φίλες και φίλοι, καλημέρες

Είπα χτες το βράδυ στον Πάυλο ότι συχνά γελάει στον ύπνο του και ξαφνιάστηκε, εντυπωσιάστηκε κι έβαλε τα γέλια, αλήθεια, μπαμπά, αλήθεια, Πάυλο, και πιάσαμε μια κουβέντα για το γέλιο. Με ρωτάει, να μην του απαντήσω; Πολλά από αυτά που θα γράψω σήμερα τα συζητήσαμε ψες το βράδυ. Έχει πολλούς λόγους να βαριέται στο σχολείο, έτσι δεν είναι;  Προχτές, με ρώτησε, κοιτάζοντας το ρολόι τοίχου, τι χρειαζόμαστε τα δευτερόλεπτα. Η συζήτηση έληξε με το συμπέρασμα πως το σχολείο είναι εργοστάσιο.

Continue reading →

  1.

MACBETH

. . . .

I have supped full with horrors:

Direness, familiar to my slaughterous thoughts,

Cannot once start me.

[Enter Seyton]

Wherefore was that cry?

SEYTON

The queen, my lord, is dead.

MACBETH

She should have died hereafter

Shakespeare, Macbeth, 5,5

2.

ΔΙΚΑΙΩΜΑ

Νομίζω πως όσα έχω περάσει

μου δίναν κάθε δικαίωμα να τρελαθώ.

Θα ‘ταν λίγη ξεκούραση επιτέλους,

λίγη ανεύθυνη ελευθερία που ποτέ δε γνώρισα.

Κι αληθινά θα τρελαινόμουν, αν δεν αποτελούσε

κι αυτό μια κάποια παραχώρηση.

Τίτος Πατρίκιος, Αντιλογίες

3.

ΕΠΙΝΙΚΟΣ

.  .  .  .  .

κάποτε γυρόφερνα το θάνατο

σαν κουτσή γριά

που καθαρίζει την κουζίνα της

τὠρα τον φυτεύω με τα χέρια μου

ανάμεσα στα λουλούδια

και τον βλέπω να μεγαλώνει

και να μαθαίνει περπάτημα

.  .  .  .  .  .  

Άννα Γρίβα, Οι μέρες που ήμασταν άγριοι

4.

Διάβασα ποίηση προχτές πάνω στο τρένο, επιστρέφοντας από τη Σαλονίκη. Συνέχισα τον Μακμπέθ του Σέξπυρ, έχοντας δίπλα τη μετάφραση του Β. Ρώτα (εκδ. Επικαιρότητα), τις Αντιλογίες του Τίτου Πατρίκιου (εκδ. ύψιλον) και τη ποιητική συλλογή (εκδ. Γαβριηλίδη) της Άννας Γρίβα, Οι μέρες που ήμασταν άγριοι. Σήμερα, θα ήθελα θα γράψω ένα σημείωμα για τη σχέση της ποίησης με τον θάνατο, δηλαδή, για την προέλευση της ποίησης. Εάν δεν ολοκληρώσω σήμερα, θα συνεχίσω αύριο, μεθαύριο. . . (Να μην το ξεχάσω, μια μέρα, να γράψω ένα κείμενο και για τον υπαινιγμό των αποσιωπητικών).

5.

