φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΑΚΟΥΤΕ; Τώρα, αυτή τη στιγμή που διαβάζετε, ακούτε τις χαρούμενες φωνές των ξυπόλυτων, λιπόσαρκων παιδιών, με ένα βρακί μονάχα στον κώλο, τ’ ακούτε που φωνάζουν και γελάνε, που παίζουν μπάλα σε αλάνα κοντά ή μέσα στο χωριό – στο Μάλι, στη Βραζιλία, στο Μεξικό, στην Αίγυπτο, στην Ταϊλάνδη; Βλέπετε; Τις βλέπετε εκείνες τις τρεις φίλες, νεαρές κοπέλες, φοιτήτριες θα είναι, να πίνουν τσιπουράκι και να καπνίζουν και να συζητάνε και να γελάνε; Τους αναστεναγμούς και τους όρκους και τις υποσχέσεις του ζευγαριού, με το ένα κεράκι αναμμένο να φωτίζει τα πρόσωπα τους που λάμπουν, τους ακούτε;
ΕΚΕΙΝΟ το μωράκι, ενός χρονού είναι δεν είναι, το βλέπετε μέσα στη μπανιέρα να πλατσουρίζει με τα νερά και τις σαπουνάδες και τα παπάκια τα πλαστικά, τα φτηνιάρικα, τα κινέζικα, το βλέπετε; Τις φωνούλες του τις ακούτε; Τους γέρους που παίζουν χαρτιά κάτω από τη σκιά του δέντρου στο πάρκο τους βλέπετε, τους ακούτε που συζητάνε και γελάνε και πειράζονται μεταξύ τους; Τη γριά που ζει μόνη της, που περπατάει και μαγειρεύει, τη βλέπετε, τη βλέπετε να ταΐζει τη γάτα της (για γάτο τον κόβω), να ποτίζει το βασιλικό και τα γεράνια της; Να μιλά στη γάτα της, να θυμάται, να χαμογελά;