αποτέλεσμα το παρόν να γίνει ακόμα πιο βαρύ κι ασήκωτο τοις υπηκόοις (Θουκυδίδης),

εάν δεχόμαστε και συμφωνούμε ότι η ιστορική Αριστερά είναι παντελώς ανεπαρκής να συντονίσει την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου, ότι είναι ηττοπαθής, φοβισμένη, ένα απολίθωμα του παρελθόντος,

εάν δεχόμαστε και συμφωνούμε ότι  η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι μια ομοσπονδία, μια συμπολιτεία, ένας σύνδεσμος, μια ένωση αυτόνομων και ελεύθερα συνεργαζόμενων ομάδων που υπάρχουν και δρουν σε ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών πεδίων και δραστηριοτήτων και ότι ο σκοπός αυτής της ένωσης δεν είναι η κατάκτηση του κράτους και ο έλεγχος των ποικίλων και πολλών μηχανισμών του,

τότε η συνεργασία των ομάδων της πέραν της ιστορικής Αριστεράς με σκοπό, δηλωμένο κατά τον πιο κατηγορηματικό τρόπο, τη σύμπηξη του πυρήνα της Αριστεράς της άσκησης της ελευθερίας και της ισότητας,  είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία και επείγουσα.

Ο μόνος τρόπος όχι μόνο να σταματήσουμε την προέλαση του Κυρίου και του Κράτους και να  αναιρέσουμε τις αποφάσεις του αλλά και να περάσουμε στην επίθεση, δηλαδή στην επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, είναι η σύμπηξη του πυρήνα της μελλοντικής  Αριστεράς από ομάδες που υπάρχουν και δρουν σε ολόκληρη την επικράτεια.  Η ένσταση και η επιφύλαξη ότι δεν υπάρχει μια ελάχιστη ιδεολογική και πολιτική ομοθυμία είναι έωλη, δηλαδή είναι αβάσιμη, ξεπερασμένη, δεν έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, μιας και αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι είναι αδύνατον, για ανθρωπολογικούς κυρίως λόγους,  να υπάρξει μια παρόμοια ομοθυμία και συμφωνία μεταξύ τόσο πολλών ομάδων και ανθρώπων.

Όσο δεν δεχόμαστε την αδυνατότητα επίτευξης μιας γενικά αποδεκτής συμφωνίας, θα στενάζουμε από το βάρος των αυταπατών του παρελθόντος για ιδεολογική και πολιτική καθαρότητα.

Χιλιάδες χρόνια να συζητάμε, να συμφωνήσουμε δεν θα μπορέσουμε.

Αυτό δεν είναι μειονέκτημα ή ελάττωμα: είναι πλεονέκτημα και προτέρημα.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ;

Μπορούμε να απαλλαγούμε παντελώς από το άχθος της πρωτοπορίας που δεν μας αφήνει να είμαστε απλοί, άμεσοι, σαφείς και ευκίνητοι;

Εάν κάτι τέτοιο γίνει εφικτό, εάν δηλαδή παραιτηθούμε από τις επιθυμίες μας και τις προβολές αξιώσεων Κυριαρχίας έναντι των άλλων ομάδων, η διαπίστωση αυτή θα γίνει ένα σημείο εκκίνησης, συζήτησης και κοινής δράσης.  Δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε για να ενωθούμε – πρώτα να ενωθούμε και να συνεργαστούμε και μετά συζητάμε.

Εάν συνεργαστούμε θα έχουμε καταφέρει κατ’ αρχήν να δημιουργήσουμε ένα πρόπλασμα της κοινωνίας που επιθυμούμε –  μια κοινωνία της πρόκρισης της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας, της κοινοκτησίας, της άσκησης της ισότητας και της ελευθερίας σε βάρος του κτητισμού ατομικισμού, του εγωισμού, της ιδιοτέλειας, της απληστίας, του ανταγωνισμού, της ιδιοχρησίας και της ιδιοκτησίας,

έχοντας υπόψη μας ότι κάθε θετικό και γόνιμο δημιούργημα εγκαινιάζει μια επιταχυνόμενη και κλιμακούμενη διαδικασία παραγωγής συμβάντων που τροποποιούν αποφασιστικά τον συσχετισμό ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών και δημιουργούν τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις  για την αντιμετώπιση και την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω: εάν σας έδιναν τα λεφτά που βγάζετε τώρα από τη δουλείά σας χωρίς να δουλεύετε, θα πηγαίνατε στη δουλείά;

Εγώ δεν θα πήγαινα. Και τι θα έκανες όλη τη μέρα, θα έξυνες τ’ αρχίδια σου; Θα σας πω τι θα έκανα: από τη χαρά μου δεν θα προλάβαινα τι να πρωτοκάνω. Να καλλιεργήσω το λαχανόκηπο, το αμπέλι, να βγάλω κρασί και τσίπουρο, να μαζέψω χόρτα, βότανα και ξύλα από το βουνό, κρίταμα και μύδια από τη θάλασσα, να αλέσω σιτάρι, να ζυμώσω και να ψήσω το ψωμί, να φτιάξω γιαούρτι και ψωμί, να παίξω με τα παιδιά, να τους πω παραμύθια το βράδυ, να πάμε στο ποτάμι για μπάνιο, να περπατήσουμε, να μαγειρέψω για τους φίλους, να πλύνω πιάτα, να ταξιδέψω και να επισκεφτώ φίλους,  να διαβάσω, να μελετήσω, να γράψω, να συζητήσω με τους φίλους,να ξεκουραστώ, να σεργιανίσω στο κέντρο της πόλης, να σουλατσάρω έτσι χαζεύοντας, χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό. . .

