πεθαίνοντας στην Αμυγδαλέζα

στη μνήμη του Ahmad Mohamed Farogh

 του λαμπε ρατ

Με ρωτάτε για ποιους λόγους παίρνω μέρος στην Αντίσταση. Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει νόημα για ανθρώπους σαν και μένα. Δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου αλλού, αυτό είναι όλο. Μου φαινόταν, και θα μου φαίνεται πάντα, ότι δεν γίνεται να είσαι με το μέρος των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι μισούσα λιγότερο τη βία από τους θεσμούς της βίας.

Albert Camus

 

    Ένας πακιστανός λιγότερος, θα χλευάσουν οι καριόληδες. Κι αυτή η χώρα έχει μπόλικους. Τους τρώμε στη μάπα καθημερινά. Αυτούς και τα μίση τους. Αυτούς και τα κόμπλεξ τους. Αναίσθητοι, κυνικοί, υποτακτικοί, γυμνοσάλιαγκες, αυλοκόλακες, εθελόδουλοι. Οι πακιστανοί και οι άλλοι κρατούμενοι στο στρατόπεδο της Αμυγδαλέζας όμως έχουν ακόμα την καρδιά τους ζεστή, παρόλο που έχουν την ψυχή τους στο στόμα. Και τους φτύνουν, όλους αυτούς, κατάμουτρα. Όχι στην κυριολεξία· γιατί οι τρόποι τους δεν τους το επιτρέπουν. Βρίσκονται σε ξένη χώρα και σέβονται τους «ντόπιους», όταν βέβαια κι αυτοί τους σέβονται. Τους φτύνουν με το καθαρό βλέμμα και το πικραμένο χαμόγελό τους, με την αξιοπρεπή στάση τους, την υπομονή, τη δύναμη και το σθένος τους. Αρετές που πηγάζουν και από τη βαθιά θρησκευτική πίστη τους. Όχι, φίλοι και φίλες του Νίκου Μαζιώτη, δεν είναι ήρωες ούτε και μάρτυρες. Δεν παίζουν στα κανάλια. Δεν ταυτίζεται κανείς μαζί τους. Δεν θα μιλάνε στο μέλλον για τα ανδραγαθήματά τους, για την αδιαλλαξία τους, για την τόλμη τους. Δεν θα πεθάνουν ποτέ με το όπλο στο χέρι. Είναι common people, σαν εσένα και σαν εμένα. Πεθαίνουν όμως σαν «τα σκυλιά στο αμπέλι». Κι αυτό δεν είναι

 

Continue reading →

   φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Δύο (θα) είναι οι πρωταρχικές δραστηριότητες της Αριστεράς του μέλλοντος, που διαμορφώνεται σιωπηλά και θα εμφανιστεί όταν και τα τελευταία απομεινάρια της ιστορικής Αριστεράς αποτύχουν, αποδείξουν την απροθυμία τους και την ανικανότητά τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων της εποχής της συρρίκνωσης του καπιταλισμού, σε λίγα χρόνια: η ανάδειξη των δυνατοτήτων της εποχής μας, με βασική αυτήν της  παραγωγής  του αναγκαίου κοινωνικού πλούτου από όλους, με άλλους τρόπους και με εργασία που δεν θα ξεπερνάει, αρχικά,  τους δύο με τέσσερις μήνες το χρόνο και η προετοιμασία για την αντιμετώπιση των δεινών που έρχονται στα πρσεχή χρόνια του 21ου αιώνα, μιας και ο Κύριος όχι μόνο θέλει αλλά επιχειρεί ήδη να εξαλείψει τις δυνατότητες της εποχής μας με την προληπτική αντεπανάσταση (νεοφιλελευθερισμός)  που έχει εξαπολύσει εδώ και δεκαετίες και θα εντείνει όσο θα πλησιάζει και θα αρχίζει και θα επικρατεί και θα γενικεύεται η συρρίκνωση του καπιταλισμού. Δεινά που δεν θα πέσουν από τον ουρανό αλλά θα προκαλέσει συνειδητά και οργανωμένα και προγραμματισμένα ο αδίστακτος και αμείλικτος Κύριος καπιταλιστής, ο Κύριος και Αυθέντης του κόσμου τούτου, προκειμένου να αντιμετωπίσει την αποσύνθεση και την παρακμή της καπιταλιστικής Κυριαρχίας.

