Πανταχού Απουσία
There are 328 posts filed in Πανταχού Απουσία (this is page 31 of 33).
εάν η στρατιωτική θητεία ήταν εθελοντική, πόσοι θα πήγαιναν να καταταγούν;
Κανένας! (ή, σχεδόν κανένας)
φίλες και φίλοι,
η στρατιωτική θητεία είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα το οποίο πρέπει να επιλυθεί το συντομότερο δυνατόν. Στο σημερινό μας σημείωμα θα στρέψουμε τη προσοχή μας σε ορισμένες όψεις αυτού του κοινωνικού προβλήματος, ιδιαίτερα όμως στο τρόπο επίλυσής του, δηλαδή στο τρόπο κατάργησης της στρατιωτικής θητείας.
Σε ποια κατηγορία κοινωνικών προβλημάτων υπάγεται η στρατιωτική θητεία; Σε αυτά που μπορούν να επιλυθούν άμεσα, με το πέρασμα στη πράξη, με την άμεση δράση των ίδιων των ενδιαφερομένων ή σε αυτά που η επίλυσή τους θα είναι το αποτέλεσμα της εκπλήρωσης ενός αιτήματος, της υποχώρησης δηλαδή του Κυρίου, ή του ελέγχου του κράτους από το κόμμα; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Εδώ και πολλές δεκαετίες, πολλοί νέοι, δεκάδες χιλιάδες, απέφυγαν να υπηρετήσουν επιλέγοντας την ατομική λύση του τρελόχαρτου, μια πρακτική που υπάρχει και στις μέρες μας και θα υπάρχει όσο θα υπάρχει η στρατιωτική θητεία. Το πρόβλημα με την επιλογή του τρελόχαρτου είναι ακριβώς ο ατομισμός της. Πολλοί από αυτούς που υπηρετούν θα ήθελαν να αποφύγουν τη θητεία αλλά σκέφτονται τους γονείς τους, το απολυτήριο, κλπ. Τους καταλαβαίνω και τους συμπαρίσταμαι… Το θέμα είναι να καταργήσουμε τη θητεία χωρίς αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις. Μπορούμε να το κάνουμε;
Μπορούμε. Μπορούμε να τα κάνουμε όλοι μαζί – μέσω της συλλογικής άρνησης στράτευσης. Κανένας να μην πάει να παρουσιαστεί. Για να γίνει όμως αυτό, χρειαζόμαστε την συμπαράσταση της Αριστεράς. Μόνο η Αριστερά μπορεί να αναλάβει και να φέρει σε πέρας την επίλυση αυτού του δυσβάστακτου κοινωνικού προβλήματος. Το θέμα είναι εάν η ιστορική Αριστερά έχει τη διάθεση να αναλάβει τον συντονισμό αυτής της επιθετικής κίνησης. Είμαι της γνώμης ότι δεν έχει αυτή τη διάθεση. Και δεν την έχει διότι διάκειται εχθρικά προς το πέρασμα στη πράξη, θεωρεί ότι παραγκωνίζεται. Και για να μην παραγκωνίζεται αυτή, υποφέρουμε εμείς. Και μετά αναρωτιέται γιατί οι νέοι της γυρίζουν τη πλάτη και τη γράφουν στ’ αρχίδιά τους.Μήπως οι υποτελείς Παραγωγοί είναι αιχμάλωτοι της Αριστεράς;
Πόσο θα ήθελα να διαψευστώ!
