φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Όσο πιο μαζικό είναι ένα συλλαλητήριο, τόσο πιο αναποτελεσματικό είναι – όσο πιο δυναμική είναι μια διαμαρτυρία, τόσο πιο οδυνηρή η ήττα. Το Σάββατο το βράδυ, οι διαδηλώσεις ήταν πολυπληθείς αλλά ελάχιστα μαχητικές ( μεταξύ της δειλίας και της απερίσκεπτης τόλμης προκρίθηκε η πρώτη), Κυριακή πρωί τα τσιράκια του Κυρίου αποφάσισαν να αρπάξουν άλλο ένα κομμάτι του κοινωνικού πλούτου των υποτελών Παραγωγών και μη. Εμείς περπατάμε στους δρόμους, συλλαλώντας και κραυγάζοντας και διαλυόμαστε με το πρώτο δακρυγόνο, ενώ ο Κύριος επιτίθεται άκρως στοχευμένα, αποφασιστικά και ασφαλώς χωρίς έλεος.

Δε νομίζω πως θα συνεχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε, να ικετεύουμε, να εκλιπαρούμε, να παρακαλάμε, να διαδηλώνουμε για πολύ ακόμα. Και τι θα κάνουμε;

Γενική απεργία διαρκείας, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα; Όποιος και όποια δεν έχει δουλειά ή είναι εκτός παραγωγής, δεν μπορεί αν συμμετέχει. Οι άλλοι θα συμμετέχουν;

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;

Η πρότασή μου:

διαρκής κατάληψη των εφοριών, των τραπεζών και των γραφείων της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, του ΟΤΕ από εργαζομένους, ανέργους, συνταξιούχους, φοιτητές, μαθητές, νοικοκυρές

να πάψουμε να πληρώνουμε φόρους, δόσεις, λογαριασμούς των ΔΕΚΟ

επίδομα ανεργίας σε όλους και όλες  χωρίς προϋποθέσεις και χρονικούς περιορισμούς

εικοσάωρο και μισθός σε όλους και όλες

η χρεοκοπία (του Κυρίου Κεφαλαίου – Κράτους) θα μας σώσει

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σήμερα, στο τέλος του σημειώματος, θα σας δώσω μια συνταγή για αμυγδαλωτά – μου αρέσουν πολύ και νομίζω πως κι εσείς θα τα εκτιμήσετε ως επιδόρπιο.  Φτιάχνονται με τρίμμα αμυγδάλων, λεμόνι και ζάχαρη άχνη, εύκολα και γρήγορα.

Σάββατο, 10 Σεπτεμβρίου, δεν έχει χαράξει ακόμα – σε λίγες ώρες θα πάμε με το τρένο στο χωριό, να δούμε τον πατέρα μου και να μαζέψουμε αμύγδαλα για τον χειμώνα. Παίρνουν μαζί τους τα παιδιά στο σχολείο, φτιάχνουμε γλυκά, τα τρώμε για πρωινό και είναι δωρεάν – δεν τα αγοράζουμε, απλά τα μαζεύουμε. Η μάνα τροφοδότρα φύση έχει φροντίσει για μας πριν από μας.

Το απόγευμα στη Θεσσαλονίκη θα μαζευτεί μέγα πλήθος υπηκόων και υποτελών, θα πέσει πολύ χημικό, πολύ ξύλο, πολλές μολότωφ, πολύ δάκρυ, πολύ τρέξιμο. Με άλλα λόγια, πολλή ήττα.

