το μοτιβο (της Αποστολίας)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

   Το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Φιλίστορα και στον Βασίλη Κομήτη

     Η κατάληξη -ω του πρώτου προσώπου ενικού του Ενεστώτα (τρέχ-ω, λέγ-ω) ήταν και είναι ένα αίνιγμα, ένα μυστήριο· ταΐζω τη μεγαλομανία μου και σας λέω: παγκόσμια αποκειστικότητα!  με το σημερινό σημείωμα, φίλες και φίλοι, θα πάψει να είναι!  Αν το διαβάσει φέρελπις και φιλόδοξος φοιτητής/φοιτήτρια της Φιλολογίας ή της Ιστορικής Γωσσολογίας ας το κάνει διδακτορική διατριβή –  θα χαρώ πολύ γιατί θα μάθω κι άλλα πολλά. Γιατί όμως η κατάληξη -ω να χαρακτηρίζεται αίνιγμα, μυστήριο;   

Continue reading →

το παιδι που κοροηδευει (του Παύλου)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα   

    Θα κάνω, και δεν θα σταματήσω ποτέ να κάνω,  μια ακόμα απόπειρα να διασκεδάσω τους φόβους, τις επιφυλάξεις, τις ενστάσεις που προκαλούν το άκουσμα και το διάβασμα  της λέξης κόμμα.  Εάν μπορούσα να μεταχειριστώ κάποια άλλη λέξη,  θα το έκανα αλλά υπάρχει άλλη λέξη;  Θα μπορούσα να μεταχειριστώ τον όρο ομοσπονδία συμβιωτικών ομάδων,  αλλά κι αυτή δεν θα ήταν κόμμα;  Θα ήταν. Γιατί λοιπόν να παίζουμε με τις λέξεις;  Όταν λοιπόν λέω κόμμα εννοώ μια ομοσπονδία συμβιωτικών ομάδων, πάσης φύσεως συμβιωτικών ομάδων, που έχουν σαφή επίγνωση ότι ανά πάσα στιγμή ενδέχεται να σκάσει μύτη ο ηγέτης και το θύμα –  ο ηγέτης που θα προσπαθήσει να γίνει Κύριος και το θύμα που θα άρει της αμαρτίες της ομάδας.  Αυτό το κόμμα είναι ένα κόμμα που δεν είναι κόμμα. Χωρίς μέλη, συνδρομές, αφισοκολλήσεις, συνέδρια, Κεντρική Επιτροπή, οργανώσεις βάσεις, τοπικές οργανώσεις, ιεραρχία, γραφειοκρατία, θυσίες, στρατωνισμούς, ασκητισμό, ακτιβισμό. Μπορεί να υπάρξει ένα τέτοιο κόμμα; Γιατί πρέπει να συγκροτηθεί, πώς; Από ποιούς;  Ποιοί θα πάρουν την πρωτοβουλία της συγκρότησης;  Ποιές θα είναι οι κομβικές, οι πυρηνικές επιδιώξεις  αυτής της ομοσπονδίας συμβιωτικών ομάδων; Τί θα συμβεί εάν δεν συγκροτηθεί κι αν δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων; 

   Continue reading →

Το βουνο μας. (της Αποστολίας)

     Την απάντηση στο ερώτημα αυτό, φίλες και φίλοι,  τη γνωρίζουν οι φοιτητές της Ιατρικής και οι γιατροί· εμείς όμως δεν είμαστε ούτε φοιτητές Ιατρικής ούτε γιατροί, άρα δεν γνωρίζουμε. Λάθος!  Γνωρίζουμε αλλά δεν γνωρίζουμε ότι γνωρίζουμε.    

    Πώς γίνεται να γνωρίζουμε χωρίς να γνωρίζουμε ότι γνωρίζουμε; Εάν σας πω την απάντηση, θα αναφωνήσετε, ναι, ναι, αυτό είναι το χρώμα της ανθρώπινης σάρκας. Δεν θα σας τη πω όμως· το θέμα είναι να ψάξουμε μαζί να τη βρούμε – η αλήθεια, η αναζήτηση της γνώσης  δεν είναι απόφανση, είναι διαδικασία – απλά χρειάζεται κάποιος συντονισμός, τον οποίο στη προκειμένη περίπτωση αναλαμβάνω εγώ. Θα μου πείτε, μα γιατί να μας ενδιαφέρει το χρώμα της σάρκας μας; Μα από περιέργεια!  Όχι μόνο αυτό. Κατά τη διαδικασία αναζήτησης θα προκύψουν κι άλλα ερωτήματα κι άλλες γνώσεις, χρήσιμες και χρησιμοποιήσιμες – και μη. Το περιττό, φίλες και φίλοι, δεν είναι άχρηστο. Τα περιττώματα των χορτοφάγων ζώων είναι περιττά γι αυτά αλλά τι νόστιμες ντομάτες που τρώμε! Μιας και ζούμε τον κομμουνισμό, δεν μπορεί να μην φέρουμε στην επιφάνεια το περιττό – ο κομμουνισμός είναι η επικράτεια του φαινομενικώς περιττού.  Continue reading →