ποιος είναι πιο ισχυρός; ο Κύριος ή ο (υποτελής) Παραγωγός;
Εάν στρέψουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν, θα παρατηρήσουμε ότι μεταξύ του Κυρίου (καπιταλιστή, φεουδάρχη, δουλοκτήτη) και του υποτελούς Παραγωγού (εργάτη, δουλοπάροικου, δούλου) του κοινωνικού πλούτου διεξαγόταν ένας πόλεμος, στον οποίο νικούσε σχεδόν πάντα ο Κύριος. Εάν ρίξουμε μια ματιά σήμερα τριγύρω μας, θα δούμε ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει: ο πόλεμος συνεχίζεται και νικητής αναδεικνύεται ο Κύριος. Οι διαπιστώσεις αυτές μας ωθούν να σχηματίσουμε την εντύπωση ότι ο Κύριος δεν ανησυχεί πια: νικούσε, νικάει και θα συνεχίσει να νικάει. Τίθεται όμως το ερώτημα: ανησυχεί ο Κύριος για το μέλλον ή όχι; Στο ερώτημα αυτό υπάρχει μια αναμφισβήτητη απάντηση: ναι, ο Κύριος ανησυχεί για το μέλλον. Μας το επιβεβαιώνει περίτρανα η βασική επιδίωξη του: ο έλεγχος, η κατάκτηση, η αποίκιση του μέλλοντος. Η επιδίωξη αυτή είναι ένα μέσον, ένα μέσον εξοβελισμού του απρόοπτου, του απρόσμενου, του αναπάντεχου, του απροσδόκητου που εγκυμονεί το μέλλον. Για τον εξοβελισμό του αναπάντεχου από το παρόν χρησιμοποιείται η τάξη, η πειθαρχία: εάν το κάθε πράγμα (συμπεριλαμβανομένου και του υποτελούς Παραγωγού) είναι στη θέση του, εάν ξέρουμε τι θα κάνει και πως θα κινηθεί (σύμφωνα με τις διαταγές μας), τότε το απρόσμενο έχει ξεριζωθεί και δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε. Εάν ο Πλάτων λατρεύει το επάγγελμα (η “Πολιτεία” του είναι ένας ύμνος σε αυτό), είναι για αυτόν ακριβώς το λόγο: το επάγγελμα ορίζει μια θέση, ακινητοποιεί, καταργεί την ποικιλία. Η τάξη και η πειθαρχία από τη μια, η κατάκτηση και ο έλεγχος του μέλλοντος από την άλλη, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Ο Κύριος λοιπόν ανησυχεί, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον. Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα: γιατί ανησυχεί αφού νικούσε και νικάει; Μήπως ανησυχεί επειδή δεν μπορεί αν εξαλείψει το ενδεχόμενο της (ή μιας) ήττας από τον υποτελή Παραγωγό; Στο ερώτημα αυτό δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε καταφατικά: για ποιον άλλο λόγο να ανησυχεί; Εάν όμως ανησυχεί μήπως μια μέρα ηττηθεί, τότε ποιος είναι πιο ισχυρός; Ο Κύριος ή ο Υποτελής Παραγωγός; Εάν είναι ο πρώτος, γιατί να ανησυχεί; Εάν είναι ο δεύτερος, γιατί ηττάται συνεχώς; Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι ο υποτελής είναι ο Παραγωγός του κοινωνικού πλούτου και ο Κύριος ο άρπαγας και ο καταστροφέας αυτού του πλούτου, συνάγεται ότι ο Κύριος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Παραγωγό, ότι, όπως έλεγε και ο Χέγκελ, είναι δούλος του δούλου του. Ο Κύριος εξαρτάται από τον υποτελή Παραγωγό: ήταν, είναι και θα είναι ένας ενδεής και, όσο πιο πολλά αρπάζει, τόσο πιο ενδεής γίνεται.