     Προετοιμασία για την αντιμετώπιση των δεινών σημαίνει συνειδητοποίηση και υπέρβαση των ποικίλων και παντοίων αυταπατών, της φάκας που στήνει ο Κύριος για να μας πιάσει ανυποψίαστους, αφελείς, αποβλακωμένους, αδύναμους, ανίκανους, αδέξιους. Η βασική αυταπάτη, η ολέθρια αφέλεια είναι να έχουμε σχηματίσει, να σχηματίζουμε την πεποίθηση, την πίστη, την εντύπωση, τη βεβαιότητα  ότι ο Κύριος, οι Υπηρέτες Του, το Κράτος Του, είναι καλός και αγαθός και φιλάνθρωπος και άγιος και άρα δεν καταστρέψει, δεν θα εξοντώσει. Εάν αυτή η αυταπάτη δεν εξοβελιστεί, εάν δεν συνειδητοποίησουμε ότι ο Κύριος είναι αδίστακτος, ανηλεής, αιμοβόρος, πολεμοχαρής, φιλοπόλεμος άρπαγας, καταστροφέας και εξοντωτής, τότε θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε γεννηθεί – τόσο δύσκολα χρόνια έρχονται, τόσο αποτρόπαια θα είναι τα έργα του Κυρίου ημών.

    Ο Κύριος όμως είναι πρώτα από όλα σχιζοφρενής και η Κυριαρχία του είναι σχιζοφρένεια.

 

Continue reading →

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

     Μπορείτε άραγε να φανταστείτε τι νιώθω και τι σκέφτομαι όταν αγοράζω νερό;  Νιώθετε την απέραντη θλίψη μου; Συμμερίζεστε τη σκέψη μου πως, εάν κάποτε δικάζαμε τον Κύριο καπιταλιστή, που δεν θα το κάνουμε διότι δεν  μπορούμε να τον τιμωρήσουμε μιας και δεν μπορούμε να τον συγχωρέσουμε, εάν λοιπόν δικάζαμε τον Κύριο η πρώτη κατηγορία θα ήταν αυτή του εγκληματία της κοινωνίας και ως πρώτο έγκλημα θα επικαλούμασταν την εμπορευματοποίηση του νερού.  Εάν και το νερό έγινε εμπόρευμα, μέσο αρπαγής και καταστροφής και εξόντωσης,  τί δεν μπορεί να γίνει εμπόρευμα; Τίποτα, φίλες και φίλοι, τίποτα, δηλαδή τα πάντα, κάθε πράγμα και κάθε σχέση. Και όταν όλα θα έχουν γίνει εμπορεύματα, τίποτα δεν θα απομείνει πχια να γίνει εμπόρευμα. 

     Θυμάστε πως  πίναμε νερό πριν γίνει εμπόρευμα; Τον Ιούνιο του 1969, το τρένο, ο καρβουνιάρης, που μετέφερε τους αγρότες από τον Έβρο και τη Θράκη για να πάνε να δουλέψουν στα εργοστάσια και στην οικοδομή την χρυσή εποχή της επέκτασης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, που δεν θα μπορούσε να γίνει παρά μόνο καταλύοντας την καπιταλιστική δημοκρατία, σταμάτησε στην κοιλάδα του Νέστου για να κατέβουν οι μηχανοδηγοί στο ποτάμι και από μια πηγή με γάργαρο, κρυστάλλινο νερό,  που δεν θα το ξεχάσω μέχρι να ψοφήσω, να πιουν και να γεμίσουν τα δοχεία τους. Τους πήρε χαμπάρι ο κόσμος και σε λίγο όλο το τρένο ήταν στίς όχθες του Νέστου. Μείναμε εκεί πάνω από δύο ώρες και ουδέποτε στη ζωή μου το θεώρησα αυτό καθυστέρση και αργοπορία γιατί και τα δύο με αρέσουν εάν ζεις – εάν περιμένεις (να ζήσεις – μαλάκα! μαλάκω! ) είναι βασανιστήριο.