Χτες, καμιά εκατατοσταριά άνδρες του ΠΑΜΕ (προς τα που πάνε; ) κατέλαβαν την είσοδο του Δημαρχείου στη Θεσσαλονίκη, με αποτέλεσμα ο πρωθυπουρχός με τον βιομήχανο, κουλτουριάρη και οικολόγο δήμαρχο και τις ακολουθίες τους να μπουν από την πλαϊνή είσοδο. Την ώρα που έμπαιναν συνέβησαν δυο γεγονότα που θα περάσουν απαρητήρητα και ασχολίαστα, αναμφισβήτητα,  εμείς όμως θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτά διότι λένε τόσα πολλά και τόσο δυνατά που δεν τα βλέπεις και δεν τα ακούς μόνο εάν έχεις κλειστά μάτια, ακοή και σκέψη. Καθώς έμπαιναν οι Κύριοι μέσα, οι κουκουέδες τους γιουχάρανε, τους αποδοκίμασαν, διαμαρτυρήθηκαν δηλαδή με γιούχα (<τουρκικό yuha, κραυγή πολεμικής προέλευσης). Ξέρετε τι έκανε ο Κύριος πρωθυπουργός, ο ένοπλος ζητιάνος;

έβαλε το δεξί χέρι στην καρδιά (τους ευχαρίστησε)  και τους χαιρέτισε χαμογελώντας.Το έδειξε και η τηλεόραση.

Μα την Παναγία, μα το νεφρό του Θεού! Εν τω μεταξύ, νωρίτερα, κάποιος από την προσωπική του φρουρά

έδειξε στους ίδιους διαμαρτυρόμενους το όπλο του, οι οποίοι, λίγο αργότερα,  βρήκαν στα πόδια τους δυο, τουλάχιστον,  σφαίρες.Τις έδειξε και η τηλεόραση.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Επανέρχομαι να σχολιάσω τον σχεδιασμό και τη στρατηγική των φοιτητών (συλλαλητήρια, ενότητα με τους αγανακτισμένους), να διατυπώσω τις σκέψεις μου και να εκθέσω τις απόψεις μου για τον κοινωνικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ φοιτητών και του Κράτους (Κυρίου Διαμαντοπούλου) και θα επανέλθω πολλές φορές ακόμα.  Θεωρώ το ζήτημα εξόχως σημαντικό διότι είμαι βέβαιος ότι η έκβαση αυτού του κοινωνικού πολέμου μπορεί να αποβεί νικηφόρα – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αποβεί κιόλας.  Εάν δεν αποβεί, υπεύθυνος δεν θα είναι ο Κύριος Διαμαντοπούλου αλλά οι φοιτητές.  Σήμερα, θα καταπιαστούμε με τις  έννοιες  της κλιμάκωσης και του συντονισμού (άρα, και της αποκλιμάκωσης και του αποσυντονισμού, τουτέστιν, της προϊούσας διάλυσης).

Πριν συνεχίσω θα ήθελα να παραθέσω τον σχεδιασμό των φοιτητών και να κάνω τρεις  συντομότατες παρεκβάσεις που θα μου επιτρέψουν να εκθέσω τις σκέψεις μου. Οι δυο πρώτες αφορούν τους φοιτητές και η τρίτη τον Κύριο Διαμαντoπούλου.

Οι φοιτητές είναι αποφασισμένοι να κλιμακώσουν τον αγώνα τους: θα πάρουν μέρος σε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήρια, την Πέμπτη ( 8/9/11), το Σάββατο θα συγκεντρωθούν μαζί με άλλους έξω από την  Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης και να ενωθούν με τους αγανακτισμένους.  Φοιτητές και  ΑΓΑ.ΠΟ., ως προς τον τρόπο διεξαγωγής του αγώνα (μιλάω τη γλώσσα τους) μιμούνται την ιστορική Αριστερά, η οποία λατρεύει το δρόμο, τις διαμαρτυρίες, τις φραστικές απειλές, τις ικεσίες, τις συγκεντρώσεις, τις πορείες, τις διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια, όπου πολλοί μαζί λαλούν και χορεύουν κι αργεί να ξημερώσει.  Αυτές οι μορφές αγώνα, δεν είναι αγώνας αλλά τρόποι ομαδικής, συλλογικής, μαζικής έκφρασης (διαμαρτυρίας, οργής, ικεσιών, απόγνωσης και θρήνου).  Κινούνται μεταξύ δειλίας και απερίσκεπτης τόλμης: είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα περνάν από τις απειλές στην ικεσία και στη φυγή.