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
φίλες και φίλοι,
με το σημερινό σημείωμα θα δείξω ότι διαθέτουμε σήμερα τέσσερις τρόπους απόκρουσης της ανελέητης επίθεσης του Κυρίου, τέσσερις τρόπους άρσης των μέτρων κατά του κόσμου της εργασίας: τη μονοήμερη γενική απεργία, τις διαδηλώσεις-λιτανείες που συνήθως, αλλά όχι πάντα, συνοδεύουν την γενική απεργία, τη γενική απεργία διαρκείας και τη στάση πληρωμών εκ μέρους των εργαζομένων. Από αυτούς τους τέσσερις τρόπους, οι δυο πρώτοι είναι, και θα είναι, αναποτελεσματικοί, ο τρίτος είναι σήμερα παντελώς ανέφικτος και μόνο ο τέταρτος μπορεί να αποβεί αποτελεσματικός.Σήμερα, ο αυθόρμητος, διάχυτος λαϊκός πόλεμος με όπλο τη στάση πληρωμών είναι μια κοινωνική πραγματικότητα. Γιατί δεν το βλέπουμε;
Η στάση πληρωμών είναι ένα ακαταμάχητο μέσον διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου διότι αποτελεί εφαρμογή των δυο βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του πολέμου (νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα πολεμάμε και μετά νικάμε). Το γνωρίζει αυτό η Αριστερά; Τι εννοεί όταν λέει δεν θα πληρώσουμε εμείς τη κρίση; Εννοεί ότι θα την πληρώσουν οι Κύριοι; Πως θα τους αναγκάσουμε; Μα με το να μη πληρώσουμε εμείς! Είναι πολύ απλό. Τι θα κάνει η Αριστερά; Θα εγκαταλείψει τις διαδηλώσεις-ικεσίες, θα φέρει στο πολιτικό προσκήνιο αυτό το πανίσχυρο λαϊκό όπλο, θα συντονίσει ένα γενικευμένο λαϊκό κίνημα στάσης πληρωμών, θα συντονίσει τη διεξαγωγή ενός λαϊκού πολέμου με βασικο όπλο αρχικά τη στάση πληρωμών; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Θεωρώ πως όχι. Από τη μια, είναι κολλημένη στη λατρεία του δρόμου και στις διαδηλώσεις-ικεσίες και από την άλλη είναι τόσο ενταγμένη στο σύστημα, τόσο υπάκουη, τόσο φοβισμένη, τόσο ηττοπαθής και ψοφοδεής, που δεν πρόκειται να αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.
Ας μη περιμένουμε τέτοια πράγματα από νεκροζώντανους.
Ίσως κάποιο τμήμα της Αριστεράς το τολμήσει. Εάν το τολμήσει, η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς που θα μας ενώσει, διαλύοντας δημιουργικά όλη την σημερινή Αριστερά, δεν θα αργήσει. Κι αν είναι μια Αριστερά που δεν θα ανεχτεί κανένα απολύτως προνόμιο για κανέναν και για καμιά, που θα είναι πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, τότε μια Αριστερά του 30% δεν θα αργήσει να συγκροτηθεί και θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε όφελος των υποτελών Παραγωγών, υλοποιώντας αφενός τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας για να μην κουράζομαστε, να εργαζόμαστε όλοι και να έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με τα κοινά, κι αφετέρου την εξασφάλιση ενός εγγυημένου εισοδήματος για όλους και όλες, ώστε να ζούμε ξένοιαστα και να στραφούμε προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων μας.
λαϊκή στάση πληρωμών εν εξελίξει
φίλες και φίλοι,
μαθαίνω ότι ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά δεν πληρώνουν κοινόχρηστα. Ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά δεν πληρώνουν τις δόσεις των δανείων που έχουν πάρει από τις Τράπεζες. Υπάρχει ένα κίνημα μη καταβολής των διοδίων. Ολοένα και περισσότεροι,ιδίως νέοι, μετακινούνται με λεωφορεία, τραμ και τρένα χωρίς να πληρώσουν εισιτήρια. Ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά πάνε στη ΔΕΗ και ζητάνε να τους κάνουν κάποιες ευκολίες, να πληρώσουν δηλαδή το λογαριασμό με δόσεις. Ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά, μικρομάγαζα και μικροεπιχειρήσεις δυσκολεύονται να πληρώσουν ή δεν πληρώνουν ενοίκιο. Πέρυσι, τέτοια εποχή δεν ήταν έτσι. Πως θα είναι του χρόνου, τέτοια εποχή;
Τα στοιχεία που παράθεσα δείχνουν μια τάση. Τι είναι η τάση; Η τάση είναι ένα ανολοκλήρωτο φαινόμενο, μια εν εξελίξει δυναμική κατάσταση. Η επισήμανση και η λεπτομερειακή μελέτη της τάσης είναι πολύ σημαντική διότι μας βοηθάει να σχηματίσουμε μια εικόνα του μέλλοντος και να προβλέψουμε τις συνέπειες που θα έχει η ολοκλήρωσή της. Το ερώτημα που εγείρεται κατά τη διάρκεια της εν εξελίξει τάσης είναι το εξής: θα ανακοπεί ή θα τείνει να ολοκληρωθεί; Τι μπορεί να την ανακόψει; Τι θα συμβεί εάν ολοκληρωθεί;
Υπάρχουν όμως κι άλλα ερωτήματα, ακόμα πιο σημαντικά. Τι θα κάνει η Αριστερά; Θα αδιαφορήσει, θα παρακολουθήσει ως θεατής την εν εξελίξει λαϊκή στάση πληρωμών ή θα την ενθαρρύνει; Θα την εκλάβει ως μια έκφραση της απόγνωσης των εργαζομένων ή θα την μελετήσει, θα την θεωρητικοποιήσει και θα την αναγάγει σε ένα άκρως αποτελεσματικό μέσο διεξαγωγής του μακροχρόνιουκοινωνικού πολέμου;Είμαστε σε θέση να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα;Είμαστε, ασφαλώς και είμαστε.