    Το καλοκαίρι του 1988 περπατούσα στην Ιθάκη. Μεσημεράκι, όταν άρχιζε η κάψα του ήλιου, έφτασα σε έναν οικισμό,  που ήταν κτισμένος σε έναν βραχώδη λόφο, και μπήκα στην πρώτη αυλή που είδα να πιω νερό. Στάθηκα στο μέσο της πλακόστρωτης αυλής· τη φωνή μου άρπαξε το βλέμμα μου: σε μια γωνιά, ένας μικρός λαχανόκηπος με λαχανικά όλο ζωή· γύρω από την αυλή λουλούδια, πολλά λουλούδια, να ακούς χρώματα και να βλέπεις μυρωδιές!  Έψαξα να βρω τη βρύση, αλλά βρύση δεν υπήρχε· έψαξα για πηγάδι, πηγάδι δεν υπήρχε. Αίνιγμα!  Μα πού στο καλό βρίσκουν τόσο νερό σε ένα τόσο βραχώδες και άνυδρο μέρος; Φώναξα, θεία! θεία!  έτσι φωνάζαμε στο χωριό, όλες οι γυναίκες μάς ήταν (σα) θείες,  εμφανίστηκε μια γυναίκα, μια μάνα, που μπορεί να είχε κι εγγὀνια, και της ζήτησα νερό. Ήρθε πρόσχαρη με ένα κουβά και ένα ποτήρι· αναρωτήθηκα τι τον ήθελε τον κουβά, πηγάδι δεν υπήρχε, ήμουν βέβαιος. Σήκωσε ένα ξύλινο σκέπασμα σε μια τρύπα στο πλακόστρωτο της αυλής, έρριξε τον κουβά μέσα και άντλησε νερό, μου γέμισε το ποτήρι με δροσερό, πεντανόστιμο και καθαρότατο νερό που δεν θα το ξεχάσω μέχρι να πεθάνω. Μία από τις σημαντικότερες δασκάλες της ζωής μου.

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος και οι πιστοί και αφοσιωμένοι Υπηρέτες Του γνωρίζουν ότι η μετάβαση από την επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής προς την εκκίνηση της αναπόφευκτης και αναπότρεπτης συρρίκνωσής  του βαίνει προς το τέλος της και προετοιμάζονται  – την πολιτική φιλοσοφία που αντιστοιχεί σε αυτήν την προετοιμασία την αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμό, ήτοι προληπτική αντεπανάσταση. Οι Υποτελείς δεν το γνωρίζουν και δεν προετοιμάζονται αλλά θα το γνωρίσουν – η επίγνωση αυτή είναι μια στιγμή της παγκόσμιας  πνευματικής επανάστασης,  με την συνειδητοποίηση των δυνατοτήτων της εποχής μας να είναι το βαθύ περιεχόμενό της και η βασική ένδειξη της έναρξης της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης.     

      Αυτή είναι η εικόνα που έχω σχηματίσει για τον 21ο αιώνα, φίλες και φίλοι. Τα ερωτήματα είναι πολλά και εύλογα και δεν θα αποφύγω να διατυπώσω τις απαντήσεις μου.  Γιατί  θα συρρικνωθεί ο καπιταλισμός, τί είναι αυτή η συρρίκνωση, γιατί είναι αναπόφευκτη και αναπότρεπτη, ποια θα είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της, με άλλα λόγια, οι κύριες συνέπειες της, πότε θα αρχίσει;

 

Continue reading →

Ιερός Αυγουστίνος:

Μην απελπίζεστε – ένας από τους  ληστές σώθηκε.

Μην προτρέχετε – ένας από τους  ληστές καταδικάστηκε.  