Πέρα από τη μίμηση, υπάρχει και το στοιχείο της μη συσσώρρευσης της πείρας (του αγώνα) στο χώρο των Πανεπιστημίων. Η κατάσταση του φοιτητή είναι μια προσωρινή, μεταβατική κατάσταση. Εάν κάτι μαθαίνει ο φοιτητής, το παίρνει μαζί του. Αυτό σημαίνει ότι η πείρα αυτή συσσωρεύεται εκτός του πεδίου μάχης, διαχέεται στην κοινωνία.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σε λίγες μέρες θα ξεσπάσει ο πόλεμος ανάμεσα στους φοιτητές και τη κυβέρνηση, το Κράτος, τον Κύριο. Μπορούμε να διατυπώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα, ποιος θα νικήσει; Δεν μπορούμε να πούμε ποιος θα νικήσει αλλά τι πρέπει να κάνει για να νικήσει. Το ερώτημα θα μπορούσε να διατυπωθεί και αλλιώς: πως πρέπει να πολεμήσουν οι φοιτητές για να ηττηθούν; Η απάντηση είναι κάτι παραπάνω από σαφής: να πολεμήσουν μόνοι τους, χωρίς συμμάχους, ξεκομμένοι από τους άλλους υποτελείς Παραγωγούς, και μάλιστα τους εκτός παραγωγής (ανέργους,  μαθητές, συνταξιούχους, νοικοκυρές. . .). Εάν οι φοιτητές δεν συνδέσουν την απόσυρση του νόμου του Κυρίου Διαμαντοπούλου με το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα, την ανεργία, και δεν προτείνουν την  καθιέρωση επιδόματος σε όλους και όλες,  χωρίς προϋποθέσεις και χρονικούς περιορισμούς, εάν φοιτητές και μαθητές-άνεργοι-εργαζόμενοι δεν μπλοκάρουν τη λειτουργία του Κράτους, οι καταλήψεις θα εκφυλιστούν και η ήττα θα είναι όλη δική μας.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο πυρήνας, η ουσία της Πολιτικής του Κυρίου δεν βρίσκεται σε αυτά που λέει αλλά σε αυτά που δε λέει, βρίσκεται σε αυτά που κρύβει και όχι σε αυτά που φανερώνει, σε αυτά που δεν κάνει (τώρα)  και όχι σε αυτά που κάνει. Αυτά που δε λέει, που  κρύβει και δεν κάνει μπορούμε να τα εντοπίσουμε σε αυτά που ισχυρίζεται, αποκαλύπτει και πράττει τώρα διότι είναι οι ορατές πτυχές του Σχεδίου Του.  Εάν είναι έτσι, εγείρονται δυο ερωτήματα: ποιο είναι το Σχέδιό του και γιατί δεν το εφαρμόζει μπαμ και κάτω, μια και καλή  να τελειώνει;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σήμερα θα απαντήσω στο σχόλιο, τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις του grsail που διατύπωσε στο κείμενο ‘μπορούν να πολεμήσουν, και πως, οι άνεργοι, συνταξιούχοι, νοικοκυρές. . .;’ Στο κείμενο αυτό φέρνω στο προσκήνιο το εξής ζήτημα: εάν οι υποτελείς Παραγωγοί που  έχουν δουλείά, διαθέτουν ένα ισχυρότατο μέσο να πολεμήσουν, την απεργία, πως μπορούν να πολεμήσιουν οι εκτός Παραγωγής; Το ζήτημα αυτό για την νεκροζώντανη Αριστερά δεν υπάρχει διότι είναι λυμένο: διαδηλώσεις, διεκδικητικά κινήματα ανέργων, αυτοοργάνωση ανέργων κι αλλά παρόμοια. Μιας όμως και οι διαδηλώσεις δεν είναι μέσα πάλης αλλά μέσα διαμαρτυρίας, ικεσίας και έκφρασης της οργής και της ανανάκτησης ( το λέει άλλωστε η ίδια η λέξη, δια-δηλώσεις, η διαδήλωση είναι δήλωση), είναι σαφές ότι οι εκτός παραγωγής στερούνται παντελώς μέσων πάλης. Διατύπωσα την άποψη ότι οι εκτός Παραγωγής μπορούν να πολεμήσουν και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά: μπορούν να μπλοκάρουν τη λειτουργία του Κράτους, να υπονομεύσουν την ύπαρξή του, να του στερήσουν έσοδα, να του αφαιρέσουν νομιμοποίηση, να του περιορίσουν την ισχύ.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Στο ερώτημα αυτό μπορούμε να απαντήσουμε με δυο διαφορετικούς τρόπους. Ο ένας είναι της ιστορικής Αριστεράς: ναι, μπορούν να αγωνιστούν με  διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες, κινήματα ανέργων, κλπ. Δεν δέχομαι αυτή την απάντηση, δεν θεωρώ πως είναι σωστή. Προτείνω μια άλλη απάντηση, την οποία και θα εκθέσω. Θα ήθελα όμως να εκθέσω και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό: τη διαδικασία σκέψης και ανέλιξης των επιχειρημάτων, η οποία με οδήγησε σε μια διαφορετική απάντηση. Ας παραθέσω προκαταβολικά την άποψή μου: μπορούν να πολεμήσουν  μπλοκάροντας κομβικούς και ζωτικούς χώρους του Κράτους, μόνοι τους αλλά θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό εάν συμμετείχαν και οι εν ενεργεία Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου (συμπεριλαμβανομένων των μαθητών και φοιτητών)  . Θα παραθέσω πιο κάτω και ποιοι είναι αυτοί οι χώροι και πως μπορεί να γίνει αυτό.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Καταπλήσσομαι, εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που διαβάζω την ίδια άποψη διατυπωμένη από ανθρώπους που απείχαν χρονικά και χωρικά. Πως γίνεται αυτό; Θα έλεγα πως πρόκειται για θρίαμβο της λογικής. Όταν ένα φαινόμενο, μια πρακτική εμφανίζεται συχνά και παντού, τότε θα υπάρξουν άνθρωποι που θα το επισημάνουν και θα το περιγράψουν. Σήμερα, θα ασχοληθούμε με μια τέτοια περίπτωση.  Πρόκειται για ένα αξίωμα της διεξαγωγής του πολέμου, άρα και του κοινωνικού.