από την Πόρσε (γενική απεργία), στο γάιδαρο (διαδήλωση)
φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!
Με το σημερινό σημείωμα θα επιχειρήσω να δείξω ότι, όταν, κατά τη διάρκεια μιας απεργίας, κατεβαίνουμε στο δρόμο και διαδηλώνουμε, αντί να χρησιμοποιήσουμε ένα πιο ισχυρό όπλο, καταφεύγουμε σε ένα λιγότερο ισχυρό, κι αντί να παρατείνουμε την έμπρακτη (προσωρινή) κατάλυση της κυριαρχικής σχέσης (είναι και αυτό η απεργία), επιστρέφουμε σε αυτήν, στην Κυριαρχία, αυτοϋποβιβαζόμενοι στην κατάσταση του ικέτη. Υπάρχει πιο ισχυρό όπλο από την απεργία, ακόμα κι από την γενική απεργία διαρκείας; Γιατί η ικεσία, η διεκδίκηση, το αίτημα ενισχύει πάντα και παντού τον Κύριο (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος); Θα έρθει μια μέρα που δεν θα κατέβει κανείς και καμιά στους δρόμους κατά τη διάρκεια μιας γενικής απεργίας διαρκείας; Και τι θα κάνουμε;
Εάν δεν κατέβουμε στους δρόμους, εάν δεν διαδηλώσουμε, εάν δεν ικετεύσουμε, αφενός δεν καταφεύγουμε στη χρήση ενός λιγότερο ισχυρού όπλου του κοινωνικού πολέμου και αφετέρου παρατείνουμε την απουσία μας από την κυριαρχική σχέση. Και τι θα κάνουμε; Θα χρησιμοποιήσουμε ένα όπλο που όλοι και όλες, ζωντανοί, αγέννητοι και πεθαμένοι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε: τη γιορτή, τη χαρά της ζωής, το τραγούδι, το χορό, το παιχνίδι, τη φροντίδα, εκλαμβάνοντας ως σημείο εκκίνησης τη συμβίωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τη δημιουργική σύγκρουση, την ισότητα, την ελευθερία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία και όχι ως κάτι που θα εφαρμόσουμε στο απώτατο μέλλον.
Η ιστορική/Ικετευτική Αριστερά, η νεκροζώντανη Αριστερά, δεν μπορεί να αναλάβει ένα παρόμοιο συντονισμό. Όσο δεν το κάνει, θα γευόμαστε μόνο απόγνωση και απελπισία, θα γνωρίζουμε μόνο τη μια ήττα μετά την άλλη. Και δεν μπορεί γιατί δεν το θέλει. Και δεν το θέλει γιατί δεν θέλει την κατάλυση της Κυριαρχίας, γιατί οι Κύριοι της Αριστεράς είναι οι αυριανοί μας Κύριοι.
Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Αριστερά!
Να διαλύσουμε την Ιστορική /Ικετευτική Αριστερά!
Η Αριστερά του μέλλοντος ή θα είναι αναρχοκομμουνιστική ή δεν θα υπάρξει!