Πριν αρχίσω θα ήθελα να διατυπώσω απλά και σαφηνώς την κεντρική ιδέα της σκέψης μου και των επιχειρημάτων μου: ως αναγνώστης,  και όχι ως κριτικός  ποίησης, διακρίνω δύο είδη: αυτήν που δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα κι αυτήν που αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα. Για τους ποιητές της πρώτης κατηγορίας, μεταφέρω ένα σχόλιο του Robert Scholes (The Fabulators – Οι μυθοπλάστες, New York, 1967) γι΄αυτούς που γρἀφουν ποίηση καθημερινά και μανιωδώς: ‘αποκεφαλισμένα κουτορνίθια που δεν ένιωσαν το τσεκούρι’. Δεν ξέρω εάν έχετε δει αποκεφαλισμένο κοτόπουλο να τρέχει, προσπαθώντας αγωνιωδώς να  ξεφύγει. . . Δεν είμαι, λοιπόν,  σε θέση να γνωρίζω πόσες και ποιες από τις 500 (πεντακόσιες) ποιητικές συλλογές που εκδίδονται κάθε χρόνο εν Ελλάδι ανήκουν στη μία ή στην άλλη κατηγορία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Τις προάλλες, ο Χάρης μου υπέδειξε να ρίξω μια ματιά στα πορίσματα μιας απόπειρας ανάγνωσης του Δίσκου του Φαιστού. Πρόκειται για τα αποτελέσματα που δημοσίευσαν οι  Γκάρεθ Όουενς και  Τζον Κόουλμαν. Ο  πρώτος, είχε δημοσιεύσει στο Ηράκλειο της Κρήτης, το 2007 (Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας) ένα βιβλίο (δίγλωσσο) με τίτλο Λαβύρινθος: Γραφές και γλώσσες της μινωικής και μυκηναϊκής Κρήτης, όπου στο τρίτο μέρος καταπιάνεται με την ‘κρητική ιερογλυφική γραφή’, και ειδικότερα με τον Δίσκο της Φαιστού. Το όνομα του Τζον Κόουλμαν πρώτη φορά το ακούω -είναι καθηγητής Φωνητικής στην Οξφόρδη.

Διάβασα τις λέξεις που διαβάζουν και δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Θα σας εξηγήσω γιατί. Και θα σας εξηγήσω επίσης γιατί έχουν πάρει λάθος δρόμο που δεν θα τους βγάλει απολύτως πουθενά. Για να κατανοήσουμε το όλο ζήτημα θα μου επιτρέψετε να κάνω μια πολύ σύντομη, απλή και σαφή εισαγωγή.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Μια μέρα, στο Βερολίνο, γνώρισα σε παιδική χαρά [Kindergarten, παιδικός κήπος!] μια γερμανίδα που συνόδευε τους δυο γιους της, δίδυμα, τεσσάρων χρονών, στην ηλικία του Alexander. Το ένα αγοράκι κάτασπρο, το άλλο κατάμαυρο. Μπορεί να είμαι από χωριό, αλλά αδιάκριτος δεν είμαι. Ο αδιάκριτος δεν γνωρίζει, ενώ θα έπρεπε να γνωρίζει. Εκτός εάν θέλει, συνειδητά ή ασύνειδα, να φέρει σε δύσκολη θέση τον άλλον, την άλλην.

Στο αδημοσίευτο ‘Κατά Αθανάσιον’ Ευαγγέλιο διαβάζω ότι η Μαριάμ, η μετονομασθείσα εκ των υστέρων  Παναγία, έμεινε έγγυος κατόπιν ιερού γάμου, παρτούζας,  με τους ιερείς του Ναού. Η εκδοχή  αυτή της εγκυμοσύνης της Μαριάμ δίνει απαντήσεις σε όλα τα άλυτα μυστήρια περί της συλλήψεως του υιού του Θεού. Προφανώς, δεν ισχύει ότι η δωδεκαετής Παρθένος Μαριάμ, που σημαίνει ‘πριγκίπισσα’, έμεινε έγκυος από τα αυτιά. Είναι πολύ δύσκολο. Το ότι η σύλληψις εγένετο εν τω  Ναώ, είναι βέβαιον. Βέβαιον εἰναι ότι δεν ήταν ένας ο ιερεύς: οι εξαίσιες ικανότητες του Ιησού εξηγούνται μόνο εάν υποστηρίξουμε την άμωμο σύλληψη, όπου ‘άμωμος’ σημαίνει ότι η συνεύρεση ήταν άνευ μώμου, άνευ ψόγου, άψογος, τουτέστιν, ὀτι η συνεύρεση ήταν πλήρους ηδονής και ανυπαρξίας στερήσεως.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρες

