φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΦΙΛΟΙ μου υπέδειξαν άρθρο του Paul Mason, δεν τον γνωρίζω, δημοσιευμένο στον Φύλακα του (εγγλέζικου) καπιταλισμού (The Guardian), μεταφρασμένο στο Νόστιμον Ήμαρ από κάποιον ή κάποιαν που τον έπαιζε, την έπαιζε την ώρα που μετέφραζε, και αναδημοσιευμένο στο tvxs. Ο πρωτότυπος τίτλος συμπυκνώνει το περιεχόμενό του: the end of capitalism has begun – το τέλος του καπιταλισμού έχει αρχίσει. Μαζί με το τέλος όμως του καπιταλισμού αρχίζει και η εποχή της αποβλάκωσης πολλών διανοουμένων και αρθρογράφων. Αυτά που υποστηρίζονται με ωθούν να χαρακτηρίσω το περιεχόμενό του ως παραμύθι – παραμύθι είναι μια σύντομη ιστορία για παιδιά με την οποία θέλουμε να τα πούμε κάτι απευθυνόμενοι στο υποσυνείδητο ταΐζοντας το ασυνείδητο. Με το παραμύθι θέλουμε να πούμε κάτι επιπλέον από αυτό που λέμε – αυτό το κάτι επιπλέον το λέμε παραδήλωση ή παρασήμανση. Το παραμύθι προετοιμάζει το νεαρό κορίτσι για τον πόνο (σιγά τον πόνο!) και το αίμα (σιγά τα αίματα!) του σπασίματος της παρθενιάς, όταν ακούει ότι η νεαρή ηρωίδα πληγώνεται με τη βελόνα και τρέχει λίγο αίμα.
Η παραδήλωση του άρθρου, φίλες και φίλοι, είναι αισχρή – επομένως δεν μπορεί παρά και το άρθρο να είναι αισχρό. Σε αυτό το συμπέρασμα θα καταλήξω – θα διαβάσετε την επιχειρηματολογία μου. Αν την συνόψιζα σε μια φράση αυτή θα ήταν: άντε, αναγνώστη, πήγαινε για ύπνο, όνειρα γλυκά κι αύριο μια όμορφη μέρα μας περιμένει, μια όμορφη μετακαπιταλιστική μέρα.
ΟΙ φίλοι μου υπέδειξαν το άρθρο και γιατί σε αυτό ο συντάκτης γράφει κάποια πράγματα που γράφω κι εγώ εδώ και πολλά χρόνια αλλά σήμερα μου δίνεται η ευκαιρία να ξεκαθαρίσω κάποια ζητήματα για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις – τις οποίες απεχθάνομαι. Πριν πιω ένα καφεδάκι και πω κάποια πράγματα για τον Φύλακα του (εγγλέζικου) καπιταλισμού και για την έννοια του τέλους, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν έχει καμιά απολύτως σχέση ο μετακαπιταλιστικός παράδεισος που ευαγγελίζεται ο συντάκτης με την τάση της διεύρυνσης του κομμουνισμού που διακρίνω κατά την μακραίωνη περίοδο της στασιμότητας και της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Εκεί όπου ο συντάκτης βλέπει την επί γης ουτοπία εγώ βλέπω την επί γης Αποκάλυψη και Φρίκη. Θα πούμε πολλά, αν δεν προλάβουμε σήμερα κι αύριο μέρα είναι. Μην αφήσουμε τα καρπούζια και τα πεπόνια απότιστα – τόσο κόπο κάναμε και τα φυτέψαμε με τον Pablo. Κι αν δεν έρθει, με παρέα, είναι πολλά, να τα φάμε τον Σεπτέμβρη, θα νοικιάσω ένα ελικόπτερο και θα του βομβαρδίσω το σπίτι με καρπούζια και με πεπόνια. Τρελός είμαι, ό,τι θέλω κάνω.