 

 

     φἰλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Φαντάζομαι πως μπορώ να εικάσω τι θα συζητούσαμε όταν σε βαθειά γεράματα, περιμένοντας τον Γκοντό, τον ακατάλυτο θάνατο, καθόμασταν σε ένα τραπέζι και πίναμε το κρασάκι μας ο Νίκος Μαζιώτης, ο Γιάννης Τζανάκος, ο Μιχάλης (kleovis), o Άκης Γαβριηλίδης, φίλοι από τα μπλογκ Αθέμιτα και Eagainst και ο Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης. Τί θα μας ενδιέφερε, να απολαύσουμε την παρέα ή να πείσουμε τους άλλους να συμφωνήσουν με τις δικές μας απόψεις; Απόλαυση της παρέας σημαίνει ελευθερία και ευρύτητα πνεύματος, που ερείζεται στην διαπίστωση ότι κριτής δεν μπορεί παρά να είναι ο χρόνος· σημαἰνει ακόμα ότι διακριτικότητα είναι να είσαι στην παρέα σαν να μην είσαι εκεί.

 

Continue reading →

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ὀταν ο Κύριος λέει ότι ο Θεός είναι αθάνατος, πανταχού παρών, παντογνώστης και παντοδύναμος, παντοκράτωρ,  θέλει να πει ότι ο ίδιος θα ήθελε να είναι αθάνατος, ανίκητος δηλαδή, και η Κυριαρχία, ως κοινωνική σχέση, αιώνια, ακατάλυτη· ότι θέλει να γνωρίζει τι κάνουν, τι λένε, που είναι, τι σκέφτονται και τι αισθάνονται οι Υποτελείς· ότι δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη ισχύς από αυτήν που διαθέτει· ότι η αύξηση της διαθέσιμης ισχύος είναι το πρωταρχικό του μέλημα.

     Πολλές από αυτές τις επιθυμίες Του έχουν εκπληρωθεί, όχι όμως όλες. Δεν θα γίνει ποτέ αθάνατος, άρα δεν θα γίνει ποτέ ανίκητος. Αν όμως ο Κύριος (καπιταλιστής, σήμερα) δεν θα μπορέσει να νικήσει ποτέ τη φύση, τον θάνατο δηλαδή, δεν θα μπορέσει ποτέ να απεξαρτηθεί κι από τους Υποτελείς Του, χωρίς τους οποίους δεν μπορεί να είναι Κύριος. Η  αύξηση της ισχύος Του έχει όρια, κατά συνέπεια, δεν θα γίνει ποτέ πανίσχυρος. Αυτό είναι το ανθρωπολογικό και ιστορικό αδιέξοδο του Κυρίου: (θα) είναι ισχυρός, (θα) είναι όμως και  ανίσχυρος. Η  συνειδητοποίηση  του αδιεξόδου δεν απελπίζει τον Κύριο, κάθε άλλο· τον κάνει πιο αδίστακτο, πιο αποφασιστικό, πιο ανηλεή και αμείλικτο και ανοικτίρμονα άρπαγα, καταστροφέα και εξοντωτή. Η διαθέσιμη ισχύς, που μπορεί να αυξηθεί περισσότερο αγγίζοντας τα όρια της, αρκεί για να καταγάγει νίκες και κατά της φύσης και κατά των Υποτελών. 

     Το πεδίο της επιτήρησης/παρακολούθησης των Υποτελών είναι ένα πεδίο στο οποίο αποκαλύπτεται όλη η σημασία της έννοιας της προόδου:  πρόοδος  σημαίνει κατασκοπία, επόπτευση, συγκέντρωση πληροφοριών που αφορούν τον αντίπαλο – ο πρόοδος (διαβάζουμε στον Ξενοφώντα)  ήταν ο στρατιώτης που προπορεύονταν στα εχθρικά εδάφη, συγκέντρωνε όσο γινόταν περισσότερες και λεπτομερέστερες πληροφορίες και τις μετέδιδε, όσο πιο γρήγορα γινόταν στον αρχηγό του στρατού. Σήμερα, ο πρόοδος είναι ο κατασκοπευτικός δορυφόρος, η κάμερα στους δρόμους, το διαδίκτυο, οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις. Η επιβολή της τάξης και της πειθαρχίας, της επιτήρησης και του ελέγχου, της οργάνωσης, καθ΄ υπόδειξη του θείου Πλάτωνος (ανθρωποβοσκητική),  της κοινωνίας με πρότυπο το μαντρί και τον στρατώνα, αποβλέπουν στην κανονικοποίηση, στη αποβολή της έκπληξης, στην επιτηρητική, παρακολουθητική παντογνωσία. Μπορεί ο Κύριος να μην γίνει αθάνατος και παντοδύναμος και παντοκράτωρ, παντογνώστης όμως και πανταχού παρών έχει γίνει και θα γίνει ακόμα περισσότερο. Ο Μισέλ Φουκό (βιοπολιτική), και ο Γκι Ντεμπόρ (θέαμα),  επικαιροποίησε τον Πλάτωνα  και μας υπέδειξε ότι η παντογνωσία του Κυρίου γίνεται αποτελεσματικότερη και αποδοτικότερη με την παραγωγή της υποκειμενικότητας, κάτι που ιστορική Αριστερά, λόγω της  ψυχοπνευματικής της  πλατυποδίας, αντιλήφθηκε μετά απο πολλές δεκαετίες. Εάν ο κόσμος καταστραφεί, η ιστορική  Αριστερά θα καταστραφεί μετά από είκοσι χρόνια, τόσο καθυστερημένη είναι.