το βρομικο στομα, η κοκκινη μιτη και τα ασπρομαβρα γενια (του Παύλου)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Wittgenstein

    Μπορεί ο λοχίας να χτυπήσει φιλικά την πλάτη του συνταγματάρχη, ο εργάτης του αφεντικού του; Όχι, δεν μπορεί. Μπορεί ο λοχίας να στήσει τον συνταγματάρχη, να τον κάνει να περιμένει; Όχι, δεν μπορεί. Ποιός θα παραμερίσει για να περάσει ο άλλος, ο λοχίας ή ο συνταγματάρχης; Ποιός θα χαιρετίσει τον άλλον, ο λοχίας ή ο συνταγματάρχης; Τί κάνουμε όταν στήνουμε τον άλλον και περιμένει;

Continue reading →

ο λιστης (του Παύλου)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

     Ο ουκρανικός κοινωνικός σχηματισμός διαμορφώθηκε ιστορικά στη σκιά του ρωσικού απολυταρχισμού, του ρωσικού απολυταρχικού Κράτους. Κι όταν λέω στη σκιά εννοώ ότι ήταν το αποτέλεσμα της επιβολής της δουλοπαροικιακής γεωργίας (του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής)  στη δυτική Ουκρανία από το ρωσικό απολυταρχικό Κράτος, το οποίο την είχε ήδη επιβάλει προ πολλού στα εδάφη του, την εποχή της Αικατερίνης Β’ (1729-1796)· επί των ημερών της εποικίστηκε και η ανατολική Ουκρανία από ρώσους αγρότες, στην οποία επίσης επιβλήθηκε η δουλοπαροικιακή γεωργία. Η εν λόγω επιβολή γέννησε το μίσος των Ουκρανών κατά του ρωσικού απολυταρχικού Κράτους και, αναπόφευκτα,  κατά των ρώσων γενικά. Από αυτό το μίσος προήλθε ο ουκρανικός εθνικισμός κι από αυτόν ο ουκρανικός φασισμός/ναζισμός.

     Πώς φτάσαμε όμως στην επιβολή της δουλοπαροικιακής γεωργίας; Τί σημαίνει επιβολή της δουλοπαροικιακής γεωργίας; Ποιά ήταν η πρότερη κοινωνική κατάσταση στη δυτική Ουκρανία και ποιες ήταν οι εξελίξεις που ακολούθησαν την εν λόγω επιβολή; Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσουμε σήμερα, φίλες και φίλοι.

   Continue reading →

η ασπιδα του Αχιλλεα (της Αποστολίας)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Εάν κομβικό έτος είναι το έτος στο οποίο συγκλίνουν και συμπίπτουν εξελίξεις, που αλληλοκαθορίζονται και αλληλοενισχύονται με αποτέλεσμα να αποκλίνουν, να εκρέουν, να παράγονται εξελίξεις, οι οποίες θα καθορίσουν το μέλλον για πολλές δεκαετίες ή και αιώνες, το 2014 ενδέχεται να είναι ένα κομβικό έτος. Αν δεν είναι το 2014, θα είναι κάποιο από τα επόμενα. Η προϊούσα συρρίκνωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η οποία εμφανίζεται ως παρατεταμένη (από το 1973 – κομβικό έτος άλλου επιπέδου) επιβράδυνση του ρυθμού επέκτασής του, επιτείνει και οξύνει τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό αλλά και επιταχύνει την εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή με αποτέλεσμα αφενός την εξόντωση του αδύναμου κεφαλαίου και αφετέρου την αύξηση του αριθμού των ανέργων. Να σας θυμίσω ότι ο καπιταλισμός, η εμπορευματοποίηση,  από το 1945 μέχρι το 1975 επεκτείνονταν κάθε χρόνο 5%!  Από το 1975 μέχρι σήμερα συνεχίζει να επεκτείνεται αλλά ολοένα και με μικρότερο ρυθμό – την πενταετία 2015-2020 θα κατακλύσει στο 1% – 0%!  Ο φίλος Φιλίστωρ διατύπωσε την εκτίμηση ότι φέτος [2014] θα σκάσει η φούσκα της Κίνας – συμφωνώ.  Κι αν δεν σκάσει φέτος, θα σκάσει του χρόνου. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε το 1% – 0% θα αποδειχτεί ότι είναι μια πολύ γενναιόδωρη εκτίμηση.     