Στό έβδομο κεφάλαιο (παρ. 34) της Τέχνης του Πολέμου, ο κινέζος στρατιωτικός και θεωρητικός του πολέμου Σουν Τζου γράφει:

Όταν περικυκλώνετε ένα στράτευμα, αφήστε ελεύθερη μια διέξοδο. Μην πιέζετε πολύ έναν απελπισμένο εχθρό.

Ο Σουν Τζού έγραψε την Τέχνη του Πολέμου το 490 π. Χ. στην Κίνα. Θα παραθέσω στη συνέχεια ένα απόσπασμα από τον Γαργαντούα του Φρανσουά Ραμπελέ (σελ. 210-1, μετ. Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής, εκδ. βιβλιοπωλείον της Εστίας):

Εκείνη τη στιγμή, ο Γυμναστής ρώτησε τον Γαργαντούα αν έπρεπε να ριχτούν στην καταδίωξη. Ο Γαργαντούας απάντησε:

”Οπωσδήποτε όχι, γιατί σύμφωνα με τους αληθινούς στρατιωτικούς κανόνες ποτέ δεν πρέπει να σπρώχνεις τον  εχθρό σου στην απελπισία, επειδή μια τέτοια ακρότητα πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις του κι ενισχύει το σθένος του, καταπτοημένο κιόλας και καταβεβλημένο. Και δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία σωτηρίας για ανθρώπους κλονισμένους και κατακουρασμένους από την έλλειψη προσδοκίας της παραμικρότερης σωτηρίας. Πόσες νίκες δεν αφαιρέθηκαν μέσα από τα χέρια των νικητών από τους νικημένους, όταν οι νικητές δεν αρκέστηκαν στη λογική, αλλά δοκίμασαν να περάσουν τους πάντες από μαχαίρι και να καταστρέψουν ολοκληρωτικά τους εχθρούς τους, δίχως να σκεφτούν ν’ αφήσουν έναν ζωντανό για να μεταφέρει την είδηση της ήττας! Πάντα να κρατάς όλες τις πόρτες και τα μονοπάτια ανοιχτά για τους εχθρούς σου και κάλλιο να τους φτιάξεις ασημένιο γεφύρι, για να τους ξαποστείλεις”.

