“Δεν πιστεύω σε Μεσσίες”
(ο σ. κ. Αλέξης Τσίπρας στο διάγγελμά του) – ήθελε να πει: εσείς όμως πιστεύετε – εγώ είμαι ο Μεσσίας.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΣΠΕΥΔΩ να ομολογήσω ότι αυτό το ενδεχόμενο δεν το αποκλείω, το θεωρώ μάλιστα πολύ πιθανό, αν όχι βέβαιο. Θα εκθέσω τα επιχειρήματά μου και τις σκέψεις μου, θα ανοίξω δηλαδή τον ορίζοντα της αναζήτησης και θα εξετάσω κάποια κρίσιμα ζητήματα που τα εξετάζουμε εδώ και πολύ καιρό και θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας στα επόμενα δέκα, είκοσι χρόνια. Ο πυρήνας του επιχειρήματός μου είναι αυτός: όταν αναζωπυρώνεται και οξύνεται ο κοινωνικός πόλεμος μεταξύ των δύο κοινωνικών στρατοπέδων, το κράτος, οι πολιτικοί του κράτους δηλαδή, οι συντονιστές της λειτουργίας του κράτους και της αναπαραγωγής της κοινωνίας με κριτήριο το κέρδος και την υπακοή, επιχειρούν με δύο τρόπους να αποκλείσουν τη φυγή των Υποτελών από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, από το κοινοβουλευτικό σύστημα, επιχειρούν δηλαδή να αποτρέψουν την συλλογική λήψη των αποφάσεων και την επινόηση νέων θεσμών σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Ο ένας τρόπος είναι η κήρυξη κατάστασης εξαίρεσης, η κατάργηση δηλαδή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Στον σκληρό, βίαιο αυτόν τρόπο προσφεύγουν όταν δεν κριθεί αποτελεσματικός ο ήπιος τρόπος: η κοινοβουλευτικοποίηση, η εκλογοποίηση της δυναμικής του κοινωνικού στρατοπέδου, η ανάληψη της λειτουργίας του κράτους και του συντονισμού της αναπαραγωγής της (καπιταλιστικής) κοινωνίας από κάποιο κόμμα, ή κόμματα, της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όταν το άλογο αφηνιάζει και ο Κύριος δεν μπορεί να το συγκρατήσει παίρνει να χαλινάρια η Αριστερά και το συγκρατεί, το πειθαρχεί με επαναστατικές θριαμβευτικές κενολογίες και με μπόσικες (άδειες, απατηλές) υποσχέσεις – η κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου αποτρέπεται, αποτρέπεται δηλαδή η μετεξέλιξή του σε εμφύλιο πόλεμο. Κι αφού κάνει η Αριστερά τη δουλειά της, οι συνήθεις διαχειριστές του κράτους (από την άκρα Δεξιά έως το αριστερό Κέντρο) επιστρέφουν για να συνεχίσουν τη δουλειά τους.
ΑΥΤΟ έγινε, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, την εποχή των μνημονίων, με την ολομέτωπη ανηλεή, στυγνή επίθεση κατά των εργαζομένων και των συνταξιούχων, πολλών αυταπασχολούμενων και πολύ μικρών επιχειρήσεων και παραγωγικών μονάδων. Αφού δολοφόνησαν εργαζόμενους ( Μαρφίν) και τρομοκράτησαν έτσι τους Υποτελείς, έστρωσαν τον δρόμο στην κοινοβουλευτική Αριστερά, η οποία έκανε ό,τι έπρεπε ώστε να επιστρέψει η κανονικότητα της κοινοβουλευτικής πειθαρχίας και υπακοής. Η κοινοβουλευτική Αριστερά σε συνεργασία με την κοινοβουλευτική ακροδεξιά! Καμμένε Τσίπρα!