     Θεωρώ ότι από δω και πέρα η ύφεση του παγκόσμιου καπιταλισμού θα είναι διαρκής, με συντομότατες μόνο περιόδους ισχνής ανάπτυξης: λόγου χάριν,  το -3% να γίνει -1%! Τον πούτσο κλαίγανε που το μουνί παντρεύανε! Όση όμως και να είναι η ύφεση, όσο μακροχρόνια και να είναι, οι ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες  δεν θα πάψουν ποτέ να χρειάζονται πρώτες ύλες, ενέργεια και τροφή. Ας εξετάσουμε το παρακάτω υπόθετο εργασίας. Τί θα συμβεί εάν, λόγω μιας παγκόσμιας κοινωνικής αναταραχής,  οι πρώτες ύλες, η ενέργεια και η τροφή δεν φτάνουν σε επαρκείς ποσότητες σε αυτές τις κοινωνίες (ΗΠΑ, Δυτικοβορειοκεντρική Ευρώπη, Καναδάς, Ιαπωνία, Αυστραλία); Εάν δηλαδή οι παραγωγοί των αναπτυσσόμενων και καθυστερημένων καπιταλιστικών κοινωνιών κρατήσουν ένα μεγάλο μέρος του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου (ή και όλον) για τον εαυτό τους, για να μη λιμοκτονήσουν; Θα παραθέσω ένα παράδειγμα: το μεγαλύτερο μέρος της παραγόμενης τροφής στην Τουρκία πάει Γερμανία και Γαλλία· εάν ένα στρέμμα παράγει 100 και παραπάνω λίτρα  ηλιέλαιο, ο τούρκος παραγωγός παίρνει ένα τενεκέ, 17 λίτρα! Τέτοια υπερεκμετάλλευση δεν υπήρχε στον φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής ούτε στις χειρότερες μέρες του!  Όπου ακούμε και διαβάζουμε ότι υπάρχει φτώχεια, εκεί υπάρχει ανηλεής υπερεκμετἀλλευση, ανοικτίρμων και αδίστακτη υπεραρπαγή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου. Μεγάλη φτώχεια, υπερεκμετάλλευση δηλαδή,  υπάρχει και στην Ουκρανία, σε όλη την Ουκρανία, από την ανατολή ώς τη δύση! 

Continue reading →

ο χτυπιμένος (του Παύλου)

      φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα  

    Ενθουσιάζομαι, από τη χαρά μου, όταν βλέπω κι ακούω στην τηλεόραση τους καλεσμένους δημοσιογράφους και πολιτικούς σε  ειδησεογραφική εκπομπή να μιλάνε όλοι και όλες μαζί –  δεν ακούγεται τίποτα, ένας βόμβος ανθρωπίνων  φωνών, ένας άναρθρος θόρυβος προκαλούμενος από έναρθρες αυτοακυρούμενες φωνές, μια κατακρήμνιση του διαλόγου στην άβυσσο της Δημοκρατίας, ένα μεγαλοπρεπές φτύσιμο της καριόλας διαλεκτικής, αυτής της τέχνης του Κυρίου να ξεπερνάει τις αντιφάσεις προς όφελος της Κυριαρχίας, της ενίσχυσής της, της αναπαραγωγής της.  Η διαλεκτική, ετυμολογικά και σημασιολογικά, συγγενεύει με τον διάλογο, στον οποίο η πρόθεση διά και το όνομα λόγος, ή το ρήμα λέγω (διαλέγομαι), συμπλέκονται με τέτοιο τρόπο ώστε το ένα συνθετικό να τονίζει την σημασιολογική βαρύτητα του άλλου: η πρόθεση διά ακυρώνει, καταργεί  την απόσταση ( μια μέρα θα ασχοληθούμε διεξοδικά με αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα πρόθεση) που ενδέχεται να προκύψει μεταξύ των λόγων του Κυρίου. Ας μην μας παρεξενεύει το ότι κάποιοι  επαναστάτες του 19ου αιώνα τη λάτρεψαν –  πρόκειται γι άλλη μια καραμπινάτη περίπτωση μίμησης του λόγου και του τρόπου σκέψης του Κυρίου, ο οποίος λόγος και τρόπος σκέψης συστηματοποιήθηκε από τον φιλόσοφο τσομπάν- Χέγκελ που είχε ξεσκονίσει για τα καλά τον Πλάτωνα και είχε κατανοήσει ότι η φιλοσοφία του δουλοκτήτη Κυρίου δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η αναζήτηση της αλήθειας, δηλαδή της ουσίας, δηλαδή της ισχύης του Κυρίου, της αύξησης της ισχύος, της ενίσχυσης της Κυριαρχίας. Η διαλεκτική είναι η φιλοσοφική μέθοδος αναζήτησης της ισχής του Κυρίου. Και του προλεταριάτου! Εδώ πατήσαμε την μπανανόφλουδα, πέσαμε, χτυπήσαμε και δεν έχουμε ακόμα σηκωθεί. Το πως είναι το χτυπιμένο προλεταριάτο, εννοώ τη σκέψη του και τη ζωή του,  μπορείτε να το δείτε στη ζωγραφιά του Παύλου. 