Continue reading
η επίθεση του Κυρίου ως προληπτική άμυνα
φίλες φίλοι,
σήμερα θα ήθελα να ανακεφαλαιώσω απλά και σύντομα τις θέσεις που έχω υποστηρίξει με τα άρθρα των τελευταίων εβδομάδων σχετικά με το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Σοβαροί λόγοι με αναγκάζουν να απουσιάσω για ένα χρονικό διάστημα, δεν γνωρίζω εάν θα είναι μικρό ή μεγάλο, οπότε μας δίνεται μια καλή ευκαιρία να ελέγξουμε αυτά τα οποία έχουν υποστηριχτεί βασιζόμενοι σε ορισμένες θεωρητικές αρχές, τις οποίες αποκαλώ Κακές Τέχνες. Οι Κακές Τέχνες είναι οι γνώσεις του Κυρίου που μεταχειρίζεται για να εγκαθιδρύει, να ενισχύει, αναπαράγει και διαιωνίζει την Κυριαρχία, δηλαδή να συρρικνώνει τον εμμενή κομμουνισμό.
κρίση σημαίνει ‘επιλογή, απόφαση’: το δίλημμα του Κυρίου και το δίλημμα του Υποτελούς
κρίση σημαίνει ‘επιλογή, απόφαση’: θα φαγωθούμε μεταξύ μας ή θα συνεργαστούμε;
νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε
Πρόγραμμα Αποσταθεροποίησης του Προγράμματος Σταθερότητας
αγοράζουμε όσο γίνεται λιγότερα,
δουλεύουμε όσο γίνεται λιγότερο,
πληρώνουμε όσο γίνεται λιγότερα,
επεκτείνουμε την αλληλεγγύη όσο γίνεται περισσότερο
τίποτα από αυτά ο Κύριος και το Κράτος δεν μπορεί να καταστείλει!
φίλες και φίλοι,
οι Κύριοι, τα αφεντικά μας, οι καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος, οι ένοπλοι ζητιάνοι, οι άρπαγες και καταστροφείς του συλλογικά παραγόμενου τεράστιου κοινωνικού πλούτου,
θέλουν να μας τα πάρουν όλα: τον πλούτο που παράγουμε, τον χρόνο, τον χώρο, τη φύση, τη συντροφικότητα, τη φιλία, τη συμβίωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τη δημιουργική σύγκρουση, την κοινοχρησία, την κοινοκτησία, τη χαρά, τη ξενοιασιά, τη δημιουργικότητα, την ελευθερία, την ισότητα, τον κομμουνισμό, τον έρωτα, το παιχνίδι,
χαίρονται όταν μας βλέπουν να υποφέρουμε, υποφέρουν όταν μας βλέπουν να χαιρόμαστε,
φοβούνται, θέλουν να ελέγξουν το μέλλον, θέλουν να εξαλείψουν τις αντικειμενικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις που έρχονται στο προσκήνιο και επιτρέπουν την κατάλυση της Κυριαρχίας, της διαταγής, της αρπαγής, της καταστροφής,
θέλουν να μας δουν γονατιστούς να τους παρακαλάμε: τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον,
το Πρόγραμμα Σταθερότητας είναι μέρος ενός Προγράμματος Αποτροπής της Επίλυσης των Παγκόσμιων, τοπικών, κοινωνικών, προσωπικών προβλημάτων, ενός Προγράμματος ενίσχυσης, αναπαραγωγής και διαιώνισης της Κυριαρχίας, της καταστροφής του πλούτου και του υποτελών Παραγωγών,
μόνο ένα Πρόγραμμα Αποσταθεροποίησης του Προγράμματος Σταθερότητας είναι δυνατόν να τους σταματήσει και να θέσει τα θεμέλια της επίλυσης των Παγκόσμιων Κοινωνικών και Προσωπικών Προβλημάτων,
η απάντησή μας δεν πρέπει να είναι μόνο προσωρινή (απεργία, διαδηλώσεις, απελευθερώσεις χώρων – κακώς τις λέμε, μιμούμενοι τον Κύριο, καταλήψεις) αλλά
διαρκής, μόνιμη, αδιάλλακτη,