Λένε, στην Τρανσιλβανία, στα ορεινά της Ρουμανίας,  ότι ο πρώτος βρικόλακας ήταν θηλυκού γένους. Έβαζε τους υπηρέτες της να σφάζουν παρθένες και με το αίμα τους γέμιζε τη μπανιέρα της. Ξέρετε, εκείνα τα χρόνια, 1700, 1800,  δεν υπήρχαν κέντρα αισθητικής, λιποαναρρόφησης, κρέμες ενυδάτωσης και αντιγηραντικές, δεν υπήρχαν πίλιγκ και λίφτιγκ, υπήρχε αίμα παρθένων, άφθονο, αναλόγως της ισχύος του συζύγου σου. Διότι,  προφανώς, ο σύζυγος της βρικολάκισσας, ή ο πατέρας της,  θα πρέπει να ήταν ισχυρός τοπικός φεουδάρχης ηγεμόνας για να μπορεί να εξασφαλίζει για τον εαυτό της μια τόσο φινετσάτη και κομψή πολυτέλεια. Σε αυτή την περίπτωση, αυτό το παρθενικό αίμα παύει να είναι μια οργανική ουσία των ζωντανών υπάρξεων και συγκαταλέγεται πια στην κατηγορία του κοινωνικού πλούτου, που μόνο η ίδια μπορεί να τον απολαύσει. Προϋπόθεση, μερικές παρθένες να χάσουν την ταλαίπωρη και μίζερη ζωή τους και να απαλλαγούν έτσι από τα βάσανα του μάταιου τούτου κόσμου. Το ότι σήμερα πια το αίμα είναι κοινωνικός πλούτος το γνωρίζουν όχι μόνο οι εθελοντές αιμοδότες αλλά και όσοι και όσες χρειάστηκαν αίμα, για τους ίδιους, τους φίλους ή τους συγγενείς.

Πιθανόν να  εκλάβετε την παραπάνω εκδοχή ως μία ακόμα έκφραση μισογυνισμού. Το κατανοώ. Σκεφτείτε όμως ότι και το θηλυκό έχει ασυνείδητο, ότι και το θηλυκό έχει ένα τέρας μέσα της που πρέπει να το ικανοποιήσει, ένα τέρας που θέλει να σκοτώσει, να φάει τον Άλλον, και να αιμομ(ε)ικτήσει. Ας σκεφούμε όμως και κάτι άλλο. Υποψιάζομαι ότι η εκδοχή αυτή έχει διατυπωθεί από γυναίκες της Τρανσιλβανίας, όχι από άνδρες. Οι γυναίκες γνωρίζουν πιο καλά τις γυναἰκες, πρώτον, άρα γνωρίζουν ότι μια γυναίκα μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο (η Θεοδώρα έπεισε τον Ιουστινιανό να σφάξουν τους εξεγερμένους στη στάση του Νίκα, δεκάδες χιλιάδες), γνωρίζουν ότι μια γυναίκα που είναι ερωτευμένη θα επιδιώξει σχέση, αν δεν τα καταφέρει όμως θα τον εκδικηθεί με τον όποιο πιο  σκληρό και ανηλεή τρόπο μπορέσει,  θα τον φονεύσει δηλαδή συμβολικά, θα τον διώξει αφού τον παίξει πρώτα  όπως η γάτα το ποντίκι. Ας σκεφτούμε επίσης ότι αυτή η απο τις γυναίκες επινοημένη εκδοχή δεν εστιάζει μόνο στη σχέση ασυνειδήτου-Κυριαρχίας αλλά και στα θύματα. Ηττημένες γυναίκες μας αφηγούνται την ιστορία, ηττημένες από Κυρίους και Κυρίες. 

Θα πρέπει λοιπόν να διακρίνουμε μεταξύ ερωτικού και κοινωνικού βαμπιρισμού, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ ότι ενίοτε αυτές οι δύο μορφές  συμπλέκονται, όπως ήδη επισημάναμε. Εάν τώρα στρέψουμε τη προσοχή μας μόνο στον ερωτικό βαμπιρισμό, θα αναγκαστούμε να φέρουμε στο προσκήνιο τις πιπιλιές στο λαιμό. Η ανάγκη του ερωτευμένου αρσενικού/θηλυκού να πιει το αίμα του άλλου, της άλλης, είναι τόσο