 

Continue reading →

   φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Γ.Γ.

    Εάν περνάμε πιο καλά όταν είμαστε σε παρέα και τρώμε και πίνουμε και γλεντάμε παρά μόνοι μας σε μια σπηλιά στο βουνό, τότε μας επιτρέπεται να παρατηρήσουμε ότι η ελευθερία είναι εξάρτηση. Η επισήμανση αυτή μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε επίσης ότι δεν υπάρχει ελευθερία, όπως την εννοούμε, ως απουσία δεσμεύσεων και περιορισμών, για την κρυστάλλωση της οποίας την ευθύνη φέρνει ο αγγλικός κτητικός ατομικισμός (του Χομπς εννοώ,  με τη θεωρία του για την ελευθερία των κινήσεων του ατόμου)·  η ελευθερία είναι μια έννοια που περιγράφει μια μετάβαση από μια εξάρτηση στην άλλη – ακόμα κι αν το δούμε το θέμα ετυμολογικά: η ελευθερία, που σημαίνει ερχομός (ελεύσομαι, Ελευσίνα, Ειλήθυια, η θεά του τοκετού)  είναι η γέννα, η γέννηση, η οποία ασφαλώς είναι μετάβαση από μια εξάρτηση στην άλλη, από την ενδομήτρια ζωή στη ζωή στην κοινωνία.

     Ο έρωτας είναι εξάρτηση, σε εξωφρενικό βαθμό μάλιστα. Εννοώ ότι δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε στον άλλον ότι αυτός ευθύνεται για την μεγάλη ευτυχία που βιώνουμε, χωρίς τον οποίο θα είμαστε πολύ δυστυχισμένοι. Άρα ο έρωτας είναι ελευθερία, σε εξωφρενικό βαθμό μάλιστα. Ο έρωτας είναι η ελάχιστη εξάρτηση, άρα η ελάχιστη ελευθερία. Η πολλή εξάρτηση, δηλαδή η πολλή ελευθερία, μας κουράζει, μας εξουθενώνει κι ο έρωτας μας ενθουσιάζει ακριβώς γι αυτό: περιορίζει στο ελάχιστο την εξάρτηση, άρα και την ελευθερία. Ό,τι όμως χάνουμε σε έκταση και σε ποσότητα, το έχουμε σε ένταση και σε ποιότητα.

     Τα παιδιά δεν ερωτεὐονται διότι δεν είναι άνθρωποι, είναι προάνθρωποι που προσπαθούμε να τα κάνουμε ανθρώπους, να εξαρτηθούν για να γίνουν ελεύθερα, να μάθουν δηλαδή να βάζουν όρια στην ελευθερία τους και την επιθυμία τους. Οι ερωτευμένοι είναι ένας συνδυασμός παιδικότητας και κοινωνικότητας. Είναι προφανής αταβισμός, επιστροφή στην κατάσταση της ανθρωπογένεσης. Οι ερωτευμένοι γίνονται προάνθρωποι και κάνουν ένα ταξίδι για να γίνουν άνθρωποι. Μόλις γίνουν, ο έρωτας εξαφανίζεται – ή θα χωρίσουν ή θα κάνουν παιδιά. Η τρίτη κατάσταση, η παράταση,  είναι πολύ νοσηρή και αποτρόπαια.

 

Continue reading →