Και λίγο πιο κάτω προτείνει ο σοφός Γαργαντούας:

”Ας περιμένουμε εδώ σιωπηλοί γιατί νομίζω πως ξέρω αρκετά καλά τι μηχανεύονται οι εχθροί μας. Αυτοί πάνε όπως τους πάει ο άνεμος κι όχι η λογική”.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

‘Το να είσαι παραγωγικός εργάτης δεν είναι τύχη, είναι ατυχία’, έγραψε ο Κ΄Μαρξ στον πρώτο τόμο του ‘Κεφαλαίου’,

περιορίζομαι προσώρας σε αυτήν την πρόταση για να επανέλθω την Κυριακή το πρωί και να απαντήσω στο σχόλιο του Περαστικού, να εκθέσω δηλαδή τις απόψεις μου για το κοινωνικό αντάρτικο και συγκεκριμένα για τις έννοιες του κλεισίματος, του ανοίγματος και της διάρκειας.

Θα υποστηρίξω ότι η (καπιταλιστική) Κυριαρχία είναι ένα διαρκές κλείσιμο, οπότε η επανάσταση, το κοινωνικό αντάρτικο είναι ένα διαρκές και γενικευμένο άνοιγμα. Πανταχού παρόν διαρκές άνοιγμα (καταστροφή κράτους, διεύρυνση κομμουνισμού) , αυτό είναι το κοινωνικό αντάρτικο. Όχι ένα μέτωπο, χίλια μέτωπα, ένα εκατομμύριο, ένα δις, 7 δις, όσοι άνθρωποι υπάρχουν πάνω στη Γη! Χώροι, χρόνοι, αντιλήψεις, πρακτικές, αξίες, συμπεριφορές, χειρονομίες, όλα μα όλα θα γίνουν μέτωπα του κοινωνικού πολέμου. Εργοστάσια, γραφεία,, δρόμοι, πλατείες, σούπερ μάρκετ, σχολεία, πανεπιστήμια, μέτρηση του χρόνου, επιθυμίες, σώματα, ιδέες, όνειρα, παντού, εδώ και τώρα, για πάντα, διαρκές άνοιγμα! Από πολεμολογικής έποψης, ο πολλαπλασιασμός των μετώπων δεν μας αποδυναμώνει αλλά μας κάνει πιο ισχυρούς:  ‘εάν (ο αντίπαλος) στέλνει παντού ενισχύσεις, θα είναι παντού αδύνατος’, μας λέει ο ο Σουν Τζου (κεφ. 6, παρ. 17).

Διόδια ανοιχτά για μια ώρα! Όχι, βέβαια! Διόδια ανοιχτά για πάντα!

Με αυτή την πρόταση συμπυκνώνω την αντίληψή μου για το κοινωνικό αντάρτικο: η ελάχιστη προϋπόθεση και το μέγιστο αποτέλεσμα του κοινωνικού αντάρτικου  (θα) είναι μια νέα υποκειμενικότητα. Μια νέα υποκειμενικότητα που δεν θα είναι αποβλακωμένη (που δεν θα πιστεύει αυτά που λέει ο Κύριος και δεν θα τον μιμείται), που δεν θα είναι φοβισμένη (δεν θα μασάει δηλαδή), που δεν θα είναι απομονωμένη, ατομικιστική, ανταγωνιστική, εγωιστική – μια νέα υποκειμενικότητα που θα εκλαμβάνει την ισότητα ως αλληλεγγύη και την ελευθερία ως εξάρτηση.

Αλληλεγγύη και εξάρτηση, αυτό είναι το κοινωνικό αντάρτικο!

Η ευγένεια κρύβει την εξυπνάδα (κοινωνικό αντάρτικο), η αγένεια αποκαλύπτει τη βλακεία (Κυριαρχία).

Continue reading →