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Εάν χώσουμε το χέρι μας μέσα στην άμμο, η ποσότητα που θα κρατήσει το χέρι μας, η χούφτα μας, θα είναι μία δραχμή άμμου. Αντί της άμμου, φανταστείτε σιτάρι ή φασόλια ή ένα πακέτο μακαρόνια ή είκοσι μολύβια. Η δραχμή δηλώνει  αυτό που μπορούμε να κρατήσουμε μέσα στην παλάμη μας, με τα δάχτυλα του ενός χεριού μας. Η αρχαιότερη μαρτυρία της λέξης εντοπίζεται στον Ηρόδοτο (7, 144)· προέρχεται από την ίδια ρίζα από την οποία προέρχεται  και το ρήμα δράσσομαι (δράττομαι < δρακ-jομαι), ρήμα που διαβάζουμε δυο φορές στην Ιλιάδα (Ν 393= Π 486): κόνιος δεδραγμένος αιματοέσσης: ο νεκρός πέφτει στο χώμα και το κρατάει, κατά την επιθανάτια αγωνία του,  μέσα στις χούφτες του (δεδραγμένος), το οποίο όμως ξερό χώμα (κόνιος), είναι γεμάτο αίμα, από το δικό του ασφαλώς.

 Η λέξη δραχμή είναι της αρκαδικής διαλέκτου· στην αιολική εμφανίζεται ως  δαρχμά,  ενώ στη δωρική της Κρήτης ως δαρκμά και δαρχνά. Προέρχεται από το *δρακ-σμά > δραχμά > δραχμή (πρβλ. αικ-σμά > αιχμά, αιχμή). Η λέξη δεν απαντάται στην Ιλιάδα αλλά εικάζουμε βάσιμα ότι υπήρχε την εποχή που θεωρείται ότι συντέθηκε (750-700), όπως θα δούμε στη συνέχεια.  Την εποχή αυτή, θα έπαψε να δηλώνει γενικά αυτό που μπορεί κανείς να κρατήσει στο χέρι του και άρχισε να δηλώνει μια συγκεκριμένη ποσότητα ενός συγκεκριμένου αριθμού αντικειμένων. Αργότερα, μετά από έναν αιώνα,  η δραχμή είναι ένα ασημένιο νόμισμα, βάρους 4,3 γραμμαρίων, το 1/100 της μνας, ισοδύναμο σχεδόν με το ρωμαϊκό δηνάριο.  Γνωρίζουμε ότι η ασημένια δραχμή υποδιαιρείται σε έξι χάλκινους οβολούς: ο Πλούταρχος (Λύσανδρος 17) γράφει: δραχμήν δέ τους έξ οβολούς · τοσούτων γάρ η χείρ περιεδράττετο. Ναι, αλλά με το χέρι μας δεν μπορούμε να κρατήσουμε μόνο έξι μικροσκοπικούς οβολούς (οβελούς)  αλλά πολύ περισσότερους. Επιπλέον, γιατί  ονομάστηκε δραχμή αυτό το μικρό ασημένιο νόμισμα;  Επίσης, γιατί ονομάσαμε αυτά τα χάλκινα μικροσκοπικά και ευτελή νομίσματα οβολούς, από τη στιγμή που η αρχική σημασία της λέξης οβολός είναι ‘μεγάλη σιδερένια σούβλα’;

Continue reading →

 φἰλες και φίλοι, καλημέρες ερωτικές, νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες!

Εάν είμαστε βέβαιοι ότι τα ζώα δεν ερωτεύονται, και θα δείξουμε ότι δεν ερωτεύονται, είμαστε υποχρεωμένοι να υποστηρίξουμε ότι κάποτε κι εμείς, ως ζώα, δεν ερωτευόμασταν. Εφόσον λοιπόν ο έρωτας είναι ένα από τα πολλά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, θα είναι ή λύση σε κάποιο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε κατά  τη διαδικασία της ανθρωπογένεσης/κοινωνιογένεσης ή συνέπεια κάποιας άλλης λύσης σε κάποιο ή κάποια προβλήματα. Εάν τοποθετούσαμε τον έρωτα στη χρονική (κατά συνέπεια, και λογική) σειρά της εμφάνισης των ιδιαζόντων χαρακτηριστικών, θα τον τοποθετούσαμε μετά την απαγόρευση της αιμομειξίας.