Μια Κυριακή, ένας γείτονάς μου, έπλυνε πρωί πρωί το αυτοκίνητο. Μετά από δυο ώρες, το ξανάπλυνε. Περνώντας να πάω να πάρω εφημερίδα, πιάσαμε κουβέντα. Το ξαναπλένω γιατί δεν έχω τι να κάνω, μου είπε. Αυτός και πολλοί άλλοι, θα πήγαιναν στην δουλείά γιατί η δουλείά τους έχει καταστρέψει, όπως καταστρέφει η πρέζα. Η δουλείά  η δουλική εργασία, είναι εξαρτησιογόνος κατάσταση. Τώρα που η κοινωνία της εργασίας καταρρέει, θα δούμε πολλά δράματα. Θα θέλουνε να εργαστούνε και δεν θα υπάρχει δουλείά! Μη ανησυχείτε όμως! Η Παπαρήγα, ο Τσίπρας και ο Αλαβάνος θα δημιουργήσουν πολλές θέσεις εργασίας με τη σοσιαλιστική οικονομία.  Πόσο αναχρονιστική, πόσο ανυπόφορη και βαρετή είναι αυτη η ιστορική Αριστερά! Πόσο άχρηστη και επικίνδυνη! Σαν τον Κύριο!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Ο Δεκέμβρης του 08,  έστειλε ένα μήνυμα στον Κύριο καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, στον ένοπλο ζητιάνο, και στα τσιράκια του, το οποίο βέβαια και το έλαβαν.  Κάθε επεισόδιο της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου στέλνει ένα μήνυμα. Μετά τη μάχη, αυτό που κάνουν οι κοινωνικοί πολεμιστές, δηλαδή οι υποτελείς Παραγωγοί, είναι να μεριμνήσουν για την ανασυγκρότηση των δυνάμεών τους, για την ενίσχυση των θέσεών τους.  Αυτό γινόταν, αυτό γίνεται, αυτό θα γίνεται. Η κοινωνική επανάσταση, η συλλογική επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, η διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, δεν είναι μόνο πόλεμος, δεν είναι μόνο καταστροφή: είναι κυρίως  ειρήνη, δηλαδή δημιουργική σύγκρουση, είναι δημιουργία.

Continue reading →

έχοντας υπόψη,

ότι ουδέποτε άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία ο συλλογικά παγκοσμίως παραγόμενος πλούτος ήταν τόσο μεγάλος όσο στις μέρες μας, τόσο που αρκεί και περισσεύει για να ζούμε όλοι με αξιοπρέπεια, ικανοποιώντας δηλαδή τις ελάχιστες βασικές ανάγκες (τροφή, ρουχισμός, ιατρική περίθαλψη, κατοικία, μετακίνηση),  ενώ ταυτόχρονα ουδέποτε άλλοτε υπήρχαν τόσοι ενδεείς άνθρωποι πάνω στη Γη, στο παγκόσμιο χωριό (πεινασμένοι, διψασμένοι, άρρωστοι, άστεγοι, άνεργοι, μετανάστες, φτωχοί, κλπ) όσο στις μέρες μας,

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Ευχάριστα, πολύ ευχάριστα νέα!

Κάθε μέρα που περνάει, κάθε μήνας, κάθε χρόνος ένας νέος τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, του πολέμου μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου εμφανίζεται, διαμορφώνεται, σχηματίζεται, ολοκληρώνεται, εμπλουτίζεται.  Ο νέος αυτός τρόπος είναι το πέρασμα στη πράξη, είναι η πανταχού απουσία, είναι η κατάργηση της διάκρισης μέσου και σκοπού, είναι εφαρμογή των βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου (νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε) .

Σε λίγες μέρες, στις 7 Δεκέμβρη 2010, διοργανώνεται στη Γαλλία μαζική ανάληψη καταθέσεων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη συμμετοχή, άρα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα αποτελέσματά της. Η αποτελεσματικότητα του περάσματος στην πράξη, της πανταχού απουσίας  εξαρτάται από τον αριθμό των συμμετεχόντων και συμμετεχουσών. Έτσι, μετά τις 7 Δεκέμβρη θα έχουμε να πούμε πολλά. Κάποια πράγματα όμως μπορούμε να πούμε και σήμερα.

Continue reading →