  Continue reading →

Η εκλειψη του ήλιου και οι τρεις δεινόσαυροι (της Αποστολίας)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

     Μπορεί να βρίσει ο συνταγματάρχης τον λοχία;  Μπορεί. Ο λοχίας τον  συνταγματάρχη;  Όχι. Τί θα γίνει εάν τον βρίσει;  Θα τιμωρηθεί. Γιατί;  Διότι θα εκληφθεί ως ανυπακοή, ως απειθαρχία, ως έλλειψη σεβασμού: ο  ισχυρός  βρίζει τον ανίσχυρο, όχι ο ανίσχυρος τον ισχυρό. Γιατί ο ισχυρός  βρίζει τον ανίσχυρο;  Για να εκφράσει την περιφρόνησή του, για να τον υποτιμήσει, να τον υποβιβάσει, για να τον κάνει ακόμα πιο ανίσχυρο, για να ενισχύσει, για να αναπαραγάγει την Κυριαρχία Του. Γιατί ο ανίσχυρος βρίζει τον ισχυρό;  Για να περιφρονήσει την ισχύη, το κύρος του ισχυρού, για να τον υποτιμήσει, για να γίνει αυτός ο ισχυρός και ο ισχυρός να γίνει ανίσχυρος. Εκφράζοντας την περιφρόνηση τους, ισχυρός και ανίσχυρος, ξεφορτώνουν ψυχικά μπάζα, αποβάλλουν ποσότητες άγχους, στέρησης και ματαίωσης,  κι έτσι νιώθουν καλύτερα.    

   [ Βρίζω. Βρίζω ακατάσχετα· προσπαθώ να συγκρατηθώ να μην βρίζω όταν γράφω αλλά δεν τα καταφέρνω· δεν ζητή συγγνώμη· μαθαίνω στα παιδιά μου να βρίζουν (που, πότε, ποιον, πως), τα ενθαρρύνω, ενθαρρύνω και τους φίλους και τις φίλες –  τα μπινελίκια, οι χριστοπαναγίες και τα γαμοσταυρίδια  είναι  ένα έξοχο αντικαρκινικό φάρμακο, σας παρακαλώ, σας ικετεύω, μην το ξεχνάτε]

     Μπορεί να με βρίσει ο Θεός;  Όχι. Εγώ, εμείς μπορούμε να τον βρίσουμε;  Ασφαλώς και μπορούμε. Εμείς μπορούμε να μιλήσουμε στον Θεό, προσευχόμαστε και τον βρίζουμε, ο Θεός δεν μπορεί να μας μιλήσει. Αυτούς που ισχυρίζονται ότι τους μίλησε ο Θεός, ότι άκουσαν την φωνή του Κυρίου, τους κλείνουν στο ψυχιατρείο. Μπορεί να με βρίσει ο Σαμαράς;  Όχι, δεν με γνωρίζει. Εγώ μπορώ να τον βρίσω;  Ναι, εγώ τον  γνωρίζω, μπορώ να τον βρίσω. Μπορώ να τον βρίσω στο σπίτι μου αλλά στο καφενείο μπορεί να φάω ξύλο από κάνα νεοδημοκράτη. Αν τον βρίσω στο λεωφορείο ή σε άλλον δημόσιο χώρο, διατρέχω τον κίνδυνο να μου κάνουν μήνυση για εξύβριση. Το βρίσιμο θεωρείται αδίκημα και αν δεν έχεις εβρά να εξαγοράσεις την ποινή σου μέχρι και στη στενή σε χώνουν.

      Δεν βρίζω μόνο εγώ τον Θεό και τον Σαμαρά –  τον Θεό και τους πολιτικούς ηγέτες τους βρίζουν από την μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Γιατί τους βρίζουμε; Γιατί οι Υποτελείς βρίζουν τους Κυρίους τους, Επουράνιο και Επίγειο; 

Continue reading →