Μου φαίνεται λογικό ότι πριν την απαγόρευση της αιμομειξίας, πριν κάνουμε ένα τεράστιο, αλλά όχι και καθοριστικό, βήμα για να γίνουμε άνθρωποι,  δεν υπήρχε έρωτας διότι υπήρχε η ελευθερογαμία. Η ελευθερογαμία και ο έρωτας μας φαίνονται ασύμβατα: στην ελευθερογαμία δεν υπάρχει επιλογή· η επιλογή επιβλήθηκε από την κατάσταση της απαγόρευσης της αιμομειξίας.

Κατά την εποχή της ελευθερογαμίας συνευρισκόμασταν πολύ πιο συχνά από ό,τι ως άνθρωποι. Οι μπονόμο (μοιάζουν με τους χιμπατζήδες αλλά είναι πιο μικρόσωμοι και πολύ λιγότερο βίαιοι)  συνευρίσκονται ερωτικά, χωρίς αυτό να σημαίνει και διείσδυση,  κάθε 15  (δεκαπέντε)  λεπτά της ώρας και οι χιμπατζήδες κάθε δύο (2) ώρες. Έχω την εντύπωση πως αυτή η κατάσταση λανθάνει κάτω από την μόνιμη και αέναη απώλεια του οίστρου του ανθρώπινου θηλυκού. Λογικό μας φαίνεται λοιπόν να εικάσουμε ότι κἀποτε και εμείς, ως απόγονοι ενός ανθρωπίδη που ήταν μια μείξη μπονόμπο και χιμπατζή, θα πρέπει να συνευρίσκομασταν κάθε μια ώρα, ας πούμε, μόνο που οι  συνευρέσεις αυτές ήταν πολύ πιο σύντομες. Ήταν ένας τρόπος όχι μόνο  σύσφιξης της κοινωνικής συνεργασίας  αλλά και εκτόνωσης του άγχους, χαρακτηριστικά που εντοπίζουμε και στην κατάσταση του ανθρώπινου έρωτα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Την 21η Απριλίου του 1967, ή την επομένη, ή την επομένη, δεν μπορώ να θυμηθώ, ήμουνα μπροστά στον φούρνο,  οχτώ χρονών, Γ΄Δημοτικού, ήμουνα μπροστά στον φούρνο και περίμενα να βγει η πιταλιά. Η πιταλιά είναι κάτι σαν λαγάνα, λίγο πιο ψιλή, την έβαζαν στον φούρνο τελευταία για να την βγάλουν πρώτη, πριν βγάλουν τα σουμούνια, τα καρβέλια. Στην Ιταλία, η πιταλιά εμφανίζεται ως πίτσα, με ντομάτα, μοτσαρέλα και παστή σαρδέλα, αυτή είναι η γνήσια πίτσα,  – πριν, μέχρι να βγει το ψωμί, έτρωγες ζεστό ψωμί μετά τα ξεροκόματα των τελευταίων δύο-τριών ημερών, τα οποία, όταν τα έτρωγα βρεγμένα, τα έτρωγα με αλάτι, όχι με ζάχαρη -αλάτι βάζαμε και στο κατσικίσιο γάλα. 