ώστε να είναι ο προπομπός ένος νέου τρόπου ζωής και σκέψης, ενός νέου πολιτισμού, το πρόπλασμα μιας κοινωνικής οργάνωσης που θα βασίζεται στην ισότητα, την ελευθερία, την γενικευμένη κοινοχρησία και κοινοκτησία,
εμείς χρειαζόμαστε χρόνο για να χαρούμε τη ζωή μας, για να επιλύσουμε να κοινωνικά προβλήματα, για να αποτρέψουμε την καταστροφή της ζωής και της κοινωνίας κι εσείς αυξάνετε το όριο συνταξιοδότησης, αυξάνετε τον χρόνο εργασίας, καταδικάζετε στην ανεργία εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες, γι αυτό
όλες και όλοι, αποχή από την εργασία και από το σχολείο τη πρώτη βδομάδα κάθε μήνα,
εμείς χρειαζόμαστε περισσότερο πλούτο, που εμείς παράγουμε, για να χαρούμε τη ζωή και να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των κοινωνικών προβλημάτων κι εσείς μειώνετε τους μισθούς και τα μεροκάματα, θέλετε να μας κάνετε όλους φτωχούς, ενδεείς, δούλους, ζητιάνους, γι αυτό θα τον κρατήσουμε, θα τον πάρουμε μόνοι μας,
από όλες και όλους στάση πληρωμών: δεν πληρώνουμε φόρους, δόσεις, εισιτήρια, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλεια αυτοκινήτων, διόδια, πρόστιμα, και εάν χρειαστεί και λογαριασμούς κοινωφελών υπηρεσιών, που έχουν αρπαχτεί από το Κράτος και τους καπιταλιστές (ηλεκτρικό, τηλέφωνο, ύδρευση, αέριο, )
εσείς θέλετε να αυξήσετε τα κέρδη σας, αγνοείτε όμως ότι εμείς έχουμε κατανοήσει ότι κάθε φορά που αγοράζουμε κάτι, πέφτουμε θύματα κλοπής, ότι χρησιμοποιείτε το χρήμα ως μέσον αρπαγής και καταστροφής, γι αυτό
από όλες και όλους, διαρκής στάση κατανάλωσης: δεν αγοράζουμε κρέας (ή το περιορίζουμε), αλλαντικά, κονσέρβες, αναψυκτικά, φρούτα και λαχανικά που δεν είναι εποχής, που δεν είναι τοπικά ( ο κατάλογος θα συμπληρωθεί από όλους μας) σταματάμε να αγοράζουμε σκουπίδια, προσανατολιζόμαστε προς την δραστική μείωση της παραγωγής, προς τον μερικό έλεγχοι της παραγωγής μέσω του μερικού ελέγχου της κατανάλωσης,
από όλες και όλους στάση αγοράς (μποϊκοτάζ): σταματάμε να αγοράζουμε ευρωπαϊκά προϊόντα, από ευρωπαϊκά καταστήματα,
(πάνω σε αυτό το ζήτημα οι ψοφοδεείς μαρξιστές και τα ψοφίμια της ιστορικής Αριστεράς ας ρίξουν μια ματιά στις σελίδες 58-61 της Εισαγωγής των Grundrisse (der Kritik der politischen oekonomie) του Κ. Μαρξ και θα διαβάσουν, μεταξύ των άλλων, τα παρακάτω: . . . η κατανάλωση δημιουργεί την ανάγκη για νέα (υπογρ. του Μαρξ) παραγωγή, δημιουργεί λοιπόν το ιδεατό, εσωτερικά κινητήριο λόγο της παραγωγής, που είναι προϋπόθεση της τελευταίας. Η κατανάλωση δημιουργεί το κίνητρο της παραγωγής, δημιουργεί επίσης το αντικείμενο που δρα στην παραγωγή σαν καθοριστικό του σκοπού της. Αν είναι ξεκάθαρο πως η παραγωγή προσφέρει εξωτερικά το αντικείμενο της κατανάλωσης, τότε είναι άρα εξίσου ξεκάθαρο πως η κατανάλωση τοποθετεί ιδεατά το αντικείμενο της παραγωγής, σαν εσωτερικό όραμα, σαν ανάγκη, σαν κίνητρο, και σαν σκοπό. Δημιουργεί τα αντικείμενα της παραγωγής με υποκειμενική ακόμα μορφή. Χωρίς ανάγκη δεν υπάρχει παραγωγή. Αλλά η κατανάλωση αναπαράγει την ανάγκη.)