Εκεί μπροστά στον φούρνο, περιμένοντας να βγει η πιταλιά,  άκουσα από τις γυναίκες για κάτι που έκανε ο στρατός στην Αθήνα, αλλά δεν κατάλαβα. Κατάλαβα αργότερα, επρόκειτο για το στρατιωτικό πραξικόπημα, για τη στρατιωτική δικτατορία των συνταγματαρχών. Εκεί, στις όχθες του Έβρου ζούσαμε με τον στρατό, οι στρατιώτες μας έδιναν κουραμάνες να φάμε, θυμάμαι ένα τσαμπούκι, τσαμπούκια έλεγαν τους φαντάρους που δεν είχαν που να πάνε και κάθονταν στον στρατό, λόγω αλλεπάλληλων φυλακών,  μέχρι που αναγκάζονταν να τους διώξουν, θυμάμαι ένα τσαμπούκι, ξυπόλητο, που μας έδινε την κουραμάνα με τόση χαρά που δεν τον ξεχάσω μέχρι να ψοφήσω. Το 1963 πήγε να γίνει πόλεμος με την Τουρκία, φύγαμε από το σπίτι μας, στην άκρη του χωριού προς τα σύνορα, και πήγαμε στου παππού μου, για να προφυλαχτούμε ντεμέκ, για να είμαστε παρέα, γιατί ο φὀβος μας φέρνει κοντά, είναι ο πιο συντελεστικός  καταλύτης δημιουργίας και σύμπηξης παρέας, ομάδας. Όταν μας εκφοβίζουν και μας απειλούν, μασάμε και υπακούουμε, αλλά όταν φοβόμαστε μέσα στην καθημερινή ζωή, όταν ερχόιμαστε αντιμέτωποι με κάποιον πραγματικό, ένυλο φόβο, τότε, ενστικτωδώς, μαζευόμαστε, όπως μαζεύονται μια μπάλα τα σπουργίτια και πέφτουν με ορμή πάνω στο γεράκι. Και βέβαια, όταν αρχίζει μια διαδικασία σχηματισμού και σύμπηξης ομάδων και παρεών μέσα στη ζωή, [να] [θα] γνωρίζετε ότι κάτι όμορφο και ωραίο συμβαίνει και θα συμβεί.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Είδα χτες σε καθημερινή εφημερίδα μια αεροφωτογραφία της αρχὀμενης καταστροφής στο δάσος των Σκουριών Χαλκιδικής και μάτωσε η καρδία μου, ράγισε ο νους μου. Μια μικρή κηλίδα σεληνιακού τοπίου  μέσα στο καταπράσινο δάσος, μια κηλίδα που θα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με το χρόνο.  Δεν μπορέσαμε να τους σταματήσουμε, αυτή είναι η αλήθεια, κι αν συνεχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε με πορείες και συλλαλητήρια το μόνο που θα καταφέρουμε είναι

να τους κλάσουμε τ’ αρχίδια.

 Το ίδιο θλίβομαι όταν μαθαίνω ότι οι εργαζόμενοι στους δήμους συνεχίζουν ακάθεκτοι τις κινητοποιήσεις τους. Και θλίβομαι διότι η ήττα είναι προδιαγεγραμμένη. Προχτές,  την Παρασκευή, έγινε συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας. Μεταξύ των εργαζομένων κυριαρχεί η πρόταση για κλιμάκωση των καταλήψεων των δημαρχιακών κτιρίων , χωρίς όμως να παρεμποδίζεται η λειτουργία των κοινωνικών δομών (παιδικοί σταθμοί, αποδομιδή σκουπιδιών) ενώ προγραμματίζονται και δράσεις διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Τι σόι καταλήψεις είναι αυτές δεν μπορώ να καταλάβω. Θέλεις να πεις ότι πρέπει να κλείσουν οι παιδικοί σταθμοί και να μην μαζεύονται τα σκουπίδια. Όχι, μόνο αυτό δεν υπονοώ, διότι γνωρίζετε πως υποστηρίζω ότι κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές υπηρεσίες και λειτουργίες (περίθαλψη ασθενών, μάζεμα σκουπιδιών, φροντίδα βρεφών και νηπίων και γέρων) δεν πρέπει να συμμετέχουν σε απεργίες αλλά να πολεμούν με άλλους τρόπους. Η απόφαση να μην κλείσουν οι παιδικοί σταθμοί και το μάζεμα των σκουπιδιών είναι μια σοφή απόφαση. Υποθέτω πως αντιλάμβάνεστε τη βαθειά συνάφεια μεταξύ της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου και της σοφίας.

Με τις καταλήψεις όμως και τις πορείες διαμαρτυρίας είναι ολοφάνερο ότι οι ανώτεροι υπάλληλοι, οι διαχειριστές του Κράτους θα υπερισχύσουν θριαμβευτικά και κατά κράτος και το μόνο που θα καταφέρουμε είναι

να τους κλάσουμε τ’ αρχίδια.

Continue reading →